Morgunblaðið - 29.02.1980, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 29.02.1980, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. FEBRÚAR 1980 39 Pétur Kristófer Ragnarsson - Kveðja Eins og kunnugt er orðið lést gert? Jú, þakkað. Því þó ekki væri Pétur Kristófer Ragnarsson af slysförum h. 11. febrúar sl. Reynd- ar var mér ekki kunnugt um fregnir þessar fyrr en dag þann sem kveðjuathöfnin fór fram. Brá mér að vonum illilega við og tvístíg raunar ennþá í hugsunum um hvort raunverulega rétt geti verið. Rétt nokkrum sólarhringum áður hafði ég átt hressandi samtal við Pétur niðri á Lækjartorgi eins og von var á þegar rætt var við svo tápmikla menn. En veður eru fljót að skipast í lofti og dagurinn í dag er ekki sami dagurinn og dagurinn í gær var. Nú er Pétur genginn héðan og ég og fleiri sakna hans. Sakna hvers? má spyrja. Jú, þessa ferskleika sem ávallt fylgdi Pétri. Þessarar ógurlegu lífsorku sem ávallt geislaði í allar áttir frá honum. Hafði glaðværð hans og kurteisi mjög smitandi áhrif á allt umhverfið hverju sinni. Aldrei spjallaði ég svo við Pétur að mér fyndist ég ekki annar maður á meðan. Og það stundum lengi á eftir. Að svona mönnum er missir og söknuður. Og það mikill missir. Reyndar orkar það tvímælis að vera með svona krafs eins og hér er hjá mér. Hverju erum við bættari? hefi ég heyrt menn spyrja. Hvað getum við eiginlega nema kurteisleg þökk fyrir sam- leiðina og samganginn þá á hún fyllilega rétt á sér. Samfylgdin varð styttri hér á jörðinni en ráð var fyrir gert í upphafi. í það minnsta sjáanlegt frá okkar sjón- arhóli. En kannski er það ekki svo í rauninni. Kannski átti þetta allt að fara svona. En hver er þá eiginlega þessi harði skapari sem teflir svona með syni sína? Hvaða sköpun er það og hvaða óskiljan- legi tilgangur getur verið þar á bak við sem réttlætir svona hegð- un þess? Hann hlýtur að vera meira en lítið stór og fagur. Hjá mér er lítið um svör. Við hérna megin dómaraborðsins verðum að ganga þangað sem vísað er. Enn sem komið er skiljum við lítið meira í leikreglunum. Þegar leiðir okkar Péturs lágu fyrst saman fyrir nokkrum árum, áttum við fljótlega sameiginlegt hugðarefni sem varð oftast kjarn- inn í samtölum okkar upp frá því. Hafði Pétur mikla þörf fyrir að grennslast fyrir um ýmsar hliðar þess nánar þegar um var rætt. Þess vegna er málið mér ef til vill skyldara en í fljótu bragði gæti virtst. Ræddum við einnig oft líkurnar fyrir lífi hinum megin grafar og þá hvaða form á því Bjarni Guðlaugur Guðjónsson — Minning Hinn 8. ágúst s.l. lést að heimili sínu, Sandbrekku hér í kauptún- inu, Bjarni Guðlaugur Guðjóns- son. Hann var fæddur 1. marz 1915 að Gvendarnesi í Fáskrúðs- firði. Foreldrar hans voru Arnleif Stefánsdóttir frá Grund í Stöðvar- firði og Guðjón Ólafsson frá Gvendarnesi. 11 ára fluttist Guji, en það var hann jafnan kallaður, með foreldrum sínum hingað að Búðum og átti hér heima ávallt jí,f4r: síðan. Á hans uppvaxtar- og manndómsárum máttu menn vinna hörðum höndum til að sjá sér og sínum farborða. Þá var títt farið á vertíðir í aðra landshluta og dvalið fjarri heimilum svo vikum og mánuðum skipti. Allt þetta þekkti Guji af eigin raun. Það var því ekki að ófyrirsynju, að hann gerðist áhugamaður um batnandi lífskjör og atvinnuhætti í heimabyggð sinni. Hann tók virkan þátt í störfum Verkalýðs- og sjómannafélags Fáskrúðsfjarð- ar, í stjórn kaupfélagsins átti hann sæti um tíma og einnig í hreppsnefnd. Alls staðar mun hann hafa reynst góður liðsmaður og vann markvisst að þeim mál- um, sem hann taldi til hagsbóta fyrir byggðarlagið. Hann naut þess að sjá atvinnufyrirtækin rísa af grunni og þannig tryggða af- komu sveitunga sinna. Árið 1937 kvæntist Guji eftirlifandi eigink- onu sinni, Áðalheiði Valdimars- dóttur, hinni ágætustu konu og var hjónaband þeirra framúrskar andi gott. Þau eignuðust 6 börn, sem talin eru hér eftir aldri: Axel f. 1938, Leifur Ingi f. 1939, Sigfríð f. 1941, Valdimar F. 1943, Þórhild- ur f. 1948 og Kristjana f. 1952. Guji var einstaklega umhyggjus- amur heimilisfaðir. Snyrti- mennska hans og lipurð í allri umgengni við börnin og heimilið þótti alveg sérstök. Eins og sjá má af framantöldu hefur verið ænnn starfi að sjá um svo stóran barnahóp, en með sinni sameigin- legu hagsýni og umhyggju áttu þau Guji og Alla ávallt sitt huggulega heimili, og að heimilinu var verið að hyggja, þegar lífsþrótturinn brast. Guji var ein- stakt prúðmenni í allri framkomu, greindur vel og bjó yfir góðlátlegri kímni, sem ég hygg að aldrei hafi verið öðrum til saka. Ævistarf hans var lengst af bundið sjó; mennsku og vinnu sjófangs. I nærri tug ára naut undirritaður starfa hans við útgerð og kynntist því af eigin raun hvern mann hann hafði að geyma. Hvort sem um var að ræða vinnu við beitn- inguna í landi eða störfin um borð, var Guji ávallt sami trausti liðs- maðurinn. Þau verk, sem hann tók að sér voru ætíð vel af hendi leyst. Þessi góðu kynni erum við þakklát fyrir. Slíkra manna er gott að minnast. Þessari síðbúnu kveðju fylgir ósk um blessun Guðs til handa eiginkonu, börnum og ástvinum hans öllum um alla framtíð. Aðalbjörg Magnúsdóttir Þorsteinn Sigurðsson. kæmu til greina og hver þeirra væru líklegust, bæði frá heim- spekilegu sjónarmiði og. vísinda- legu. Mátti greinilega heyra á Pésa að ekki gekk hann hræddur móts við dauðann frekar en aðrar hindranir sem stökkva þurfti yfir. Og nú hefur höfundurinn flautað til leiks í næstu umferð. Hér sit ég svo og vona að þetta pínulitla vegarnesti hafi lyft undir stökkið í fyrstu lotu og vel hafi gengið að flytja í nýju heimkynnin. Þegar sest er niður til að skrifa kveðjustúf um farinn félaga þá brýst alltaf dómarinn fram í kveðjuhöfundi. Hvernig var geng- ið? Var gengið til góðs götuna fram eftir veg? Eða voru hliðar- sporin mörg? Það er einnig álit- amál hvort skrifa skuli kveðjur þessari líkar. Verða þær ekki yfirfullar af tilfinningum hvers höfundar fyrir sig? Er ekki borin von að hin kalda skynsemi liðinna tíma ráði ferðinni? En líklega á það að vera þannig og kannski best komið fyrir svo. En öll höfum við okkar göngulag. Og Pétur hafði einnig eitt göngulag þótt ekki félli öllum það alltaf. Hann fór sínar eigin leiðir og hugsaði sínar hugsanir þótt aðra greindi á um ágæti þeirra stundum. Reynd- ar held ég að þeir sem stóðu honum næst hér hafi orðið mest varir við þessa hlið málsins. Ungir menn sem eru að springa af lífskrafti, andlegum sem líkam- legum, þurfa að hafa ótal mörg járn í eldinum til að koma allri þessari orku út úr sér og finnst sumum stundum þá orðið nóg um. Ég ætla ekki að tíunda hér jarðargang Péturs Kristófers, hann var ekki það langur og hefur komið fram hér áður. Ég votta ættingjum hans og félögum og þá sérstaklega foreldrum, bræðrum og unnustu, mína dýpstu samúð vegna þeirra átakanlegu illskilj- anlegu þáttaskila sem nú hafa runnið yfir. Ég þakka Pétri fyrir hlýhuginn og þakka glaðværðina og hressleikann. Sannfærður er ég að þessir kostir eru gott vegar- nesti nú. Leiðir okkar skiljast að sinni en ég veit að þær skerast seinna meir. Þangað til kveð ég hann. Ef til vill skerast þær öðru vísi annars staðar áður, hver veit. Magnús H. Skarphéðinsson. Guðný Guðjónsdóttir Ijósmóðir - Minning Fædd 23. apríl 1915. Dáin 23. febrúar 1980. Guðný var dóttir hjónanna Sig- ríðar Þorvaldsdóttur (f. 1881, d. 1968) og Guðjóns Þorsteinssonar frá Þrándarstöðum í Eiðaþinghá (f. 1883, d. 1923). Þau Sigríður og Guðjón hófu búskap að Uppsölum í Eiðaþinghá árið 1904. Þar eign- uðust þau 10 börn, er á legg komust. Þau eru: Ingvar bóndi í Dölum í Hjaltastaðaþinghá, Þorsteinn búsettur á Seyðisfirði, Stefanía húsfreyja á Finnsstöðum í Eiðaþinghá, Anna búsett og gift í Kaupmannahöfn, Soffía sem lengi hefur unnið að verzlunar- störfum í Reykjavík, Þorvaldur bifreiðarstjóri í Kópavogi, Laufey húsfreyja í Mýnesi í Eiðaþingi. Kristinn dó tvítugur árið 1927. Guðný var næstyngst, en yngstur var Þorleifur klæðskeri í Reykjavík, en hann dó fyrir nokkrum árum. Guðjón faðir þeirra var lengi heilsuveill og lézt fyrir aldur fram fertugur að aldri. Þá tvístraðist barnahópurinn og urðu eldri börnin að sjá fyrir sér sjálf, en þrjú þau yngstu fylgdu móður sinni að Torfastöðum í Hlíð til 1925, en þá fór móðir þeirra með yngsta barnið að Ketilstöðum á Völlum. Guðný varð því snemma að sjá fyrir sér sjálf, fyrst fyrir austan, en síðan var hún um nokkurra ára bil hjá Kristjáni Fjeldsted í Ferjukoti í Borgarfirði. Árið 1943 kom hún hingað til Reykjavíkur og fékk inngöngu í Ljósmæðraskólann og lauk þar námi árið eftir, haustið 1944. Þá starfaði hún á fæðingardeild Landspítalans, unz hún giftist Árna Ólafssyni, móðurbróður mínum frá Strandseljum í Ögur- hreppi, árið 1948. Árni var verka- maður við höfnina í Reykjavík frá því hann fluttist suður árið 1946 og þar til heilsan fór að bila, en hann dó 21. des. 1967, sextugur að aldri. Hjá þeim Guðnýju og Árna var oft þröngt á þingi og gesta- Ove Jörgensen — Minningarorö Fæddur 10. desember 1925 Dáinn 22. febrúar 1980 Minn besti vinur um þrjátíu ára skeið er dáinn. „Hold dig munter", með þessum orðum kvaddi Ove mig er ég heimsótti hann á spítalann í síðasta skiptið. Ég ætla að reyna, en það er eriftt andspænis hörðum staðreyndum lífsins, það er erfitt þegar náinn vinur er kallaður á burt á besta aldri. Ove var meðal þeirra fyrstu sem ég kynntist hér á landi. Milli okkar myndaðist strax gagn- kvæmt traust og vinátta sém staðið hefur óslitið síðan (án nokkurs skugga). Ove var hógvær maður með fágaða framkomu, réttsýnn og fastur fyrir ef því var að skipta. Hingað til landsins kom hann laust fyrir 1949 og hefur dvalið hér síðan. Ég held að mér sé óhætt að segja að hann hefur verið óaðfinnanlegur þegn þessa lands, þótt hann gleymdi aldrei uppruna sínum. Hann hafði sterkar rætur til borgarinnar við sundið sem slitn- uðu aldrei. „Hold dig munter" sagði hann, ég veit það ekki, kannski tíminn og minningin um fölskvalausa vináttu og góðan dreng muni lækna sárin. Með þessum fátæklegu orðum kveð ég kæran vin, þótt hann sé nú horfinn okkur, þá murl minningin um hann lifa um ókomin ár. Ég kveð hann með þakklæti fyrir ótaldar samverustundir og trausta vináttu. Eiginkonu og dætrum ásamt öldruðum foreldrum og bróður vottum við hjónin innilega samúð okkar. Landi hans og vinur H.C. Er við í dag fylgjum Ove vini okkar síðasta spölinn, langar okk- ur til að senda honum fáein kveðju- og þakkarorð. Þakka hon- um samfylgdina um hartnær 30 ára skeið. Þakka og minnast margra glaðra og góðra stunda bæði heima og heiman. Nú á kveðjustundu rifjast upp samverustundirnar með þessum glaða og góðviljaða Kaupmanna- hafnardreng, sem jafnframt var þó hlédrægur alvörumaður. Við minnumst hans á góðviðriskvöld- um við Þingvallavatn. Við munum ánægjusvipinn er hann ræddi um hestana sína, sem voru honum kærir vinir. Við minnumst margra ánægjustunda á notalegu heimili hans og Önnu. Nú skiljast leiðír um sinn. Lokastríð hans var stutt en strangt. Það stríð háði hann með sömu hljóðlátu karlmennskunni og honum var eiginleg alla daga. Ove Lund Jörgensen var fæddur 10. desember 1925 í Kaupmanna- höfn. Þar ólst hann upp og nam rennismíði. Til íslands kom hann árið 1948 og vann að iðn sinni, lengst í Vélsm. Hamri, en nú síðustu árin hjá Mót og stansar. Hann kvæntist 9. janúar 1949 eftirlifandi konu sinni, Önnu Maríu Magnúsdóttur, góðri og traustri konu. Hjónaband þeirra var ætíð farsælt og hlýtt. Þau eignuðust tvær dætur, er önnur búsett hér í Reykjavík en hin í Danmörku. Þar á Ove einnig bróður og aldraða foreldra. Þótt Ove tæki aldrei íslenskan borgara- rétt, var ísland honum mjög kært og var hann ekki síðri íslendingur en mörg okkar sem hér erum barnfædd. Alltaf átti þó fæðingar- borgin hans við Sundið sterk ítök í huga hans. Um leið og við kveðjum góðan og tryggan vin, sem stóð of stutt við meðal okkar, sendum við Önnu og dætrum Maríu og Evu, afa- börnunum þremur, foreldrum og bróður okkar innilegustu samúð- arkveðjur. Gyða og Stefán. nauð mikil, og veit ég dæmi þess að a.m.k. einn gestur ílentist hjá þeim vetrarlangt án þess húsráð- endur spyrðu um ástæður né heldur að það hvarflaði að þeim að krefjast gjalda fyrir. Þau hjónin tóku vel á móti öllum sem til þeirra komu að Framnesvegi 55. Guðný stundaði ætíð ljósmóður- störf í ígripum, en þegar hún varð ekkja fór hún að vinna á Elliheim- ilinu Grund en síðustu árin vann hún á Elliheimili Sólvangs í Hafn- arfirði. Fyrir 10 árum kenndi hún sér meins í höfði og gekkst þá undir skurðaðgerð í Kaupmanna- höfn. Sú aðgerð tókst vel og náði Guðný aftur góðri heilsu, unz kraftarnir tóku að þverra síðustu árin. Hún andaðist í Borgarspítal- anum þann 23. febrúar sl. Þau Guðný og Árni áttu ekki börn saman, en kjörsonur þeirra er Hlynur bifvélavirki, en hann er verkstjóri hjá Bifreiðum og land- búnaðarvélum hf. Hlynur er kvæntur Sigríði J. Friðriksdóttur. Þau búa í Mosfellssveit og eiga 2 börn. Guðný var sannur vinur vina sinna, hreinskilin og hreinskiptin. Hún kunni vel að segja frá, enda hafði hún mörgu kynnst, bæði fyrir austan, í Borgarfirði og hér syðra. Eitt af því síðasta sem hún sagði mér, var að þá væri lítið eftir af lífinu, er hún sæi ekki lengur á bók. Ég sendi syni hennar, systkinum og ættfólki öllu samúðarkveðjur. Arnór Hannibalsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.