Morgunblaðið - 12.07.1974, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. JULl 1974
Benedikt Benjamínsson
fyrrverandi Strandapóstur
F. 22. aprfl 1893
D. 2. júlf 1974
I dag er til hinstu hvfldar
borinn Benedikt Benjamínsson,
fyrrverandi Strandapóstur. Hann
fæddist að Brúará í Kaldrananes-
hreppi á Ströndum 22. aprfl 1893.
Foreldrar hans voru Benjamín
Ölafsson bóndi á Brúará og kona
hans Magndfs Ölafsdóttir.
Tveggja ára að aldri fluttist hann
með foreldrum sfnum ásamt
tveimur eldri systrum að
Ásmundarnesi í sama hreppi en
tvo syni misstu þau Magndfs og
Benjamín úr barnaveiki mjög
unga. Á þessum árum var það
algengt, að barnaveikin og far-
sóttir ýmsar hyggju stór skörð í
margar fjölskyldur. Árið 1917
kvæntist Benedikt gáfaðri og vel
menntaðri konu, Finnfríði
Jóhannesdóttur, fósturdóttur
Guðjóns Guðlaugssonar alþingis-
manns á Ljúfustöðum, og tóku
þau við búi á Ásmundarnesi árið
1919 en áður höfðu þau verið í
Asparvík í nokkur ár hjá
sæmdarhjónunum Jóni Kjartans-
syni og Guðrúnu Guðmunds-
dóttur og minntust þeirra oft
síðar með hlýhug og þökk. Arið
1937 fluttust þau hjón að Brúará f
Kaldraneshreppi en þá tóku við
búi á Ásmundarnesi elsta dóttir
þeirra, Guðbjörg, og maður
hennar, Jóhann Áskelsson. Á
Brúará bjuggu þau Finnfríður og
Benedikt til ársins 1942 en þá
fluttust þau til Djúpuvíkur þar
sem hann tók við stöðu stöðvar-
stjóra Pósts og sfma og því starfi
gegndi hann til ársins 1946.
Einnig annaðist hann bóksölu í
Djúpuvík á þessum árum og eftir
að Benedikt hætti störfum hjá
Pósti og síma var hann útibústjóri
hjá Kaupfélagi Strandamanna á
Djúpuvfk. Finnfríður og
Benedikt eignuðust 5 börn, tvo
syni, Magnús málarameistara og
Björn póstafgreiðslumann, báða
kvænta og búsetta f Reykjavfk, og
þrjár dætur, Guðbjörgu, frú á
Drangsnesi, Sigurbjörgu, sem
látin er fyrir allmörgum árum, og
Ingibjörgu, frú á Hólmavík. Af-
komendur þeirra hjóna munu nú
alls vera um eða yfir 70.
Benedikt var Strandapóstur í
25 ár, fékk veitingu fyrir póst-
ferðunum árið 1918 og fór þá alla
leið frá Stað í Hrútafirði að
Ófeigsfirði á Ströndum.
Árið. 1921 var póstleiðinni
breytt og var þá sú leið, sem
Benedikt fór, frá IJólmavík að
Ófeigsfirði. Þessi póstleið var
afar erfið yfirferðar á þessum
Erling Kalmann Álfreðsson
Fæddur 20. október 1937.
Dáinn 22. júnf 1974.
Björn Jónasson
Fæddur 21. mars 1939.
Dáinn 22. júnf 1974.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tfð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
V. Briem.
Á hverjum einasta degi, er tal-
að um fólk, sem hverfur frá til-
veru þessa lffs til annars. Og oft-
ast nær er minnzt á það, hvers-
vegna það fór á þessum og
þessum tíma, ef það er ungt að
árum og þessvegna segjum við
það, að við sem eftir lifum, eigum
í rauninni engin svör við því, eða
er það.
Þetta leitar nú á huga okkar, er
við kveðjum kæra vini með
þessum fátæklegu orðum. Það
eina, sem við getum sagt hver við
annan, að okkar algóði guð hlýtur
að hafa kallað þá burt frá hinu
jarðneska lffi til einhvers annars,
sem þeir eru nú komnir til. En af
hverju þeir? Þegar allt er í blóma
hjá þeim og björt framtíðin fram-
undan með ástvinum þeirra.
Þetta finnst okkur svo erfitt að
skilja.
Er við félagarnir fjórir ákváð-
um og undirbjuggum þennan
veiðitúr, sem við vorum búnir að
hlakka svo til, þá segjum við f
spurn: hvernig gat nokkrum
manni dottið það í hug, að við
værum að leggja upp í hinztu för
tveggja af okkar elskulegu fé-
lögum, vinum og frændum?
Er nokkur furða, þótt upp komi
í hugann þessar áðurnefndu
spurningar. Eitt er víst, að fótmál
dauðans er stutt frá okkur og við
hin, sem eftir lifum, getum alltaf
átt von á honum í dag eða á
morgun, það erum við búnir að
sjá. Okkar kæru félagar eru nú
árum, bæði sumar og vetur, þar
sem engir vegir voru þá og varð
að fara með sjó mikið af leiðinni,
sumstaðar, svo sem undir
Kaldbakskleifinni og Veiðileysu-
ófæru, þurfti að sæta sjávar-
föllum og mátti þá engu muna. A
sumrin hafði hann hesta til ferð-
anna, en góður hestamaður var
Benedikt og átti mjög góða hesta.
A veturna fór hann gangandi í
póstferðirnar og hafði þá með sér
komnir miklu lengra en við
ákváðum í upphafi og fóru í það
ferðalag, er við munum öll fara
seinna meir. Þessi stuttu kveðju-
orð okkar til þeirra tákna það,
hvað við söknum, að þeir skuli
vera horfnir frá okkur, um leið og
við þökkum guði það, að hann gaf
okkur þá að góðum vinum og góð-
um félögum, sem mun verða
okkur huggun í harmi að enda-
lokum þessa lífs. Um leið og við
sendum eiginkonum, börnum og
öðrum ástvinum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur, þá
þökkum við guði fyrir þá stóru
gjöf að hafa átt þá hér á jörðinni
meðal okkar, þótt of stutt yrði.
Farið í friði kæru vinir. Blessuð
sé minning þeirra.
V.E. Ö.R.
Erling Kalmann Alfreðsson
Fæddur 20. október 1937.
Dáinn 22. júnf 1974.
Það er erfitt fyrir okkur venzla-
fólk Erlings að þurfa að sjá
svona skyndilega af honum 1
blóma lífsins. Hann var einn
þeirra mörgu, er vann skyldustörf
sfn af samvizkusemi og einstakri
skyldurækni, svo að ekki séu talin
þau ótalmörgu kvöld, sem hann af
hreinni gleði gaf fólki í vanda
vinnu sfna. Hann má ekki fara
héðan án þess, að hans sé getið,
enda þótt hann væri hinn hljóði,
óþekkti starfsmaður, sem vann
heilt ævistarf á aðeins tæpum 37
árum.
Okkur er f minni hve glaðlegur
og greiðvikinn hann var þegar í
t
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda
samúð við andlát og jarðarför,
HALLFRÍÐAR INGVELDAR
BJÖRNSDÓTTUR
frá Vfðidalstungu.
Vandamenn.
hundinn, hann Lubba, sem var
sérstaklega vitur skepna. Ég kom
til Djúpuvíkur vorið 1943 til að
vinna sem símastúlka hjá
Benedikt og mikill fyrirmyndar
húsbóndi reyndist hann vera. Þau
hjón bæði tóku mér strax sem
dóttur og reyndust mér alla tíð
sem bestu foreldrar og mun ég
ætíð minnast þeirra beggja með
þökk og virðingu.
Arið 1957 fluttust þau Benedikt
og Finnfríður til Reykjavfkur.
Hér stundaði hann í allmörg ár
innheimtustörf hjá Olfufélagi
Islands og var mjög vinsæll I þvf
starfi sem og öðrum störfum, sem
hann gegndi um ævina, þvf hann
var með afbrigðum samvisku-
samur f störfum og vandaður
maður.
æsku. Mér sjálfum er það minnis-
stæðast, hve samrýmdir við
vorum sem börn og unglingar,
enda aðeins eitt og hálft ár á milli
okkar. Það er sárt til þess að vita
núna, að við værum aðskyldir 12
manndómsár vegna veru minnar
erlendis, fyrst lífslok hans voru
svo skammt undan. Það eru
einnig undarlegir duttlungar ör-
laganna, að hann skyldi hljóta
sama slysalega dauðdagann og
elskulegur faðir okkar. Þessi orð
eru náttúrulega eigingjörn sorg-
arhljóð hryggs bróður. Að sjálf-
sögðu er sorgin sfzt minni hjá
móður okkar, sem ól hann, og
ástrfkri eiginkonu hans, Ingu,
sem var hin raunverulega sól í lífi
hans, svo ekki séu undanskilin
börnin, Alfreð og Sæunn, sem
sakna hans, vissulega og trega
mest.
Það er von mfn að sönnu, að
minningin um hann megi græða
sorgarsár fjölskyldunnar, og það
einnig, að þeir sem hjálpar hans
nutu um ævina, megi styrkja
hana, þótt við í fjölskyldunni
F. 8. okt. 1884
D. 9. júnf 1974.
Guðrún var fædd í Æðey við
Isafjarðardjúp. Foreldrar hennar
voru hjónin Ragnhildur Ólafs-
dóttir og Guðmundur Tómasson.
Frá Æðey fluttu þau að Nesi í
Grunnavíkurhreppi, sfðar að
Leirá í sömu sveit. Þar ólst
Guðrún upp og átti heima í 37 ár.
Árið 1910 giftist hún manni sín-
um, Mafasi Jónssyni. Þau hófu
búskap á parti á Leirá, og þar
missti Guðrún mann sinn 1919 frá
fjórum börnum, þvf elzta átta ára.
Börnin voru: Ragna, gift og bú-
sett á Isafirði, Guðmundur, Dag-
bjartur og Ingólfur giftir og bú-
settir í Reykjavík. Það var þungt
áfall fyrir Guðrúnu að missa
Árið 1939 tóku þau hjónin til
fósturs dótturdóttur sína, Huldu
Svansdóttur, þá tveggja ára að
aldri og reyndust henni sem bestu
foreldrar, sem hún launaði þeim
rfkulega. Hjá Huldu dvaldist
Benedikt sfðustu æviárin og
annaðist hún hann af stakri um-
hyggju eftir að hann var að mestu
orðinn rúmliggjandi. Ég veit, að
hann var orðinn saddur lffdaga
en á móti honum taka handan við
móðuna miklu eiginkona, dóttir
og fjöldi vina, sem á undan eru
farin.
Blessuð sé minning hans.
Tengdadóttir.
munum að sjálfsögðu ganga þar í
fararbroddi.
Að lokum vil ég þakka elsku-
legum bróður og vin fyrir sam-
fylgdina og kærleika við mig.
Ég veit, að almáttugur guð mun
styrkja fjölskyldu hans og varð-
veita, og það er von mín og trú að
við hittumst handan við móðuna
miklu.
Guð varðveiti elskulegan bróð-
ur.
Viðar Alfreðsson.
manninn frá svo ungum börnum,
yngsta barnið var á fyrsta ári. Og
því þyngra sem fátæktin var mik-
il og fáir aflögufærir. Guðrún var
dul kona og bar harm sinn f
hljóði, og mun trúin á hið góða
hafa fleytt henni yfir örðugasta
hjallann. Guðrún var greind kona
og vel hagmælt, en með það fór
hún dult eins og annað. Á efri
árum mun hún hafa ort vísur
þær, sem ég læt hér með til sýnis
um.hve vel hagmælt hún var.
Förlast þróttur, förlast sýn,
förlast heyrn og minni.
Faðir hæða, forlög mín,
fel ég umsjón þinni.
Ég fel örugg allt mitt ráð,
alvalds Guðs f mundu.
Hans mér veitir heilög náð,
hjálp og gleðistundir.
Ég, sem þessar línur rita, var
hjá Guðrúnu tvö ár vinnumaður.
Þá var hún enn á Leirá. Árið 1952
flyzt hún að Veðrará í önundar-
firði með sonum sínum. Þar miss-
ir hún Guðmund son sinn af slys-
förum 1967. Það varð henni þung-
ur harmur. En einnig það bar hún
með hógværð, sem var hennar
einkenni. Eftir það flyzt hún til
Rögnu dóttur sinnar á Isafirði.
Þar dvelur hún til dauðadags. Um
leið og ég kveð Guðrúnu hinztu
kveðju, votta ég börnum hennar
frændum og vinum, þó sérstak-
lega Dagbjarti og konu hans,
hjartans samúð í tvennum skiln-
ingi. Kæra Guðrún, þér fylgi frið-
ur Guðs og blessun.
Sumarliði Eyjólfsson
Hrafnistu.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför, móður,
tengdamóður og ömmu,
INGIGJARGAR PÁLSDÓTTUR,
Kirkjuvegi 15, Keflavlk.
Synir, tengdaborn og barnaböm.
t
Þakka innilega auðsýnda vináttu og samúð við andlát og jarðarför
systur minnar
KRISTÍNAR LÚÐVfKSDÓTTUR.
Vilhjálmur A. Lúðvlksson.
Erling Kalmann Alfreðs-
son — Björn Jónasson
Minning:
Guðrún Elísabet
Guðmundsdóttir