Morgunblaðið - 12.04.1980, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. APRÍL 1980
37
einnig okkur hinum, sem að þess-
um málum unnum, ávallt tilhlökk-
unarefni á þessum árum að halda
til starfa okkar hjá bæjarfógetan-
um í Neskaupstað.
Ófeigur var einkar vel gerður
maður, sannur og traustur jafnt í
störfum sínum sem einkalífi svo
til fyrirmyndar var öllum er því
kynntust. Með okkur Ófeigi tókst
einlæg vinátta sem ég mat jafnan
mikils.
Að upplagi var Ófeigur ræktun-
armaður og hann var áhugamaður
um skógrækt. Mér er það minnis-
stætt að þegar hlé varð á réttar-
höldum og bíða þurfti eftir ein-
hverju var Ófeigur gjarnan kom-
inn út og farinn að huga að og fara
höndum um trjágróðurinn í garð-
inum. Hann hafði mannbætandi
áhrif á þá sem í návist hans voru.
Landhelgisdómar eru alla jafna
upp kveðnir við erfiðari aðstæður
en dómar almennt, þeim málum er
hraðað meira en öðrum málum og
skipi er yfirleitt ekki leyft að láta
úr höfn fyrr endómur hefur verið
upp kveðinn. Marga slíka dóma
samdi Ófeigur við þær aðstæður
er hér var vikið að. Þá kom sér vel
hvílík hamhleypa hann var til
starfa, nákvæmur í störfum svo
fágætt er, glöggur og réttsýnn og
þar af leiðandi bæði góður og
farsæll dómari. Landhelgisdómar
hans báru þess ekki merki, hvorki
að efnismeðferð né niðurstöðu til,
að þeir voru oftast samdir á
undraskömmum tíma á meðan
aðrir sváfu.
Með sömu atorku og nákvæmni
vann hann öll sín embættisstörf.
Því ávann hann sér traust jafnt
yfirboðara sinna er með stjórn-
völd fóru sem alla annarra er
honum kynntust og til starfa hans
þekktu.
Hann var skipaður sýslumaður í
Eyjafjarðarsýslu og bæjarfógeti á
Akureyri frá hausti 1967, í þeim
bæ sem hann hafði alist upp og
gengið til mennta og þar sem
flestir hans nánustu bjuggu. Hon-
um auðnaðist því að fá að gegna
þeim embættisstörfum, sem hann
hafði áreiðanlega ungur stefnt að,
í heimabæ sínum, á þeim stað er
hann sjálfur helst óskaði að fá að
lifa og starfa. Ófeigur var því
mikill gæfumaður eins og hann
hafði sjálfur unnið til.
Á seinni árum hefur fundum
okkar fækkað enda heyra þau mál,
sem leiddu okkur saman, sem
betur fer sögunni til. Og þá brast
heilsan sjúkdómurinn setti á hann
mark sitt, starfsorkan þvarr og
Ófeigur varð tilneyddur að hverfa
frá störfum vegna veikinda á þeim
vetri sem nú er brátt á enda. Það
var Ófeigi, svo starfsömum manni,
þung raun, en nú er því helstríði
lokið. Eins og komið var er það
Guðs náðargjöf að hann skyldi
ekki þurfa að bera veikindi sín og
þjást lengur en orðið var. Þeir,
sem kynntust Ófeigi Eiríkssyni
náið, munu ávallt minnast hans
sem góðs og vammlauss drengs.
Bragi Steinarsson.
Ófeigur Eiríksson, bæjarfógeti
og sýslumaður á Akureyri, er
látinn langt um aldur fram —
einungis 52 ára að aldri. Hann
gekk ekki heill til skógar hin
síðari ár og ákvað fyrir skömmu
að taka sér frí frá störfum og
dveljast til heilsubótar í Florida í
Bandaríkjunum. Við vinir hans
vonuðum vissulega að góð hvíld og
breytt umhverfi myndi hjálpa
honum til þess að ná sér á ný.
Andlátsfregn hans kom því sem
reiðarslag hinn 27. marz sl. Hann
verður jarðsettur í dag í Akureyr-
arkirkju.
Ófeigur fæddist 14. ágúst 1927
að Breiðagerði í Lýtingsstaða-
hreppi í Skagafirði. Foreldrar
hans voru Ruth Ófeigsdóttir og
Eiríkur Einarsson. Ruth lifir nú
son sinn í hárri elli og fékk
andlátsfregn hans á áttræðisaf-
mæli sínu. Árið 1937 fluttist
fjölskyldan til Akureyrar og bjó í
litlu húsi í innbænum, sem er
kallað Smiðjan. Þau hjón voru
frábær dugnaðar- og heiðurshjón,
sem börðust harðri baráttu við að
koma upp barnahópnum, m.a. rak
Ruth lengi mötuneyti. Þrjú börn
þeirra eru enn á lífi; Birna, sem
fyrir skömmu missti mann sinn
rúmlega fertugan, Viðar Helgason
húsasmíðameistara; Óskar, hann
er búsettur á Akureyri og Ragnar
sem býr að Gröf í Skagafirði. Þrír
synir þeirra og bræður Ófeigs eru
látnir; Stefán fyrrum umboðs-
maður Morgunblaðsins en hann dó
fyrir nokkrum vikum, Bergur og
Helgi, sem lézt á unga aldri.
Ófeigur varð stúdent frá M.A.
1947 og lauk lögfræðiprófi frá
Háskóla íslands 1953. Á skólaár-
unum vann hann ýmsa algenga
vinnu og var m.a. lögregluþjónn á
Siglufirði. Þar kynntist Ófeigur
eftirlifandi eiginkonu sinni Ernu
Sigmundsdóttur og þau giftust 10.
júní 1950. Eftir að hann útskrifað-
ist varð hann fulltrúi bæjarfóget-
ans a Siglufirði og var oft settur
bæjarfógeti í forföllum Einars
Ingimundarsonar og hann átti
sæti í bæjarstjórn og bæjarráði
Siglufjarðar nokkur ár. Hann var
skipaður bæjarfógeti í Neskaup-
stað árið 1960, en sýslumaður í
Eyjafirði og bæjarfógeti á Akur-
eyri árið 1966 og eftir að Dalvík
fékk kaupstaðarréttindi gengdi
hann þar einnig bæjarfógetaemb-
ætti. Þessi embætti hafði hann á
hendi til æviloka.
Ég átti því láni að fagna að
kynnast Ófeigi þegar hann var
bæjarfógeti í Neskaupstað. Hann
hafði þá meðal annarra beitt sér
fyrir stofnun Rotaryklúbbs þar og
fór ég sem umdæmisstjóri Rotary-
hreyfingarinnar að heimsækja
alla klúbba landsins. Síðar áttum
Fæddur 12. apríl 1884.
Dáinn 7. apríl 1980.
Heiðursmaðurinn Þórarinn Ein-
arsson verður í dag 12. apríl
kvaddur hinstu kveðju nákvæm-
lega níutíu og sex árum frá
fæðingu sinni, því þennan dag var
hann í heiminn borinn í lágum bæ
í Krísuvík árið 1884. Móðirin sem
fagnaði þessum hrausta strák var
Margrét Hjartardóttir en faðirinn
dugnaðarmaðurinn og sjósóknar-
inn Einar Einarsson í Nýjabæ í
Krísuvík. Einar mun hafa verið
verið síðasti formaður sem reri
frá hinni fornu verstöð að Sela-
töntum.
Frá veru sinni í Krísuvík kunni
Þórarinn margt að segja, meðal
þess var skemmtileg frásögn af
Árna fyrrum sýslumanni Skaft-
fellinga sem tók sig upp austan úr
sveitum með mörg hundruð fjár
og settist að í Krísuvík. Þórarinn
rifjaði þetta upp ásamt fleiru í
skemmtilegu viðtali er birtist við
hann í lesbók Tímans fyrir nokkr-
um árum.
Þau hjón Einar og Margrét tóku
sig upp með sinn stóra barnahóp
og fluttust til Grindavíkur þegar
Þórarinn var átta ára að aldri.
Þeirrar ferðar minntist hann oft,
því að fæturnir voru stuttir og
leiðin löng ungum göngumanni, en
skapið var mikið og ekki lét hann
sér til hugar koma að gefast upp.
í Grindavík ólst hann upp við
kröpp kjör og vann alla þá vinnu
er til féll bæði til sjós og lands.
Lífsbaráttan var geysihörð og
vinnudagurinn langur og strang-
ur. Þórarinn fluttist skömmu eftir
aldamótin með foreldrum sínum
að Bergskoti á Vatnsleysuströnd,
þar sem hann stundaði bæði
búskap og sjósókn. Ströndin var
víst ekki vel til búskapar fallin á
þessum árum, túnbleðlar umgirtir
haglega hlöðnum grjótgörðum þar
sem klappirnar gægðust alls stað-
ar upp úr, en sjórinn var gjöfull
allan ársins hring, þorskurinn í
byrjun vertíðar, hrognkelsin þeg-
ar vorið fór að segja til sín og svo
blessuð vorýsan sem gekk inn á
miðin langt fram á sumar. Allt
var nýtt og engu hent, slorið var
borið á klappir og hóla, hausar
hertir og fiskurinn saltaður og
hertur. Lifrin var sett í stóra
kagga þar sem hún var látin
sjálfrenna, gota og kútmagar fóru
til heimilisnota.
Um það leyti sem áður um ræðir
við Ófeigur samstarf um margt
eftir að hann fluttist til Akureyr-
ar en fjölskylda mín fluttist þang-
að skömmu síðar en Erna og
Ófeigur. Hann var áhugasamur og
dugmikill embættismaður meðan
honum entist heilsa til. Auk
beinna embættisstarfa hafði hann
einlægan áhuga á framfaramálum
sýslunnar og minnist ég marg-
víslegra baráttumáia hans í þágu
Eyfirðinga sem oddviti sýslu-
nefndar. Ófeigur var sjálfstæðis-
maður og fór ekki dult með
stjórnmálaskoðanir sínar en hug-
ur hans stóð ekki til forystu í þeim
efnum heldur kaus hann að vinna
heils hugar á þeim vettvangi sem
hann hafði valið sér.
Erna var Ófeigi traustur lífs-
förunautur, sem bjó honum og
börnunum hlýlegt og gott heimili,
enbörn þeirra eru Rut, Sigmund-
ur, Soffía og Ófeigur, hin fyrri
uppkomin en Ófeigur ófermdur.
Við Rúna flytjum Ernu og börn-
unum, aldraðri móður Ófeigs,
Birnu og bræðrunum sem eftir lifa
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi góður guð blessa okkur
öllum minningu Ófeigs Eiríksson-
ar.
Lárus Jónsson.
Kveðja frá samstúdentum
Ófeigur Eiríksson er fyrstur til
að fara úr hópnum, sem útskrifað-
ist frá Menntaskólanum á Akur-
eyri þann 17. júní 1948. Það var
vor í lofti, sól skein í heiði og í
var Margrét móðir Þórarins farin
á heilsu og þjáði hana sá sjúkdóm-
ur sem löngu er útdauður á
íslandi. Einar faðir hans var þá
orðinn aldraður maður og þurfti
Þórarinn því sárlega á hjálp að
halda við búreksturinn. Þá varð
hann fyrir því láni að til hans
réðst mikil dugnaðar- og mann-
kostastúlka, Guðrún Þorvalds-
dóttir frá Álftártungukoti á Mýr-
um. Hvort þau hafa verið trúlofuð
er hér var komið sögu veit ég ekki
en svo mikið er víst að þessi
myndarlegu ungmenni gengu í
hjónaband 7. október árið 1910.
Börnin fæddust hvert af öðru,
elstur var Þorvaldur lögfræðingur
sem látinn er fyrir nokkrum
árum, þá Margrét húsfreyja að
Knarrarnesi, Anna fyrrum kaup-
kona í Reykjavík, Unnur hús-
freyja í Borgarnesi og yngst, Ásta
Gunnþórunn húsfreyja að Bergs-
koti. I heimili hjá Þórarni var á
þessum tíma systursonur hans
Sigurður og gengu þau Guðrún og
Þórarinn honum í foreldra stað,
mikið dálæti höfðu þau á honum
og er til skemmtileg saga er það
sannar en skal látin ósögð hér.
Þeir Sigurður og Þorvaldur voru
ákaflega samrýmdir og sagði Guð-
rún oft að er þeir voru litlir mátti
hvorugur af hinum sjá.
Nærri má geta að þröngt hefur
verið um þessa stóru fjölskyldu í
litlu torfbaðstofunni í Bergskoti.
Þau Þórarinn og Guðrún réðust
því í að kaupa jörð er lá saman við
Bergskot sem Höfði heitir. Flutt-
gleði sinni fannst jafnvel sumum
að lokatakmarkinu væri náð. En
ég minnist þess ávallt, að Ófeigur
sagði þennan dag, nú hefst starfið.
Hann fór eftir þessu og á háskóla-
árunum leit hann öðruvísi á hið
akademiska frelsi en margir aðrir.
Hann gekk að laganáminu eins og
hverri annarri vinnu, fór snemma
á fætur og sótti tíma og las hvern
dag fram að kvöldmat. Þarna
komu vel í Ijós þeir eiginleikar
sem einkenndu hann allt hans líf,
skyldurækni og samvizkusemi.
Fas hans var yfirvegað og hann
var fastur fyrir. Ég minnist þess
ekki nú að hafa heyrt hann
skellihlæja, en hann brosti hæg-
látlega. Ófeigur kunni að gleðjast
á góðri stundu, og minnumst við
bekkjarsystkinin sérstaklega dá-
samlegra vordaga, er við áttum
saman á 25 ára stúdentsafmælinu
1973. Þá skartaði Akureyri sínu
bezta veðri og Ófeigur var í essinjj
sínu við móttöku okkar. Ég minn-
ist góðra stunda á heimili þeirra
hjóna bæði á Neskaupstað og
Akureyri, alltaf sama gesrisnin og
hlýhugurinn. Og jólakveðjurnar
voru kærkomnar í skammdeginu,
þær minntu á áhyggjulitla daga á
Oddeyrinni.
í dag er kveðjustund. Hugir
okkar bekkjarsystkinanna leita til
ástvinanna, Ernu Sigmundsdóttur
og barnanna, aldraðrar móður,
Rutar Ófeigsdóttur, og annarra
skyldmenna, sem nú drúpa höfði í
sorg. Sérstakar kveðjur sendi ég
ust þau þangað með allan barna-
hópinn sinn og sameinuðu jarðirn-
ar í eina. Var nú kominn grund-
völlur að nokkuð góðu búi á þeirra
tíma mælikvarða. Þau hjónin voru
ákaflega samhent að vinna heimili
sínu allt það besta og var þá
hvorki horft í tíma' né erfiði.
Þórarinn var oft að heiman við
vinnu sem til féll, bæði landvinnu
og til sjós á skútum tíma og tíma.
Heimilið hvíldi þá á herðum
húsfreyjunnar að öllu leyti. Hún
brást heldur ekki sínum góða
maka og kvartaði ekki þó að
svefntíminn væri ekki alltaf lang-
ur, það þurfti að lú garðann, bæta
plöggin af fólkinu, baka og sjóða,
verka fisk og heyja í skepnurnar.
Öllu var haldið til haga með
ráðdeild og útsjónarsemi. En þó
að húsrými væri ekki mikið var
hjarta þeirra hjóna svo sannar-
lega á réttum stað því að enn
stækkaði barnahópurinn og fjórar
fósturdætur bættust við, og var
þeim sýnd sama ástúðin og um-
hyggjan og börnunum sem fyrir
voru. Þær eru: Hulda, búsett í
Ameríku, Gunnþórunn, húsfreyja
í Reykjavík, Elísabet, húsfreyja í
Reykjavík, og Kristjana, hús-
freyja í Garðabæ.
I öllu veraldarvafstrinu gleymd-
ist samt ekki að innræta öllum
barnahópnum guðsótta og góða
siði. Renni ég grun í að þar hafi
menning þjóðar vorrar verið í
hávegum höfð, því að hjónin voru
bæði mjög vel greind og margfróð.
Krakkarnir fóru því úr föðurgarði
með gott vegarnesti þó að verald-
arauðnum væri ekki fyrir að fara.
Starfið var margt en samt
gáfust stundir til að gleðjast með
glöðum. Þóarinn var ákaflega
léttlyndur maður og tók þar af
leiðandi mikinn þátt í félagslífi
sveitar sinnar. Einnig hlóðust á
hann ýmis trúnaðarstörf, hann
vann mikið í þágu búnaðarfélags-
ins og sat fundi sem fulltrúi í
Mjólkurfélagi Reykjavíkur í fjölda
ára. Safnaðarmál lét hann einnig
til sín taka og hringdi hann
klukkum kirkju sinnar að Kálfa-
tjörn í tugi ára eða þar til
fæturnir neituðu að klifra upp í
turninn lengur. Mjög góða söng-
rödd hafði Þórarinn, mjúkan og
fagran bassa og söng hann í kór
kirkjunnar fram á elliár. Hann
var mikill trúmaður og sagði hann
mér að aldrei hefði hann látið hjá
líða að lesa hina fornu sjóferða-
bæn er hann fór í róður. Hverjum
degi heilsaði hann með því að
signa sig móti rísandi sól og
lagðist aldrei til svefns án þess að
fela sig og sína guði í hendur.
Mikinn fjölda af rímum og
kvæðum kunni hann og var stál-
minnugur á gamlan fróðleik. Gat
vini mínum, Guðmundi Sig-
mundssyni, hann saknar vinar í
stað.
Við þökkum fyrir að hafa átt
samleið með Ófeigi Eiríkssyni.
Halldór Guðmundsson.
Vinur og bekkjarbróðir Ófeigur
Eiríksson, bæjarfógeti á Akureyri
og sýslumaður Eyjafjarðarsýslu,
verður jarðsunginn í dag. Andlát
hans bar ekki óvænt að. Hann
fékk sinn krans fyrir nokkrum
árum, sem leiddi til endaloka.
Ég ætla mér ekki að rita hér
nein meiriháttar eftirmæli, aðeins
senda fáein orð út yfir gröf og
dauða, vegna þess að leiðir okkar
lágu mikið saman bæði á námsár-
um og einnig seinna. Ófeigur var
harðduglegur sannur maður og ef
til vill var ósérhlífnin hans
stærsti galli. Starfsferill hans á
Íslandsvísu var brattur en stuttur
og fyrr en varði lyftist ógnandi
hönd, hingað og ekki lengra í
þessu lífi.
Að kynnast og blanda geði við
Ófeig var mannbætandi.
Eftir situr hnípin fjölskylda og
syrgir góðan dreng, eiginkona og
börn. Fyrir norðan öldruð móðir,
sem á skömmum tíma hefir þolað
að sjá á bak þrem sonum, einum
tengdasyni og eiginmanni. —
Þessi kona er sönn móðir courage.
— Sorgin er þeirra sem eftir lifa.
Drottinn gefi dánum ró, hinum
líkn sem lifa.
Frosti Sigurjónsson.
hann sagt frá mörgum kunnum
mönnum og sérkennilegum sem
nú eru löngu gengnir, og atburð-
um sem nú eru að falla í gleymsku.
Ferðalög voru mikið yndi hans og
sleppti hann ekki tækifæri til þess
að skreppa milli sýslna og jafnvel
landa er búskaparvafstrið fór að
hægjast og ungarnir flognir úr
hreiðrinu. Þegar þau Þórarinn og
Guðrún brugðu búi árið 1959
höfðu margir bæði stórir og smáir
átt athvarf í þeirra ranni.
Jón tengdásonur þeirra og Ásta
yngsta dóttirin keyptu þá jörðina
og voru gömlu hjónin til heimilis
hjá þeim. Guðrún lést eftir stutta
en erfiða legu árið 1971. Þá höfðu
þau hjón þolað saman súrt og sætt
í sextíu og tvö ár. Mikill var
söknuður Þórarins eftir sinni góðu
konu en fullvissan um endurfundi
var alger. Hann átti síðan góða
elli hjá Ástu og Jóni og veit ég
ekki þann hlut sem þau hefðu ekki
viljað fyrir hann gera. Ættbogi
hans er orðinn stór og var hann
orðinn langalangafi löngu áður en
hann lést. Alla afkomendur sína
mundi hann og þekkti fram undir
það síðasta og stuttir fætur áttu
margar ferðir í herbergið til hans
til að fá hlýja stroku á vanga og
huggun í þeim raunum sem smá-
fólk þjáir, og sakaði þá ekki að fá
mola úr skúffunni hans í leiðinni.
Ég tel að mér hafi verið það
varanleg gæfa að ég fékk barnungi
að kúra mig í stóra rúminu hjá afa
og ömmu, lærði að rífa þorsk-
hausa og hlutsta á gamlar sögur,
sötra kaffi úr skeggbolla þrátt
fyrir fullyrðingar ömmu um að
krakkar hættu að stækka ef þau
drykkju kaffi, en helst og fremst
það að finna að tími var til að
hlusta á hraðlyginn krakka sem
fékk undarlegustu hugmyndir á
ólíklegustu tímum, og að vera
ekkert mikið skömmuð þó að
maður væri útataður í hlandfor
eða nýbúinn að reyta litfagra
fjöður úr stélinu á hananum, það
var eiginlega verst hvað hann afi
hristist mikið þegar hann sneri
sér frá manni, var hann kannski
að gráta út af þessari óþægu
nöfnu sinni?
Nú þegar þessi gamli og hlýi
maður með hvíta hárið sitt og
glampandi augun er kvaddur þá er
efst í huga þakklæti til guðs fyrir
að hafa fengið að ganga með
honum spöl á veginum. Þreyttur
var hann orðinn og sjúkur og
þráði heimkomuna heitt. Þakklæti
fyrir það að hann fékk að halda
heilsu og kröftum fram á elliár og
hvað við fengum lengi að hafa
hann meðal okkar. Veri hann guði
falinn um tíma og eilífð. Blessuð
sé minning hans.
Þórunn Jónsdóttir.
Þórarinn Einarsson
Höföa — Minning