Morgunblaðið - 09.11.1984, Blaðsíða 48

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. NÓVEMBER 1984
Sœvar Sigurös-
son — Minning
Fæddur 17. maí 1941
Dáinn 1. nóvember 1984
Aldrei finnur maður eins átak-
anlega til vanmáttar síns gagn-
vart örlögunum, eins og þegar
manni berast svipleg tíðindi
óvænt. Þannig fór fyrir mér þegar
ég frétti að vinur minn Sævar Sig-
urðsson væri allur.
Þetta á ekki að verða minn-
ingargrein í þeim skilningi eða
■x upprifjun á æviferli og afrekum
þessa vinar míns. Mig langar að-
eins til að senda nokkur kveðju- og
þakklætisorð nú að leiðarlokum.
Kynni okkar Sævars hófust er
hann gerðist knattspyrnudómari,
en þar eins og annars staðar þar
sem hann fór um vann hann sitt
verk þægilega og vel. Það sem ein-
kenndi þó Sævar fyrst og fremst
var léttleiki og glaðværð og þann-
ig mun ég muna þennan vin minn
um ókomin ár.
Þegar ég nú lít til baka er margs
að minnast. En fyrst kemur þó
upp i hugann minningin um
hversu Sævar var alla tíð einstak-
lega hjálpsamur. Það var sama
hvað hann var beðinn um, alltaf
var hann tilbúinn að rétta fram
hjálparhönd.
Við knattspyrnudómarar höfum
nú allir misst góðan félaga, sem
alltaf var tilbúinn að liðsinna og
hjálpa okkur. Ég persónulega hef
ekki aðeins misst góðan dómara-
vin heldur og líka misst einstakan
vin.
Sævar var sérlega barngóður
maður og fóru börnin mín ekki
varhluta af því. Þau senda nú
þessum góða dreng kveðju sína.
Ég sjálfur þakka að leiðarlokum
Sævari fyrir góða og skemmtilega
vináttu, sem svo sannarlega var
sönn og hrein.
Sorgin er mikil á þessari
stundu, en minningin um góðan
dreng tendrar ljós í hjörtum
okkar allra sem Sævar þekktum.
Eiginkonu hans, dætrum og öðr-
um ástvinum sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðju.
Guðmundur Haraldsson
Hvíldarlaust, jafnt og þétt
kvistar dauðinn niður trén í skógi
lífsins. Oftlega virðist okkur val
hans næsta handahófskennt.
Okkur bregður ekki þótt við sjáum
gamla og feyskna stofna riða til
falls, en hnykkir ónotalega við er
ungir sprotar eða traustustu tré
eru fyrirvaralaust felld til jarðar.
Við fylgjumst ekki alltaf jafn
vel með athafnasemi dauðans.
Oftast finnst okkur trén falla
nokkuð langt í burtu og dauft
bergmál berst að eyrum um stund-
arsakir.
í þetta sinn var dauðinn þó að
verki miklu nær og valdi sér stofn
er við væntum að mætti standa og
dafna miklu lengur.
Sævar Sigurðsson, sendibíl-
stjóri og knattspyrnudómari, lést
fimmtudaginn 1. nóvember síð-
astliðinn, 43 ára að aldri.
Við kynntumst fyrst fyrir 17 ár-
um er félagar í 4. deild bygginga-
samvinnufélagsins Framtak unnu
að byggingu sambýlishúss að
Hraunbæ 62—70. Þau hjónin Sæv-
ar og Ruth bjuggu fyrst í
Hraunbæ 68, en fluttu seinna í
okkar stigahús að Hraunbæ 70.
Kynni okkar Sævars urðu nán-
ari árið 1979 er ráðist var í fram-
kvæmdir við málningu og viðgerð
á húsinu okkar. Ég átti þá sæti í
framkvæmdanefnd ásamt Sævari
og þriðja manni. Öll sú samvinna
var með miklum ágætum og er
mér minnisstæð verklagni Sævars
og áhugi hans á þessu verki. Kom
þá vel fram að honum var lagið að
laða menn til samstarfs um að
framkvæma það sem kallaði að og
betur mátti fara.
Seinna urðum við stundunt sam-
ferða á laugardagsmorgnum upp í
Fylkisheimili þar sem félagar
hittust, fóru í gufubað, sátu sam-
an yfir kaffibolla og knattspyrnu-
myndum í myndbandstækinu og
spáðu í úrslit dagsins.
Sævar og Rúrý fluttu úr
Hraunbæ 70 fyrir 3 árum, en að-
eins um set, innan hverfisins. Þótt
við byggjum ekki lengur undir
sama þaki treystist samband
okkar er lengra leið, sérstaklega
eftir að við fórum að hittast við
spilaborð kvöld og kvöld. Það voru
gleðistundir sem við hjónin viljum
þakka Sævari af hjarta.
Þar var hann í essinu sínu.
Skarpskyggn, áræðinn og minnug-
ur á allt sem fram fór í hverju
spili, gerði hann oft hluti sem við
dáðumst að og óskuðum að geta
leikið eftir.
Aðra þætti í lífi Sævars þekkt-
um við ekki mikið, en fylgdumst
með úr fjarlægð.
Vinmargur var hann, bæði úr
sínu daglega starfi og ekki síður
vegna starfa sinna sem einn
fremsti knattspyrnudómari okkar.
Á því sviði stefndi Sævar fram á
veginn og var t.d. nýlega útnefnd-
ur alþjóðlegur dómari í knatt-
spyrnu.
Það er erfitt að sætta sig við þá
tilhugsun að við munum ekki
framar eiga leið saman upp í
Fylkisheimili eða hittast við
græna spilaborðið.
En við eigum minningu um góð-
an dreng, sem vermir þótt erfitt sé
að skilja val dauðans að þessu
sinni.
Ég sendi Rúrý, dætrunum og
öllum öðrum ættingjum hans
hugheilar samúðarkveðjur. Megi
góður guð græða sár ykkar og
milda söknuðinn.
Ingi Viðar Arnason
Þungstigið er lögmál lífsins.
Ekki af því, að andlátsfregn komi
á óvart; öllu heldur af hinu, að
maður á besta aldri í blóma lífsins
skuli hrifinn burt. Örlögin leika
sér að gersemum okkar, stundum
án þess að tilgangurinn sé ljós.
Svo verður mér að minnsta kosti
hugsað, er ég kveð góðan félaga,
sem genginn er langt fyrir aldur
fram.
Kynni okkar Sævars komu til af
nábýli um árabil. Fljótlega tengd-
ust fjölskyldur okkar vinarbönd-
um, sem ávallt hafa haldið, þótt
búseta hafi breytzt. Það var ómet-
anleg uppörvun, sem fylgdi því að
vera í nábýli við þau Sævar og
Rúrý, og löngum hef ég dáðst að
því, hve miklir félagar þau voru
dætrunum. Því er nú þungur
harmur að þeim kveðinn. En sárið
grær, og mestu skiptir, að þeir
sem halda lífsgöngunni áfram
njóti sín á ný í leik og starfi.
Frá fyrstu kynnum til hinna
síðustu var Sævar einkanlega hlýr
maður, gæddur einstakri glaðværð
og góðvild í garð samferðar-
mannsins. Þessir eiginleikar hans
voru samofnir léttri skaphöfn og
kímni, en umfram allt var hann
alltaf sjálfum sér samkvæmur.
Tryggð hans og vinarþel var ein-
stakt, og margir eru þeir góðra
vina fundir, þar sem hann var
hrókur alls fagnaðar. Ljúfustu
minningar tengdar samfylgd
okkar Sævars verða tengdar hon-
um brosmildum, glaðlyndum og
hjartahlýjum í vinahópi. Þar
fannst vel, hve mikinn heiðurs-
mann Sævar Sigurðsson hafði að
geyma.
Á þessari stundu er saknað fé-
laga, sem ræktaði vinarbönd og
sýndi vináttu í verki; saknað er
drengskaparmanns, sem ávallt
var reiðubúinn að glæða athafnir
krafti; saknað er leiftrandi kímni
þess manns, sem alltaf kunni að
sameina gaman og alvöru.
Nú hefur skugga lagt yfir um
stund, en skugginn er þó, þegar á
allt er litið, afsprengi ljóssins. Því
ber nú að þakka þá skæru birtu,
sem leikur yfir minningu Sævars
Sigurðssonar.
Ævi vinar míns er lokið. Vinátt-
unnar verður ekki lengur notið
nema í minningunni. Það er sárt
að kveðja góðan vin, en sorgin er
þó þyngst þeim, sem næst standa.
Því biðjum við hjónin þess, að
þeim veitist huggun og styrkur í
þungum harmi.
Ingimundur Sigurpálsson
Já, svona er lífið, menn fæðast
til þess að deyja. Nú hefur minn
góði vinur, Sævar Sigurðsson,
kvatt þennan heim og lagt upp í
sína síðustu ferð yfir móðuna
miklu. Ég veit að þar hefur hann
fengið góða heimkomu og er nú
umvafinn englum Guðs.
Sævar stundaði ýmis störf um
ævina, hann var sjómaður í nokk-
ur ár og vann síðan lengi hjá Öl-
gerðinni. Nú síðustu árin var hann
sendiferðabílstjóri.
Sævar var mikill íþróttamaður
og var knattspyrnudómari í mörg
ár, en nú síðast milliríkjadómari.
Sævar kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Júlíönu Ruth, árið
1962 og áttu þau fjórar dætur.
Guð styrki konu hans, dætur,
foreldra, systkini og alla ættingja
í þeirra miklu sorg. Ég sendi þeim
öllum mínar samúðarkveðjur.
„Far þú i friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Jóhann Þórólfsson
Kveðja frá íþrótta-
félaginu Fylki
Okkur Fylkismenn setti hljóða
þegar okkur barst sú harmafregn,
að Sævar Sigurðsson væri látinn.
Sævar átti sæti í fyrstu stjórn
Knattspyrnudeildar Fylkis og
starfaði hann þar í þrjú ár. Einnig
var hann fulltrúi félagsins í stjórn
Knattspyrnuráðs Reykjavíkur um
árabil.
Hann var fyrsti dómari Fylkis
og dæmdi fyrir félagið frá stofnun
deildarinnar til dauðadags. Sævar
var sannur félagi, sem aldrei brást
þegar til hans var leitað, enda
voru hjálpsemi og greiðvikni hans
aðal. Dómarastörf sín vann hann
af vandvirkni og réttsýni og leit-
uðu menn jafnan til hans, sem
nokkurskonar æðstaráðs hjá fé-
laginu á sviði dómgæslu, og verður
nú skarðið á því sviði vandfyllt.
Á kveðjustund þökkum við fé-
lagarnir í Fylki Sævari Sigurðs-
syni mikil og heilladrjúg störf í
þágu félagsins innan vallar sem
utan.
Við sendum eiginkonu og dætr-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minningin um góð-
an dreng veita þeim styrk á
sorgarstund.
Jóhannes Óli Garóarsson
„Minn friður er á flótta
mér finnst svo tómt og kalt
ég geng með innri ótta
og allt mitt ráð er valt
ég veit ei hvað mig huggi
og hvergi sé ég skjól
mér ógnar einhver skuggi
þótt ég sé beint við sól.“
Okkur þykir, sem þetta vers úr
sálmi Matthísar Jochumssonar sé
talað úr okkar huga nú þegar við
kveðjum son okkar, Sævar, í
hinsta sinn, manni verður tregt
tungu að hræra, þegar maður
stendur svo fyrirvaralaust frammi
fyrir því að fólk á besta aldri er
allt í einu horfið úr þessum heimi.
Söknuður okkar foreldranna er að
sjálfsögðu sár en auðvitað eiga þó
elskuleg tengdadóttir og sonar-
dætur okkar um sárast að binda.
Við þökkum honum alla hans
hlýju og glaðværð og minnumst
alls hins besta í fari hans. Góður
Guð veri sál hans líknsamur og
veiti okkur öllum styrk.
Mamma og pabbi.
„Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir."
E.Ben.
Dúnmjúkir mjallarhnoðrarnir
féllu hægt til jarðar í kyrrviðrinu
og huldu nú brátt grænan leikv-
anginn fyrir utan gluggann,
sumarysinn var þagnaður, áhorf-
endastúkan var ekki lengur þétts-
etin, hvítt lín vetrarins breiddi sig
yfir norðlenzka byggð, þar sem
ljúft hlé knattspyrnumannsins frá
keppni var hafið, þar sem flautan
knattspyrnudómarans var þögnuð
um stund, hlé var á milli stríða.
Skyndilega er kyrrðin rofin og
hugleiðing mín er stöðvuð, þegar
sendiboði kemur þeysandi í hlað
og hann ber upp erindið: Strengur
er brostinn í hörpu okkar, félagi
og vinur, hann Sævar, kvaddi í
dag.
Mig setur hljóðan, ljúfur og els-
kulegur knattspyrnuvinur til
margra ára er horfinn á braut,
milliríkjadómari í knattspyrnu er
látinn, langt um aldur fram og nú
hylur fönnin úti sp>orin hans, en
hugur geymir minningu um hlýja
þelið hans, um vilja hans til að
vaxa og verða, um gerðir hans,
þegar hann hvatti og byggði upp í
félagahópnu og nú geymir hugur
þá mynd alúðar, sem þessi góði
drengur bar í brjósti, alúðar, sem
við svo margir dómarabræður
hans nutum og ekki hvað sízt við,
hinir eldri, þegar við kepptum all-
ir að því marki að fá enn um sinn
að vera með í hópnum, sem þjóna
vildi knattspyrnunni, eftirlætisí-
þróttinni hans.
Það duldist engum, sem til
þekkti, að Sævar sáði jafnan hinu
góða fræi og hann uppskar vináttu
og nauð virðingar allra góðra
manna. Hann var framsækinn
knattspyrnudómari, snjall kunn-
áttumaður í lögum íþróttarinnar,
farsæll í starfi og mikill vettvang-
ur blasti við, hér á heimaslóð og út
um lönd, þar sem hróður Islands
var hafður að leiðarljósi, en þá,
einmitt þá kom kallið, svo snöggt,
svo sárt, að fæstir trúðu í fyrstu,
en nú leynir hún sér ekki lengur,
hin stóra staðreynd, að vindurinn
kær er kallaður heim, heim, þang-
að sem hann má á grænum grund-
um hvílast, þangað, þar sem hann
má næðis njóta. Heilög skal heim-
von þín, kæri vin, þess biðja vinir
þínir allir um leið og þeir lúta
höfði við krossins helga tré.
Sævar var fæddur 17. maí 1941
og því aðeins 43 ára þegar hann nú
kveður. Þann 9. júní 1962 gekk
hann að eiga eftirlifandi ástkæra
eiginkonu Júlíönu Rut Sigurðsson
og eignuðust þau fjórar dætur. í
faðmi fjölskyldunnar átti Sævar
Minning:
Magnús Kristjáns-
son frá Innra-Leiti
í dag verður til moldar borinn
frá Akraneskirkju Magnús Gunn-
ar Kristjánsson frá Innra-Leiti á
Skógaströnd, sem lést á sjúkra-
húsi Akraness þann 1. þ.m.
Magnús fæddist að Innra-Leiti
þann 25. maí 1907. Foreldrar hans
voru þau Kristján Gunnlaugsson
bóndi þar og kona hans Ragnheið-
ur Árnadóttir. Þeim hjnum varð
fimm barna auðið, en elsta barnið,
stúlka, Guðrún að nafni, lést að-
eins hálfs árs gömul. Magnús var
næstelstur, því næst Rósa, þá Sig-
fús og yngst er Kristjana.
En skjótt bregður birtu. Krist-
ján deyr frá konu og börnum.
Magnús var aðeins ellefu ára er
faðir hans lést og má nærri geta
þeirra erfiðleika er blöstu við
Ragnheiði, með fjögur ung börn,
árferðið árið 1918 er öllum kunn-
ugt, og fátæktin föst fylgikona
flestra landsmanna um þær
mundir. Ragnheiður hélt þó áfram
búskap í eitt ár, en brá þá búi og
kom börnum sínum í fóstur nema
Rósu, sem fylgdi móður sinni.
Magnús fór að Gunnarsstöðum í
Hörðudalshreppi, og minntist æ
síðan með hlýju þess fólks er þar
bjó.
Árið 1924 tekur Ragnheiður þá
ákvörðun að hefja á ný búskap að
Innra-Leiti og þá ásamt bömum
sínum. Þessi kjarkmikla kona
stígur þarna spor, sem börn henn-
ar hafa alla tíð þakkað. Þrátt fyrir
erfiði og fátækt í byrjun, miðaði
þó hægt og bítandi fram á við, og
með góðri aðstoð þeirra systkin-
anna lánaðist Ragnheiði að búa
sér og sínum gott heimili.
Snemma hóf Magnús þó að
vinna utan heimilisins. Hann fór
til starfa við sjávarsíðuna á vetr-
um, en á sumrin stundaði hann
smíðar í nágrannasveitum. Hann
var afkastamikill smiður, og vand-
virkur í besta lagi, enda eftirsótt-
ur til þeirra starfa.
Árið 1945 verður enn breyting á
högum Ragnheiðar og þeirra
systkinanna, Magnúsar, Sigfúsar
og Kristjönu, er þau taka sig upp
og flytjast að Stóra-Hrauni í
Kolbeinsstaðahreppi. Stóra-
Hraun er eins og kunnugt er bæði
stór jörð og fólksfrek, en að öðru
leyti kostamikil og fegurð jarðar
og nágrennis óumdeilanleg. Á
Stóra-Hrauni bjuggu þau systkin-
in til ársins 1958, en Ragnheiður
lést 1954, eftir langvarandi veik-
indi. Ásamt búskapnum, sem rek-
inn var af myndarskap og dugnaði
af þeim systkinum, stundaði
Magnús smíðar. Áttu þær kannske
ekki síður hug hans og hjarta en
búskapurinn, þótt ekki væri held-
ur slegið af á þeim vettvangi. Fal-
legar ær og föngulegir hestar voru
honum líf og yndi, og hvort
tveggja veitti honum margar
stundir gleði og ánægju.
1958 flytjast þau systkinin svo á
Akranes, enda voru þeir bræður
þá báðir heilsutæpir og fundu sig
varla menn til að sinna búinu á
þann hátt sem þeir gjarna vildu. Á
Akranesi hóf svo Magnús fljótlega
störf hjá fyrirtækinu Þórður
Óskarsson hf., og þar var síðan
hans starfsvettvangur meðan
máttur entist.
Magnús giftist ekki og eignaðist
ekki börn. En þau systkinin ólu
upp systurdóttur sína, Guðnýju
Bjarnheiði Stefánsdóttur, og
frænku sína, Elísabetu Árnadótt-
ur, auk þess sem ýmis ðnnur börn,
bæði skyld og óskyld, dvöldu hjá
þeim lengri og skemmri tíma. 011
þessi börn eiga þaðan góðar og
hugljúfar minningar, sem ekki
síst má rekja til Magnúsar, eða
Magga frænda, eins og þeim var
svo tamt að nefna þennan vin
sinn. Góðmennska hans og