Morgunblaðið - 15.10.1971, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1971
Tómas Tómasson
Uppsölum — Minning
TÓMAS Tómasson bóndi á Upp
sölum, andaðist að heimili sínu
miðvikudaginn 15. sept. sL, 92
ára að aldri.
Fyrir um 30 árum kenndi hann
fyrst þess meins, er nú dró hann
til dauða.
Útför hans var gerð frá Breiða
bólstaðarkirkju laugardaginn 18.
sept, að viðstöddu fjölmenni.
Með Tómasi er horfinn af sjón
arsviðinu elzti bóndi sveitar vorr
ar og jafnframt elzti íbúi henn-
ar, greindur maður og minnis-
stæður þeim, sem hann þekktu.
Tómas fæddist 24. ágúst 1879,
að Skipagerði í Vestur-Landeyj
um, þaðan fluttist hann ungur
að Gerðum í sömu sveit, og síðan
að Arnarhóli einnig í Vestur-
Landeyjum.
Á þessum stöðum ólst hann
upp og dvaldist þar til þrjátiu og
sex ára aldurs, að undanteknum
þeim tíma er hann sótti sjóróðra,
sem einkum var til Vestmanna-
eyja. Hann bar hlýjan hug til V-
Konan mín og móðir okkar,
Petrína Þórðardóttir,
sem andaðist 6. þ. m., verður
jarðsungin frá Isafjarðar-
kirkju laugardaginn 16. okt.
kl. 2.
Sigurbaldiir Gíslason
og börn.
Landeyja. Þar átti hann alla tíð
frændum og vinum að mæta. En
frændsemi og vináttu rækti hann
af alúð allt sitt líf.
Vorið 1916 fluttist hann hingað
upp í Hvolhrepp, hóf þá búskap
á jörðinni Uppsölum og kvæntist
sama ár heimasætunni þar, Guð
rúnu Jónsdóttur, vænni konu og
alla tíð mikilsvirtri.
Þau hjónin Tómas og Guðrún
eignuðust þrjá syni, sem alla tíð
hafa dvalizt með föður sinum og
verið stoð og stytta heimilisins.
Þeir eru taldir eftir aldri:
Jón, Guðmundur Óskar og Eií
as, allir eru þeir efnismenn og
góðir drengir eins og þeir eiga
kyn til.
Guðrúnu konu sína missti Tóm
ast 21. sept. 1947. Það var hon-
um þungt áfall. Svo þungt að
hann átti erfitt með að sætta sig
við það. En nú hvílir hann í
kirkjugarðinum á Breiðabólsstað
við hlið hennar, sem hann treg-
aði öll þessi ár og þráði endur-
fundinn við.
Þau Uppsalahjón Tó'maa og
Guðrún, voru manna- og dýravin
ir, og hefur sá eiginleiki gengið
í arf til sona þeirra.
Á heimili þeirra dvöldust
syskini Guðrúnar þau Steinunn
og Magnús, bæði urðu þau rúm
liggjandi um langt árabil og önd
uðust þar á heimilinu í hárri elli.
Einnig dvaldist þar vandalaus
maður vanheill til líkama og sál
ar frá bamæsku til dánardægurs.
Öllu þessu fólki var hjúkrað
af þeim bræðrum, þvi engin starf
andi kvenmaður var á heimilinu,
Eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
Sveinn Þorsteinsson,
frá Siglufirði,
verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju laugardaginn 16.
október kl. 10,30.
Anna Guðmundsdóttir,
börn, tengdaböm
og barnabörn.
Þökkum auðsýnda samúð við
andlát og útför,
Guðrúnar
Guðmundsdóttur,
Smiðjustíg 13.
Aðstandendm.
af svo frábærri snilld að orð hef
ur farið af.
Á Uppsölum eru tún bæði vel
ræktuð og vel hirt, og þar eru
alltaf mikil og vel verkuð hey
og heyfymingar miklar á vor-
dögum. Fénaður bæði vel fóðrað-
ur og vel hirtur, og mun það
vera óvíða sem skepnum er sýnd
sú nærgætni sem þar.
Geta má þess, að allt frá því
að M.B.F. fór að verðlauna bænd
ur fyrir að senda 1. flokks mjólk
til búsins, hefur Uppsalaheimilið
fengið heiðursskjal á hverju ári.
Tómas var frábær reglu- og
skilamaður, honum leið illa ef
hann átti ógreiddan reikning
jafnvel hvað lítill, sem hann var
og ekki mun hann hafa skuldað
um dagana utan þau lán sem tek
in voru til framkvæmda á jörð-
inni.
Margt fleira væri hægt að segja
um þennan sérstæða mann, sem
öllum vildi gott gjöra og í engu
vildi vamm sitt vita. Hann var
vinur vina sinna í raun og enginn
veifiskati í skoðunum, hvorki um
menn eða málefni.
Með þessum fátæklegu linum
kveð ég þennan góða sveitunga
minn hinztu kveðju, með þökk
og virðingu.
Lárus Ág. Gíslason.
Minning;
Björn Guðlaugur Ólafs
son, garðyrkjubóndi
MÉR brá illa við þá harmafregn
að Björn garðyrkjubóndi á
Varmalandi í Reykholtsdal væri
látinn. Mun mörgum þykja mikill
missir fráfall þessa atorkusama
garðyrkjubónda, sem fluttist með
tvær hendur tómar í Borgar-
fjörðinn og gerðist vinnumaður
bænda þar og síðar starfsmaður
við garðyrkjustöðina að Varma-
landi sem þá var félagseign ým-
issa bænda i dalnum. Þar starf-
aði Björn heitinn í fjölda ára og
ávann sér mikið traust fyrir
dugnað og drenglyndi í sam-
skiptum við sveitunga sína. Síð
ar auðnaðist honum að eignast
stöðina, sem þá var ekki atór í
sniðum miðað við hvað hún er í
dag. En það voru þröngir tímar
og launin ekki há og afkoma erf
ið fjöiskyldumanni. Ég átti því
láni að fagna að kynnast þess-
um góða dreng, er ég vann í Reyk
holtsdalnum og verða mér ó-
gleymanlegar þær stundir er við
áttum saman. Ég dáðist að þess-
ari ljóslifandi sönnun fyrir hverju
dugnaður og drengskapur fá á-
orkað.
Þegar hugur Björns stóð til
kaupa á Varmalandi var óhægt
með lán til slíkra hluta og fæstir
höfðu fé til að leggja í annarra
spil. Þá kom til sögunnar Jón
bóndi á Breiðabólstað og greiddi
götu Bjöms heitins á rausnar-
legan hátt, svo draumurinn um
að verða eigin herra varð að
veruleika. Jón á Breiðabólstað
var ekki efins í trausti sínu á
Birni, enda gaf hann honum frjáls
ar hendur með að endurgreiða
lánið, en Björn var ekki búinn
að eiga Varmaland lengi, þegar
hann var fær um að standa við
skuldbindingar sínar. — Nú er
Varmaland með glæsilegri gróðra
stöðvum Reykholtsdals. Björn
heitinn var einn þeirra manna,
sem ég virti hvað mest fyrir litil
læti sitt og hæfileikann til að láta
verkin tala fyrir sig.
Að lokum vil ég votta eftirlif-
andi konu Björns, Margréti Jó-
hannesdóttur, bömum og tengda
börnum, mína dýpstu samúð.
Róbert Valdimarsson.
Lovísa Haraldsdóttir
— Minningarorð
F. 28/8 1920. D. 1/10 1971.
HINN 7. þ. m. var hún lögð til
hinztu hvílu. Lúlla, eins og hún
var kölluð af flestum, er horf-
in okkur. Við eigum erfitt með
að trúa því að það sé raunveru-
leikinn, en eins og blómin lifna
á vorin, falla þau á haustin, likt
Eva Sigurjónsdóttir
Minning
Faðir okkar, terVgdafaðir og afi
ANDREAS ANSGAR JOESEN
lézt 12. október. Jarðarförin fer fram þriðjudaginn 19. október
kl. 1,30 frá Fossvogsktrkju.
Synir, stjúpsynir, tengdadætur og barnabörn.
EVU Sigurjónsdóttur, sem í dag
verður jarðsett frá Fossvogs-
kirkju, kynntist ég fyrir 10 ár-
um er hún byrjaði að vinna við
fyrirtæki mitt. Þeir sýndu sig
strax hennar miklu hæfileikar
tii hvers konar vinnu, hve rösk
hún var vandvirk og samvizku-
söm. Hún var glaðvær og góð
starfsmanneskja.
Okkur kom ekki á óvart frá-
fall Evu, þar sem hún þjáðist
lengi af veikindum sínum, en hún
var baráttumanneskja og vann
lengur en heilsan leyfði.
Eva fæddist 28. des. 1918 á Sig
ríðarstöðum í Fljótum en flutt
t Móðir okkar
VILBORG ÞORVALDSDÓTTIR,
Gunnarssundi 3, Hafnarfirði,
sem andaðist 11. þ.m. verður jarðsungin frá kirkju laugardaginn 16. október kl. 11 f.h. Hafnarfjarðar-
Blóm afþökkuð, en þeim sem vildu minnast hennar er bent
á Slysavarnarfélag fslands. Bömin.
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda
samúð og vináttu við andlát
og útför eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
Önnu Guðmundsdóttur,
frá Gautshamri.
Jón Atli Gnðmundsson,
börn, tengdabörn og
bamabörn.
ist til Siglufjarðar 1923 með for
eldrum sínum, Sigurlaugu Jó-
hannsdóttur og Sigurjóni Björns
syni, þar sem hún ólst upp. Til
Reykjavikur fluttist hún 1961 og
síðan var hún nokkur ár í Sví-
þjóð og vann þar ýmis störf, einn
ig var hún um tíma í Ameríku.
Eva var mjög samrýnd fjöl-
skyldu sinni og unni mjög systk
inabörnum sinum og er söknuður
þeirra vissulega mestur.
Hinzta kveðja frá mér og sam
starfsfólkinu og innileg samúð
með systkinum og öðrum hennar
nánustu.
Ámundi Sigurðsson.
Eiginkona mín
SIGRÍDUR HELGA PÉTURSDÓTTIR,
Vesturgötu 55, Reykjavík,
lézt í Borgarsjúkrahúsinu 4. október s.l
farið fram.
Fyrir mína hönd og annarra aðstandenda
Jarðarförin hefur
Daniel Daníelsson.
Eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐLAUG EINARSDÓTTIR,
Grænuhlíð, Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju föstudaginn 15. október
kl. 3 e. h. Jarðsett verður að Mosfelli.
Markús Sigurðsson,
Guðrún Markúsdóttir Stoffel, Helga Markúsdóttir,
Jóhanna Markúsdóttir, Einar Markússon.
og líf okkar mannanna. Hún
Lúlla var enn svo ung, það
fannst okkur, sem bezt þekktum
hana. Lífsþráin var svo sterk og
starfslöngunin svo mikil, það
styrkti hana í löngum veikind-
um, en heilt ár er langur timi
þegar dvalið er lengst á sjúkra-
húsi. Það eiga ætíð einhverjir
um sárt að binda þegar dauðinn
hefur kvatt dyra. Það skiptir
ekki máli hvort aðdragandinn er
langur eða kemur fyrirvaralaust.
Menn standa máttvana þegar
ólæknandi sjúkdómur ber hærri
hlut.
Síðastliðið sumar fór hún að
kenna lasleika. Lúlla var nýbúin
að fara í ánægjulegt ferðalag
með eiginmanni og syni að heim-
sækja Kristínu dóttur sína, sem
þá dvaldi í Danmörku. Þegar
haustaði var hún lögð inn á
Landakotsspítala og vetrardag-
amir og mánuðirnir urðu lengri.
Hún minntist þá oft þeirra er
komu til hennar á spítalann og
reyndu að stytta henni stundir
með nærveru sinni. En hugur-
inn var ávallt heima hjá eigin-
manni og bömum, sem þó létu
ekki sitt eftir liggja að dveljast
hjá henni þegar unnt var.
Henni fannst svo margt ógert
og löngunin eftir að komast
heim svo mikil. Henni auðnaðist
það líka þegar fór að vora, enda
þótt dvölin heima yrði stutt.
Lúlla var fædd á Akranesi,
dóttir hjónanna Kristínar Guðna-
dóttur og Haralds Arasonar,
Hún ólst upp hjá foreldrum sín-
um, sem íengst af bjuggu á
Akranesi, en um nokkurra ár,a
skeið í Hafnarfirði. Hún . átti
Framhald á blS. 23. "■