Morgunblaðið - 12.07.1987, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. JÚLÍ 1987
B 19
Afmæliskveðja:
t MEÐ SEX
ITAKINU
... og fer létt með það
Nú fastallir drykkirnirfrá Sanitas
fhandhægum sex-pakkningum
. —
Sanitas
I i m
HSfV : , ' Xí
■ ,■ - V-.:,.; -
Sigrún Guðbrands-
dóttir — 7 5 ára
að þá hefðu sumir lagt hendur í
skaut og ekkert aðhafst meir ef
vitað hefðu um hvað framtíðin átti
eftir að bera í skauti sér.
Þær eru margar hvunndagshetj-
umar í kring um okkur, en það
köllum við þær sem okkur finnst
hafa staðið óvenjuvel af sér boða-
föll lífsins, þó þær hinar sömu líti
á það sem_ sjálfsagða sjálfsbjargar-
viðleitni. í þessum hópi eru þær
margar ekkjumar sem setið hafa
uppi með stóran bamahóp án þess
að aurar eða matföng væru alltaf
í sjónmáli. A slíkum stundum fínnst
mér að oft hljóti bænir að hafa stig-
ið til himna úr hugum þeirra, í
vonum um, þó ekki væri nema
aukaskammt af bjartsýni til að
þreyja þau tímabil þegar útlit hefur
verið fyrir að aðeins ímyndaður
matur yrði á boðstólum. Þessum
flokki kvenna tilheyrir Sigrún Guð-
brandsdóttir kennari sem missti
mann sinn Armann Halldórsson
skólastjóra frá fimm ungum böm-
um fyrir rúmum þrjátíu árum, fyrir
daga tryggingabóta.
Sem einstæðri móður á dögum
tryggingabóta fer hugmyndaflugið
óhjákvæmilega af stað er ég reyni
að setja mig í spor hennar; fara rúm
þrjátíu ár aftur í tímann.
Sem bam sem aldrei þurfti að
vera í vafa um að nógur matur
væri til borðaði ég og drakk hjá
Sigrúnu í æsku án þess að það svo
mikið sem hvarflaði að mér hve
mikinn teygjanleik krónumar
þyrftu að hafa til að gera þessa
máltíð mögulega. Eins þáði lítil
stelpa alla þá kossa og gott atlæti
sem Sigrúnu er svo eðlilegt að miðla
án þess að vera meðvituð um þann
mikla andlega nægtabmnn sem hún
hlýtur að hafa búið yfír til að geta
verið sígefandi af sjálfri sér þrátt
fyrir erfíða lífsbaráttu.
Nú á dögum sjálfsvorkunnsemi
fínnst mér hún hljóti að hafa búið
ymt óendanlegri bjartsýni. Bjartsýni
sem er þess eðlis að það er eins og
fólk missi aldrei sjónar á sólinni og
voninni, sama hvað á dynur. Það
er sérstök náðargáfa fínnst mér og
þá sérstakiega er ég hugsa um þá
lífsuppgjöf sem hefur birst í æ fleiri
myndum undanfarin ár og það í
heimi hinna svokölluðu allsnægta.
En það er svona með þessa ein-
staklinga sem þróast í takt við
tímann, horfa fram á við og eru
NYTT! NYTT!
Hún var ung öldin þegar Sigrún
Guðbrandsdóttir og systkini hennar
fjögur fæddust og uxu úr grasi í
faðmi Skagfirskrar náttúru, lærðu
að lesa á bók lífsins og gefa gaum
að undrum náttúrunnar. Enda hefur
fróðleiksfýsn verið eitt af megin-
einkennum þessara systkina, bama
þeirra hjóna séra Guðbrandar
Bjömssonar og Onnu Sigurðardótt-
ur sem þá bjuggu í Viðvík í
Skagafirði. Með sterktengt traust
aweðri handleiðslu lögðu þau síðan
út í lífíð án þess að forvitnast um
framtíðarforlögin. Enda er hætt við

nógu víðsýnir til að koma auga á
það jákvæða í nýjum straumum.
Þeir koma okkur stöðugt á óvart
með nútímalegum lífsskilningi hvað
sem gengnum aldarfjórðungum
líður. Þar kemur einnig til innsýn
í hvað skiptir máli þegar upp er
staðið. Slíka innsýn á ég góða minn-
ingu um því á heimili Sigrúnar
fínnst mér að skilningur á leik og
sköpunargleði bama hefði forgöngu
fram yfir ytra prjál. Við fengum
að hafa teppin á öfugum kollunum
í friði þar til við vomm sjálf tilbúin
að taka þau niður. Slíkt lifir eftir
þegar margt annað er gleymt.
Og það er örlítil mynd af minn-
ingum tengdum Sigrúnu frænku
sem koma upp þegar ég hugsa um
hvað mér fínnst hún ung þó þrír
aldarfjórðungar séu að baki.
„Nei við skulum bara gleyma
því“.
Matthildur Björnsdóttir.
RAFBORG,
Rauðarárstíg 1 s: 11141.
Panasonic
PHOTO
rafhlöður i
myndavélar.
■.»| ■ -
STRIK/SÍA