Morgunblaðið - 05.02.1961, Blaðsíða 3
Sunnudagur 5. feb'r. 1961
MORGVNBL AÐIÐ
3
Sr. Jón Auðuns, dóm.prófastur5
Bók bókanna
Skíðabrekkan við Skíðaskálann í Hveradölum.
Ekki búinn að gieyma
því að detta
„ORÐVALD er dánarheims dýr-
asta snilíd“, segir eitt skáldanna
(E. Ben.). Um þag munu menn
ekki á einu máli, en hið ritaSa
orS -bækur- geymir og ávaxtar
betur en öll önnur tjáningaform
mannsandans hugsanir kynslóð-
anna, hugsjónir og afrek höfð-
ingjanna í ríki andans.
Engum ætti aS vera þetta auS-
særra en íslenzkum mönnum.
Vér teljum oss bókaþjóS, en þá
er máliS oft á þann vafasama
kvarSa mælt, hve mikiS er nú
keypt hér af bókum. En um hitt
er meira vert, að menning vor
hefir staðizt í gegn um aldir af
þeirri bókagerS, sem var ís-
lenzkt afrek og hefir varðveitt
islenzka tungu, hugsun og snilld.
í íslenzkum nútímaheimilum
má víða sjá fagran bókakost, og
sízt skal það lastaS. En hitt er
merkara, að meðan þjóðin bjó
við hin ömurlegustu efnakjör og
jafnvel efnaheimilin í landinu
voru búin fæstum þeim þæg-
indum, sem hver alþýðumaður,
að kalla, getur veitt sér í dag,
voru bækur lesnar, gimsteinar
varðveittir með alúð, meðan
hungurvofan horfði á heimilis-
fólkið úr hverri gætt.
Minnugur þeirra tíma kvað
eitt skáldanna (E. H. Kv.) um
ERT þú reiðubúinn að
fara á skíði „eins og skot“,
sögðum við við Svein Þor-
móðsson, þegar hann rak
inn höfuðið hér á blaðinu.
— Já, sjálfsagt, anzaði
Sveinn að bragði.
Þá voru ekki höfð um það
fleiri orð, heldur haldið sam-
stundis upp í Skíðaskálann í
Hveradölum.
Það var glampandi sólskin
og blíða. Við Sveinn ætluðum
að sjá hvernig fólk skemmti
sér á skíðum og reyna
síðan að gera úr því
myndskreytt greinarkorn. —
Þegar upp eftir kom reynd-
ist fremur fátt skíðamanna.
Við spurðum eftir veitinga-
mönnunum og fengum þau
svör að þeir væru báðir á.
skíðum úti í brekku. Okkur
þótti þeir gera vel við við-
skiptamenn sína að fara jafn-
vel með þeim á skíði.
Úti í brekkunni voru 5—6
menn að renna sér. Það var
silkifæri, nýfallinn snjór of-
an á skara. Skammt frá var
fólk með krakka sína á sleð-
um. Það var ekki einasta far-
ið hingað upp eftir til skíða-
iðkana.
★
Við tókum skíðamennina
tali. Allir sögðust þeir vera
hálfgerðir skussar í faginu,
en skemmtu sér konunglega.
Einn ungur piltur var þó
sýnilega talsvert þjálfaður.
Heitir hann Davíð Guðmunds
son og er í KR að því er okk-
ur var tjáð.
Ekki höfðum við staðið
lengi við, þegar þeir Ólaf-
ur og Sverrir veitingamenn
buðu mér skíði og allan út-
búnað. Þetta var þegið með
þökkum en ekki var laust við
að nokkur beigur fylgdi.
Óli J. ÓLason var yngsti
skíðamaðurinn. Hér sést
hann og hjá honum tíkin
Pollý, sem er gestagaman
í Skíðaskálanum.
Skuturinn er tekinn að
þyngjast og líkurnar fyrir
harðri niðurkomu því all-
miklar.
En um þetta var ekki að
fást. Hér stóðum vér og gát-
um ekki annað. Sólskinið og
glampandi fögur brekkan
brostu við okkur.
★
Nú voru dregin fram hvít
skíði. Skór fundust einnig og
stafir að lokum. Týgjaðir
héldum við út í brekkuna og
nú skyldi reynt hvað í mynni
væri eftir áratugs hvíld frá
skíðaiðkunum.
Helga Þórðardóttir og Úlfar
bróðir hennar renna sér á
sleða meðan pabbi og
mamma bregða sér á skíði.
Ljósm. Sveinn Þormóðsson.
Hinir komu brunandi niður
brekkuna hver af öðrum.
Jóakim Snæbjörnsson lét sig
fljúga fram af talsverðri
þúfu og hrópaði um leið og
hann fann að hann mundi
standast þrautina.
— Sjáið þið gamla mann-
inn.
Raunar var hann að leika
þessa list eftir Davíð.
Við hinir vildum ekki vera
minni, skálmuðum á skæra-
gangi langt upp í brekku og
létum okkur hvína af stað.
Öllum gekk þetta að óskum
nema mér. Skíðin flugu út í
buskann en skrokkurinn vildi
ekki fylgja með. Eg hafnaði
á afturendanum við fall mik-
ið. Kaldur snjórinn þyrlaðist
upp í öll vit og móðir náttúra
bar mig á höndum sér niður
Frh. á bls. 23
bókina og íslendinginn þetúi
snjalla erindi:
Öðrum þjóðum auðnu bar
auðsins djúpi lækur.
íslendingsins arfur var
ekkert . nema bækur.
í dag lætur Hið íslenzka
Biblíufélag minna á bók, minna
á sjálfa bók bókanna, heilaga
Ritningu í kirkjum landsins, og
kallar til landsfólksins eftir
stuðningi.
Þrátt fyrir allt, sem öndvert
hefir blásið gegn kirkju og
kristni á liðnum áratugum,
mörgum áratugum, er heilög
Ritning enn sú bók, sem mestrar
útbreiðslu nýtur allra bóka á
jörðu. Og það eins eftir að skoð-
anir manna á uppruna hennar
hafa tekið miklum breytingum
frá því, sem áður var, meðan
hvert orð hennar, hver bók-
stafur var talinn innblásinn af
Guði og geyma eilíf, óhaggan-
leg sannindi.
Heilög Ritning er helgirit,
sem orðið er til á mörgum öld-
um og ber að sjálfsögðu víða
fingraför ófullkominna manna.
Og hvernig getur annað verið?
Þetta hafa sumir þeirra manna
skilið bezt, sem hafa elskað
Ritninguna mest og lesið hana
mest. Gamli William Booth,
stofnandi Hjálpræðishersins, —
sagði að menn yrðu að lesa hana
eins og menn borðuðu fisk:
leifa beinum en borða fiskinn.
Þetta kunna að þykja hvers-
dagsleg orð um helgan dóm, en
þau eru sönn.
Engum getur dulizt, að það
er hægt að lesa hina helgu bok
með ískyggilegum árangri. Það
getur engum dulizt, er sér hinn
merkilega leik um þjóna Drott-
ins, sem nú er verið að sýna í
Þj óðleikhúsinu, og heyrir, hví-
líkan kristindóm biskupsefnið,
sem endanlegan sigur ber af
hólmi, hefir lesið sér af blað-
síðum hinnar helgu bókar.
En þótt mörg séu verðlítil
glerbrot geymd í hennar marg-
lita safni, fær hún lit sinn og
ljóma, sína háleitu vegsemd af
því, að hún geymir gimstein
gimsteinanna, sjálfan Krist:
Heimildirnar um líf hans og
orð.
Hún sýnir oss fálmandi leit
margra kynslóða eftir hinum
eilífa sannleika, þær heilögu
vonir kynslóðanna og þrár, sem
allar krystallast í einni perlu,
allar finna svölun í honum, sem
var vegurinn, sanneikurinn og
lífið. Hún sýnir oss, hvernig
Guð svaraði þeirri leit, þeirri
þrá, með því að senda hann til
jarðar, sem varð ljós heimsins.
Hann fæddist barn í myrkri
miðrar nætur. í afskekktri
byggð ólst hann upp, svo að
engan grunaði, hvað þar var að
gerast. „En sæðið grær og vex“,
sagði hann sjálfur síðar. Fræ-
kornið bar í sér vaxtarmátt til
þess að verða að miklum meiði.
Sögu hans, orð hans, geymir
hin helga bók. Og við þau verð-
ur allt annað að miðast, stand-
ast eða falla, allt annað, sem í
þessu forna helgiritasafni er
varðveitt.
En bók bókanna geymir orð
hans, geymir sjálfan Krist. Þess
vegna verður hún að yngjast
upp með hverri nýrri kynslóð.
Þessvegna verður hún að vera
lesin með hjarta og hug.
Til þss að varðveita vorri
kynslóð og komandi kynslóðum
þennan gimstein allra gimsteina,
starfar Hið fslenzka Biblíufélag
markvisst og hávaðalaust. Þess
vegna ættum vér ekki að dauf-
heyrast við beiðni þess, er það
biður um stuðning. Þegar um
bækur er talað, ætti bók bók-
anna sízt að gleymast.