Morgunblaðið - 25.08.1965, Blaðsíða 13

Morgunblaðið - 25.08.1965, Blaðsíða 13
Miðvikudagur 25. ágúst 1965 VORGUNBLAÐIÐ 13 Kristinn ingvarsson organieikari - Minning „Er noiklkur æðri aðall hér á jörð ein eiiga sjóm út yfir hrimginn þirön'giva ag vekja, knýja hópsims veilkiu hjörð m hæir'ia lífs til ó'diauðilegira sömigva?“ f»ammmg spyir gkáldspeikimigurimm Eirnar Beneditsson í ijóðimu ,Svaimr“. Og áreiðamlega etr hamn vfes um að ekiki er æðri aðall til, h'vort sem um er að ræða svam- inm, söngvarainm, skáldið eða hlljómldstarmanminin. Og sannar- lega ar stkáildiinu, sem orti „Disar- höU“, ódauðleikans óð um ofur- mátt oig veldi tómanma, tirúandi tdí! að vita hvað ’hann segir. Það þurfti aklki lengi að kynn- »gt Krisitni Inigrvairsisymi orgam- iei'kiama í Beykjavík, till þess að fimma, að hamm tilheyrði þessum aðli maninlífsins. Mildi hams, man.núð og hóg- værð var eins og mjúkt tóna- regm, þótt hanm ekkert segði né iéki. Þetta ljúfa bros og birtam yfir augum hams var m’úsiik út af fyrir sig í sjálifu eða frá sjáifu djúpi þagnarininar. Hamn var mildi mjúkra tóna holdi kilædd. Hann var iifandi músik. Kannski eikiki fyrst og frernst kraÆturinn en mildi og mýikt. Hamn minmti ekki á fossinn, heldur lindina svaiandi og tæra, sem hjaiar jaifh't við stein og blóm og ber þeim báðum sömu snertingu. reyndar ofitar á Mesapótamíu okkar fslendinga. Það er svæði sönglistarimnar, „landið milli fijótainna“ með brimið, sem þvær hin skreipu sker við fætur, en fossanna dyn til höfða, jökia og vötn þaðan sem svamiafkigi er beint með sömgvum tii suðurs h'veirt haust. Þessi söngtvaseiður hafs og fljóta, fossa, linda og svana hef- ur borizt inn í músik oklkar fs- l'endinga og gjört þessa fá- mennu afgkðk'ktu þjóð liðtæka til ja.fn.s við aðrar stærri á sviði söngs og tóna. Og Kristimn var að aiustan. Fí'ngerður, failegur, ljóshærður drengur mieð draumablá augu, — þetba er eins og ævintýri, en þó raunverúilegt — koim hann auistan af Skeiðum, þar sem Hvítá hafði sungið 'honum ljc>ðin sín í vögguigjöf. Það man víst emginn lengur og tók kannslke engiinn eftir því, þegar þessi pilt- ur reið væntanlega hvítum hesti í hlaðið í Reýkjavíik, eða þegar hann sá ,,bæinm“ bera við guiilið kvöildsiký í vestri fyrir ur úr kotimu áittí eftir að leika saknaðarlög og Ijóð yfir fleiri Rieyikvíkingum og flytja þeim tónaregn í tárum en nokkur annar íslendtimgiuir fyrr eða síðar. Með Ij'úfu yfirlætislieysd tónanna iagði hainin borgima að fótum sér. Og þó vissi hann 'það ekiki eirnu sinni sjálfur. Og lofi skeytti hann lítt. Enda voru honum aldrei barðar 'bumbur né þeytfir lúðrar. Hann taldi sig kannske allitaf fyrst og fremst þjón skyldunnar og hjálpsemimniar, jafnvel í hásal listanna.! Og þetta eru svo hvers- dagslegar dyggðir, að enginn atbugar að semdia svoleiðis fólki riddarakross né særma það lof- dýrð. „En ríki Guðs er hið innna í yður“. Og Kristinn átti ham- ingju söngs og gleði tóna þeirra í sínuim eigin bartmi og þurfti enga. stjörnu, sem af höndium var giörð. Og aidrei mun sfcuggi svo óhiugnanlegrar kenndrar sem öfuindin er, hafa myrkvað buga hans. Og hann gladdist alltaf innilega yfir verðuigri veligemgni og frama annarra vina simna og samstarfsfólfcs og gat glaður gef- ið öðrum dýrðina. Ég sagði áðan, að eniginn mumdi hafa leikið sorgarijóð yfir f leiri fslendingum, en Kristinn. Þessu mun ekki verða móbmælt með röfcuim. Hafði hann þá svona mikið staifssvið, svona S'tórt em- bætti? Ég veit ekki, Ihivort hawn hafði noktkurntkna nokkuirt launað embæbti, nema einbverja þóknun fyrir að spila á orgielið í Lauigar- neskihk'ju, en 'þar var haon fyrsti organleikari til hins síðasta. En 'hitt veit ég, að hann var organ- leikari ailra safnaða í Reykjavík við útfarir, ef aðalorganleikari saf'naðar var vamt við látinn. Og það virtis't oft koma fyrir. Krist- inn Imgvarsson var alltaf við- látinin. Hann var ekki eiinn þeirra lisbamánna, sem lengi þarf að knékrjúpa til þess að hann fáist ti'l sbarfa. Hann var allibaf boð- inn og búinn til aðstoðar, hvem- ig sem á stóð og hvort sem var við messuigjörð, brúðkaup eða úit- för og sómdi sér hvairvetna hið bezta, bæði i húsum og á stund- um gtteCti og harins. Á strerigjum 'hians voiru óteljandi blæbrigði. sem ómuðu friði, fögnuði eða hiuiggum eftir atvifcuim inn I hjömbu oikikiair alþýðufóllksins is- lenzka. Ég veiit, að Kris'tinn var tón- skáid og smiakkvís söngstjóri og sum löigin hans, eins og t.d. Mun- aðanleysinginn eru perlur, sem mumu glóa þótt árin líði. En méir eru minnisstæðuet auignablik úr samstairfi við bann, þar sem hin ósjálfráða imnlifum hians í tón- hrifni nutu sín bezt. Ógieymanleg eru mér þessi áhrif einm suinnudagsmorguiv í Laiuigairneskirkju. Af einhverjum ástæðum var ég gagntekinn af svartsýni og kvíða. En Kristni tóikst að dreifa þeim öttliuön með- an hann lék forspilið. Satt að 9egja ibeld ég að öll forspil hafi farið from hjá mér að þessari stundu. Mér fammst þau bara eiins og þægiliegiur og sjálfsagður inngangur að guðsþjónuistunni 'hverju sinni, en annars fóru þaiu fram hjá líttct og blærinn, sem liður um kiinn. En þetta forspil, sem ég veit þó ekki hvað var þann dag í dag, kveikti eins og lj'ós í vitumd minni. Skurggar og vomleysi urðu í órafjariægð og allt sýndist gott og giatt. Þegar ég þalkkaði honum fyrir þetita seimmia, sagði hann: „Það gleður mig að þér fannst þetta. Mín ósk er að það sem ég spitta verði einhverjium til gleði og góðs“. Og var það toannske ekki þessi ósk, sem gjörði thann svo ósjálf- rátt að arganleikara al'lirar Reykjavíkur í öllu sínu yfir- lætisleysi. Það er samt eitt lag, sem mér er minndsstæðast all'ra hinna mörgu, sem Kristimn lék. En það eru Draumsjónir eftir Schumann. Ég veit, að aldrei muni ég heyra það svo oft, að mér ekiki konni hann í hiug. Kammske áttu eim- hver vonbrigði hans sinn þátt í þeim sársaufca og þó unaði, sem tjáning hans á þessu fallega lagi bjó yfir. En ef til vill var það líka allar þær drauimsjónir direhgsins úr Flóanum, sem höfðu orðið að veruleika, sem gáfu því kraft og lit. Um leið og ég nú þakfca hon- um fyrir friðsælt og huigþettdot samsbarf einlkanlega á ótal sorg- arstundum, þá veit ég og trúi, að Dmaiumisjónir buggunar og eilífr- ar dýrðar megi verða að veru- leika í rílki tónanna honum til handa á öðru ti'lverusviði, en jafnfiramit eiginkonu hans, dætr- um og niðjum hér, um öll þeirra ókomin ár. Ég kveð þennam kæra, silfuav 'bára og gcVfugmannlega organista Reýktjavíkur með virðingu og þökk og kveð hann með óði, sem oftt var sunginn með hans tóna- væmgjium: „Ljúíur ómur, loftið tolýfur lyftir sál í himingeim. Þýtt á vængjum söngsins svífur sálim glöð í friðarheim. Lofið Dirottinn. Loftið Drottinn. Atnen“, Þannig fylgj’um við anda hans í þamm heim dýrðar og sælu, sem hann hafði svo oft fttutt boð- skap fró m>eð tónum sínum og samúðanríkium hjartslætti. Gott er fsttandi, gott er Reykjavík að eiga slíkan listamann í yfiriætis- lausri kæ'iileLk'aþjóniustu írammi íyrir altari Guðs og feðurðarinn- ar. Heill h'verjium þeim, sem lifir svo fyrir list sína, að almætti Ihennar mótar hið fegursta lista- verk attlra listaverka, en það er faigunt manmlíf. Þannig mótaði tónlistin Kristin Ingvarsson í sinni mynd með sitt mjúkláta fas, sitt milda bros, sína yfirlætrilaiusu dáð fram að síðustu andartökium. „Er nokkur æðri a'ðall hér á jörð en eiga sjón út yfir hringinn þröngv* og vekja, knýja hópsins veiku hjörð til hærra lífs til ódiauðlegra söngva". Árelíus Níelssoib Afgreiðslustúlka óskast í sérverzlun nálægt miðbænum. Tilboð merkt: „1313 — 2085“ óskast fyrir laugardaginn 28. þ.m. 1. vélstjóra vantar á M.S. Arnar til síldveiða nú þegar. Upplýsingar í síma 19198. íbúð óskast 2ja—3ja herb. íbúð óskast sem fyrst. — Reglusemi og góð umgengni. — Upplýsingar í síma 3-12-12 daglega eftir kl. 4. mörgum áraibuigum í fyrsta sinni. En eitt er víst, þessi fcarlssom- ° m cx r». 1 Bucharest -r- Rumania 3—5, 13 Decembrie St. POB: 134—135, Telex: 226. Leíkföng frá Rúmeníu LEIKFÖNG ÚR TRÉ. — Snilldarvel gerð og skemmtileg. LEIKFÖNG ÚR LITUÐUM MÁLMI. — Smekkleg, mjög fallegir litir. LEIKTÆKI (spil) í MIKLU ÚRVALI. — Skemmtileg jafnt fyrir börn sem fullorðna.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.