Morgunblaðið - 14.09.1988, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVUCUDAGUR 14. SEPTEMBER 1988
t
Eiginmaöur minn, faðir, tengdafaðir og afi
GUÐMUNDUR BJÖRNSSON,
húsasmfðameistari,
andaðist i Borgarspítalanum 12. september.
Matthildur S. Björnsdóttir.
t
Kona mín,
JENSÍNA GUÐRÚN SIGURÐARDÓTTIR,
andaðist á Eili- og hjúkrunarheimilinu Grund 1. september 1988.
Jarðarförin hefur þegar farið fram.
Fyrir mína hönd, systra hennar og annarra vandamanna,
Hafsteinn Sveinsson.
t
Eiginmaöur minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
BALDUR EINARSSON,
bifreiðarstjóri,
Skúlagötu 66, Reykjavik,
andaðist í Borgarspítalanum 12. september.
Fyrir hönd ættingja.
Sigriður M. Guðmundsdóttir.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóöir og amma,
MARGRÉT S. BRIEM,
Grettisgötu 53 B, Reykjavfk,
lést á Sólvangi í Hafnarfirði 12. september 1988.
Haraldur Ó. Brlem,
Valdlmar H. Briem,
Ástvaldur Jónsson, Guðlaug Helga Árnadóttir,
Sigurður Jónsson, Guðrfður H. Guðmundsdóttir
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn.
SIGTRYGGUR RUNÓLFSSON,
Heiðargerði 11,
Raykjavfk,
er lóst þann 7. september verður jarösunginn fimmtudaginn 15.
september kl. 13.30 frá Fossvogskirkju.
Guðbjörg Sigurpálsdóttir.
t
Útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
HÖNNU SOFFÍU HALLDÓRSSON,
Efstasundi 42,
fer fram frá Áskirkju, miðvikudaginn 14. september kl. 15.00.
Kristfn Sigmundsdóttir, Guðni Ingimundarson,
Dóra Sigmundsdóttir, Gunnar Kr. Gunnarsson,
Jenný B. Sigmundsdóttlr, Arni Björgvinsson,
Guðrún Sigmundsdóttir, Jóhannes Steinþórsson
og barnabörn.
1 Faðir okkar, h . /
KJARTAN ÞORKELSSON,
andaðist í Sjúkrahúsinu á Akranesi þann 9. september.
Kristín Kjartansdóttir, Björn Kjartansson, Guðrún Kjartansdóttlr, Svala Árnadóttir,
Þorkell Kjartansson, Ásmundur Kjartansson, Guðmundur Óskarsson,
Anna Lilja Kjartansdóttir,
Ragnheiður Kjartansdóttir, Halldór Kjartansson, Svanborg Kjartansdóttir, Kristfn Valdimarsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
UNNUR JÓNA KRISTJÁNSDÓTTIR
Ijósmóðir,
Englhjalla 26, Kópavogi,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 15. septem-
berkl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Krabbameinsfólagið.
Auður Guðmundsdóttir, Hllmar Viggósson,
Marfanna Gfsladóttir,
Guðrfður Rossander, Paul Rossander,
Sveinn Gfslason
og barnabörn.
Minning:
Sverrir Sverrisson
Fæddur 19. nóvember 1960
Dáinn 7. september 1988
Það dimmdi um miðjan dag er
við fréttum lát Sverris vinar okkar.
Við spyijum hvers vegna hann?
Þessi góði drengur, hvers vegna var
hann kallaður burtu frá ástríkri eig-
inkonu og ungum syni? Þau sem
voru svo hamingjusöm og áttu allt
lífíð framundan. En það er svo
margt sem við skiljum ekki og það
er annar sem ræður.
Við sendum Kristínu vinkonu og
Sverri litla okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð um að
veita þeim styrk.
Anna María og Sigurður
Helga Kristín og Arnar
í einni andrá blasir eilífðin við.
Hve oft fara ekki góðir drengir of
hratt inn í eilífðina? Hvers vegna?
Það er sígild og eðlileg spuming.
En fátt er um svör. Okkur er eigi
ætlað að vita svarið í þessu lífí,
heldur hinu er við tekur.
Er þessar línur em ritaðar, er
ég þess fullviss að Sverri líður vel.
011 vitum við hvar góðum drengjum
er ætlað að vera. Hann fór frá okk-
ur allt of ungur. Hefði átt að vera
með okkur um mörg ókomin ár.
Þó ég viti að lífíð sé ljúft þar sem
hann er nú, þá veit ég að hann
hefði kosið að eyða meiri tíma með
sér og sínum miklu lengur.
Örlögin tóku þá í taumana.
Sverrir starfaði fyrir mig og með
mér í nokkur ár. Það sem ristir
dýpst í minningu mína er bros hans,
hlýleiki og viðhorf hans til lífsins.
Jákvæður var hann, fastur fyrir og
heiðarlegur. Slíkt er aðalsmerki
góðra drengja.
Ég færi eiginkonu Sverris, syni
og ijölskyldu mínar samúðarkveðj-
ur, og megi Guð varðveita hann og
þau um ókomin ár.
Ásgeir Gunnarsson
Mig langar til að minnast hans
Dedda stóra bróður, eins og ég
kallaði hann þegar ég var lítil, með
örfáum fátæklegum orðum. Minn-
ingamar eru svo margar og góðar
sem ég á, en ég kem þeim nú aldr-
ei öllum að hér.
Fréttin um andlát hans kom eins
og reiðarslag yfír okkur öll og það
var erfítt að sætta sig við að allt í
einu hefði honum verið kippt burt
fi-á okkur öllum. Þetta gerðist allt
svo snöggt að við höfum varla áttað
okkur á þessu ennþá. Að hann sem
alltaf var svo varkár skyldi hafa
lent í þessu, en þetta hlýtur að vera
allt fyrirfram ákveðið, öll þessi til-
vera okkar. Honum hlýtur að vera
ætlað stórt og mikilvægt hlutverk
í þeim heimi sem við ekki þekkjum.
Hvemig gæti tilveran annars verið
svo hörð að kippa ungum manni
27 ára gömlum burt frá öllu sem
honum var kærast, nema svo væri?
Mér þótti svo vænt um hann að
ég á engin orð til að lýsa tilfinning-
um mínum. Við áttum öll eftir að
gera svo margt og deila svo mörgu
með honum, ekki síst og að sjálf-
sögðu unga eiginkonan hans hún
Kristín og sonur hans og sólargeisl-
inn hann Sverrir litli.
Sverrir fæddist í Hafnarfírði
þann 19. nóvember 1960, fyrsta
bam foreidra okkar og einnig fyrsta
barnabamið í móðurætt okkar, svo
það er ekki erfitt að ímynda sér
hversu kærkominn hann var öllum.
Hann var uppáhald allra og þótt
ég og Vilborg systir höfum oft gert
grín að því þegar mamma og pabbi
þurftu að gera ýmislegt af því að
Sverrir þeirra væri að koma í heim-
sókn, einkasonurinn, þá vomm við
engu betri sjálfar. Við vorum og
emm mjög samrýnd fjölskylda og
töluðum oft saman heilu dagana
og nætumar um liðna daga og það
sem ætti eftir að koma. Eg minnist
þeas hversu oft við höfum hlegið
að því þegar systkinin, hann og
Vilborg, vom spurð hvort þau vildu
heldur kött eða bam ef þau mættu
ráða, þegar mamma var ófrísk af
mér. Kötturinn varð fyrir valinu.
Ég veit þó að í seinni tíð hafa þau
sagt að þau væm fegin að þau
fengu engu breytt um það að bam-
ið varð til, og eflaust er hann jafnt
sem Vilborg glaður yfír því að við
höfum í dag hvor aðra fyrst hans
tími var kominn til að kveðja.
Eins og flest öll systkini þrættum
við og slógumst en aldrei var það
neitt alvarlegt og aldrei hefur það
skeð að við skildum ósátt.
Ég man þegar ég varð stúdent
fyrir rúmu ári síðan að mamma
sagði mér hversu stoltur hann
Sverrir væri af henni litlu systur
sinni, það sagði hann henni. Þann
sama dag opinberaðum við, ég og
unnusti minn hann Tryggvi, trúlof-
unina okkar. Þá kom hann til mín
án þess að ég væri búin að segja
nokkmm frá því, við höfðum bara
rétt verið búin að setja upp hring-
ana, og hann sagði við mig með
tárin í augunum, „má ég sjá“, og
tók í höndina á mér. Hann skoðaði
hringinn minn og óskaði okkur til
hamingju og ég sá hversu.ánægður
hann var fyrir mína hönd.
Minningamar streyma fram um
þennan góða dreng sem ég vildi
hafa fengið að vera svo miklu meira
með en ég læt þetta duga hér. Af-
ganginum deili ég með honum á
minn hátt og segi litla stráknum
hans sem fær ekki að kynnast hon-
um nærri nógu vel frá öllum gömlu
góðu stundunum sem við áttum
með pabba hans.
Guð geymi þann litla dreng og
gefí að hann verði hamingjusamur
með mömmu sinni, ömmu og afa
og okkur öllum hinum. Guð gejmii
hana Kristínu sem þarf að bera þá
miklu byrði að verða ekkja og ein-
stæð 24 ára gömul.
Söknuðurinn er mikill en ég veit
að hann óskar þess að við höldunf
okkar lífi áfram og hugsum hlýtt
til hans í nýjum heimi. Ég þakka
honum allar stundimar sem ég átti
með honum og ég veit að ég og
litli frændi minn, mágkona mín og
allir hinir eigum eftir að eiga marg-
ar góðar stundir saman.
„Sælir þeir, er sýta og gráta
soigin beisk þó leggist á,
Guð mun hugga, Guð mun láta,
gróa sár og þoma brár.
(V. Briem)
Elsku Kristín, Sverrir litli,
mamma, pabbi, Vilborg, Þór,
Tryggvi, María Fönn, aðrir aðstand-
endur og vinir, góður Guð styrki
okkur og leiði í þessari miklu sorg
og um ókomin ár.
Elva systir
Þegar sólin fór um daginn að
skína að nýju eftir allan dumbung-
inn seinustu vikumar, var eins og
lifnaði yfír mönnum og þeim fynd-
ist þeir verða að bregða á leik. Svo
fór a.m.k. ungum frænda, systur-
syni mínum, Sverri Sverrissyni, er
um hádegisbilið 7. september
síðastliðinn fékk léð fjórhjól kunn-
ingja síns og hugðist reyna smá-
þrautir á þvi í sandgryfjum skammt
frá vinnustað sínum í Kópavogi.
Hann hafði alla tið verið áhugasam-
ur um bíla og vélar. Hann var renni-
smiður að iðn, hafði unnið um ára-
bil hjá Velti hf., en var nú að hefja
störf að nýju í iðngrein sinni, enda
áhugi til að halda sér við í faginu
og fylgjast með framfömm í renni-
smíði.
En eins og á skammri stundu
skipast veður í lofti, snerist þessi
skemmtiferð sem vera átti í háska-
för.
Sverrir var elsta bam Maríu syst-
ur minnar og manns hennar, Sverr-
is Jónssonar húsgagnabólstrara, og
mér fannst, sem var yngstur systk-
ina minna, að þama hefði ég eign-
ast yngri bróður, enda ekki nema
rúmur áratugur á milli okkar.
Ég var satt að segja með annan
fótinn á heimili systur minnar og
mágs og fylgdist náið með hinum
unga frænda enda við mjög hændir
hvor að öðmm og hélst það sam-
band alla tíð. Þótt hann væri þrek-
mikill og fjömgur var yfir honum
ró og festa, og vegna meðfæddrar
glaðværðar og prúðmennsku leið
öllum vel í návist hans. Hann óx
ekki í burtu frá foreldrum sínum,
eins og oft vill verða, heldur hélst
náið samband við þá, eftir að hann
stofnaði eigið heimiii, og vom þær
ófáar ferðimar sem þeir feðgamir
fóm saman víða um land.
Sverrir kvæntist á afmælisdag
sinn, hinn 19. nóvember 1983,
Kristínu Ragnarsdóttur og áttu þau
einn son, Sverri að nafni.
Þegar ungum efnismanni er, eins
og hér hefur orðið, kippt burt í
blóma lífsins setur mann ósjálfrátt
hljóðan. En minningin um hinn
góða dreng, Sverri Sverrisson, varir
og léttir okkur sem eftir lifum hina
þungu sorg.
Guðmundur Guðmundsson
Hann varð sorglegur miðviku-
dagurinn 7. september sl. þegar
fréttist að Sverrir væri látinn. Það
var eins og það gæti ekki staðist,
að þessi lífsglaði vinur væri farinn
fyrir fullt og allt. Við Sverrir kynnt-
umst fyrir nokkmm ámm og var
vinskapur okkar aldrei meiri en
þegar þetta hræðilega slys bar að.
Hann var glaðlyndur og alltaf var
hann viljugur að hjálpa öðmm, þau
vom ófá skiptin sem hann hljóp
mér til hjálpar. Sverrir var sérstakt
snyrtimenni og handlaginn var
hann mjög. Það kemur enginn í
stað þessa frábæra vinar. Sverrir
var ekki aðeins gæfumaður í starfí
heldur einnig í einkalífí sínu. Hann
átti glæsilega og stórkostlega konu
og lítinn fallegan og efnilegan son.
Sverrir var flestum mönnum
gæsilegri og hæfíleikar hans duld-
ust engum. Það er erfítt að skilja
við svona góðan mann í blóma
lífsins. Sverrir hafði ætíð sjálfstæð-
ar skoðanir á flestum hlutum og
vora þær yfírleitt þaulhugsaðar.
Alltaf var gaman að koma inn á
heimili þeirra Kristínar og Sverris
að Kóngsbakka 5 í Reykjavík. Það
var til fyrirmyndar hvað allt var
snyrtilegt og hreint á heimilinu og
var Sverrir sérlega natinn og hjálp-
legur við öll húsverk. Ég man eftir
síðasta samtali okkar Sverris, þar
sem hann var að tjá mér ánægju
sína með nýja starfíð sitt og gleðin
sem því fylgdi var stórkostleg. Ég
veit að allir sem þekktu hann harma
hann og þótt kynni okkar hafi ver-
ið alltof stutt lifír minningin um
Sverri ætíð í hjarta mér. Ég geymi
í huga mér minningar um kæran
vin og góðan mann og bið Guð að
blessa minningu hans og styrkja
og styðja Kristínu, litla Sverri, for-
eldra og systur hans í þessum mikla
missi þeirra og sorg. Ég og fjöl-