Morgunblaðið - 10.12.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. DESEMBER 1977
Minning:
PétrJónasson
Sauðárkróki
I dag verður til moldar borinn á
Sauðárkróki vinur minn, Pétur
(Pétr að eigin ritbætti) Jónasson.
Hann fæddíst 19. október 1887 á
Dýrfinnustöðum í Blönduhlíð r
Skagafirði, sonur hjónanna Jón-
asar Jónssonar frá Minni — Akra-
gerði og Pálínu Björnsdóttur frá
Hofsstöðum, er síðast og lengst
bjuggu á Syðri-Brekkum í
Blönduhlíð. Var Pétur elstur 6
barna þeirra. Þau komust öll til
fullorðinsára og mun Hermann
Jónasson forsætisráðherra þekkt-
astur þeirra.
Að Pétri stóðu merkar ættir
báðum megin frá. Mikill hagleik-
ur var þar ættarfylgja. nærfærni
við menn og málieysingja, einnig
mannheill mikil.
Leið Péturs lá ekki til fram-
haldsnáms að fermingu afstað-
inni. Hann vann landbúnaðar-
störf framan af ævi, var vinnu-
maður eða ráðsmaður á ýmsum
bæjum í' Skagafirði, m.a. lengi á
Reykjum á Reykjaströnd hjá As-
grími Einarssyni skipstjóra. En
1930 fluttist Pétur til Sauðár-
króks. Hann vann þar fyrst alla
almenna vinnu óg var um tíma í
stjórn Verkamannafélagsins
Fram. Arin 1943—47 var Pétur
hreppstjóri, hinn síðasti, sem því
starfi gegndi þar, því Sauðárkrók-
ur fékk kaupstaðarréttindi 1947
og féll þá undir fógetavald sýslu-
manns Skagfirðinga. Jafnframt
féllu á Pétur mörg trúnaðarstörf
önnur svo sem varðandi skatta-
nefnd, fasteignamat o.fl. Einnig
var hann umboðsmaður Happ-
drættis Háskóla Islands og Þjóð-
vinafélagsins og Menningarsjóðs.
Árið 1942 kvæntist Pétur eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Maríu
Magnúsdóttur, Ijósmóður á Sauð-
árkróki, Húnvetningi að ætt, mik-
illi ágætiskonu, alþekktri fyrir
dugnað sinn og hæfni við ljósmóð-
urstörf. Þeirra dóttir er Pálína
Guðný hjúkrunarkona, sem hefur
hlotið í erfð bestu kosti foreldra
sinna beggja. Hún er gift Bjarna
Nikulássyni flugumferðarstjóra.
Þau eru búsett í Hafnarfirði og
eiga 4 börn.
Pétur var fyrir löngu búinn að
skila af sér öllum trúnaðarstörf-
um, enda var aldur orðinn hár.
Hann hélt þó bærilegri heilsu
fram undir það síðasta. Hann lést
á Sjúkrahúsi Skagfirðinga 29.
nóv. s.l. nfræður að aldri.
Fundum okkar Péturs bar fyrst
saman í ársbyrjun 1960. Þá þegar
tengdum viö vináttubönd, sem
síðan hafa styrkst með hverju ári,
og þótt lengra væri á milli hin
síðustu ár, þá varð sá hiýleiki, er
skóp vináttu okkar, æ djúpstæð-
ari.
Það var oft hrein unun að ræða
við Pétur. Hann var óskólageng-
inn, en þó svo vel menntaður,
enda afar vel greindur og víðles-
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi
ÁGÚST SIGURÐSSON,
cand. mag .
andaðist i Landakotsspitala 9 desember
Pálina Jónsdóttir,
Baldur Ágústsson, Björk Thomsen,
Helga Ágústsdóttir. Óli Antonsson.
Viðar Ágústsson. Agnes Bragadóttir.
Hilmir Ágústsson, Elín F. Guðmundsdóttir,
Auðna Ágústsdóttir Jón Gauti Jónsson,
Ágúst Hilmisson.
Darri Ótason
Dögg Baldursdóttir.
t
Útför
ÓSKARS GÍSLASONAR,
áður bónda á I ngjandshóli,
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 1 2 desember kl 1 3 30 Þeim
er vildu minnast hans er bent á Félag lamaðra og fatlaðra
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Hjartans þökk til allra sem sýndu velviljun og samúð við andlát og
jarðarför
ARTHÚRS GUONASONAR,
Heiðarvegi 14,
Reyðarfirði
Sérstakar þakkir til starfsfólks, kennara og fóstra við Öskjuhliðaskólann
og Lyngásheimilisins, ennfremur allra sem veittu hjálp í þans erfiðu
veikindum
Hallgerður Pálsdóttir, Guðni Arthúrsson
og systkini hins látna.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og jarðarför
JÓNFRÍÐAR ÓLAFSDÓTTUR,
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Innílegt þakklætí færum við öllum þeim mörgu, sem vottuðu okkur
samúð og vináttu og tryggð við fráfall og jarðarför
EIRÍKS ÁSBJÖRNSSONAR.
sem fram fór 3ja desember s I Guð blessi ykkur öll
Fyrir hönd vandamanna
Ragnheiður Ólafsdóttir
Erla Eiriksdóttir
inn, og jafnframt glöggur á menn
og málefni og svo gætinn í orða-
vali, að sjaldan mun hafa skeikað,
þar sem hann fullyrti. Til einskis
manns var betra að leita um upp-
lýsingar, er mæla þurfti eftir
genginn bróður, og naut ég þess
æði oft. Eg fann þá afar vel, hve
réttsýnn og sanngjarn Pétur var í
dómum sínum um aðra menn og
hve vel hann gat orðað hug sinn.
Pétur var prýðilega hagmæltur
og á nokkrar stökur í Skagfirzk-
um ljóðum. Á yngri árum veitti
hestamennskan, þjóðaríþrótt
Skagfirðinga, honum margarynd-
isstundir, og þá urðu oft til fleyg-
ar hestavísur á borð viö þessa:
„Þ<*Kar SkörunK skrepp á bak.
skfrist ídortin forna.
Lipurt fjöroK fótatak
finnst mór Kfrti orna.“
Annað tómstundagaman Péturs
var alls konar fínsmiði, ekki síst
smiði á öskum og smjöröskjum.
Allt var þar afar vel gert, askarn-
ir saman felldir úr stöfum og girt-
ir, en lokin útskorin og sótti Pétur
mynstur sín til fornra hagleiks-
manna á Skaga. Smíðisgripir hans
eru þegar til dýrgripa taldir. —
Jafnframt var Pétur listaskrifari.
Hreinritaði hann jafnan fæöing-
arskýrslur fyrir Maríu konu sína
og veit ég, að þær munu einnig til
dýrgripa taldar meðal heimilda-
bóka á Hagstofu Islands.
Pétur Jónasson var hógvær
maður og af hjarta lítillátur.
Hann vildi reynast sannur og
trúr, mátti ekki vamm sitt vita í
neinum hlut. Það fór þvi hvergi
mikið fyrir honum, en hver, sem
mælti hans máli eða varð vitni að
framkomu hans, hlaut að finna,
að þar var á ferð maður, sem var í
senn traustur þegn og drengur
góður ríkur af hógværri gleði. Orð
Sigurðar skólameistara sönnuðust
á honum: ,,Þar sem mannkostirn-
ir eru, þar eru mannalætin
óþörf."
Pétur var einlæglega trúaður
maður og vildi grundvalla fram-
komu sina og líf allt á sannindum
trúar sinnar. Jafnframt var hann
öll mín prestsskaparár á Sauðár-
króki meðal hinna tryggustu
kirkjugesta. Má og segja, að hann
hafi verið boðinn og búinn til liðs
hverju góðu málefni. Slíka menn
er gott að eiga að, og ég á honum
mikla þakkarskuld að gjalda fyrir
hlýleik og stuðning við mig og
mitt starf og persönulega vináttu
við okkur hjón bæði, og kona mín
og börn nutu jafnframt mikillar
frændrækni hans. En við hlið
honum í þessu öllu stóð hans
ágæta kona, „María ljósa“, og
þeim báðum vildi ég, að þessi
fátæklegu orð mín mættu tjá virð-
ingu og einlæga þökk.
Pétur mun eitt sinn hafa sagt:
„Éjí vil. DroHinn. biðja um bón.
scm bost mcr hcnta meííi.
art haldi ók ba*rti hcyrn og sjón
hinsta fram artdcKÍ.“
Þessi bæn mun hafa verið
heyrð.
För Péturs er nú lokið um þetta
lífssvið. En jafnframt er hafin ný
för, því gröfin, sem í dag stendur
opin á Nöfunum fyrir ofan Sauð-
árkrók, hún er ekki blindgata.
H*ún er þjöðvegur frá myrkrinu
til dögunarinnar, frá myrkri
skammdegis og ellihrumleika mót
birtu upprisusólar og nýrra
þroskaleiða. Bænir okkar vina
háns fylgja honum á þeirri för
ásamt þakklæti fyrir gengin spor.
Jafnframt sendum við konu hans,
dóttur og fjölskyldu hennar alúö-
arkveðjur með bæn til Guðs um
styrk þeirq til handa á komandi
dögum.
Þórh^SjÞgdiejisep. ,
Minning:
Guðríður Kristbjörg
Sigurðardóttir
Fædd 19. maí 1925.
Dáin 4. desember 1977.
Að kvöldi dags, sunnudaginn 4.
desember, andaðist í sjúkrahús-
inu á Akranesi Guðríður Krist-
björg Sigurðardóttir húsmóðir að
Brekkubraut 27, Akranesi.
Veikindin, sem voru bæði alvar-
leg og erfið, voru einnig mikil
lífsreynsla fyrir ástvini hennar, í
langvarandi veikindabaráttu.
Kristbjörg, eins og hún var jafnan
kölluð, var fædd að Krossalandi í
Lóni í Austur-Skaftafellssýslu.
Foreldrar hennar voru bæði af
skaftfellskum ættum, þau hjónin
Þórey Guðmundsdóttir og Sigurð-
ur Jónsson böndi þar.
Börn þeirra hjóna voru 6. Tvö
eru látin, Guömundur, sem dó
barnungur úr lungnabölgu, og
Þórlaug Sigurborg. En Þórlaug
fékk lömunarveikina í frum-
bernsku og var siðan bundin við
sinn örlagastól þau 29 ár sem hún
lifði. Hún var fædd 26. apríl 1918,
dáin 16. apríl 1947. Var það mikil
lífsreynsla fyrir alla fjölskylduna
og munu hinar næmu tilfinningar
Kristbjargar einnig hafa tekið
þátt í þeirri reynslu, gagnvart
einkasystur sinni. Einn bróðirinn
er búsettur í Reykjavík, en hinir 3
á Höfn í Hornafirði.
í Krossalandi sleit Kristbjörg
barnsskónum, þar ölst hún upp
meðal foreldra og systkina.
Þótt Krossaland, sem nú er í
eyði, hafi á sínum tíma verið
nokkuð afskekktur bær, er hvergi
meira víðsýni frá einum bæ í Lóni
en þar. Víðáttumikill fjallahring-
ur umvefur sveitina og býður upp
á tign og fegurð í fjarska. Hafið
úti fyrir ströndinni sendir sín óm-
þýðu vögguljóð heim að bænum á
kyrrum sumarkvöldum, en þar
getur hafaldan einnig stunið
þungan.
Hljómnæmt barnseyrað greindi
fjölbreyttar raddir í ríki náttúr-
unnar, fjær og nær. Þannig liðu
bernskuárin við breytileg um-
skipti veðrabrigða og árstiða inn-
an þess opna ramma.
Ennþá fjölgaði árunum. Þessi
röska, liðlega stúlka vilaði ekki
fyrir sér, þótt hún þyrfti að ganga
bæjarleið, þegar hún var í barna-
skóla, hjá Önnu Hlöðversdóttur
frá Reyðará. Þeirri miklu merkis-
konu, sem var þúsund þjala smið-
ur. Kristbjörg dáði Önnu sem
kennara af lífi og sál. Orðið
,,ómögulegt“ var ekki til í hennar
orðasafni, fremur en hjá öðrum
merkum brautryðjanda í A-
Skaftafellssýslu.
Eftir fermingu lá leið Krist-
bjargar út í atvinnulffið, fyrst á
Höfn og svo aftur heim í sveitina
á milli, til sumarstarfa. En svo var
stefnt lengra á braut og haldið í
Kvennaskólann í Hveragerði. Sá
tími var mikill gleðigjafi fyrir
námfúsa stúlku og þaðan kom
hún út með fallega handavinnu,
sem svo seinna var bætt við af
mikilli vandvirkni.
En mesta gæfusporið á hennar
ævigöngu var þegar hún kynnist
mannsefninu sínu, Sigurdór
Jóhannssyni frá Bakka í Mela-
sveit. Þau settust að á Akranesi
og þar hafa þau átt heima siðan.
Þar rættust dýpstu draumarnir,
fagurt heimili, 4 indæl börn og
björt íramtíð. En allt í einu, fyrir
3 árum dró skyndilega ský fyrir
sólu.
Það var sem brysti strengur hið
innra með mér, þegar til mín var
Framhald á bls. 23
Minning:
Sverrir Briem
frá Sauðárkróki
Þann 8. desember var til mold-
ar borinn Sverrir Briem frá Sauð-
árkróki. Mikill ferðalangur er
lagður í sina hinstu för. Hann
siglir nú fleyi sínu til þeirra
stranda, handan við sólarlagið,
þaðan sem enginn kann tíðindi
frá að segja. — Máltækið segir, að
maður komi í manns stað. En þeg-
ar hina óvissu dauðans stund ber
að höndum, þá sýnist þeim jafn-
an, sem sjá á bak vinum sínum, að
nú sé það skarð fyrir skildi, sem
standa muni opið og ófyllt.
Sverrir Briem var fæddur á
Seyðisfirði 22. janúar 1930 og ólst
þar upp fyrstu árin. Sjö ára að
aldri var hann.tekinn til fósturs
til afa síns og ömmu á Sauðár-
króki, þeirra kunnu sæmdarhjóna
Kristins Briem, kaupmanns þar,
og konu hans frú Kristínar
Briem. — Á Sauðárkróki dvaldist
hann fram á fullorðinsár og nam
þar trésmíði, sem varð hans aðal-
starf. En Sverrir Briem lagði
gjörva hönd á margt, var enda
madur hagur óg verklaginn, svo
sem öll verk hans bera vitni um.
Trúmennsku hans í starfi var
vidbrugðið, og hann erfði þann
eðliskost ættar sinnar að ganga
ekki á neins manns hlut. — Aldr-
ei leitaði .Sverrir frama á verald-
arvísu né hárra embætta og allt
skrum og sýndarmennska var
honum fjarri skapi.
En fáir þeirra sem
nú eru uppi, munu vera viðförlari
en hann. Hann ferðaöist um flest-
ar álfur heims, kannaði ókunna
stigu og kynnti sér siðu og háttu
framandi þjóða. Kunni hann
margt að segja frá fjarlægum
furðuströndum, sem hafði á sér
blæ þeirra ævintýra, sem við les-
um um í ..Þúsund og einni nótt“.
Nú hefur hann kvatt okkur, far-
andsveinninn prúði, og haldið á
vit hins ókunna. — Við vinir hans
stöndum eftir, þökkum honum
liönar stundir og biðjum honum
guðs blessunar.
jV*i'bj<>rRl''riði'iksd.