Morgunblaðið - 28.11.1978, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 28. NÓVEMBER 1978
37
Teterboro School of Areonautics, í
New Jersey í Bandaríkjunum árið
1958 og loftsiglingafræði við North
Atlantic School of Aviation árið
1960.
Kynni okkar Hauks hófust fyrir
23 árum síðan, er ég ungur piltur
hóf sumarstarf hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli. Þannig hagaði
til að unnið var á þrískiptum
vöktum allan sólarhringinn. Ég
byrjaði að vinna á dagvakt og var
svo lánsamur að þar var Haukur
einnig, því um kvöldið þegar hætt
var að vinna og hver var að fara
heim til sín spurði Haukur mig
hvort ég væri búinn að fá herbergi,
og svaraði ég því neitandi. Þá var
ekki annað tekið í mál en að ég
kæmi heim með honum þar til
áætlunarbifreiðin færi til Reykja-
víkur, en þangað varð ég að fara
daglega í tvær vikur. Þetta sumar
vorum við Haukur mikið saman og
alla tíð síðan. Haukur hafði mikið
yndi af því að ferðast og notaði
hvert tækifæri sem gafst til þess.
Því kom það mér ekki á óvart
þegar hann kom til mín einu sinni
sem oftar og sagðist vera að
kveðja mig um sinn, því að hann
væri að fara til Bandaríkjanna og
læra flug.
Þegar eftir flugnámið í Banda-
ríkjunum stofnaði hann flugfélag-
ið FLUGLEIÐIR H/F, Keflavíkur-
flugvelli, ásamt nokkrum kunn-
ingjum sínum. Var flugfélag þetta
starfrækt á Keflavíkurflugvelli
um tveggja ára skeið, og var hann
aðalflugkennari félagsins.
Hinn 15. nóv. 1960 réðst hann til
Loftleiða sem loftsiglingafræðing-
ur, árið 1961 várð hann aðstoðar-
flugmaður og flugstjóri varð hann
4. apríl 1968.
Hinn 9. júlí 1961 var mikill
hamingjudagur í lífi hans er hann
kvæntist eftirlifandi konu sinni,
Ernu Guðbjarnardóttur. Eignuð-
ust þau tvær dætur, Ástu Birnu,
fædd 14. nóv. 1963 og Önnu
Þórunni, fædd 14. des. 1969. Hann
naut þess í ríkum mæli að vera
með fjölskyldu sinni, og ótaldar
eru gönguferðirnar sem fjölskyld-
an fór í, bæði um Elliðaárdalinn
sem og um sumarbústaðaland
Loftleiða á Kjalarnesi.
Frásagnargáfa Hauks var ein-
stök. Hvar sem hann kom á meðal
vina, þyrptust þeir í kringum hann
og hlustuðu með ánægju á frá-
sagnir hans. Hjálpsemi hans og
greiðvikni var einstök, hvergi
mátti hann aumt sjá svo hann
væri ekki búinn og boðinn til
hjálpar. Mér eru minnisstæðar
þær stundir er hann kom ásamt
konu sinni til okkar hjónanna í
þrengingum okkar. Það er oft
erfitt að skilja hvers vegna hinn
hæsti höfuðsmiður lætur slys bera
að höndum, en vegir hans eru
órannsakanlegir.
Kæran vin minn vil ég kveðja
um sinn, með ljóði Páls J.
Þórðarsonar, er hann segir:
Hvergi lít ég ljósa ians
í lifsins kulda gjóstri.
Ó kom þú Drottinn kærleikans
kveiktu von i brjósti.
f veikri trúnni fÖKnuð fann
sem friðar kaiið hjarta,
því Guðs á vegi Kengur hann
KOKnum myrkrið svarta.
Fjölskylda mín og ég sendum
aðstandendum dýpstu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu
Hauks og líkni elskulegri eigin-
konu hans, dætrunum, foreldrum
hans og systkinum í söknuði
þeirra.
Björn Kristmundsson.
Það er erfitt að sætta sig við þá
staðreynd að mágur minn hefur
farið hinstu ferð sína. Hann fór
svo oft en kom alltaf hress og
kátur til baka. Ungur heillaðist
hann af fluginu og átti flugið hug
hans allan alla tíð og varð
starfsvettvangur hans. Starfið var
honum í senn áhugamál og alvöru-
mál og stóð hann vel undir þeirri
miklu ábyrgð sem á flugstjóra
hvílir. Á 18 starfsárum sínum sem
aðstoðarflugmaður og flugstjóri
flaug Haukur víða um heim. Hann
var hafsjór af fróðleik og sagði
skemmtilega frá lífsreynslu sinni,
af kynnum sínum af fjarlægum
löndum og fólki.
En heimkoman var honum alltaf
kærkomin því hann átti hér hlýtt
og fallegt heimili sem kona hans
bjó honum af framúrskarandi
smekkvísi. Hann unni líka landinu
sínu, sem hafði svo margt upp á að
bjóða honum: snjórinn, fjöllin og
óbyggðirnar heilluðu huga hans og
þær eru ófáar ferðirnar sem
þangað voru farnar með fjölskyld-
una.
Handabönd og orð megna aðeins
að litlu leyti að láta í ljós þakklæti
en ég og fjölskylda mín erum
þakklát forsjóninni að hafa eign-
ast Hauk að mági og vini og
minnumst þess ætíð með þakklát-
um huga hjálp hans og hugulsemi
við okkur er við dvöldum erlendis.
Hann hringdi iðulega til okkar er
færi gafst á og lífgaði það upp á
tilveruna að .heyra rödd hans í
símanum lýsa á sinn hressilega
hátt því sem fréttnæmt var að
heiman.
Ég bið Guð að styrkja eiginkonu
hans og dætur, foreldra hans og
systkini í sorg þeirra.
Guðmundur Guðbjarnarson.
Vorið 1970 lágu leiðir okkar
Hauks fyrst saman. Hann var
flugstjóri í þeirri ferð, sem ég
útskrifast sem siglingafræðingur.
Ég var skelfing taugaóstyrkur og
vissi varla upp né niður á reikn-
ingsstokknum við að yfirfara
áætlunina til New York. Á sinn
yfirlætislausa hátt bað Haukur
mig að hafa ekki áhyggjur af
ferðinni — vélinni væri ekki flogið
af einum manni, þetta væri
samvinna fjögurra manna um
borð, „og í versta falli, ef prófdóm-
arinn ætlar alveg að gera útaf við
þig, Pétur minn, þá láttu mig vita,
— það er flugstjórinn, sem ræður
hver er frammi í stjórnklefanum
hverju sinni". Þessi orð gáfu mér
kjark og sjálfstraust, enda voru
þau sögð í þeim tilgangi, fremur en
bókstaflega meint. I þessari ferð
og þeim, sem við áttum eftir að
fljúga saman þetta sumar varð
mér ljóst, að Haukur hafði óvenju-
legan mann að geyma. Hann vakti
einnig athygli mína fyrir vand-
virkni í starfi sínu sem flugmaður
— það fylgdi því sérstakt öryggi að
fljúga með honum. Haukur var
einstakt ljúfmenni, prúður og
hjálpfús, alltaf glaður í lund og
góður heim að sækja og hafði góð
áhrif á þá, sem í kringum hann
voru. Það var mikil gæfa að eiga
slíkan mann að vini.
Eftir að ég fluttist til Luxem-
burgar átti vinátta okkar og
fjölskyldna okkar eftir að tengjast
traustum böndum og óteljandi
ánægjustundir áttum við saman,
bæði hér heima og erlendis. Við
hlökkuðum alltaf til komu hans, —
manni fannst sem þokunni létti og
það birti. Það er erfitt að sætta sig
við að eiga ekki von á honum
framar.
Við hjónin sendum Ernu, Ástu
Birnu og Önnu Þórunni, foreldrum
Hauks og systkinum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Pétur Valbergsson.
Kveðja írá Félagi
Loftleiðaflugmanna
Vinur okkar og starfsfélagi
Haukur Hervinsson verður jarð-
settur í dag. Það verður ekki hjá
því komist að hugleiða hvílíkur
missir er í félaga sem Haukur var
okkur öllum. Hann hóf störf hjá
Loftleiðum árið 1959, fyrst sem
siglingafræðingur og síðar flug-
maður, hann hafði síðast starfað
sem flugstjóri í liðlega 10 ár.
Flugstjórastarfið hentaði Hauki
einkar vel, þar sem hann var
maður sérlega ákveðinn og áræð-
inn. Hann hafði mjög ákveðnar
skoðanir á hlutunum og hvikaði
sjaldan frá þeim. Það var sérlega
gott að fljúga með Hauki við
erfiðar aðstæður í misjöfnum
veðrum, og það var einkennandi
fyrir hann hvað hann var alltaf
fljótur að finna hvað réttast og
best var að gera hverju sinni.
Haukur var kappsfullur maður að
eðlisfari, og hafði meðal annars
margoft flogið á þessum slóðum
fyrir Cargolux og tekið þátt í
pílagrímaflugi Loftleiða frá upp-
hafi. Hann var því einn af okkar
reyndustu flugstjórum í flugi sem
þessu. Það er okkur því alls
óskiljanlegt hvað getur hafa valdið
þessu hörmulega slysi, því að við
trúum því að hefði það verið á
valdi nokkurs manns að afstýra
því, hefði honum tekist það.
Við Loftleiðaflugmenn kveðjum
Hauk Hervinsson með trega.
Eiginkonu hans, dætrum og nán-
ustu ættingjum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Félag Loftleiðaflugmanna.
TEITUR BOGASON
Brúarfossi - Minning
Laugardaginn 14. október s.l.
var til moldar borinn frá Akra-
kirkju á Mýrum Teitur Bogason
frá Brúarfossi.
Hann fæddist í Laxárholti í
Hraunhreppi 26. júní 1891, en árið
1892 fluttust foreldrar hans að
Brúarfossi, og þar dvaldi hann til
æviloka að undantekinni þriggja
vikna sjúkrahúslegu fyrir andláts-
dag sinn og nokkurra mánaða
tíma, sem hann dvaldist annars
staðar við vinnu.
Foreldrar hans, Guðbjörg
Jóhannesdóttir og Bogi Th. Helga-
son frá Vogi, bjuggu allan sinn
búskap -á Brúarfossi, og var það
heimili ætíð rómað fyrir gestrisni
og hjálpsemi. Brúarfoss stendur
við þjóðbraut, og á meðan hestar
voru helzta samgöngutækið, var
oft leitað á náðir þeirra Brúarfoss-
hjóna um gistingu og aðra fyrir-
greiðslu, sem ætíð mun hafa verið
í té látin með ljúfu geði. Ekki
breyttist þetta, þó að þau hjón
hættu búrekstri og börn þeirra
tækju við búskapnum. Fylgdu þau
fordæmi foreldranna í því efni.
Teitur vann frá barnsaldri að
búi foreldra sinna. En um tvítugs-
;aldur veiktist hann og var lengi
'þungt haldinn, og svo hefur sagt
mér Soffía, systir hans, að hann
hafi aldrei náð fullri heilsu aftur
og alltaf orðið að hlífa sér. Á þeim
árum 'buðust fáir kostir ungum
mönnum með skerta starfsgetu, en
Teiti var ekki að skapi að sitja með
hendur í skauti. Hann var hagur í
höndum, svo sem verið höfðu
forfeður hans, Vogsbændur.
Byggði hann sér smiðju og smíðaði
ýmsa búshluti og gerði við þá, sem
biluðu. Smíðaði hann og sum
verkfæri sín. Margir þurftu að
leita aðstoðar Teits í þessu efni, og
bætti hann úr nauðsyn manna
eftir beztu getu. Ekki mun hann
alltaf hafa tekið þóknun fyrir
gerðan greiða, og mun honum hafa
verið meira virði að geta hjálpað
nágrönnunum í vandræðum
þeirra.
Teitur var músikalskur, hafði
mikið yndi af söng og lærði að
leika á orgel. Ekki mun þó
tónlistarnám hans hafa numið
lengri tíma en svo sem .einum til
tveimur mánuðum. Hann var
organisti við Staðarhraunskirkju
um árabil og við Kolbeinsstaða-
kirkju um tveggja aíatuga skeið.
Oft lék hann líka á skemmtunum,
bæði fyrir söng og dansi.
Teitur unni sveit sinni og
heimili af heilum hug. En tveir
voru þeir staðir, sem honum voru
sérstaklega kærir. Það voru hin
fornu stórbýli, Vogur og Akrar. Og
í Akrakirkjugarði kaus hann að
vera jarðsunginn, þar sem
frændur hans og forfeður höfðu
verið lagðir til hinztu hvíldar
mann fram af manni.
Ég þekkti Teit frá því í bernsku
minni, og mér verður hann
minnisstæður sökum hins hlýja
viðmóts, sem honum var svo
eiginlegt. En minnisstæðastur
verður hann mér frá þeim
stundum, sem við áttum saman við
Hítará og Tálma, snemma að vori,
þegar bleikjan var að byrja að
ganga, og eins að sumri, þegar
laxinn vitjaði uppeldisstöðvanna.
Teitur var uppalinn við Hítará og
gjörþekkti veiðistaði hennar og
eins Tálma. Hann var ósínkur að
miðla mér af þeim fróðleik, og
kynntist ég þá þeirri miklu
athyglisgáfu, sem hann var
gæddur, og því frábæra minni,
sem hann hélt til æviloka.
Teitur hafði yndi af veiðiskap,
en honum var ekki síður hugstæð
náttúran í kringum hann. Fuglalíf,
gróður og jarð- og bergmyndanir
með ánni, þar sem við gengum,
áttu athygli hans óskipta. Hann
var ógleymanlegur veiðifélagi,
miðlandi af sínum mikla fróðleik
og blessunarlega laus við þá
veiðigræðgi, sem grípur suma
menn, þegar út í Veiðiskap er
komið. Hann gladdist ekki síður
yfir góðum feng veiðifélagans en
því, sem kom í hans eigin hlut.
Fyrir kom, að við höfðum með
okkur „lögg“ á glasi, því enginn
var Teitur óvildarmaður Bakkus-
ar, en umgekkst hann af þeirri
háttprýði, sem honum var svo
eiginleg.
Hann var einnig spaugsamur og
hafði frábæra kímnigáfu. Margar
sögur og vísur fór hann með, sem
sýndu menn og atburði í spaugi-
legu ljósi, en allt var það græsku-
laust. Hann átti það til að skjóta
spaugsyrðum að mönnum, en því
fylgdi aldrei neinn broddur, heldur"
vöktu þau ummæli óblandna
kátínu. Hann er sú persóna, sem
mér finnst hafa tileinkað sér bezt
og lifað eftir þeirri gullvægu reglu,
sem skáldið frá Herdisarvík orðar
svo meistaralega: „Aðgát skal höfð
í nærveru sálar“. Allir, sem honum
kynntust, bundust honum vináttu-
böndum. Hann var sú persóna að
geta gengið-um meðal samferða-
manna sinna án þess að skilja eftir
sig óhreint spor. Það er fáum
gefið.
Að liðinni langri ævi skilur
hann eftir hjá okkur fjársjóð
góðra minninga. Hjartans þökk
fyrir samfylgdina.
Ólafur á Ökrum.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Hvernig lízt yður á að lækka kosningaaldurinn niður í átján
eða tuttugu ár? Teljið þér, að svo ungt fólk hafi nokkra getu til
að veita forystu í stjórnmálum þjóðarinnar?
Æskan er betur upplýst nú á tímum en nokkurn tíma
fyrr í sögunni. Námið í gagnfræðaskólunum .jafnast á
við menntaskólanámið á mínum æskuárum. Menntun
hefur aukizt að mun síðustu tvo áratugi.
Við þetta bætist, að hjá okkur eru átján ára piltar
kallaðir í herinn. Fjölmargir æskumenn eru í fastri
vinnu átján ára gmalir. Margir ganga í hjónaband átján
ára. Æska táknar ekki vanþekkingu. Fullorðinsár auka
ekki alltaf á gáfurnar.
Já, ég er hlynntur því, að kosningaaldurinn sé
lækkaður að minnsta kosti niður í tuttugu ár.
Nú eru margir æskumenn ábyrgðarlausir glaumgosar.
Samt hefur reynslan kennt mér, að hávaðinn af
unglingunum er hugsandi og siðprútt fólk. Það ann
ættjörð sinni og ber framtíð hennar fyrir brjósti.
Auk þess er nærri helmingur þjóðarinnar undir
tuttugu og fimm ára aldri, og þessi æskulýður verður að
axla þá þyrðar, sem heimur morgundagsins leggur á
hann. Ég tel því, að unga fólkið eigi að hafa hönd í bagga
með, hvernig heiminum er stjórnað.
Yfirleitt eykst skyldurækni manna, ef ábyrgð er lögð á
þá. Ég er því þeirrar skoðunr, að þessir unglingar eigi að
fá kosningarétt. Það gæti líka beint huga þeirra frá
hégómlegri hlutum, sem sumir þeirra virðast vera
bundnir við.
Afmœlis- og
minningargremar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.