Morgunblaðið - 11.09.1971, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 1971
Minning;
Arnlaugur Ólafsson

í gær iór fram frá Fosswgs-
kirkju útför Arnlaugs Ólafsson-
ar, sem heima átti á Öldiugötu
25, Reykjavík. Andlát hans bar
að í Landakotsspítala 3 þ.m.
Arnlaugur fæddist að Gerðum
í Gaulverjabæjarhreppi 8.
ágúst 1888 og var því 83 ára er
hann lézt. Foreldrar hans voru
Ólafur Jónsson (af Víkingslækj-
arætt) og Guðfinna Guðmunds'
dóttir. Skömmu eftir að hann
fæddist fluttust foreldrar hans
að Brekku við Stokkseyri og
þar ólst hann upp, ásamt systk-
inum sinum, Guðmundi, Guð-
finnu og Guðrúnu.
Amlaugur var yngstur systk-
inanna, sem nú eru öll dáin.
Guðrún se<m vaar næstyngst lézt
fyrr á þessu ári, en mjög var
kært með þeim Arrulaugi og
henni.
Ólafur og Guðfinna bjuggu
að Brekku, unz þau fluttust til
Haftnarfjarðar, þegar börnin
voru komin upp og flutt frá
þeim.
Amlaugur byrjaði ungur að
vinna, stuindaði sjóinn að vetr-
um, en vann í sveit á sumrin.
Hann réðst m.a. upp í Borgar-
fjörð í kaupavinnu. f>ar kynnt
ist hann konuefni sínu, Guð-
rúnu Guðmundsdóttux á Múla-
stöðum í Flókadial. f>au giftu
sig 11. okt. 1912 og stofnuðu bú
í Reykjavík.
Fyrstu þrjú árin í Reykjavík
bjuggu þau í leiguhúsnæði. Arn
laugur undi þvi ekki að eiga
ekki þak yfir fjölskyldu sina.
Dugnaður hans og forsjálni réð
því að hann keypti bæinn Ak-
urgerði, en hann var rétt þar
hjá sem Elliheimilið Grund
stendur nú. Þegar fjöliskyldan
óx byggði hann við bæinn. Sið-
ar byggði hann fyrsta húsið við
Ljósvallagötu, nú nr. 30.
Fjórum árum sáðdr eða 1934
byggði haxm að nýju miklu
stærra hús við Öldugötu 25. Þar
átti hann eren heima er hamn
llézt.
Sína trúuðu, indælu konu, Guð
rúnu, missti Amlaugur 1943.
Böm þeirra hjóna voru átta.
Dreng misstu þau. Sjö kormist
upp og eru sa á lifi, þrjár dæt-
ur og fjórir syreir. Þau eru þessi
taiin eftir aldri: Guðmundur,
rektor menretaskólans við
Hjartkær eiginmaður minn,
Stefán Benjamín Lárusson,
Vinðheimum
við Vatnsveituveg,
andaðist I Borgarspítalanum
mánudaginn 6. september.
Jarðarförin fer fram frá Foss-
vogskirkju miðvikudaginn 15.
september kl. 3 sd.
Fyrir hönd systkina og ann-
arra vandamanna.
Steinunn -Tóhannesdóttir.
Hamrahlíð í Reykjavik, Sigríð-
ur, kennari, Ólafur slökkviliðs-
stjóri í Hafnarfirði, Maria, gift
Guðlaugi Þórðarsyni, sjó-
manni í Keflavík, Helgi, skipa-
smiður í Reykjavík, Elías, bif-
vélavirki á HeiUu, Hanna, gift
Bjama Ólafssyni kennara í
Réykjavik.
Arnlaugur kvæntist öðru
sinni, árið 1953. Síðari kona
hans var Jóna Friðsteinsdóttir,
ekkja Hafliða Baldvinssonar
fisksala.
Langt fram eftir aldri stund-
aði Arnlaugur þá vinnu er
bauðst. Hann var gefinn fyrir
skepnur og hefði gjaman viljað
búa í sveit. Hann eignaðist hesta
og kýr, sem hann sinmti jafn-
hliða vinnunni. Á árun-um 1936
til 1943, rak hann stórt kúabú í
Haga við Reykjavíik. 1947 réðst
hatnn til rafmagnsveitna ríkis-
ins. Þegar umisvif minnkuðu afl-
aði hann sér bóka og las mikið,
enda maður athuguffl og mimnug
ur.
Arnlaugur var mikill trúmað-
ur. Hanre sannfærðist smemma
um að himum postullega vitnis-
burði Nýja testamentisins mætti
fuiltreysta, — srvo máttug hefðu
áh.rif heilags anda og Krists ver-
ið í lífi þeirra, að fyllilega jafn
aðist á við kraftaverkið mi'k'la í
lifi Pálls. Enda heíðu þeir, sem
ekki treystu hinum postullega
vitnisburði einatt lent á villi-
götum. — Vistmenn á Elliheim-
ilinu minntust með þakklæti ótal
heimisökna Arnlaajgs.
Arnlaugur var einn þeirra
dugmiklu sveitamanna, sem á
bezta skeiði ævimnar leituðu sér
framtíðar í Reykjavík, sökum
jarðnæðisiskorts og atvinnuleys-
is í heiimahögiuim. Hann var eimn
þeirra fjöllmörgu, sem ílentuist í
Reykjavik og unnu ötullega ára
tuguim saman að endurreisn gam
aldags bæjiar og jaifniframt bygg
ingu nútíma höfuðborgar. Þeim
ágætu og ósérhlífnu athafna-
mönnum, að Arnlaugi Ólafssyni
meðtöMum, eiga Reykivíkingar
sannarlega s'kuld að gjaflida og
er ijúft og skylt að heiðra minn
in,gu þeirra.
Blessuð sé minning góðs vin-
ar.
Ólafur Ólafsson.
Minning:
Gunnar Sæmundsson
Mínir vinir fara f jöM,
fteigðin þessa heimtar iköld.
Ég kem eftir, kannski í kvöld
með klofinn hjálrn og rofinn
skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og
syndagjötó.
Þessi orð hins fræga aiþýðu-
skálds flugu mér í hug, e.r vimur
minn hrimgdi til mín og sagði
mér andliát viinar míns, Gunnars
á BorgarfelM. En gott er þreytt-
um að hvdast.
Gunnar var feeddur á Borgar-
felli í Skaftártungu 23. septem-
ber 1886, sonur hjónanna Sæm-
uandar Jónssonar hreppstjóra og
seinni konu hans Kristínar
Vigfúsdóttur BótóLSssonar hnepp
stjóra á Flögu. Sæmiundur
var sonur Jóns Björnssonar
bónda á Búlandi og bróðir
RunóiLfls Jónssonar hrepp-
stjóra í Hotti á Siðu. Þau hjón
eignuðust sjö böm. Var Gunnar
naestyngsta barn þeirra, auk
fjögurra hálísystkina. Nú eir all
ur þessi systktnaiiópur horfinn
af jarðvistarsviðinu, utan yngsta
bam þeirra hjóna, Sigurbjörg,
nú ekkja á Götum í MýrdaL. Er
nú orðinn stór sá frændgarður,
Móðir og tengdamóðir okkar,
SESSELJA J. JÓNSDÓTTIR.
Hjarðarhaga 64,
andaðist fimmtudaginn 9. september.
Kristján Jónsson, Vilborg Jónsdóttir,
Gísli Þórðarson, Laufey Sveinsdóttir,
Jórunn Þórðardóttir, Einar Jónsson,
Guðbjörg Þórðardóttir.
JÓHANN GARIBALDASON,
Skríöustekk 8,
andaðist aðfaranótt 10. þessa mánaðar.
Böm, tengdaböm og bamabörn.
dreifður um aHlt Suðurland og
víðar, en stærstur eir hann samt
amn í Skaftafellssýslu. Gunnar
ólst upp hjá foreMrum sínum á
BorgarfeBi, og vann ásamt syst-
kinum sinum að búi þeirra á
meðan faðir harus tiíði. Þar var
alltaf traustur búskapur. Sæm-
undir faðir hams var sérstak-
lega hygginn miaðiur, sá sér og
sínum alltaf veL boxgið. Síðar,
er faðir hans dó, bjuggu þau
systkinin að niokkru flélagsbúi,
það er að segja þau fjögur, sem
þá voru eftir heima, fram til
1918 er Katla gaus og spúði svo
miklu af sandi ag ösku yfir sveit
kna og þó sérstaikkega yfir Norð-
ur-Tunguna, að óbyggiiegt mátti
telja.
Vorið 1919 varð Gunnar þvi
að leita sér atvinnu og fór til
Reykjavíkur og vamn þar við
vegagerð það sumar og stundaði
þar ýmsa vinniu itm veturinn.
Aftur lá ieið hans að Borgar-
feHi, og byrjaði hann á sjálf-
stæðrwn búsikap þar. Vorið 1921
giftist hann heitmey sinni, Krist
inu Sigurðerrdóttur. Bjugigu þar
svo allan sinn búskap til ársins
1963, er elzti sonur þeirra, Jón,
tók við jörð og búi, en árið 1966
seldi Jón jörðina Sigurjóni Sig-
urðtesyni og Sigurbjörgu Vigíús
dóttur, bróðurdóttur Gunnans,
og fluttust til Hafnarfjarðar, en
gönalu hjónin dvöldiu áfram á
Borgarfel'li. Vorið 1967 miissti
Gunnar komi sina. Var hairn þá
farinn að heiisu og vinnuþrek
flarið að mestu. Átti þó heima á
Borgarfelli og dvaldi að mestu
leyti þar, unz hei'lisan bilaði al-
veg. Á sjúkrahúsinu á Selflossi
Þökkum auðsýnda vináttu við
andlát og útför
Ólafs Sigurðssonar
frá Efri-Rauðalæk.
Vanðamenn.
Pétur Árnason
— Minningarorð
Fæddur 9. mai 1929.
Dáinn 4. september 1971.
„Minni'St ég æ
þeirra yndisistunda,
er bemsku árroði
bramn mér á kinnum;
í hjiarta mér þá greru
himinirósir
engiu haglóli
enn þá llostnar."
Þegar Pétur Ámaision er
kvaddur hinztu toveðju, eru miér
eifst í huga þesisar hugðnæmu
ljóðlínur. Þær lýsa imnri manni
vinar mlns betur en langar orð-
ræður. Á sólskinisstumdum, þeg
ar lifið lék í Lyndi, að homum
fannst, leiddi hann ósjaldan tai-
ið að bemiskiuheimilii sínu og
þeim menTiingarbrag, sem þar
ríikti. Foreldra'r og systkinin öll
voru homum einikar hugstæð.
Að Pétri stóðru traustir stofm-
ar, listamanmsblóð og litrikar
gáfuir langt í ættir fram. For-
eMrar hans, Petrúnella Péturs-
dóttir og Árni Helgason organ-
isti, Garði í Grmidavik, voru
kumn að gáfuim og mamnkostum
langt út fyrir heimabyggð sina.
Haustið 1945 hleypti Pétur
heimidraganum og hótf premtnám
í Alþýðuprentsmiðjummi við Vita
stíg hér í borg, og starfaði þar
síðan óslitið ailt til æviioka —
í rúman aMarfjárðung. Hann
þótti strax vamdvirkur og sam-
dvatói hanm mu siðast & amnað
ár. Þar andaðist haran laugar-
daginn 4. september, tæpra 85
ára að atóri.
Guamar var félagssinnaður
maður, var einin af stofnendum
ungmennafléíagsiins Blláfjalls og
starfaði þar af miklum dugnaði
affla tíð, á meðan það félag stanf
aði, emda gerður þar að heiöurs-
félaga. Söngmaðiur var hann góð
ur, og sömg aittaf í Graf arlkirkj u
og byrjaði á því mjög ungur.
Ég held að Gunnar hatfi aldrei
getað hfugsað sér anmað Kfsstarf
en sveitastörf, sénstaklega fléll
honum vel að hugsa um sauöfé,
emda vandist hann ungur við
það. Smialamiennskur og fjaöferð
ir held ég honum hafi verið feær
ar, og þá heM ég honum hafi
iiðið bezt, enda fór hamn marg-
ar eftirleitarflerðir eins og aðrir
'flleiri, og bjamgaði þá margri
sauðkindinni. Það var skemmti-
•Legt fyrir umga stráka, þegar
•þeir fióru sína fyrstu ferð á af-
rétt, að l'enda i Leit með Gunnari.
Haran sagði þekn skýrt og vel til
hvemig ætti að standa að því að
smaifa, og var kátur og léttur við
þá.
Ég mimmist þess, þegar ég kom
siðást til hans á sjúkrahúsið; þá
fanm ég það að hann þekkti miig
ekki. Þá tók ég það ráð, að minn
ast á atviik, sem toom fyrir okkur
á afrétti. Þá var hanm Aljótur að
átta sig, og ræddi þá við mig
um gamlar mkmingar á við og
dreif úr þeim flerðoimn. Gumnar
var mjog viðræðu.góður maður
og sagði sfikemmtiiega fré. Ég á
margar góðar mimnkigar frá sam
verustundum obfkar sem geyma-st
Ég hef áður sfikritflað um
Kristínu ksonu hans og vtsa tiL
þess, en emdurtesk aðeiras nöfn
barma þeirra. Böm þeima eru
fimm: Jón, búsettur í Hafnar-
flirði, Odfdmý Sigurrós húsfrú í
Skatftárdai, Kristmundur bitfreið
arstjöri búsettur í Vík, Sumar-
íiði búsettuir í Keflavík, Jón
Elimar húsasmiður búsettur í
Vik.
1 dag verður harnn jairðteettur
við Grafarkirkju og hams jarð-
nesku leifar lagðar við hlið hans
góðu konu.
1 lok þessara fáu minnmgar-
orða þakka ég vireri márrum og
ltynverandi sveitunga Gunnari
Sæmundissyni fyrir traustar og
skemmtilegar samvemsturadir.
Bömum hans og öðrum ætt-
ingjum og viraum sendi ég hug-
heiiar samúðaTkveðjur.
Vlgfús Gestsson.
vizkusamur, og þegar fram iiðu
stundir, liistfenigmr setjari. Og síð
ar, þegar harm settist aö setm-
ingarvélinmi, var sömu sögrn að
segja: varndvirkni, listrænt auga
og mæm tiiKimning fyrir íslenzku
máli eimkenmidu öffl hanis störf.
Pétur ávann sér brátt hyffli
starflsfélaga sinna og yfirboðara
sökum prúðmennskn og dreng-
lundar,. Hann var drem.gur góð
ur í orðsins dýpstu merkingu,
orðvar maður, dulur og flá.slkipt
iinn, hugsaði oft meira en hann
lét uppi í viðræðum. Pétur var
gæddur riikum tiffiinmmgum., en.
var ósýnt um að láta þær í íjás,
jaflnvefl við vi'Mustu vini. En
væri vin á skál og söragur og
tónar í flör, var honum ekki
ólj'úft að iáta brjótast inn úr
skelinnii —• og tjáði þá viraum
sínum ósjaldan knnistu hugrenn-
ingar.
SSkur var hamn í huga umdir-
ritaðs, þessi gæðadrengur, og ef
laust fleiri samtferðatmamna.
Ég vii trúa því, að Pétur vin-
ur nainn hafi mú þegar búið um
sig í fögruim skógarlumdi harad-
an Huliðsfjaffla og satflnað um sig
hirð Ijóðrænna söngviara, siem
kvatt hafa mannheima einis og
hann, og þar slái hamm hörpu
sína — 'gítarinin — liprum ksta-
manrasfiragrum við viðlag iífls-
skoðana sinma:
„Vort æskulif er leikur,
sem líður tra-la4a!“
Ágúst Guðmundssom.
— Bókmenntir
Framh. af bls. 10
Klaus Riflbjergs. Hann er
tkskuskáld. Samt verður þetta
vafasama orð ekki notað í nei-
kvæðri merkingu um hann. Um
það munu lesiemdur skáMsög-
unnar Önrau sammála, en Anraa
er eima bók Riflbjergs, sem þýdd
hetfur verið á íslensku. SlfeáM-
sögur Rifbjergs eru aðgemgi-
legri en ljóðin. Þróu-n hams sem
ljóðskálds er aiftur á mióti dænn
gierð fyrir þá nýjiumgagirni, sem
er styrkuir hans. Ljóöskáld verð
ur stumdum að lleyfa sér að vera
prósaískt til að geía orðum sín
uim niýtt gildi. Amagerdigte,
Fædrelandtesange og Mytoioigi
sanna þetta.
MORGUNBLADSHUSINU