Morgunblaðið - 17.05.1973, Blaðsíða 22

22 MORGIJ'NBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. MAl 1973
Minning:
Guðmundur Ragnar
Guðmundsson, bóndi
andi uinnhverfi. f»að sean giidir
er:
Fæddur 11. jamiar 1900.
Dáinn 7. maí 1973.
SlÐUSTU áratiuigir 19. addar og
fraan eftir fyrsta og öðiruim tiug
þeirrar tuttugustu, vomi erfitt
timabii í sögu islenztou þjóðar-
iamar. Þeir, sem litu ljós dags-
k«s við ris nýrrar afldar voru
því feestir tii auðs bonnir. L®k-
liegEast var, að bairáttain fyrir því
að lifa og hafa nægiiegt til fæð-
is og Iklliæða yrði fflesitiuim terið
nóg verkiafni, og jafirweil tvisýnt
hvemig ráðast imiundi. Þetta
reyndist litea tsvo. Það var mawn
dómsraun að sijá farborða stórri
f jölslkylidu áai þess að leita á
náðir þeirrar eimiu satmlhjál'par,
sem þá var uim að ræða —
sveitarinnar.
Bn þessi nýja ölri vakti þó vom
1 brjósti mamina — vom um betri
og batwamdi daga. Og sú von
byggðiist á rýmknm 'þeinrar
sitjómarfarsiliegiu ámaiuðar, sem
fióikið í landiwu hafði búið við
langt aftam úr öldium, og verið
hafiðí því tíðum enmiþá harðari
fjötur um fiót en áþján afi vöM-
um elids og ísa.
Þannig vomu þjóðhættir, þeg-
ar Guðmfumdiur Ragnar, somur
Raignheiðar HaliMórsdóttiur og
Guðmumdar Guðmiumdssiomar,
■ungu hjónianma á Reykjamesi í
Amnieshreppi á Ströndium var í
hieiiminai bormn áriS 1900.
Siðan þetta var ©ru láðta 73 ár,
og mú er þessi dremgur, bam
aWartainar, hmiigtam í valtan.
Sumir virðast halda, að þeir
einlr eigi sér sögu, er brjótast til
vaMa á opinlberum vettvangi
ielBeigar Ikioanast é etahvem hátt
yfiir milkla fijármiuni. Þetta er
miflöillil missddtataigiur. Htan kaMi
rtraiumiur efnishyggjunmar ber
sjaidan rnieð sér það gróður-
piagn, sem skapar hlýtt og heill-
„Slieituilaius elja bins einfiaMa
manms
í annrifci fiábneyttra daga.
Htam græðandi varmi í hamd-
tökium hans,
jafin heilnæmur afdai sem
Skaga.“
Það er þetta fóllk fyrst og
íreimst. Bændaflólik, sem atour
erjar og eiur hjörð, og sjófólk,
er sækir til miða, siem þróumar-
saga ísiemziku þjóðartamar bygg-
ist á. ÖM þaú gagníllegiu störf,
sem á öðrum vettvanigi em umm-
in, sækja sína vaxtarmögulleika
að þessiu rótarlhmýði bjargræðis-
tais.
Gúðmumdiur Raigniair ólst upp
með foreMruim símum og í hópi
þrettán sysitkina, er til fluMorð-
taisára kamiust. Þiess mum
snieimma hafla verið af homium
krafiizt, að hánn stæði fyrir sím-
uim Wiut að fiuflliu. Faðir hans
var mikiil sjósóknari og kalHaði
symi sína umga til liðs við sig,
emda eklkl ammiarra ikiasta vöd, ef
sjá átti svo stóru heimili fyrir
dagliegum þörfium.
Guðmiundiur Riagtnar var karl-
manni að Wkamsorku og dreng-
ur góður. Hanm var óhvikuli og
miailkiviss uim fflest það, sem
hamn tók sér fiyrir hendiur. Árið
1914 ffliuttu fioreldrar hams að Bæ
í Steingrímstfirði, en þeir höfðu
áður búið um elíliefiu ára sflceið
sem tóimthúsfiólk á Dram'gsmesi,
þar sem faðir hams hatfði út-
gierð þamm tima árs, sem fiskiur
gekk í flóanm, ella sótti hamm sijó
vestur að ísafjarðardjúpi.
Eftir að fjötekyidam fliutti að
Bæ, mun Gu'ðmumdi Ragnari
hafia fiundizt sem firamfiið sin
væri fiuöráðm. Huigur hams stóð
titt búskapar fyrst og fremst,
enda þótt hanm jaifnframt stund-
aði sjó titt stuðntaigs heimilis-
haMi stau. Og í haos tíð varð
Bær eitt bezt setna býli í
Stramdasýsiu.
Urugur hét hamn byggðimmi
trúmaði slmum og sitarfeiomkiu
alllri Þiessum trúmaði brást hanm
aldrei. Fjárafla stímtum varði
hamn ekki í gttys eða omunað,
hjeflidur til að græða upp grýfita
mietta og mýrarsiumd, og bæta
vaxt'arsikityrði þeirra. lífigrasa,
s«m fjánmaign draga úr brjósti
móður jarðair.
Um Guðmumd er sagt, að
hanm var svo síkotfimur, að
hamm missti rnær aildrei miariks.
Em hamn missti hteddur aMrei
srjóniar á því mamki, siem bamn
umgur setti sér, að verða góð-
bómdi á jörð þettrri, siem for-
eltírar hans höfðu rnest til
fraimia vaxið. Og þsir vairði hanm
httiut simm sífiefflt með vaxamdi
sórna.
En Guðmiumdur Ra'gnar gekk
etoki etam til lieilks. Hamm var
tovæmtur M'argréti Guðlbramids-
dióttur, sem settir rakiuir í Ármes-
hirepp ruorður. Mun það verð-
Stouidiað aílimæili, að húm sé miarnn
toositaikona, sem staðið hefiur við
hlið mamrns sáms atf svo etastakri
ástúð, að vart mum betur gerast,
emdan sjallidam sltouiggi falOð yfir
saiml'if þeirra. Að hiemmi er því mik
i'll hartmur toveðiran, siem húm þó
ber með styrk hinmar lífisreymdu
og trúfiöstu toomu.
Guðmiumdur og Mamgrét hafia
áfit siex börm, eitt þeirra dó í
æsku. Hta fimm eru: Kristbjörg
og Ragnia, húsmeeður búsefitar á
Dramgsraesi, Bjami, bóndi í Bæ,
Imgiimar búsettur í Reykj'avík
og Bramddís, búsefit í Garða-
hreppi.
Þeim fæltokar nú óðutm, stemtou,
rótfösitu stofruumum, setm sietfiu
'Svip stam á Stramidabyggðir um
t
Jarðarför manmistas mins og
föður okkar,
Stefáns G. Thorgrímsen,
Kalastöðum,
fer fram frá Saurbæ, Hval-
f jarðarströnd, föstudagimm 18.
maí kl. 2.
Ásgerður Þorgilsdóttir
og synlr.
t
Iminillegar þakkir fyrir auð-
synda samúð við andlát og
jr«rðarför móður okkar og
systur minnar,
Margrétar Pálsdóttur,
Lkru,
Rangárvöllum.
Guðni Einarsson,
Magnús Einarsson,
Isleifur Pálsson
og f jölskyldur.
Sérsitaitoar þaikMr færum við
fjölskyiMiunm í Etoru fyrir frá-
bæra umönmum í veittíímdum
hemnar fyrr og siðar.
Guðni Einarsson,
Magnús Einarsson
og f jölskyldur.
miðbik þessarar aldar. En mimn-
img þeirra gefiur orðið hvatnimg
þeim sem vaxa til verke&ja
framtSmiams. „Þvi rótársOtirHi
viism'ar, visir, þóitt vöfevist Wýrri
miorgumdögg."
Guðmumdur Raignar, bórndi i
Bæ, hiefur miarkað sfiórt spcw í
þróum byggðarimnar við Steta-
'grtenisfjörð. Ekki með valda-
brölti né óhugmanttiegu fjáraffla-
fáteni — heíduir mieð þvi að vera
huigsjón simni trúr, erja aikur
simm og mjóta ávaxta af eigin
iðju án þess að mieiða amnarra
rétt.
Hann var áliltaf vormaður,
jafmt þótt héttu hauffitstas væri
bru'gðið uim brár haws og vanga.
Margrét, ég semdi þér og börm-
uim þímuim mámar inmikegustu
samúðarikveðjur.
Þorsteinn frá Kaldrananesi.
Guðmundur Ragnar Guðmunds
son bómdi i Bæ i Steimgrímsíirði
er dáinn.
Þessi elskulegi, bamgóði mað-
ur, sem verður mér minnísstæð-
ur sem eiinhver bezti vamdialaus
maður er ég hef hitt á lífsleið-
tami. — Afi í Bæ —eims og ég
kaHaði hann þau fjögur sumur
setn ég var hjá honum í sveit,
þá Jitifll drengur, og ætáð sSðan.
Nú á timuim er mikið rætt og
ritað um skóia og hver mauðsyn
það sé að sitja þar á bekk til
að öðttast hlutgemgi i þjóðfélag-
inu.
Hún vétr engta skóiagangan
hans afa í Bæ, en hann kunmi
samt að lifa llfinu svo særnd var
að. Eðttisþættir hans voru ásvifcn
ir. Hamn var náttúrubam, haran
umni jörðinni sem hamn erjaði.
Ég hef, eiws og aðrir af mimmi
kymslóð, átt kost á og taiBvert
verið í skóla og vawmet á engan
hátt mina mörgu og góðu leið-
bei nendur, þótt ég segi að ein-
hver bezti skólabekkux sem ég
hef setið er bekkurinn við éld-
húsborðið hjá henmi ömmu í Bæ
og þóftan í bátnum hjá afa, þeg-
ar við renndum fyrir bútumgimn
út á Brotum. — Og þótt það siam
rýmist ef til vittl ekki guðspjaiiKi
dagsins — lærði ég býsna mikið
um mannlífið og viðfamgsefni
þess, sem tæpast verður af bók-
um mumið etaum saman.
Þessi björtu og glöðu sumur
æsku minnar á Bæjarheimilimu
munu aMrei fyrnast fyrir mér
þannig að mér ekki hlými við
hugsuntaa þangað heim.
Bæjarhjónta Guðmundur Ragn
ar og Margrét G u ðbrandsdóttir
eiga sér merka sögu. Býtti þeirra
er meðal beztu og íramkvæmda-
sömustu heimila i Stetagríms-
firði, og er þar þó viða vel set-
inn garður. Guðmundur var hygg
inn bóndi, og ég held að harnn
hafi aldrei byrjað svo á neinu
verki sem nofckuð kvað að, að
hann ekki væri búinm að hugsa
til enda hvemig bezt yrði að þvi
staðið.
En þefita á ekki að verða rnein
afrekaskrá Bæjarhjómamna. —
Hún rnun um langa framtíð
verða hverjum vegfaranda auð-
sæ sem fer þar um sveit, þótt
hvergi yrði hún S lefiur færð.
Grðimn töðuvölttur og vel hýstur
bær er sterk og traust þjóðl'ifS-
mynd og fordæmi framtíðarimn-
ar.
Afi minn i Bæ. Hjar+ams þökk
fyrir umburðariyndið og vinátt-
una, sem þú sýndir mér. Amma
min í Bæ. — Guð blessi þig og
létti þér siðustu sporin að sólar-
faffi.
Þökk.
Boi.
Þegar greemu grundir skrýðast,
gafst þér kaltt frá æðri hetai.
Máttir því að moidu hmíga,
meira að starfa Guðs um geim.
Guðmundur Ragnar Guðmunds
son, Bæ, ér fæddur 11. 1. árið
1900, að Reykjamesi á Ströndum.
/ ðeins tveggja ára gamall flyzt
hann með foreldrum símum, Guð
mundi Guðmundssyni og Ragn-
heiði Halttdórsdóttur, að Drangs-
nesi, við Steimgrímsfjörð. Þegar
Arni guðnason,
magister,
Hávallagötu 18,
andaðíst í Borgarspítalanum 15. þessa mánaðar.
Fyrir hönd vandamanna,
Guðný Guðnadóttir.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTINN J. MARKOSSON, kaupm.,
lézt í Landakotsspitala 16. maí.
Oddbjörg og Richard Thors,
Arnþrúður og Ottarr Möller,
Sjöfn Kristinsdóttir og Björn Hallgrímsson,
Auður Kristinsdóttir og Jón Ólafsson
og bamabörn.
Otför eiginmanns míns,
MAGNÚSAR G. ÓLAFSSONAR
frá Hagavík,
sem andaðíst 12. þ. m., fer fram frá Fossvogskirkju, föstudag-
inn 18. mai klukkan 10.30.
Margrét Jónsdóttir.
Otför körítmnar minnar,
GOÐRÚNAR LÝÐSDÓTTOR,
Njálsgötu 92,
sem andaðist 11. maí, fer fram frá Fossvogskirkju 18. maí
klukkan 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Magnús Eggertsson.
jpljgKr
SVAR MITT EFTIR BILLY GRAHAM
ÉG á bróður, sem er yngri en ég. Hann var mesti öku-
fantur og lenti í hræðilegii bilslysi. Guðhrædd móðir min
boð þess heitt, að honum batnaði, en hann dó. Spurning-
in, sem liggur mér á hjarta, er þessi: Er til nokkttrs að
biðja? Svarar Guð nokkurn tima bænttm nú á dögtim?
ÉG get svarað yður eindregið játandi! En ef þér spyrð-
uð, hvort allar bænir væru heyrðar, mundi ég svara
neitandi.
Jakob ritaði: „Þér biðjið og öðlizt ekki, af því að
þér biðjið illa.“ Stundum biðjum við um það, sem við
eigum ekki að biðja um, og stundum biðjum við ekki
á réttan hátt. Bænin fyrir bróður yðar gæti verið dæmi
þess. Ef til vill hefði móðir yðar átt að byrja fyrr að
biðja fyrir bróður yðar, að hann Iærði að haga sér
betur undir stýri, að hann freistaðist ekki til að
leggja lag sitt við þá, sem skemmta sér við að aka sem
óðir væru, og að hann beindi huga sínum að einhverj-
um heilbrigðum viðfangsefnum.
„Þér biðjið og öðlizt ekki, af því að þér biðjið illa.“
Þegar slysið var orðið, má vera að hún hefði einkum
att að minnast þess í bænum sínum, að afstaða hans
til Guðs yrði með þeim hætti, ef hann næði ekki heilsu,
að hann þyrfti ekki að kvíða því að standa frammi
fyrir honum — fremur en beiðast þess eins, að hann
hætti að aka af ábyrgðarleysi og ylli ef til vill fleiri
slysum á saklausu fólki.
Okkur hættir til að efast um vizku Guðs. En verum
þess fullviss, að „ekki fellur einn spörfugl til jarðar
án vilja föðurins". Við kennum í brjósti um grátandi
syrgjendur. En hitt má ekki gleymast, að dáuði rétt-
láts manns er ekki harmsefni, ef hann er viðbúinn að
mæta Guði. Takmark lífsins er framaar öllu öðru að
búa sig undir að mæta Guði.