Morgunblaðið - 20.02.1973, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. FEBRÚAR 1973
23
Amar í stríði við erflðan siúk-
dúm, sem bæði háði honum í nánai
og varð honum að aldurtila.
„Þagalt ok hugalt
skyli þjóðans barn
ok vígdjarft vesa,“
segir i Hávamálum. Þessi vísu-
orð finnst mér eiga vel við Arn-
ar, sem í baráttu sinni mælti
aMrei æðruorð, heldur mætti erf-
iðleikunum með þeim kjarki og
þeirri rósemi, sem aðdáun
vakti.
Að eðlisfari var Amar dulur
og innhverfur, en átti þó víðari
sjóndeildarhring en margir aðr-
ir. Enda þótt kynni okkar yrðu
stutt, varð ég þess fljótt
áskynja, að áhugamál hans voru
margvisleg. Hann var vel lesinn
og átti gott safn klassiskra bóka.
Kvikmyndalist vakti mjög
áhuga og forvitni Arnars, og
iiangitiimum saman spjallaði hann
við mig um nýja strauma á því
sviði. Þannig mætti lengi telja,
og fuliyrt get ég, að hvers kyns
andleg einangrun var hon-
um fjarri skapi.
Arnar barst litið á í lífinu og
krafðist ekki mikils sjálfum sér
til handa, vinur vina sinna viidi
hann þó vera og sýndi þeim ætíð
rausn og höfðingsskap.
Dvöl Arnars á meðal okkar
varð stutt, og fráfall hans hafði
ekki mikil áhrif á hinn óbreyti-
lega gang lifsins, en við sem eft-
ir lifum, geymum minninguna um
góðan dreng og sannan félaga.
Fjölskyldu Arnars og vinum
votta ég samúð mína.
Björn Magnússon.
Kveðja frá Félagi læknanema
I dag verður gerð frá Foss-
vogskapellu útför Arnars Ás-
geirssonar, læknanema. Okkur
deiildarfélögum Arnars var kunn
ugt um að hann var ekki heill
heilsu og að veikindi þau sem
hann átti við að stríða voru hon-
um byrði i lífi og starfi og gátu
kallað hann burt þegar minnst
varði. Andlát hans kom þó yfir
okkur eins og reiðarslag. Amar
hafði nýlokið erfiðum prófum og
leiðin virtist bein og greið fram-
undan.
Arnar var fáskiptinn og dul
ur að eðlisfari og fáir vissu ná
ið um hans hagi. Undir þessari
skel fundu þeir sem kynntust
honuim traustan félaga, líifsigl'að-
an og vel gefinn með ákveðnar
skoðanir. Kunningjahópurinn
var ekki stór, en hin fáu vin
áttubönd voru traust.
Læknanemar sakna góðs fé
laga i námi og starfi og senda
fjölskyldu hans og ástvinum sín
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Kveðja frá bekkjarfélögum.
I dag verður jarðsettur Arnar
Ásgeirsson stud. med., sem lézt
7. þ.m.
Hann hafði átt við vanheilsu
að stríða síðustu árin, en engum
datt í hug, að dauðinn ætti eft-
ir að kveðja hann svo snögglega
frá okkur.
Þrátt fyrir sjúkdóm sinn lauk
Arnar mikilsverðum áfanga
í námi sínu. Hafði hann ný lok-
ið prófi til síðasta hluta þess.
Við, bekkjarbræður Arnars úr
Menntaskólanum i Reykjavík,
urðum þess fljótt varir, að hann
hafði hug á námi i læknisfræði
að stúdentsprófi loknu. Hann
hóí það nám fullur bjartsýni og
einbeitni. Fljótlega eftir það
komst hann að því, að hann var
haldinn alvarlegum sjúkdómi,
sem gerði honum námið mjög örð
ugt. Þá komu beztu eiginleikar
Arnars berlega i ljós, er hann
hélit ótrauður áfram.
Við, bekkjarfélagar Arnars
minnumst hans sem trausts
manns, sem vann vel þau verk,
er hann gekk að. Hann var hlé-
drægur og fámáll og lét aldrei
mikið yfir sér enda völdum við
honum einkunnarorðin „hæ-
verska er hyggins einkenni".
Síðan við lukum stúdentsprófl
höfum við félagarnir úr D-
bekknum hitzt af og til og rifj-
að upp gömul kynni. Var Am-
ar þá ávallt glaður og reifur og
munum við minnast hans á slík-
um stundum með sárum söknuði.
Við þökkum Arnari góð kynni
og vottum aðstandendum hans
innilega samúð okkar.
Bekkjarbræður úr MR.
Ingi Gunnlaugsson
— Minningarorð
KIÐJABERG í Grímsnesi er
'höifuðból og landmáimsjörð. Bæj-
airstæðið er sérkenni'i'egt og fag-
urt og liggur við bergið, sem
bærinn er kenndur við. Hvitá
rennur skammt frá bænum. Þar
„sindrar á sægengna laxa“ á
sumrum. Útsýni er takrriarkað,
sér einkium yfir ána fram um
Flóanm.
Ingi Gunnlaugsison var fædd-
ur að Kiðjaibergi 19. ágúst 1394,
sonur hjónanna Soffiu Skúladótt-
ur, prófasts að Breiðabólstað i
Fljótjshlíð og Gunnlaugs Þor-
steinissonar, hreppstjóra á Kiðja-
bergi í Grímsnesi. Ingi ólst upp
á Kiðjabergi, yngstur sex systk-
ina. Elzt var Guðrún, er lézt
í janúar sl., Skúli, bóndi og odd-
viti í Bræðratungu í Biskups-
tungum, dáinn 1966, Steindór,
lögfræðinguir, dáinn 1971, en á
llifí eru Jón, fyrrv. stjórnarráðs-
fulltrúi í Reykjavík og Hal'ldór
cand. tlheol., bóndi og hrepp-
stjóri á Kiðjaibergi. Var þessi
fjölskylda alkunn fyrir atgervi
og glæsibrag.
Ingi fór ungur utan til nárns
og dválidi á lýðhósikólanum í
Askov. Sá skóli hefur verið tal-
inn einn hinn s'tærsti og mierk-
asti lýðháskóli á Norðurlöndum.
Hafa margir íslendingar sótt
þangað til náms og eflzt þar að
menntun, og manndómi og gerzt
forystumienn til framfara á
ýmsum siviðum í þjóðlífinu, þeg-
ar heim kom. Ingi var einn þess-
ara ungu manna. Þegar Ingi kom
heim úr þessari utanför sinni,
gerðist hann bamakennari í
Fljótshlíðinni og víðar.
Árið 1922 hóf Ingi búskap að
Bergþórshvoli í Landeyjum,
áisamt eiginkonu sinni, Ihigi-
björgu Jómsdóttur frá Áífhólum
í Vestur-Landeyjuim, mikilhæfri
dugnaðarkonu. Á Bergþórishvo'li
búnaðist þeim vel. Árið 1925
fluttust þau búferlum að Vað-
niesá í Grimsnesi, sem er stór
og góð bújörð og bjuggu þar í
20 ár, unz þau bru.gðu búi árið
1945 og fluttust ti'l Reykjavíikur.
I Vaðnesi gerði Ingi ýmsar um-
bætur á jörðinni. Árið 1927
reisti hann þar rafstöð, sem
þótti djarf.ieg fraimkvæmd á
þeim tí mum.
Þau hjónin Imgibjörg og Ingi
eignuðust 4 börn. Þau eru: Sig-
urður, skriifstofustjóri i Reykja-
Vík, Gunnlaugur, byggingameist-
ari i Hafnarfirði, Sigurjón, lög-
regluþjónn i Reykjavik og
Soffía, fluliltrúi hjá Hagstofu Is-
lands.
Hjá Soflfiu haifa hjónin dval-
izt efltir að elflin færðist yfir og
hefir hún annazt foreldra sína
af eins'takri umhyggju.
Eftir að Ingi kom tiil Reykja-
víkur gerðist hann starfsmaður
við Póstsitofuna í Reykjavík og
■ • •
Jóel Orn Ingimars-
son —
Kveðj
Fæddur 15. ágúst 1926.
Dáinn 9. febrúar 1973.
Kæri Jóel, við minnumst þín
frá bemisku- og unglingsárum
þínum, er þú dvaldir stundum á
heimili okkar á Drangsnesi, hve
glaður og skemmtllegur þú
ávallt varst, og öllum hugþekk-
ur.
Þú tókst oft þátt í ýmsum
störfum þó að ungur værir, og
varst alltaf þakklátur fyrir það
sem fyrir þig var gert. En svo
komu fullorðimsárin með fjar-
lægð milii frænda, og takmörk-
uð kynni.
Nú ert þú horfinn yfir móð-
una miklu, og kominn í varð-
veizlu Guðs.
Far þú I friði, Guð blessi þig.
Magndís og Jón Pétur.
vann þar unz hámarksaldri opin-
berra starfsmanma var náð, en
þar eftir vann hann hjá toll-
stjóraembættinu, allt til síðustu
jóla, er hann varð fyrir slysi
úti á götu. Var hann þá fluttur
i Landakotsspitala, en þar lézt
Ingi 10. þ.m. á 79. aldunsári.
Hér er Ilífssaga Inga rakin í
stórum dráttium. En miklu
mætti hér við au'ka, sem ég læt
öðrum eftir að gera betri skil
en ég fæ gert.
Kynni okkar In'ga voru með
þeim hsetti, að við hittumst oft,
en vorum aldrei langdvölum
saman. Hann heimsótti mig
stundum. Var hann mér aufúsu-
gestur.
Irngi var sérstæður um marga
hluti og öJlum minnisstæður,
þeim er kynntust hanum. Hann
var vel meðail maður á hæð,
þrekvaxinm og ster'kur og vænn
að yfirliti. Hann var hæglátur
og prúður í öllu dagfari, vel
stiiitur en þó skapríkur. Hafði
hann sig 'llítt í frammi á mál-
fundum, en vei'tti öllu athygli,
sem fram fór og flesti vel í minni
það er talað var. Fyndist hon-
um illa á málum haldið, eða ó-
sannginni beitt, gat verið að
hann sendi orðskeyti til málflytj-
anda, sem hæfði vel í mark.
Ingi var rnaður bókhneigður
og átti gott bókasafn. Islendinga-
sögurnar voru honum einkum
nærtækar. Taldi hann þær vera
lifamdi uppsprettu mikils mann-
lífs, sem hann vitnaði oft til.
Sjálf'Ur var Ingi sögumaður og
ættfróður. Kumni hann frá
mörgu að segja bæði fóf'ki og
ýmsuim atburðum frá liðnum
tímum og þá ekki síður um
menn og atburði sinnar samtíð
ar. Frsáögn hams var skýr og
allt flutt með hæglæti, mál
vandað og orð valin til efnis sem
við átti. Þótt Ingi virtist hæg-
látur og dulur í skapi, kryddaði
hann frásögn sina einatt með
góðlegri glettni og kímmi, svo
hlustendur skemimtu sér hið
bezta. Mér þótti það sérstakt,
hvað Ingi virtist muna orðrétt
samtöl manna og einstök til-
svör, sem vöktu athygM og urðu
jaflnvel miergur miálsims, þegar
frá leið i huga þerra er á hl ýddu.
Það má segja, að frásögn öll
var honum íþrótt.
Á yngri árum iðkaði Ingi
iþróttir og reyndist drjúgur í
lleiik. Má segja, að hann hafi
alla tíð sýnt áhuga fyrir íþrótt-
um og fýlgzt vel með gangi
þeirra mála. Hatfa synir hans
reynzt góðir íþróttamenn og eng
ir ættlerar.
Á lamdsmótinu i Hveragerði
1949 var gestur U.M.F.I. Jens
Marinus Jensen, formaður
dönsku ungmennafélaganna.
Hann þekkti Inga Gunnlaugsson.
Þeir höfðu verið skólafélagar á
lýðháskólanum. Jens Marinus
Jensen lýsir Inga á þann veg,
að hann hafi verið fáskipt-
inn daglega og orðvar, en við
nánari kynmi kom í ljós að hann
var söguíróður og kunni frá
mörgu að segja. Frásögn hans
öfl var minnisstæð og vel flutt.
Eins og áður hefur verið sagt
stundaði Ingi nám í Askov-lýð-
háskóla. Þótti honum gott að
ræða um dvöl síma þar og þau
kynni, er hann hafði af sumum
keniniurunum. Einkum dáði hann
mest skólaistjórann Jakob App-
el. Jens Marinus Jensen hefur
skrifað þátt um dvöl Inga á
Askov, er hann nefnir Jakob og
Islendinigurinn. Þar segir svo
frá: Jakob Appel var kunnur
uppeldisifræðingur og mikllihætf-
ur stjómandi, sem Iiét ekki að
sér hæða, enda, hatfði hann þá
yflrburði og hæfiteika um alla
framkomu, að fáir niemenda
þorðu að hreyfa mófcmælum
gegn honum. Kom það sjaldan
fyrir að árekstrar yrðu milli
hans og nemenda. Eitt sinn gekk
Appeí] framhjá Inga og mælti til
hans: Mér sýnis't þér vera dálítið
þuniglyndir, Gunnlaugssan. Inigi
var seinn til svars, enda var
Appel horfinn er við var litið.
Daginn eftir stóðu þeir saman
borðsalnum. Þá sagði Appel
við Inga, að einn kennarinn hefði
kvartað vegna hans. Ingi tck
þessu rólega og spurði, hvaða
kennari þetta væri. Var honum
sagt, að það væri dömskukenn-
arinn, Nielsen. Meðan Ingi hug-
l'eiddi, hvað hann hefði brotið
atf sér gegjn Nielsen, var Appel
horfinm. Nokkru seinna ákvað
Ingi að fá úr því skorið, hvaða
sakir voru á hann bornar. Við
næsta tækifæri, er Appel gekk
hjá spurði hann fljótlega, hvaða
sákir kennarinn hefði borið á
hann. Þér komuð 5 mínútum of
seimt í timann, svaraði Appel.
Það mun rétt vera, kvað Ingi.
Þér vanræktuð lífca að koma í
tíma einm dag, sagði Appel. Það
er l'ífca safct, svaraði Ingi, en það
er eini dagurinn, sem ég hef
legið veifcur síðan ég kom hing-
að. En minnfcist kennarinn ekki
þeirra sem komu 8 mínútum of
seint í tima? Ekki var þess get-
ið, svaraði Appel'. Nú var Inga
nóg boðið og var hinn reiðasti.
Kvaðst hann illa þola þennan
misrétt, sem þessi fýr hefði
sýnt sér. Kallið þér einn af kenn-
urumurn hér fyr? Já, svaraði
In'gi, svo hefur mér verið kennfc
á danska tungu. Svo gerðist það,
sem vart hatfði áður hent i sögu
As'kovs. Nemandinn sló í borð-
ið framan við skólastjórann og
sagði: Ég ætla að þér hafið lesið
Islendingasögurnar og hafið
heyrt gefcið um Egii Skallagríms-
son og það megið þér vita, að
ég er hans ættingi og hann þoldi
engum órétt. Appel skildi vel,
hvað bærðist i brjósti þessa unga
íslendimgs, klappaði á herðar
honum og sagði: Við jöfnum
þetta alfc og tölum svo ekki
meira um það. Var þessi sætt
vel haldin af beggja hál’lfu og
sýndi Appel Inga jafnan siðan
velvild og traust.
Nokkrum árum síðar var Inigi
staddur í Kaupmannahöfn. Átti
hann þá erindi við Appel, sem
þá var orðinn menntamálaráð-
herra. Fagnaði hann komu Inga
og tók máli hans vel. Hér lýk-
ur þætti Inga frá Kiðjabergi og
finnst mér hann minna á sagna-
þátt Halldórs Snorrasonar, er
segir frá viðskiptum hans við
Harald konung Sigurðsson. Þess-
ir íslenzku bændasynir virðast
ekki ólíkir aó skapgerð og fram-
göngu, þótt 10 alda bil liggi mill
um þeirra. Þeir eru engir glaum
gosar, fara sér hægt, en hugisa
djúpt, æðrulausir og jafnhugað-
ir. Halldór þoldi engurn órétt
fremur en Egilil Skallagrímsson
eða Ingi frá Kiðjabergi.
Sagan er boðberi kynslóðanna.
Það hefur verið sagt, að þeir
sem ná háum aldri verði að þola
þá lífsreynslu að sjá samferða-
menn sína hverfa einn af öðr-
um til dulheima dauðra. Það
verður skarð fyrir skildi, tregi
og sökmuður fylilir hugann. Það
er sem slcóginn grisji og maður
stendur nær á berangri.
En minningin lifir. Þannig
rifjast upp fyrir mér af kynn_im
okkar Inga minning um hollvin
og góðan dreng.
Ingi var gætfumaður, sem
hann sjáifur viðurkenndi. Guð
gaf mér góða konu og mikil-
hæfa og gjörvufeg börn, sagði
hann. Hanin var val virtur af
sinni fjölskyldu, sem vera bar.
Að leiðarlokum þakka ég
samfylgdiina og votta etftirlif-
andi lconu hans Ingibjörgu Jóns
dóttur og fjölskyldunni allri
fyllstu samúð mina.
Sigurður Greipsson.
MOTOROIA
6-12
24-32V:
ALTERMTORAR
i bílabáta & Yinnuvclar;
*
söluumboö og viögeróarþjónusta
IIAl KIR & ÖLAFIIR
ÁRMÚLA 32 S.37700
EINKAUMBOD T. HANN ESSON &C0.HE