Morgunblaðið - 21.01.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 21. jan. 1955
ÚR HEUARGREIPUM
SKÁLDSACA EFTIR A. 3. CRONIN
Framhaldssagan 32
„Verðið þér það?“ Hún leit
ekki á hann.
„Arnold kemur bráðum aftur
og hugsar þá um yður. Ég verð
að fara núna á skrifstofuna".
„Hvað á ég að segja við yður?“
Hún talaði lágt og virtist varla
ætla að geta sagt þetta, og síðan
hvíslaði hún: „Nema þakka' yður
fýrir“.
Hún fylgdi honum til dyranna
og rétti fram höndina. — Hann
þrýsti hana og var nú mjög órótt
innanbrjósts. Hann horfði á hana
og þá sá hann, að hún hafði hall-
að sér upp að dyrasafnum, eins
og hún þyrfti á stuðningi að
halda. Það virtist ekki vera
mögulegt, að hann ætti nú að
fara frá henni. Hvers vegna
liöfðu þau hitzt til þess eins að
.skilja aftur?
Þegar hann kom á skrifstof-
una um daginn, heilsaði einka-
ritarinn honum og sagði honum
þær fréttir, að timbrið, sem hann
hafði keypt í Gmúnd, væri kom-
ið, og í dag klukkan fjögur ætti
hann að koma til viðtals við
austurrísku stjórnina og ræða
um Wittfeld-virkjunina.
„Þér hafið haft gott af ferða-
laginu, herra Harker", sagði hún
og horfði rannsakandi á hann.
Harker brosti til hennar. „Mér
líður miklu betur“.
Það er varla hægt að kalla
þessa síðustu daga ferðalag, hugs-
aði hann. En samt var það rétt í
einum skilningi. Hann hafði farið
burt frá sjálfum sér, gleymt sín-
um eigin vandræðum og tor-
tryggni til þess að hjálpa ein-
hverjum öðrum og við það hafði
hann öðlazt styrk aftur. Hann
fór nú að hugsa um Madeleine,
sem var ein í íbúð Arnolds. Hann
langaði til að heimsækja hana,
en síðan hætti hann við það. Hún
mundi eflaust bara hvíla sig, og
þar að auki mundi Arnold
hringja til hans um leið og hann
kæmi heim aftur.
Hann hætti að hugsa um for-
tíðina og sér tii mikillar ánægju,
fann hann, að þetta var í fyrsta
sinn í um það bil tvo mánuði,
scm hann gat einbeitt sér við
starfið. I næstu þrjár klukku-
stundir vann hann sleitulaust við
Wittfeld-virkjunina og fór marg-
oft yfir staðreyndir og tölur.
Hann var mjög rólegur, er
hann fór til fundar við austur-
íska atvinnumálaráðuneytið og
eftir nokkra minútna bið var hon
um vísað inn í fundarherbergið.
Er skiptzt hafði verið á kurt-
eisiskveðjum, bauð ráðherrann
honum að setjast niður. Harker
var alveg undrandi, hve rólegur
hann var, svo mjög hafði hann
kviðið fyrir þessu viðtali, áður
en hann hafði farið frá Vín.
„Eins og þér vitið, herra Hark-
er“, sagði ráðherrann þurrlega,
,,er hraðinn það mikilvægasta í
byggingu Wittfeld-virkjunarinn-
ar. Þér lofuðuð, að henni skyldi
vera lokið í október, eða mánuði
fyrr en nokkur annar. En nú er
spurningin: Getið þér staðið við
^þetta loforð?“
„Virkjunin verður komin í
fulla notkun hinn síðasta dag
októbermánaðar“, sagði Harker
festulega.
„Hafið þér efni til að byrja
strax? Til dæmis timbur?"
„Við getum hafið verkið á
inorgun. Byggingarfélagið hefur
einmitt nú fengið farm upp á
fjörutíu þúsund kúbikfet af
timbri frá austurhlutanum".
Þegar ráðherrann heyrði þetta,
váfð hahn undrandi og ræddt um
það við ráðunauta sína. Og það
var eins og Harker hafði búizt
við, þeim fannst mikið til um
þessar fréttir.
Því næst var komið að verk-
legu atriðum framkvæmdanna.
Hann gaf skýr og óhikuð svör og
eftir tuttugu mínútur sleit ráð-
herrann ráðstefnunni. „Þakka
yður fyrir, herra Harker. Við
munum tilkynna yður ákvörðun
okkar á morgun".
| Næsta morgun, er hann kom á
skrifstofuna, var stórt umslag
frá ríkisstjórninni, þegar á skrif-
borði hans. Hann opnaði það og
hljóp yfir hinn venjulega, lang-
dregna inngang, en leit á miðja
blaðsíðuna og las hina þýðingar-
miklu setningu: ... .höfum þá
ánægju að tilkvnna yður að Hinu
almenna byggingarfélagi hefur
verið falið að framkvæma alla
vinnu við Wittfeld-vatnsaflsstöð-
Hann var ánægður, er hann sá
þetta, en samt var hann ekki
fullkomlega ánægður. Ef til vill
yrði hann fluttur heim vegna
þess, hve vel honum hafði geng-
ið, ef til vill yrði hann hækkað-
ur í tigninni. Ef hann aðeins gæti
tekið Madeleine með sér heim.
Meðan hann var að hugsa um
þetta, hringdi síminn og hann
tók hann upp í eftirvæntingu.
I „Ert það þú, Bryant?“ Það var
Arnold. Harker leið ekki sem
bezt. Hann vissi, að nú var hlut-
verki hans í lífi Madeleine lokið,
því að nú var Arnold kominn
heim aftur. „Sæll og blessaður",
reyndi hann að segja glaðlega.
„Hvenær komstu heim?“
„Fyrir um klukkustund síðan“,
sagði Arnold. „Ég er heima hjá
mér núna“.
„Þá hlýtur þú að hafa séð
....“ Harker bjóst nú við miklu
þakklæti.
„Þú átt við Madeleine? Já,
Bryant, það var svei mér vel
gert af þér að koma með hana
hingað. Þú ert sannur vinur, þú
ert....“
„Hún er dásamleg stúlka“,
greip Harker fram í ákveðinn.
„Ég óska þér til hamingju, Arn-
old. Þú getur sparað að láta mig
fá lárviðarsveig, hugsaði hann.
Ég kom með hana hingað, hún
tilheyrir þér.
j „Til hamingju?" Arnold virtist
vera steinhissa. „En Bryant, þetta
er ekki unnustan mín“.
Harker hélt að hann væri nú
orðinn eitthvað ruglaður. „Hvað
áttu við, er hún ekki unnustan
þín? Þú sagðir, að hún ætti
heima í Gmúnd, og að hún héti
Durych — þú lézt mig jafnvel
fá ljósmynd af henni!“
„Bíddu augnablik. Unnustan
mín er Anna Durych, eldri systir
Madeleine. Ljósmyndin, sem ég
lét þig fá var af Önnu, en hún
var tekin fyrir nokkrum árum,
svo að það hefur verið þess vegna
sem þér fannst hún vera af Made-
leine“.
Enn gat hann ekki trúað því,
og ekki fann hann til neins fagn-
aðar, heldur var eins og hann
væri tilfinningarlaus. „Hvað
varð þá af Onnu?“
„Madeleine var að segja mér
fréttirnar", sagði Arnold stilli-
lega. „Anna hefur verið flutt til
Úkraínu, en það er enn von um
að hún sé á lífi, ég gef að minnsta
kosti ekki upp vonina".
Það varð þögn. Harker fann til
innilegrar samúðar með Arnold,
en á sama tíma hugsaði hann um
það eitt, að nú væri Madeleine
frjáls, nú gæti hann tekið hana
í faðm sér og sagt henni allt, sem
hann hafði ætlað að segja henni.
En hvers vegna hafði þetta ekki
komizt upp fyrr? Ef til vill vegna
þess, að þau höfðu aldrei talað
um Arnold. En hvað hefði hún
hugsað um hann, er hann skildi
hana eftir í íbúð Arnolds án
nokkurra skýringa, og hvarf síð-
an burt úr lífi hennar?
„Heyrðu Arnold, mig langar
til að koma og heimsækja Made-
leine. Má ég gera það?“
„Þú skalt heldur spyrja Made-
leine sjálfa um það. Hérna er
hún“.
„Bryant?“ Honum fannst hann
hafa þekkt þessa rödd alla æfi.
„Madeleine, elskan mín. Ég
var alveg viss um að.... “
„Ég held, að ég skilji....“
„Má ég koma? Við getum borð-
að hádegisverð saman“.
„Það væri gaman. En Bryant,
flýttu þér, ég hef saknað þín svo
mikið“.
Hann lagði heyrnartólið á og
fagnaðartilfinning greip hann
allan. Hann ætlaði að fara með
hana úr þessari borg, fara með
hana til Ameríku sem allra fyrst.
Einni mínútu síðar var hann
kominn út á götuna og náði í
leigubifreið.
„Mariastrasse 7“, sagði hann
við bifreiðastjórann. „Og þú skalt
fá tvöfalt fargjald, ef þú flýtir
þér“.
SÖGULOK.
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
89
hverja áttina áður en til árásar kæmi, svo að öll lestin, klyfj-
uð gulli og silfri, kryddi og silki, víni, ávöxtum og gimstein-
um og öðrum dýrmætum varningi, féll í hendur okkar. Úlf-
aldarnir fældust og þutu í allar áttir og bað var hlægilegt að
sjá hvað menn okkar gátu verið klaufalegir, þegar þeir voru
að basla við að ná þeim.
„Komdu, reiddi hnefi,“ kölluðu vinir mínir til mín. „Þú
ert búinn að vera lengi með bessum villidýrum og ert þeim
kunnugur. Sýndu okkur nú hvernig á að fara að því að
ná þeim.“
Þegar ég kom aftur til vina minna, heill og hraustur, tóku
þeir mér með svo hjartnæmum fögnuði, að því verður ekki
með orðum lýst, og þó að þeir hæddust og hentu gaman að
kvenbúningi mínum margar vikur á eftir, þá hvarf allt þess
háttar í skugga fyrir fögnuðinum yfir að vera kominn til
þeirra: afturí . i«: s * > i 1S! í i i 5 < * .» ;. > i • ■; < » :
ÍTSALA
í dag hefst útsala á
kvenkápum
(alullarkápur)
Afsláttur 30-75%
Verzl. EROS h.f.
Hafnarstræti 4 — Sími 3350
TRESMIÐAVELAR 9
TALCO - DELTA
Fyrirliggjandi.
6.Þ0BSIIIMSS0NU«HNSIII
GRJOTAGOTU 7 — SIMAR 3573—5296.
De Soto '54
H

I
Keyrður 15 þúsund km. og selst á sanngjörnu S
r -|
verði, til sýnis og sölu.
d^ílamarba k
lamamaöunnn
Brautarholti 22.
TE tilreitt
/ /
a
nyjavi
Ldtt
Neste er uppleysanleg blanda
af bragðefnum tes og kolvetn-
um. Kolvetnin koma í veg fyr-
ir að bragðið dofni.
Heildsölubirgðir:
I. Brynjólfsson & Kvaran