Morgunblaðið - 29.03.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. MARZ 1973
Eliszabet Ferrars:
Saraifraráa i daurisnra
aði. Nei, ég veit alveg, að það
er engin einföld skýring á
þessu. Já, hr. Hardwicke, við
skulum bara ná í lögregluna.
En hann var eitthvað svo
vandræðalegur og ósjálfbjarga,
að Paul sagði: — Á ég að gera
það fyrir þig? Ég hef haft tölu-
vert samband við lögreglufull-
tráann hérna.
— Já, það væri fallega gert,
sagði Roderick með ákafa. —
Ertu viss um, að þér sé sama?
Ég er hræddur um, að við sé-
um farin að gera þér talsvert
ómak, en ef þú vilt vera svo
vænn, þá. . .
— Gower er ágætis náungi,
sagði Paul hughreystandi. Ég
ætla að fá hann til að koma
hingað fyrst, og svo getum við
talað um, hvað gera skuli næst.
Hann fór fram og í símann.
Þegar hann kom aftur, sagði
hann, að Gower lögreglufull-
trúi ætlaði að hitta þá í húsinu,
undir eins og hann gæti komizt
þangað.
Roderick og Jane stóðu bæði
upp samtímis. Aftur datt Rakel
í hug, að þau væru alveg eins
og dauðhræddir krakkar, og
héldu fast saman í vantrausti
sínu á heimi hinna fullorðnu,
og treystu honum nauðug.
Þegar þau gengu út, leit Paul
á Rakel. — Kemur þú með okk-
ur?
Hún hristi höfuðið. — Nei, ég
r tla að verða kyrr og hafa til
einhvern mat. Þið verið öll ban
hungruð, þegar þið eruð búin
að þessu. Ég skal hafa eitthvað
til handa ykkur.
— Já, það er vitið meira,
sagði hann og gekk síðan út á
eftir Jane og Roderick.
Rakel stóð þar sem hún var
komin, meðan hún heyrði fóta-
tak hinna. Siðan gekk hún fram
í eldhús. í leiðinni greip hún
kápuna sína, og í stað þess að
taka til við matargerð, gekk
hún út í garðinn. Hún fór garð-
inn á enda. Þar lá girðingin
niðri, svo að hægt var að kom-
ast út á plægða akurinn að húsa
baki. Síðan gekk hún yfir akur-
inn og að skarðinu í girðing-
unni kringum garð ungfrú
Dalziel. Hún gekk inn í mat-
jurtagarðinn, áleiðis til hlöðunn
ar.
5. kafli.
Rakel gat séð gamla rauða
pakið á hlöðunni og reykjar-
strókinn, sem lagði upp úr reyk-
háfnum upp yfir hrímaðar grein
ar ávaxtatrjánna, en það var
orðið langt síðan þær höfðu
verið klipptar, svo að þær voru
SKIPHÓLL
Strandgótul Hafnarfirði
Símar 51810-52502
orðnar að einni flækju, sem
huldi húsið að mestu. Brian
Burden hafði gert einhverjar til
raunir til að snyrta sum trén,
en árangurinn af þeim tilraun-
um hans var vart sýnilegur.
Rakel datt í hug, að það væri
álíka erfitt að komast að Brian
og verið hafði að Þyrnirósu forð
um..
Þegar hann opnaði fyrir
henni, sýndist hann líka eins
syfjaður og Þyrnirósa, en hvað
fegurðina snerti, féll hann ekki
rétt vel inn i hlutverkið. Hann
var í þykkri grárri peysu og
flúr.elsbuxum með talsverðum
moldarklessum á hnjánum.
Hann var úfinn og órakaður.
Þegar hann sá Rakel tautaði
hann einhverjar afsakanir um
útlit sitt.
Þegar ég heyrði gengið um
matjurtagarðinn, hélt, ég að það
væri einhver af Applinskrílnum
sem sækir að manni úr öllum átt
um. Komdu inn, ef þér er sama
um, hvernig hér lítur út. Ég er
að borða morgunverð. Viltu
kaffi?
— Já, þakka þér fyrir.
Hún leit í kringum sig. Þarna
var kaffi i leirkrús á grófgerða
borðinu og rúgbrauð og hálf-
pund af smjöri, sem var enn i
umbúðunum. Á borðinu, sem
hafði verið dregið að arninum,
var líka ritvél og hrúga af
handritapappír.
í þýóingu
Páls Skúlasonar.
— Þú verður víst aldrei spillt
ur af hóglífi meðan þú býrð
hérna? sagði hún. 1 svona veðri
er þetta varla ibúðarhæft.
— Sem betur fer er mér nokk
urn veginn sama um kuldann,
sagði Brian. Hann náði í könnu
og fyllti hana af kaffi. — Og
þangað til þetta kuldakast kom,
leið mér ágætlega hérna. Ég er
hér i næði og get farið mínu
fram — unnið alla nóttina, ef
velvakandi
Veivakandi svarar i síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Hluti af andvirði
hverrar flösku til
húsbyggingar ein-
stæðra foreldra
P.S. skrifar:
Ég er svokallaður einstæður
faðir og á tvö börn, sem fylgdu
þó móður sinni við skilnaðinn.
Ég hef fylgzt með starfi Félags
einstæðra foreldra af miklum
áhuga og mér finnst til dæm-
is, að hefði fjölbýlishúsið
þeirra verið komið upp, hefði
ég kannski getað tekið annað
barnið, sem er mjög hænt að
mér. Mér finnst það líka bera
vott um mikinn stórhug hjá
þessum félagsskap að ætla að
reisa þessa byggingu og óska
honum velfarnaðar. En ástæðan
til að ég skrifa þér, Velvak-
andi minn, er að mér datt í
hug, hvort félaginu hefði ekki
hugkvæmzt að afla sér tekna
til dæmis með því að fá
ákveðna upphæð af hverri
seldri flösku af til dæmis ís-
lenzku brennivíni. Það gæti
sjálfsagt orðið anzi drjúg
tekjuöflun og í áfengislögunum
er beinlinis gert ráð fyrir að
ákveðin prósenta af tekjum
Á.T.V.R. renni til líknar og
hjálparstarfa. Nú, svo er manni
sagt og það liggur reyndar í
augum uppi (þó það hafi ekki
verið i mínu tilfelli) að mörg
hjónabönd fara i hundana,
einmitt út af áfengisneyzlu
karlmannsins, og þess vegna
þykir mér bara sanngjarnt að
eitthvað af þeim peningum
renni aftur til uppbyggingar-
starfs, sem þeir aðilar eru að
reyna að vinna til hjálpar okk
ur og börnum okkar, sem er-
um í þessari aðstöðu. Með
þökk fyrir birtinguna.
P.S.
Velvakanda þykir þarna
Speglar — Speglar
í fjölbreyttu úrvali, einnig hentugir til
fermingargjafa.
r
[s UDV ÍTOI r IG 1 rrJ
L 1Á
SPEGLABÚÐIN
Laugavegi 15 — Sími: 1-96-35.
hreyft athyglisverðu máli og
vonar að þeir, sem hlut eiga
að máli, ljái þessari tillögu
eyra.
0 Klæddur „pelli og
purpura“ — sanit
úthýst
„Reykjavik, 27. 3. ’73.
Ágæti Velvakandi.
Það, að ætla sér að gera sér
glaðan dag, með þvi að fara á
veitingahús hér í Reykjavík,
getur orðið mönnum fremur til
leiðinda en þeirrar skemmtun-
ar, sem til er ætlazt. Sú varð
að minnsta kosti reynsla mín,
þegar ég ætlaði að bregða mér
á Hótel Loftleiðir síðastliðið
laugardagskvöld. Kunningja-
fólk mitt hafði farið þangað
fyrr um kvöldið, en sjálfur
komst ég ekki fyrr en eftir kl.
22 og ætlaði þvi að hitta það
eftir þann tíma.
Um kl. hálf ellefu, þegar ég
kom að skemmtistaðnum, stóðu
þar fyrir utan um tu'ttugu
manns í biðröð og fór ég eins
og lög gera ráð fyrir aftast i
hana. Stöðugt var hleypt inn,
þar til við vorum orðin sex
fyrir utan, en þá var skellt í
lás. Ekki var áhugi starfs-
manna Loftleiða á velferð
gesta sinna meiri en svo, að
við máttum norpa fyrir utan, í
frosti og norðanroki í u.þ.b.
15 mínútur. Eins og gefur að
skilja er fólk yfirleitt ekki bú-
ið skjólfatnaði, þó að það ætli
að eiga kvöldstund að Hótel
Loftleiðum, og voru þeir, sem
úti stóðu þvi orðnir vel kaldir,
þegar starfsmönnum Loftleiða
þóknaðist að opna á ný. Eftir
að inn var komið tók litlu
betra við, því þegar ég hafði
greitt minn aðgangseyri, var
mér skipað af dyraverði að
hypja mig út aftur því „svona
ferð þú ekki inn hér“. Mér
varð á að hvá en um frekari
skýringar en eftirfarandi var
ekki að ræða: „Þú ferð ekki
hér inn svona klæddur, við höf
um þegar vísað mörgum frá í
eins buxum og þú.“ Hvað dyra
verðinum fannst athugavert
við buxurnar, vildi hann ekki
gefa nánari skýringu á, og mér
var því ýtt til útidyranna.
Ekki sá starfsmaðurinn ástæðu
til að þéra gestinn, sem þeir
gera þó stundum í strætó.
Nú hefði ég ekki séð ástæðu
til að gera þessar athugasemd-
ir ef ég hefði ekki talið mig
vera sæmilega til fara, a.m.k.
keypti ég fatnað þann, sem ég
var í, í þeim tilgangi að geta
verið sæmilega klæddur við há
tiðleg tækifæri, eins og til dæm
is á dansleik að Hótel Loftleið-
um. Og vissulega þótti þessi
klæðnaður full boðlegur bæði á
Caledonian Hotel í Edinborg
og í Operakállaren í Stokk-
hólmi, og teljast þeir staðir
vart ófínni en Hótel Loftleiðir
Vélsmíði — Rennismíði
Við tökum að okkur hvers konar verkefni í járn-
iðnaði, framkvæmd af úrvals fagmönnum búnum full-
komnum vélakosti.
Framleiðum fiskvinnsluvélar og tæki.
Smíðum allskonar stansa og mót.
Planslípum stóra og smáa stansa og vélahluti.
Getum bætt við nokkrum verkefnum.
STÁLVINNSLAN H.F.,
Súðarvogi 44—46 — Sími 36750.
' Reykjavík. Auk þess var ég
fyllilega gjaldgengur að Hótel
Loftleiðum, á sjálfan annan i
jólum sl. í sömu fötum. Hér var
því ekki um gallabuxnaflíkur
að ræða. Jakkinn er úr dökk-
brúnu flaueli, sléttu. (Líklega
er það kallað antík eða pluss),
tvíhnepptur. Buxurnar eru út-
sniðnar úr svipuðu efni og
jakkinn, heldur ljósara og fin-
legra. Hvort tveggja er með
einfoldum saumum. Skórnir
eru tvílitir úr ljósbrúnu rú-
skinni og dökkbrúnu lakki,
skyrtan dökkbrún og bindið úr
hvítu möttu silki.
0 Veitingastaðir kunn-
geri reglur um
klæðabiu-ð
Nú er það engan veginn ætl-
un mín að blanda mér í þær
reglur, sem Loftleiðir setja um
klæðaburð gesta sinna. En nú
er það svo, að tízka karlmanna
hefur breytzt verulega undan
farin ár, og því orðið almennt,
að menn gangi í jakkafötum úr
litríkara og grófara efni en áð-
ur var, í stað gömlu litlausu,
fjórhnepptu terelínfatanna.
Það er því lágmarkskrafa, sem
hægt er að gera til starfs-
manna veitirigahúsa, eins og
Hótel Loftleiða, að þeir sýni
væntanlegum gestum sinum þá
kurteisi og tillitssemi, að aug-
lýsa þær sérreglur, sem húsin
setja varðandi klæðaburð. Þar
með útiloka þeir þá hættu að
menn mæti í nýjum fatnaði,
heldur komi í gömlu fermingar
fötunum og jafnframt losna
gestir þá við að verða reknir
á dyr eins og rollur og láta
þannig eyðileggja fyrir sér
kvöldið. Sá dónaskapur og það
tillitsleysi, sem starfsmenn
Loftleiða sýna gestum sínum,
er ekki til að gefa staðnum það
nafn, sem fyrsta flokks veit-
ingahús hlýtur að sækjast eft-
ir. Þvert á móti er eins og
staðnum sé ætlað hið gagn-
stæða.
Virðingarfyllst,
Pétur .lónasson
80 Montpelier Park
Edinborg.“