Morgunblaðið - 14.09.1979, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. SEPTEMBER 1979
39
Salvar ólafsson bóndi
Reykjarfirði - Minning
og vinur, og sá leíðbeinandi, er
aldrei brást.
Þessi verzlun Sigurbjargar,
þarna á horninu, var auðsjáanlega
einn af miðdeplum Laugarnes-
hverfisins á þeirri tíð, — og
kannske sá staður þá, þar sem
einna flestir hverfisbúar hittust, í
sambandi við sín daglegu innkaup.
þegar ég hafði kom'ist að búðar-
borðinu og borið upp erindi mitt
við Sigurbjörgu — hvort ég mætti
festa þar upp messutilkynningu
hvern föstudagsmorgun, þá brosti
hún við mér sínu hófsama, hljóð-
láta og hlýja brosi — og kvað mér
heimilt að festa þar upp messu—
auglýsingu svo oft og mér hentaði.
Þar með voru vináttubönd okkar
knýtt.
Síðar kom ég þar vikulega í nær
tíu ár og festi messu-auglýsingu á
vegginn, með fjórum bóium, sem
ég hafði meðferðis. Við töluðum
hverju sinni meira eða minna
saman, eftir því, sem á stóð. Og
greind hennar og vitsmunir og
yfirsýn og velvild hennar í ann-
arra garð, varð mér því ljósari og
dýrmætari, sem lengra leið.
En Sigurbjörg kom enn nánar
við sögu, meðan allt var enn óvíst
um framvindu kirkjulega starfs-
ins í Laugarneshverfinu. Það var
stofnaður blandaður kór til að
syngja við messurnar. í fyrstu var
æft í heimilum hinna ýmsu kórfé-
laga, en á því voru mikil vand-
kvæði, húsnæði var þá víðast
miklu þrengra en nú er, fatækt
meiri, og því minni möguleikar til
allrar risnu.
En enn fór það svo, að það var
Sigurbjörg Einarsdóttir, sem
bjargaði málum. Þegar líða tók á,
urðu söngæfingarnar í stofunni
hennar, björtu og rúmgóðu á
Kirkjubergi, við orgelið hljóm-
þýða, sem hún hafði átt í svo mörg
ár. — Og oft fylgdi að auki
kaffiveitingar og kökur til söng-
fólks og söngstjóra, allt borið
fram af takmarkalausri gestrisni.
Nokkrum árum áður en ég hætti
prestskap fyrir aldurs sakir og
Sigurbjörg þá löngu áður hætt
störfum og komin í skjól Sigríðar
Sigurðardóttur, uppeldisdóttur
sinnar og Þórarins Alexanders-
sonar, manns hennar og Hönnu
hjúkrunarkonu dóttur þeirra, —
sem var Sigurbjörgu eins og ljós-
geisli undir hið síðasta, — þegar
þannig er komið sögu, þá sendir
hún mér orð að finna sig. —
Afhendir hún mér þá fagra Biblíu
til að leggja á altari Laugarnes-
kirkju, í stað þeirrar gömlu, er
bæði var orðin lúð og nokkuð
snjáð. Veit ég ekki betur en að hún
liggi þar á altarinu enn, í því
guðshúsi, sem hún sjálf, á sinni
tíð, átti ríkan þátt í að reisa.
A hinu kæra heimili Sigríðar og
Þórarins átti Sigurbjörg svo æfi-
kvöldið, við þá umhyggju og at-
læti, sem var henni skjól ’ og
styrkur, allt til hinztu stundar.
„Varðveit hjarta þitt framar
öllu öðru“ — segir Guðs Orð, —
„því að þar eru uppsprettur lífs-
ins“. Sigurbjörg Einarsdóttir
varðveitti þannig hjarta sitt, í
hógværð og hljóleika, — að hún
hafði varanleg áhrif á alla, sem
umgengust hana að ráði.
Hún andaðist þann 8. júlí sl. og
var jarðsett frá Dómkirkjunni
þann 19. sama mánaðtar.
Blessuð sé minning hennar ást-
vinum hennar og samferðafólki
öllu.
Garðar Svavarsson.
Þann 3. þ.m. lézt að heimili sínu,
Reykjarfirði við ísafjarðardjúp,
Salvar Ólafsson, fyrrum bóndi
þar, rúmlega níutíu og eins árs að
aldri.
Með honum er genginn óvenju-
legur öðlingsmaður, minnisstæður
sveitungum sínum, frændliði og
vinum.
Hann fæddist í Lágadal í Naut-
eyrarhreppi þann 4. júlí 1888
sonur Ólafs Jónssonar bónda þar
og Evlalíu Kristjánsdóttur konu
hans. Að þeim stóðu traustir
ættstofnar, búmenn góðir, búnir
ágætum kostum og farsælum gáf-
um.
Árið 1890 fluttist fjölskyldan
frá Lágadal að Reykjarfirði og
hafa þar búið síðan þrír ættliðir,
Ólafur Jónsson, Salvar og nú
Hákon Salvarsson.
Salvar Ólafsson var kvæntur
Ragnheiði Hákonardóttur,
Magnússonar bónda á Reykhólum.
Hún lézt árið 1977. Þau eignuðust
fimm börn, sem öll eru á lífi, hér
talin í aldursröð: Gróa, búsett i
Reykjavík, ritari á Veðurstofu,
gift Halldóri Víglundssyni frá
Haugsstöðum í Vopnafirði, vita-
verði og síðar ráðsmanni Eiða-
skóla. Hann er látinn; Hákon
bóndi í Reykjarfirði, kvæntur
Steinunni Ingimundardóttur frá
Hólmavík; Sigríður,- húsfreyja í
Vigur, gift Baldri Bjarnasyni
bónda þar; Arndís gift Júlíusi
Jónssyni bónda og hreppstjóra í
Norðurhjáleigu, Vestur-Skafta-
fellssýslu; Ólafía, gift sr. Baldri
Vilhelmssyni i Vatnsfirði.
Öll eru börn þeirra Reykjar-
fjarðarhjóna, Ragnheiðar og Salv-
ars, vel gefið og vel gert afbragðs-
fólk. Voru þau öll í bernsku og
æsku með beztu skólaþegnum í
Reykjanesi. Eigum við, sem þar
störfuðum, um þau góðar minn-
ingar og kærar. Niðjar þeirra er
orðinn stór og gjörvulegur hópur.
Reykjafjörður er höfðingjasetur
að fornu og nýju, mikil og góð
bújörð með nokkrum hlunnindum,
en allerfið til búskapar á nútíma-
visu, vegna takmarkaðra ræktun-
armöguleika. Þar hefur því ávallt
þurft mikla atorku til að nytja
hennar kosti til framfærslu stóri
búi. Hafa þeir feðgar, Ólafur
Jónsson, Salvar og Hákon sonur
hans setið þetta óðal sitt af
miklum myndarskap. Á fyrri
hluta aldarinnar var jörðin húsuð
vel og myndarlega og ræktun
aukin og er enn búið að þeim
framkvæmdum, þótt vel hafi verið
haldið í horfinu og aukinn húsa-
Kveðja frá Sölumannadeild
Verzlunarfélags Reykjavikur.
Góður félagi og vinur er farinn í
sína hinstu för.
Ég hitti Steinberg fyrst fyrir
mörgum árum á Akureyri. Var ég
þá í söluferð og sat einn í
hótelherbergi mínu að afloknum
vinnudegi. Var ég öllum ókunnug-
ur og vissi vart hvað ég átti af mér
að gera. Þá var bankað og var þar
kominn Steinberg, þess erindis að
við færum saman í kvöldmat, því
ekki mátti hann til þess vita að ég
eyddi kvöldinu einn. Þetta var
áður en Sölumannadeildin var
stofnuð.
Á þessu kvöldi ræddum við
nauðsyn þess að stofna félagsskap
sölumanna, svo atvik sem þessi, að
menn færu einförum þegar aðrir
sem líkt var ástatt fyrir, voru ef
til vill á sama hóteli, kæmu ekki
fyrir.
Þannig var hann, þannig hugs-
aði hann. Frá þeim tíma urðum
við vinir. Nokkru eftir þetta var
Sölumannadeildin stofnuð.
Allt frá þeim tíma fylgdist hann
kostur og margvíslegar umbætur
hafi þar bætzt við á síðari árum.
Salvar Ólafsson bjó ávallt stórt og
myndarlega. Þar lagði hann sig
allan til heilan og óskiptan. Þess
nutu sveitungar hans í ríkum
mæli, og þá ekki sízt næstu ná-
grannar hans.
Á frumbýlisárum Reykjanes-
skólans var mikið leitað til
Reykjafjarðarheimilisins um
margs konar fyrirgreiðslu. Þá
bjuggu þar félagsbúi Salvar og
Ragnheiður og Magnús Hákonar-
son frá Reykhólum og Ingunn
Jónasdóttir kona hans. Til engra
var betra að leita. Allt var ljúflega
og fúslega veitt, sem í þeirra valdi
stóð og oft óbeðinn veitt margvís-
leg hjálp og fyrirgreiðsla, sem
ekki verður að fullu metið og
aldrei endurgoldið né fullþakkað.
Reykjarfjarðarheimilið er róm-
að fyrir rausn og myndarskap. Þar
hafa margir átt athvarf, einkum
þeir, sem voru einir síns liðs,
þegar aldur færðist yfir og þrekið
þvarr. Ragnheiður Hákonardóttir
stjórnaði heimili þeirra hjóna af
miklum myndar- og skörungs-
skap. Voru þau hjónin samhent
um alla rausn og greiðasemi.
Margir munu því minnast þeirra
með virðingu og þökk.
Salvar vinur minn var um
margt hamingjumaður. Hann var
vel kvæntur, átti ágæt börn og átti
óskipta ástúð þeirra og umhyggju.
Hann átti lengstum við ágæta
heilsu að búa, lifði langa og
starfsama ævi að feðrajörð sinni,
sem hann unni og helgaði líf sitt
allt göfugu starfi bóndans, sem
allt á undir „sól og regni". Hann
naut hins lífræna starfs og gekk
því á hönd heill og óskiptur.
Sveitungar hans, ættmenn og
vinir munu lengi minnast hans
fyrir þegnskap hans og prúða
samfylgd og ekki sízt fyrir um-
hyggju hans og nærgætni við
menn og málleysingja, sem hjálp-
ar þurftu með.
Við hjónin og fjölskyldur okkar
færum þessum látna vini okkar
hugheilar þakkir fyrir heilsteypta
vináttu og margvíslegar velgjörð-
ir.
BKörnum hans og öðrum ást-
vinum færum við einlægar óskir
um farsæld og blessun á komandi
tímum.
Blessuð sé minning Salvars
Ólafssonar.
7. september 1979,
Aðalsteinn Eiríksson,
Jarðarför Salvars fór fram að
Vatnsfirði 8. september sl.
vel með vexti deildarinnar, var
virkur félagi og ekki brást það að
hann sendi okkur kveðjur sínar
þegar mannamót voru og hann gat
ekki verið með okkur vegna starfa
sinna.
Steinberg sagði eitt sinn við
mig: „Mér þykir gott að koma til
ykkar og mér þykir hreint og beint
vænt um ykkur og Sölumanna-
deildina." Þetta var gagnkvæmt
og til að sýna honum lítinn
þakklætisvott okkar gerðum við
hann að heiðursfélaga deildarinn-
ar.
Steinberg var óþreytandi við
það að leiðbeina okkur og gefa góð
ráð, en mesta áherzlu lagði hann á
það að menn ræktuðu innbyrðis
vináttu og kynni, en fyrir það
munum við lengst minnast hans.
Sölumannadeild V.R. þakkar
honum samfylgdina og sendir eft-
irlifandi konu hans og börnum
sínar innilegustu samúðarkveðjur.
f.h. Sölumannadeildar
Verzlunarmannafélags
Reykjavíkur
Elis Adolphsson.
Steinberg Jónsson
sölumaður - Kveðja
Núverandi stjórn Kvæðamannafélagsins Iðunnar. Efri röð frá
vinstri: Guðmundur Ágústsson ritari, Ulrich Richtcr formaður
og Magnús Jóhannsson varagjaldkeri. Neðri röð frá vinstri:
Ragnheiður Guðmundsdóttir gjaldkeri og Magnea Halldórsdóttir
vararitari. Á myndina vantar Orm ólafsson varaformann.
Ljósm.: Emilfa
Kvæðamannafélagið
Iðunn 50 ára
KVÆÐAMANNAFÉLAGIÐ Ið-
unn er 50 ára í dag, 15. septem-
ber. Félagið var stofnað árið
1929 og var fyrsti formaður
þess Kjartan Ólafsson. Tilgang-
ur félagsins er að æfa kveðskap
og safna kvæðarímum fornum
og nýjum.
í tilefni afmælisins mun
Kvæðamannafélagið Iðunn og
S.G. hljómplötur géfa út hljóm-
plötu með 100 kvæðarímum.
Flytjendur rímnanna eru allir
núlifandi félagar í Iðunni en
forseti íslands, dr. Kristján Eld-
járn, ritar aftan á plötuumslag-
ið.
Félagar í Kvæðamannafélag
inu Iðunni eru nú 140 og eru
fundir í félaginu haldnir einu
sinni í mánuði yfir vetrartím-
ann. Núverandi formaður Iðunn-
ar er Ulrich Richter.
í tilefni afmælisins heldur
Iðunn hátíðarfund í Snorrabæ í
dag, laugardaginn 15. september,
kl. 20.
óskar eftir
blaðburðarfólki
Austurbær:
Lindargata
Hverfisgata 4—62
Sóleyjargata
Háteigsvegur
Laugavegur frá 101 — 171
Vesturbær:
Garöarstræti
Túngata
Miöbær
Uthverfi:
Austurbrún I
|! í iilorruu .1 >
Uppl. í síma 35408