Morgunblaðið - 29.10.1987, Blaðsíða 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. OKTÓBER 1987
t
Unusti minn, sonur okkar og bróðir,
BIRGIR GRÉTARSSON,
Ölduslóð 45,
Hafnarfirði,
lést í Borgarspítalanum í Reykjavík þann 27. október.
Hanna Björk Guðjónsdóttir,
Agnes Eymundsdóttlr, Grótar Geir Guðmundsson,
Guðmundur Lúðvik Grótarsson,
Ingi Valur Grótarsson.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
ÁSLAUG Þ. SÍMONARDÓTTIR
fró Selfossi,
verður jarðsungin frá Selfosskirkju laugardaginn 31. október kl.
13.30. Blóm og kransar eru vinsamlegast afþökkuö.
Drífa Pólsdóttir, Gestur Steinþórsson
og börn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR A. PÉTURSSON,
Hringbraut 60,
Keflavík,
verðu jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 31. október
kl. 13.30.
Vigdís Jónsdóttir,
Ingveldur Sigurðardóttir,
Annie Sigurðardóttir,
Pótur Slgurðsson, Stefania Jónsdóttir,
Jón Sigurðsson, Kristfn Kristjánsdóttir
og barnabörn.
%
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ARNGRÍMUR JÓNSSON,
Árgilsstöðum,
Hvolhreppi,
verður jarösunginn frá Breiðabólsstaðarkirkju f Fljótshlíð laugar-
daginn 31. október kl. 14.00.
Jón Arngrímsson, Sæmundur Óskarsson,
Guðrún Arngrfmsdóttir, Benjamfn Jóhannesson,
Marta Arngrfmsdóttir, Svavar Friðleifsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
INGVELDUR ÁRNADÓTTIR,
Efra-Hvoli,
verður jarösungin frá Lágafellskirkju laugardaginn 31. október kl.
10.30.
Ingunn Vfgmundsdóttir,
Pálmar Vfgmundsson, Ragnheiður Jónasdóttir,
Aðalsteinn Vfgmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t Eiginrr.aður minn, faðir okkar, sonur, bróðir og mágur,
KRISTINN PÁLSSON,
Hryggjarseli 6,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 30. október kl. 13.30. Þeim sem vildu minnast hins látna er bent á minningarsjóö
La nda kotsspíta la. Gerður Sigurðardóttir,
Páll Kristinsson, Ingveldur Kristinsdóttir,
Páll Kristinsson,
Helga Pálsdóttir, Þórir Eyjólfsson.
t
Hjartans þakklaeti fyrir auösýnda samúð og kaerleika við andlát
* og útför
FREYSTEINS DRAUPNIS MARTEINSSONAR,
Neskaupstað,
Marfa Siggeirsdóttir,
Draupnir Rúnar Draupnisson,
Ástvaldur Draupnisson,
Siggeir Þorsteinsson,
Björk Inga Arnórsdóttlr,
Sindri Siggeirsson.
Minning:
Tage Möller
hljómlistarmaður
Fæddur 15. janúar 1898
Dáinn 20. október 1987
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
^ftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran)
í dag kveðjum _við elskulegan
tengdaföður minn. Á slíkum stund-
um kveður við sorgartón. Söknuð-
urinn situr í fyrirními og hugurinn
leitar hins liðna. Ég var lánsöm er
ég tengdist jafn lífsglöðum og já-
kvæðum manni og Tage var, þegar
ég giftist Jóni Friðriki syni hans.
Tage var af dönsku bergi brotinn.
Ungur fluttist hann til íslands,
ásamt flölskyldu sinni.
Foreldrar hans voru Friðrik
Christian Möller, en móðir Anna
Katrín Möller (f. Nilsen). Tage
fæddist á Samsö við Jótland. Hann
átti fímm systkini. Fjölskyldan
fluttist til íslands og stofnaði heim-
ili við Hverfísgötu, og bjó með
myndarbrag. Listhneigð var ríkur
eðlisþáttur í fari Tage og systkina
hans. Gunhild er ein eftirlifandi
þessa systkinahóps og er búsett í
Helsingör. Eldri Reykvíkingar
muna Tage einkum fyrir píanóleik,
en er hann lék fyrir áheyrendur
sína, laðaði hann fram svo fagra
tóna, nokkurskonar flauelistóna, að
fólk heillaðist. Hann spilaði í fjöl-
mörgum „revíum" í Iðnó ásamt
fleiri skemmtistöðum, svo sem Hót-
el íslandi. Hann var undirleikari hjá
Guðmundi Thorsteinssyni,
„Muggi", í Nýja bíói.
Nú sjáum við þessa gömlu tíma
í ævintýraljóma. Þar er veitingahús-
ið Kvosin til húsa núna. Margt þar
ber blæ fyrri ára.
Tage var tvíkvæntur. Sonur hans
frá fyrra hjónabandi er Birgir,
sendiráðsritari í Kaupmannahöfn.
Hann er kvæntur Gunillu, sænskri
konu, og eiga þau tvo syni; Carl
Birgisson, stundar háskólanám hér-
lendis, en Birgir yngri, bróðir hans,
er við nám í Danmörku. Þeir voru
báðir augasteinar afa síns. Lífsföru-
nautur Tage og seinni eiginkona
er Margrét Jónsdóttir, ættuð frá
Stokkseyri. Það var hans mesta
gæfuspor í lífínu, er þau giftust og
varði það hjónaband meira en hálfa
öld.
Hún var honum eitt og allt.
Heimili þeirra var listrænt menn-
ingarheimili. Gestrisnin var í fyrir-
rúmi. Hver hlutur á sínum stað, og
staður fyrir hvem hlut. Margrét var
snillingur í öllu heimilishaldi og
hygg ég að fáar húsmæður hafí
haft tæmar þar sem hún hafði
hælana, þegar hún var upp á sitt
besta. Því miður er heilsa hennar
búin að vera bágborin í mörg ár,
en seiglan leynir sér ekki. Hún er
nú á 77. aldursári. Þeim varð
tveggja sona auðið, Jóns Friðriks
og Carls. Lífsfömnautur Carls er
Ólöf Magnúsdóttir.
Listagyðjan gekk sannarlega
ekki hjá garði er synir Tage fædd-
ust. Þeim er hljómlistin í blóð borin.
Hygg ég það lítt eiga við skap
tengdamóður minnar, þó ég haldi
áfram hástemmdum lofræðum, þó
sannar séu, slík er hógværð henn-
ar. Læt ég þvi staðar numið, og
bið algóðan guð er lífíð gaf, að
þerra tárin.
Oddný Grímsdóttir
Árið 1978 var ég svo lánsöm að
kynnast Tage Möller og hans góðu
konu, Margréti Jónsdóttur. Þau
tóku mér af slíkri ást og umhyggju
að ég fæ aldrei endurgoldið.
Tage var einn þeirra manna sem
eru ótrúlega ungir í anda þrátt fyr-
ir háan aldur, og fylgdist hann vel
með heimsfréttum og dægurmálum
allt fram á síðasta dag. Sá hann
oft hinar spaugilegu hliðar á málun-
um enda „húmoristi" hinn mesti.
Hann var listamaður af lífi og
sáí, mjög góður píanóleikari, og
yndislega falleg málverk eru til eft-
ir hann, heimili þeirra hjóna ber
þess líka merki að þau unnu fögrum
hlutum.
Það var mjög gaman að borða
með Tage, hann var matmaður,
nýjungagjarn í þeim efnum, ekkert
hræddur við að prófa eitthvað nýtt.
Hann var af „gamla skólanum",
afskaplega áreiðanlegur og það sem
hann sagði stóð. Kurteisari og meiri
„gentleman" var varla hægt að
fínna.
Það eru svo ótal margar ljúfar
minningar sem renna í gegnum
hugann þegar hugsað er til baka,
að sitja og spjalla við hann um
heima og geima. Hann var hafsjór
af fróðleik og hafði skemmtilega
frásagnargáfu, oft snerust umræð-
umar um tónlist og átti hann það
þá til að ganga að píanóinu og spila
tiltekið lag. Það voru góðar stundir.
Ég fyllist þakklæti þegar ég
hugsa um hvað litlu hundamir mínir
gátu veitt honum mikla ánægju,
þeim finnst líka eitt það skemmti-
legasta að fá að fara á Skúlagötuna
í heimsókn. Tage valdi sjálfur nafn-
ið á ýngri hundinn, gaf honum
nafnið „mon ami“ sem þýðir vinur
minn.
Mér fínnst ég geti sagt með sanni
að Tage Möller var vinur minn. Ég
bið þess að góður Guð veri með
honum á nýjum slóðum og gefi öll-
um hans ættingjum styrk, þó
sérstaklega Margréti konu hans,
sem sér nú á eftir lífsförunaut
sínum eftir 53ja ára hjónaband.
Guð blessi minningu Tage Möller.
En fyrir handan hafið
þar hillir undir land
í gullnum geislum vafið
það girðir skýjaband.
Þar gróa í grænum hlíðum
með gullslit blómin smá,
í skógarbeltum blíðum
í blómsturlundum fríðum
má alls kyns aldin sjá.
(Vald. Briem.)
Ólöf
Kveðjuorð:
Birkir Njálsson
Birkir er fallinn’ frá. Það er erfítt
að trúa að minn góði trausti vinur
skuli ekki vera til staðar lengur. Auk
þess að hafa haft mikla ánægju af
samvistum hans, þótti mér ávallt
mjög gott að ráðgast við hann um
hin ýmsu mál er upp komu og naut
ég góðs af. En þessi ráðgjöf er ekki
lengur til staðar.
Birkir var skynsamur og handlag-
inn, enda átti hann ekki langt að
sækja þá hæfíleika. Móðir hans er
komin af miklu gáfufólki og afí henn-
ar var hinn virti gáfu- og fræðimaður
Friðbert Guðmundsson úr Vatnadal,
Súgandafírði. Faðir Birkis var ein-
staklega laginn í höndunum, smíðaði
og tálgaði mikið, þar á meðal mörg
skipslíkön, sem voru og eru mörg
enn algjör meistaraverk.
Vinátta okkar Bigga hófst fyrir
alvöru fyrir 12—14 árum, er hann
var 18—19 ára og ég liðlega tvítug-
ur. Á þeim árum var hann farinn
að róast nokkuð, en hann hafði oft
á tíðum verip svolítill prakkari eins
og gengur. Á unglingsárum sínum í
heimavistarskóla var hann eitt sinn
að bralla eitthvað og þá með ljósin á
í herbergi sínu eftir þann tíma, er
leyfílegt var að nota ljós og nemend-
ur áttu að vera sofnaðir. Kennari tók
eftir ljósinu gegnum dymar, samdi
skammarræðu í huganum og reif upp
hurðina. En við honum blasti myrk-
vað herbergi og hann varð í fljótheit-
um að stumra út úr sér afsökunar-
orðum við svefndrukkinn nemandann
og koma sér út aftur. Biggi brosti í
kampinn, þvi hann var búinn að
tengja rafkerfí herbergisins við hurð-
ina þannig að ljósið slökknaði er
hurðin opnaðist.
Þessi saga er nokkuð einkennandi
fyrir margt er Biggi gerði, smá
stríðni, kímni og úthugsun hlutanna.
En eins og áður greinir fækkaði
prakkarastrikunum með árunum, en
fróðleiksfýsnin fór vaxandi. Biggi
lærði rafvirkjun í Iðnskólanum, en
bróðurpartinn af vitneskju sinni fékk
hann af hinum ýmsu námskeiðum
er hann sótti, ásamt lestri um þau
áhugamál, sem hann hafði.
Biggi reyndi að gera alla hluti sem
best og var nákvæmni hans aðdáun-
arverð, þó sumum þætti nóg um.
Biggi var rétti maðurinn til að
ræða við um sín einkamál, en helst
til var hann of dulur um sín eigin.
Hann gat orðið byrstur í skapi, ef
honum fannst á hann hallað, en oft-
ast réði gleðin ríkjum og hans hvelli
hlátur.
Flugið var hans áhugamál númer
eitt og hann lærði að fljúga hérlend-
is og var einnig um fímm mánaða
skeið við flugnám í Bandaríkjunum.
Biggi bjó í Reykjavík síðustu árin
og starfaði sem rafvirki á Borgarspít-
alanum. Hann var mjög hæfur
rafvirki, það sýndi hann í þeim verk-
efnum, sem hann leysti fyrir mig,
og á Borgarspítaianum hlóðust á
hann fleiri og fleiri sérverkefni við
ýmis rafeindatæki.
Forsjónin réö því að Biggi festi
ekki ráð sitt, en á stundum hygg ég
að hann hafí verið nálægt hnapphel-
dunni.
Hér er ekki rúm til að minnast
hinna fjölmörgu hluta, sem við Biggi
gerðum saman. Síðustu árin höfum
við verið aðskildir, ég á Suðureyri,
en hann í Reykjavík. Ávallt er ég
kom í bæinn var hann mér innan
handar og tók á móti mér á flugvell-
inum, ef hann gat. Hann var traustur
vinur.
Ég sendi mínar samúðarkveðjur
til móður hans og systkina.
Signrður Ólafsson