Morgunblaðið - 15.11.1984, Blaðsíða 64

64
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 1984
+
Systir min,
KATRÍN PÁLSDÓTTIR
frÁ Hörgslandi é Slöu,
andaöist 13. þessa mánaðar.
Þuriöur Páladóttir.
Eiginmaöur minn og sonur,
GUÐMUNDUR ÓL. FRIDRIKSSON
prantari,
andaöist þann 13. október i Vancouver, Kanada.
Útförin fór fram þar.
Margarat Frlörikason,
Anna Benediktadóttir.
+
Móöir okkar,
GUÐNÝ FRIÐBJARNARDÓTTIR
fré Klauaturhólum,
Njörvasundi 7, Reykjavfk,
er lést 6. þessa mánaöar veröur jarösungin frá Stóruborgarklrkju
laugardaginn 17. nóvember kl. 13.00.
Sigrlöur Rósa Björgvinsdóttir, Guörún Björgvinsdóttir,
Magnús Björgvinsson, Björn Ó. Björgvinsson.
+
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
FRANZISKA KARÓLÍNA SIGURJÓNSDÓTTIR,
Vatnsstlg 9, Reykjavfk,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 15. nóvember
kl. 13.30 e.h.
Kristfn Jónasdóttir, Snorri Guömundsson,
Árni Jónasson, Aöalbjörg Ágústsdóttir,
Sigurjón Jónasson,
börn og barnabörn.
+
Elskuleg móöir okkar, tengdamóöir og amma,
RÓSA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Þinghólsbraut 34, Kópavogi,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 15. nóvember
kl. 15.00. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Liknarsjóö
Áslaugar Maack eöa aörar liknarstofnanir.
Anna R. Jónatansdóttir, Vernharöur Aöalsteinsson,
Guömundur Jónatansson, Marla Guömundsdóttir,
Helgi Jónatansson, Þorgeróur Einarsdóttir
og barnabörn hinnar létnu.
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
GUNNAR BALDVINSSON,
Hteöargaröi 16,
andaöist i Borgarspítalanum 5. nóvember.
Útförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hins látna.
Maddý ögmundsdóttir,
Sólveig Gunnarsdóttir, Eyjólfur Axelsson,
Jóhann Kr. Gunnarsson, Svala Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faöir okkar. + GUÐMUNDUR H. EIRÍKSSON
tréamiðameiatari, Merkigaröi, Eyrarbakka,
veröur jarösettur frá Eyrarbakkakirkju laugardaginn 17. nóvember
kl. 2 e.h. Óak Guómundadóttir, Eirlkur Guömundaaon.
+
Bróöir okkar,
HALLDOR HELGIJOHANNESSON,
fré Móbergi,
Lindargötu 62,
sem lést i Landakotsspitala 9. nóvember veröur jarösunginn frá
Hallgrfmskirkju föstudaginn 16. nóvember kl. 13.30.
Svavar Jóhannesson og systkiní.
Rósa Guðmunds-
dóttir —
Rósa Guðmundsdóttir er í huga
allra sem hana þekktu sérstaklega
skemmtileg, gáfuð og góð kona.
Hún skildi allt og alia miklu betur
en flestir gera, var mjög gestrisin
og vinsæl með afbrigðum, enda
bar hún nafn Vatnsenda-Rósu,
sem var langalangamma hennar.
Sennilega er fátt eins dýrmætt í
lífinu og það, að hafa átt góða for-
eldra og göfuga, sem alltaf og alls
staðar láta gott af sér leiða. Þann-
ig voru foreldrar Rósu og systkina
hennar, Guðmundur Ólafsson og
Helga Guðlaugsdóttir. Þessi
elskuríka kona giftist manni sem
átti fimm ung börn með Guðrúnu,
fyrri konu sinni sem hann missti.
Elst þeirra var Klara, svo Regin-
baldur, Helgi, Ólafur og Guðjón.
Guðmundur og Helga eignuðust
þrjár stúlkur, Guðrúnu, Rósu og
Gyðu. Þar að auki ólst Garðar,
sonur Klöru, upp hjá þeim, en hún
aftur á móti hjá föðurafa sínum
og ömmu í Hafnarfirði og Helgi
hjá móðurforeldrum sínum þar.
Og nú taka við bjartir og sólrík-
ir æskudagar á bænum Austurhlíð
í Laugardal, þar sem Guðmundur
gerðist ráðsmaður og bóndi. Þessi
bær var nálægt alfaraleið og
gestagangur mikill, ungir og
gamlir fengu góðgerðir, gistu jafn-
vel í lengri eða skemmri tima. Allt
blómstraði eins og best gat verið,
bræðurnir höfðu oft stráka í
„vinnu", en litu gjarna á litlu syst-
ur sínar eins og prinsessur.
Þegar Rósa var 4 ára veiktist
hún mikið eftir bólusetningu og
Minning
var henni vart hugað líf um skeið.
Einn daginn kom í ljós að hún var
orðin alblind og var það óskaplegt
áfall fyrir barnið og alla sem hlut
áttu að máli. Var hún lengi eftir
þetta mikill sjúklingur og trúlega
hefur frábær þrautseigja og um-
hyggja Helgu móður hennar, sem
lengi fór með Rósu til læknis ann-
an hvern dag bjargað henni. Sú
kona sýndi þá og alla tíð, hve frá-
bær hún var á allan hátt.
Á þessum árum var það venja
hér á landi, að börn og unglingar
voru látin hjálpa til og vinna úti
og inni strax og þau gátu, enda
voru viðfangsefnin ærin. Og yfir-
leitt þótti þeim þetta skemmtilegt,
því þarna voru líka öll venjuleg
húsdýr og jafnvel mörg svín, sem
þurfti að vaka yfir og fóðra.
Drengirnir óku nýmjólkinni beint
í hús um allan bæ og þótti það
síður en svo leiðinlegt starf.
Reyndar virðist öllum hafa þótt
sérlega gott og skemmtilegt að
vera í Austurhlíð, t.d. faldi sig
einn drengur, hann Diddi, eitt
sinn niðri í kjallara og vildi helst
af öllu fá að vera áfram á þessum
bæ.
Hvers vegna kemur sorgin svo
oft og allt of snemma til þeirra
sem eru góðir og hamingjusamir.
Þessi fjölskylda hefur fyrr og síð-
ar þurft að reyna það. Fyrst dó
Helgi, aðeins 12 ára gamall, síðan
Reginbaldur 19 ára. Guðmundur
og Helga og börnin hafa því ekki
farið á mis við sorgina. Sjálfur dó
þessi ágæti maður aðeins 62 ára,
en Helga lést 68 ára að aldri. Rósa
missti manninn sinn eftir fárra
ára hjónaband, frá ungri dóttur,
sem nú harmar móður sína. Við
vottum henni einlæga samúð
allra.
Við megum samt ekki gráta eða
vera mjög sorgmædd lengi, þegar
ástvinur okkar og systir fer burt
héðan og sér nú loksins aftur ást-
ríka foreldra sína, bræður og eig-
inmann, sem taka henni með ást
og opnum örmum, hafa beðið lengi
og þráð hana.
Áve María er falleg gömul bæn
og á vel við alltaf. Nú hefur hún
verið flutt fyrir Rósu og okkur öll,
sem söknum hennar. Ég veit samt
með vissu, að hún vill að við minn-
umst hennar einungis með gleði
og þakklæti i huga.
Marínó Guðmundsson
Gestur Oddleifs-
son — Minning
Fæddur 6. september 18%
Dáinn 18. október 1984
Jarðskjálftasumarið 1896 flúði
flest fólk í Hrunamannahreppi úr
torfbæjum sínum og svaf í tjöld-
um og útihúsum fram á haust.
Þann 6. september fæddist Gestur
Oddleifsson í heyhlöðukofa og var
samkvæmt kirkjubókum skírður
við hlöðudyr. Hann var sonur
hjónanna Oddleifs Jónssonar og
Helgu Skúladóttur, sem þá bjuggu
á hálfum Berghyl. Hann var næst-
elstur sjö systkina, en af þeim eru
Elín og Skúli enn á lifi. Vegna
heilsubrests föður hans, en Gestur
var helsta stoð hans, var talið
ógerlegt að hann fengi að læra, en
til þess stóð hugur hans. Gestur
ólst upp við venjuleg sveitastörf
og fór 1914 á vertíð til Keflavíkur
og vann sem sjómaður, oftast mót-
oristi, allar vertíðir til 1930. Á
þessum árum fóru menn gangandi
í verið oft í verstu veðrum. Að
vertíðarlokum fór Gestur gjarnan
heim í Hrepp og vann hjá föður
sinum, sem varð ekkjumaður 1915,
meðan hann stóð enn fyrir búi. Á
sumrin fékkst hann við akstur og
hafði áætlunarferðir fyrir Skeið
og Hreppa með endastöð á Sand-
læk, einnig fór hann með póst i
Grímsnes og Biskupstungur. Sum-
arið 1928 og 1929 vann hann á
bílastöð Kristins og Gunnars.
Árið 1930 hóf Gestur störf i öl-
gerðinni Egill Skallagrimsson, þar
sem hann starfaði til 1974 er hann
lét af störfum vegna heilsubrests.
Gestur kvæntist Marinu Guð-
mundsdóttur, dóttur hjónanna
Guðmundar ólafssonar bónda í
Syðra-Langholti og konu hans,
Önnu Árnadóttur, 4. júní 1926.
Börn þeirra eru Helga, Anna,
Guðný, Auður, Hildigunnur og
Skúli. Marín var manni sinum
stoð og stytta við uppeldi barn-
anna og rekstur heimilisins og
margir minnast eflaust þægilegra
stunda á heimili þeirra. Fráfall
Marínar 23. júlí 1974 varð honum
mjög þungbært. Gestur Oddleifs-
+
Eiginmaður minn og faðir okkar,
GUNNARJOHNSEN,
Marklandi,
Garðabaa,
sem lést 9. þessa mánaöar veröur jarösunginn frá Garöakirkju,
Garöabæ, laugardaginn 17. nóv. kl. 13.30.
Sigriöur Johnsen,
Jóhanna Gunnarsdóttir, Vilhelmlna Gunnarsdóttir.
+
Stjúpi minn,
GUOJÓN MAGNÚSSON
fré Ólafsfiröi,
Bergstaöastrnti 9B, Reykjavlk,
veröur jarösunginn frá Fossvogskapellu á morgun, föstudag 16.
nóvember, kl. 15.00.
Emilla J. Baldvins og synir.
son var hæggerður maður, hógvær
og með afbrigðum grandvar. Hann
flíkaði ógjarnan tilfinningum sín-
um, en var þó hlýr og manni leið
vel í nærveru hans. Hann notaði
hverja stund sem aflögu var til
bóklesturs, einkum hafði hann
yndi af ættfræði og stundaði sjálf-
ur rannsóknir á því sviði. Síðustu
árin bjó Gestur á Hrafnistu í
Hafnarfirði, þar sem hann hafði
útsýni til hafs. Þar leið honum vel
og talaði hann oft um hve elsku-
legt starfsfólkið væri og hve vel
væri að honum búið. Þegar ég
kalla Gest fram í hugann sé ég
hann skýrast fyrir mér þar sem
hann liggur uppi í dívan í stofunni
á Njarðargötu 37, hann er að lesa
bók sem næstum hverfur í þessum
stóru höndum.
Gestur var efalaus og sterkur í
trú sinni og reiðubúinn til hinstu
ferðar eins og sést í eftirfarandi
vísu sem er úr kvæðaröð er eftir
hann birtist og kallaði Hinstu
kveðju.
„Hér skal kveðjast, hérna skiljast vegir.
Hryggist ekki, vinir elskulegir.
Glaður held ég inn á ókunn svið,
ókvíðinn um hvað þar tekur við.“
Um leið og við, tengdabðrn
hans, þökkum samveruna, er okk-
ur ljúft að kveðja Gest Odd-
leifsson og óska honum góðrar
ferðar.
G.Þ.I.