Morgunblaðið - 29.01.1975, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. JANÚAR 1975
Eiríkur Jónsson
járnsmiður - Minning
F. 5.10 1882
D. 19.1 1975.
Utför Eiríks Jónssonar, járn-
smiös, Starhaga 14 í Reykjavík,
verður gerð frá Dómkirkjunni f
dag. Eiríkur lést, háaldraður, á
Sólvangi í Hafnarfirði 19. janúar.
Þar með lauk langri ævi elju-
manns, sem af þrautseigju hamr-
aði járn f hálfa öld við steðjann í
Hafnarsmiðjunni f Reykjavík, og
lagði ekki frá sér hamarinn fyrr
en árið 1965, þá orðinn 83 ára
gamall.
Eirfkur Jónsson fæddist að
Keldunúpi f Vestur-
Skaftafellssýslu 5. október 1882,
einkabarn hjónanna Jóns Páls-
sonar bónda að Keldunúpi og
Helgu Eiríksdóttur. Eiríkur fór
að heiman 1908 til þess að hefja
nám í járnsmfði hjá Kristjáni
Kristjánssyni, járnsmið í Reykja-
vfk. Að námi loknu vann hann hjá
meistara sfnum um skeið, hélt síð-
an til brúarvinnu, en réðst loks til
Hafnarsmiðjunnar f Reykjavík og
starfaði þar í hálfa öld.
Arið 1914 kvæntist Eiríkur
Marfu Bjarnadóttur frá Mosum á
Síðu, yndislegri konu, og eignuð-
ust þau þrjú börn. María Iést árið
1964. Tvö börn þeirra eru á iífi,
Helga og Jón, en Rannveig dó
barnung. Eiríkur og María héldu
sameiginlegt heimili með Helgu
dóttur sinni og tengdasyni,
Guðmundi Jónssyni, sem lengst af
var starfsmaður Rafmagnsveitu
Reykjavíkur. Það var myndar-
heimili og fyrirmyndarsambúð,
þar sem gagnkvæm vinátta og
fórnfýsi rfkti á báða bóga. Guð-
mundur Jónsson átti ríkan þátt í
því. Hann lést af slysförum
snemma árs 1973 og var öllum
harmdauði sem þekktu hann.
Þrjú barnabörn Eirfks Jónsson-
ar eru María og Ingibjörg, dætur
Helgu, og Áslaug, dóttir Jóns. Jón
bjó einnig á heimilinu um nokk-
urra ára skeið.
I 18 ár var ég nágranni þessarar
fjölskyldu og náinn vinur. Ljúf-
mennið Eiríkur Jónsson, sem
kvaddur er f dag, var glaðvær
maður, en þenkjandi og gefinn
fyrir bókmenntir. Til marks um
það var hann félagi í Kvæða-
mannafélaginu Iðunni, næstum
frá stofnun, enda hagyrðingur.
Hann tók virkan þátt f starfi
félagsins, uns heyrn hans tók að
dvína mjög í háværum skarkala
Hafnarsmiðjur.nar.
Eins ber þess að geta, að
Eirikur var einn af stofnendum
Járnsmiðafélagsins á sínum tíma.
Eirikur var alla tíð trúr skoð-
unum sínum og hugsjónum og
stóð fast á þeim í umræðum. Hann
var sjálfstæðismaður af lífi og sál
og lét sér mjög annt um framgang
og stefnu Sjálfstæðisflokksins.
Ég á margar góðar endurminn-
ingar um Eirik Jónsson, og jafnan
var það okkur börnum hússins
mikil stund þegar hann tók teygj-
una utan af buddunni sinni og gaf
okkur aura; gjarna seðil, sem
brotinn var saman af nákvæmni,
þeirri nákvæmni sem einkenndi
alla hans framkomu og umgengn-
isvenjur.
Hann naut ástúðar dóttur sinn-
ar, tengdasonar og barnabarna að
Starhaga 14, þar til hann þurfti að
flytjast í Sólvang í Hafnarfirði
vegna veikinda. Þar naut hann
góðrar aðhlynningar uns hann
hlaut hægt andlát á dögunum.
Þessum línum fylgja síðustu
kveðjur mínar og þakkir til Eiríks
t
Bróðir okkar,
JÓN MAGNÚSSON,
frá Englandi I Lundareykjadal
er látinn
Útför hans var gerð frá Fossvogskirkju.
Systkini hins látna.
t
Faðir okkar,
JÓNAS KRISTJÁNSSON,
fyrrverandi mjólkursamlagsstjóri
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri að kvöldi 27 janúar
Sólveig Jónasdóttir Carner, Hreinn Jónasson.
t
Útför elskulegrar eiginkonu minnar og móður okkar,
KRISTÍNAR ÁRNADÓTTUR,
fyrrum húsfreyju á Ragnheiðarstöðum,
fer fram föstudaginn 31 þ.m. frá Fossvogskirkju kl 1 5.
Sighvatur Andrésson og börn.
t
Útför bróður okkar
BERGÞÓRS TEITSSONAR
fyrrverandi skipstjóra
Melhaga 4.
fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 31 janúar kl 1 3.30
Helga Teitsdóttir
Kristín Teitsdóttir.
t
Þökkum vinarhug og samúðarkveðjur við andlát og útför.
JÓNS J. VÍÐIS.
Sérstpkar þakkir til bræðra i Oddfellowreglunni.
Auður Vfðis, Marfa Vfðis,
Sigríður Víðis og aðrir aðstandendur.
Jónssonar, járnsmiðs, fyrir góðar
endurminningar frá æsku minni
og uppvaxtarárum.
Vilhelm G. Kristinsson.
Það var sumarið 1913, að fund-
um okkar Eiríks bar fyrst saman.
Það var komið fram í júnímánuð.
Ég vann við brúar- og vegagerð
inni I Eyjafirði, og einn daginn er
ég sendur til Akureyrar með hest-
vagn til að taka á móti manni, sem
var að koma til okkar með hræri-
vél. Það var Eirikur Jónsson,
járnsmiður úr Reykjavík. Ekki
leizt mér meira en svo á, hvernig
við tveir mættum koma upp á
vagn þvílfku bákni, sem þessi
hrærivél var. En Eiríkur var
hvergi klökkur. Hann sagði ósköp
einfaldlega, að við skyldum nú sjá
til, og við sáum til og svo var vélin
komin upp á vagn. Við þetta var
hreint ekkert sögulegt, og það
hefði á sömu stund verið gleymt
og grafið, ef ekki hefði viljað svo
til, að siðar um sumarið, þegar
Eirikur var kominn til annarra
stöðva og hrærivélina átti einnig
að senda til annarra héraða, þá
olli það orkanvanda að koma vél-
inni á vagn. Allur vinnuflokkur-
inn, um tíu manns, vinnur með
huga og höndum að lausn við-
fangsefnisins. Sjálfur vegamála-
stjórinn var þar staddur á yfir-
reið, og hann lagði sitt til með að
leysa vandann, en ekkert gekk.
Það var farið að hreyfa spurning-
um um það, hvernig að myndi
hafa verið farið, þegar vélin var
tekin á bryggjunni um vorið. Um
það var ég einn til frásagnar. En
ég hafði bókstaflega ekkert tekið
eftir þvi, hvernig að var farið, —
ég mundi það eitt, að ég hafði
tekið á af ölfu afli á þann hátt sem
Eirfkur sagði fyrir. — Ég hugsa
oft til þessa sem dæmis þess, hve
fjarri var Eiríki að vera að fjasa
um einhvern vanda. En hvort
tveggja var, að Eirikur var ramm-
ur að afli og hvert átak hnitmiðað.
A nokkrum sumarvikum fyrir
nærri 62 árum tengdust milli
okkar Eiríks þau vinabönd, sem
ég hef snurðulausastra og lengst-
an tíma notið á mínu æviskeiði.
Þegar ég kom til Reykjavíkur
haustið 1914 og leitaði Eirík uppi
sem fleiri kunningja, sem ég átti
á þessum framandi stað, þá var
Eiríkur kvæntur myndarlegri og
elskulegri konu, af skaftfellskum
uppruna eins og við Eiríkur, og
hún bjó fjölskyldu sinni heimili
með rausn og skaftfellskri alúð.
Upp frá þvf hefur leið min legið
oftar inn á heimili hans og hans
fjölskyldu en nokkurt annað
vandalausra, og þar leit ég aldrei
svo inn, að ekki væri mér þar
tekið með þeim brag eins og þess
hefði lengi verið vænzt, að ég færi
nú að siást.
Það er ekki laust við, að
stundum hafi það sótt á mig sem
viðfangsefni, hvað það muni
eiginlega hafa verið, sem tengdi
okkur Eirík þeim traustu vinar-
böndum, sem ég vissi að gaf lifi
hans ekki svo litla fyllingu, ekk-
ert síður en lífi mínu. Við vorum
þó vissulega ólíkir menn á ýmsa
t
Útför eiginmanns mlns, föður okkar, tengdaföður og afa,
HALLDÓRS ÞORVALDSSONAR,
Stigahlíð 18,
áður bónda á Kroppstöðum I Önundarfirði,
fer fram frá Frlkirkjunni I Reykjavlk fimmtudaginn 30. janúar, kl.
1 5.00.
Ingibjörg Pálsdóttir
Páll Skúli Halldórsson Guðrún Guðmundsdóttir
Kristln Halldórsdóttir Þórólfur Friðgeirsson
Aðalheiður Halldórsdóttir Sverrir Kjartansson
og barnabörn.
Blóm og kransar afbeðið, en þeir sem vildu minnast hins látna, láti
liknarstofnanir njóta
t
Útför hjartkæru unnustu minnár, dóttur og systur,
UNNAR KRISTMUNDSDÓTTUR.
Bjarkargötu 8,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 30. janúar kl. 1:30.
Steingrlmur Þorkelsson,
Guðriður Jónsdóttir,
Guðmunda Kristmundsdóttir,
Hrefna Kristmundsdóttir.
Við þökkum samhug og vináttu við lát og útför
ÓLAFAR SIGURÐARDÓTTUR
áður húsfreyju að Laugarvatni
Ólafur Guðmundsson,
Guðný Guðmundsdóttir,
Sigurður Guðmundsson,
Guðbjörg G. Cottrell,
Karl Guðmundsson,
Björn Guðmundsson,
Ingólfur Guðmundsson,
Guðrún Einarsdóttir,
Torfi Hjartarson,
Ásgerður Gisladóttir,
Arvil E. Cottrell.
Ásta Hannesdóttir,
Ásta Hulda Guðjónsdóttir,
Áslaug Eiriksdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og jarðarför
eiginkonu minnar, móður okkar og tengdamóður,
ÓLAFÍU GfSLADÓTTUR.
Seljalandsvegi 46, Isafirði.
Jón Páll Pétursson
Jón Viðar Arnórsson, Sigrún Briem,
Steinunn Arnórsdóttir, Svanur Auðunsson,
Sigríður Jónsdóttir, Bjarni A. Agnarsson,
Þórunn ísfeld Jónsdóttir,
lund og áttum hreint ekki neina
samleið í þeim málum samfélags-
ins, sem viðkvæmust hafa verið
siðustu aldarhelftina og lágu
okkur báðum fastlega á hjarta, —
ég í eðii, orðum og athöfnum blóð-
rauður byltingarsinni, hann ein-
hver allra ihaldssamasti maður,
sem á vegi minum hefur orðið, og
báðir munum við hafa nálgast það
að vera ofstækismenn í þeim
greinum. En máski hafa þessar
andstæður í fari okkar átt sinn
þátt í því að treysta vinarböndin.
Við röbbuðum um alla skapaða
hluti milli himins og jarðar og í
jörðu og á og þjóðfélagsmál ekk-
ert síður en annað. En það var
eins og það væri okkur einhver
ómeðvituð meginregla að sneiða
hjá öllu því óbrúanlega, sem lá á
milli okkar. — Það rifjast nú upp
fyrir mér eitt laugardagskvöld
um Jónsmessuskeið. Ég bjó mig
undir þátttöku í rauðum fagnaði,
sem vera skyldi á Þingvöllum
næsta dag, en hélt til bæjarins
deginum áður til að fljóta með
félögunum til hátíðahaldanna. Þá
var gist hjá Maríu og Eiríki eins
og venjulega, þegar ég gisti í
bænum. Við Eiríkur vöktum lengi
og röbbuðum saman. Þá höfðu
umræður allt í einu sveigzt mjög
nærri einhverjum viðkvæmum
punkti, og ég fékk allt í einu yfir
mig dembu óþveginna orða um
menn og málefni, sem mér var
ekki alveg sama um. En ég
hreyfði engum mótmælum,
gerðist hljóður og hef sennilega
brosað vinsamlega. Og allt i einu
snarþagnar Eiríkur og horfir til
mín þeim augum, eins og hann
hafi staðið sjálfan sig að ein-
hverju óheyrilegu ódæði. Og hann
lét sér ekki nægja eina formlega
afsökunarbeiðni, heldur fylgdi
það með í kjölfarið, að hvað eftir
annað hleypti hann þvi inn i um-
ræður um hin fjarskyldustu efni,
aó hann skildi ekkert I sjálfum
sér, að honum skyldi verða þetta á
að bregðast svona hinni sjálfsögð-
ustu háttvísi. Því segi ég það: Hve
holl og elskuleg áhrif hlýtur það
ekki að hafa á vináttu manna,
þegar þeir i einhverri ómeóvit-
aðri skyldurækni sjá sér skylt að
vaka yfir því að særa ekki vió-
kvæma staði vinarhjarta.
Mig langar að rifja upp annað
atvik af ekki fjörrum vettvangi.
Einu sinni barst það i tal á milli
okkar Eiriks, að við hjónin
hefðum fyrirhugað flugferð til
æskustöðva minna i Hornafirði.
Þá var erfiðara um flugið en nú
er orðið. Þá þurfti maður oft að
bíða eftir þvi dögum saman, að
fyrirhugað flug yrði fastlega
ákveðið, og þann tíma þurfti
maður að vera við sima til að
meðtaka kallið, sem komið gat á
hverri stundu. Það væri kannski
fullveikt aó orði komizt, að Eirík-
ur byði okkur að vera á sínu heim-
ili, meðan við biðum flugsins,
hann bókstaflega heimtaði það.
Nú vildi svo til, að við komum í
bæinn á laugardegi, en vélin fór á
mánudag, svo að við vorum um
kyrrt yfir helgina. Þann tima
mátti Eirikur ekki heyra það, að
ég hefði áhyggjur af því að reyna
að fylgjast með því, hvenær vélin
myndi fara, — það var hans verk
að vaka yfir burtfararstundu
hennar, en okkur hjónum bar að
njóta gistivináttu hans áhyggju-
laus. Um atlæti í mat og drykk
þarf ekki að fara mörgum orðum
við þá, sem þekktu brag heimilis-
ins. Að gömlum íslenzkum sið var
gestum fært kaffi ásamt meðlæti i
rúmið að morgninum. En þá rak
ég upp stór augu að sunnudags-
morgninum, þegar ég inn á milli
kökudiskanna á bakanum sé sjálf-
an Þjóðviljann, en það blað hafði
aldrei fyrr borið fyrir augu mér á
þvi heimili. Húsbóndinn sjálfur
hafði þá arkað að morgni eina
+
Eiginmaður minn og faðir okkar
FRIOJÓN ÞÓRARINSSON.
Hofteigi 32,
andaðist í Landspltalanum 27
þ.m.
Fanney Tryggvadóttir og börn.