Morgunblaðið - 18.11.1988, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 1988
42
Bryndís Þórarins-
dóttirfrá Valþjófs-
stað — Minning
Fædd 10. desember *—*
Dáin 11. nóvember 1988
Amma Dísa var þá dauðleg.
Nærvera hennar hafði verið okkur
ættingjum hennar og ástvinum
óendanleg uppspretta hvatningar
og kærleika. Sú uppspretta er nú
tæmd, héma megin grafar. Amma
Dísa hafði ekki aðeins einstakan
hæfileika til að draga fram hið já-
kvæða í hverjum manni og um-
hverfi hans; hún var sjálf lifandi
myndbirting hins jákvæða. Til
marks um það var sú trú hennar
fram undir það síðasta að þótt
líkami tæplega níræðrar konu gæfi
sig smátt og smátt væri hægt að
fá viðgerðir jafnóðum. A bak við
nærgætið viðmót var siðferðislega
heilsteyptur og gamansamur per-
sónuleiki. Vökull áhugi hennar á
því sem gerðist í kringum hana var
ævinlega uppbyggilegur og heill. A
tímum sem einkennast af neikvæðu
hugarfari og niðurrifi var stund
með henni eða jafnvel aðeins stutt
símtal eins og endumæring. Þakk-
læti fyrir þær stundir er nú efst í
huga, ásamt söknuðinum yfir því
að hafa ekki getað gefið meira í
staðinn. Þótt amma Dísa hafi reynst
dauðleg eins og annað fólk lifír
minningin með þeim sem áttu hana
að. Hún fyllti kvótann með glæsi-
brag. Ekki er unnt að hugsa sér
betra og glaðlegra veganesti en
þessa minningu á þeirri vegferð sem
framundan er._
Arni Þórarinsson
Hún Dísa frænka er dáin.
Ekki verður með sanni sagt að sú
fregn hafí komið mikið á óvart þar
sem hún var búin að vera veik síðustu
vikur, en mikið er samt sárt að
standa frammi fyrir þeirri staðreynd
að hún sé ekki lengur á meðal okk-
ar. Og nú get ég ekki staðið við lo-
forðið, sem ég gaf henni síðast þegar
við hittumst. Eg lofaði því að beita
mér fyrir ættarmóti afkomenda sr.
Kristjáns í Skógum sem fyrst svo
„einhver úr okkar kynslóð geti verið
með“ eins og Dísa orðaði það. Hún
átti við sig og Úllu systur sína. —
Nu er Úlla ein eftir.
Svo lengi sem ég man eftir hefur
alltaf fylgt einhver töfraljómi því,
þegar talað var um „töntumar“ í
Reykjavík, þær Úllu og Dísu, og
„stóru frænku“ og Jón frænda í
Skörðum. Þau, ásamt föður mínum,
hafa lengst haldið uppi merki hins
stóra systkinahóps frá Valþjófsstað,
þar sem tónlist og söngur var aðals-
merki. Upp í hugann koma ótal fjöl-
skylduboð og spilakvöld þeirra systk-
ina, þar sem píanóið var alltaf
skammt undan, Dísa spilaði og söng-
urinn hljómaði. Lagið þeirra var allt-
af á dagskránni:
Flýg ég yfir pllin
og flýti mér að
vippa mér austur
að Valþjófsstað.
(B. Gröndal)
Hugurinn leitar líka heim á Eiði,
þegar Dísa kom einhvem tímann í
heimsókn með Þórarni syni sínum
og Arna Isakssyni dóttursyni
sínum. Þá var nú spilað. Lítil stúlka
sá þá Dísu frænku eins og hún
hefur alltaf verið síðan í hennar
augum: Leikandi létt og kát, spil-
andi á píanó fjömg lög og alvarleg,
einföld og flókin. Það var því ekki
lítil stund, þegar undirrituð fékk
að fara í spilatíma til Dísu eftir að
íjölskyldan var flutt til Reykjavík-
ur. Að öllum mínum píanókennur-
um ólöstuðum, þá vom tímamir
hennar Dísu iangskemmtilegastir.
Hjá henni lærði maður lög, sem
skyldu nýtast manni heima í stof-
unni. Hún lagði ekki mikla áherslu
á Czemy og aðra fingurbijóta en
þeim mun meiri á skemmtileg söng-
lög til nota í fjölskylduboðum.
Með þessum fátæklegu kveðju-
orðum er ætlunin að tjá þakklæti
mitt fyrir allt það, sem Dísa frænka
hefur gefið mér. Tónlist, lífsgleði
og jákvætt hugarfar var hennar
aðalsmerki.
Eg sendi Þórami, Ragnheiði,
Ingu og fjölskyldum þeirra einlægar
samúðarkveðjur. Hugurinn er þó
sérstaklega hjá Úllu frænku, sem
nú kveður sitt síðasta systkini. Þær
systur vom einstaklega samrýmdar
og nánar vinkonur og er því missir
hennar mikill.
Guð blessi minningu Bryndísar
Þórarinsdóttur.
Ragnheiður Helga
Þórarinsdóttir
I dag fer fram útför eiskulegrar
mágkonu minnar Bryndísar Þórar-
insdóttur frá Valþjófsstað. Á tíma-
mótum sem þessum hvarflar hugur-
inn til liðins tíma og minníngarnar
birtast.
Valþjófsstaðasystkinin vom níu.
Margrét, sem dó { æsku, Þuríður,
Unnur og Stefán, sem dóu í blóma
lífsins og Sigríður, Jón, Þórhalla,
Bryndís og Þórarinn, sem öll komust
til efri ára. Foreldrar þeirra vom
prestshjónin á Valþjófsstað, Ragn-
heiður Jónsdóttir og sr. Þórarinn
Þórarinsson.
Þegar ég hugsa til Bryndísar verð-
ur mér hlýtt um hjartarætur. Hún
var ein af þessum sólskinssálum sem
er svo dýrmætt að kynnast. Margar
gleðistundir höfum við átt saman
um ævina. Við höfum líka átt saman
sorgarstundir „því sorgin gleymir
engum". En þær minningar verða
ekki rifjaðar upp hér.
Mér er í fersku minni þegar þau
hjónin Bryndís og sr. Árni Sigurðs-
son komu austur á Fljótsdalshérað,
hvað þau vom kærkomnir gestir.
Þau komu til að heimsækja ættingja
og vini en á þeim ámm bjuggu tvö
systkini Bryndísar á Héraði, þau
Þórarinn og Sigríður eða „stóra
frænka" eins og hún var kölluð á
mínu heimili. Sigríður var gift Ara
lækni Jónssyni og var mikill sam-
gangur á milli heimila þeirra systk-
ina. Ari var okkar góði læknir í
meira en tvo áratugi. Vil ég nota
tækifærið og þakka þeim hjónum
Ara og Sigríði samvemna og hlý-
hug, sem maður fann aldrei betur
en þegar eitthvað kom fyrir.
Seinna, þegar þær systur Bryndís
og Þórhalla vom báðar orðnar ekkj-
ur komu þær austur og dvöldu á
heimilum systkinanna og vom þær
okkur svo kærkomnar, að það var
eins og sumarið væri eitthvað tóm-
legra þegar þær komu ekki.
Árin liðu og þar kom að systkinin
austan af Héraði fluttu suður ásamt
sínu fólki. Einn bróðir var samt enn-
þá á landsbyggðinni. Það var Jón,
sem bjó ásamt konu sinni Sólveigu
Unni Jónsdóttur á Skörðum í
Reykjahverfí. Þau hjónin dvöldu oft
langdvölum á vetmm í Reykjavík
hjá Ragnheiði dóttur þeirra. Það var
því oft komið saman, tekið í spil eða
sungið. Settist Bryndís þá við píanó-
ið og spilaði af fíngmm fram hvaða
lag, sem beðið var um. í mínum
huga vom þau systkinin mjög sam-
rýnd og nutu þess að vera saman.
Það gat samt komið fyrir að smá-
stormsveipur færi í gegnum hópinn.
En það var aðeins til þess að feykja
þeim fáu skýjum burt, sem komið
höfðu upp á himininn. Öll vom þau
systkinin vel gerð og bám með sér
sterkan persónuleika. Og söngurinn
var þeim í blóð borinn.
Nú er aðeins ein systir eftir af
þessum eftirminnilega systkinahóp,
Þórhalla eða Úlla frænka eins og
bömin mín kalla hana. Sú trausta
og trygga frænka, sem ævinlega
hefur staðið eins og klettur í hafínu
hvað sem á dagana hefur drifíð. Við
bömin mín og tengdabörn sendum
henni sérstakar samúðarkveðjur.
Þegar ég hugsa til Bryndísar og
hvað hún gat verið hress og glöð
jafnvel þótt henni liði ekki vel, þá
finnur maður hvað það er dýrmætur
eiginleiki að geta glatt þá sem í
kringum mann em. Eg minnist þess,
þegar tveir yngstu synir mínir vom
litlir og Bryndís kom í heimsókn
með Þórami syni mínum, hvað hún
vildi alltaf gleðja þá bræður. Spilaði
fyrir þá á munnhörpu eða á píanóið
og gaf sér tíma til að spjalla við þá
um þeirra áhugamál. Þannig var
Dísa frænka.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
kveð Bryndísi með söknuði og þakka
samfylgdina þessi mörgu ár sem
leiðir okkar hafa legið saman.
Ég og fjölskylda mín sendum syni
hennar, dætmm, tengdasyni og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning hennar.
Sigrún Sigurþórsdóttir
Nú þegar amma Dísa er farin frá
okkur fyllist hugurinn af myndum
og minningum.
Margar tengjast þær ömmu svo
sterkt, að það er eins og hún sé
ljóslifandi komin.
Minningar um ömmu þegar hún
setti saman grænu stólana til að
búa til rúm fyrir litla stelpu sem
átti að fá að gista. Amma að kenna
þessari sömu stelpu á píanó og
stundum spiluðu þær fjórhent.
Amma S beijamó á sólbjörtum
síðsumardegi. Handsnerting þegar
amma potaði aurum í lófann. Ámma
að setja á sig hattinn og snurfusa
sig fyrir framan spegilinn. Amma
þegar hún dró upp munnhörpuna
og dillaði sér-við músíkina, og allir
fengu fiðring í fætuma.
Þannig var hún amma. Hún hafði
þann eiginleika að geta hrifíð fólk
með sér og alltaf var kímnigáfan
skammt undan.
Þetta eru myndir og minningar
sveipaðar hlátri, hlýju og lífsgleði.
Ég, sem var svo heppin að eiga
svona ömmu, mun alltaf geyma þær
hjá mér.
Unný
Látin er í Reykjavík frú Bryndís
Þórarinsdóttir á áttugasta og níunda
aldursári.
Ævi hennar hefur verið samofín
starfi Fríkirkjusafnaðarins í
Reykjavík, svo með eindæmum er.
Ung var hún er eiginmaður henn-
ar, séra Árni Sigurðsson, gerðist
prestur safnaðarins árið 1922.
Með kærleiksríku viðmóti sínu og
trúmennsku, var hún stoð hans og
stytta í erilsömu og ósérhlífnu starfi
innan safnaðarins.
Árið 1949 varð frú Bryndís fyrir
því þunga áfalli að eiginmaður henn-
ar, séra Ámi, lést fyrir aldur fram.
Lát þessa ástsæla kennimanns og
sálusorgara, var söfnuðinum þung-
bært, en hann hafði verið prestur
safnaðarins í 27 ár. Höfðu þau, hjón-
in, unnið sér traust og virðingu safn-
aðar síns með störfum sínum.
Eftir lát eiginmanns síns starfaði
frú Bryndís áfram að eflingu safnað-
arstarfsins. Árið 1933 tók hún að
sér formennsku í kvenfélagi safnað-
arins og gegndi því starfi í 46 ár
eða til ársins 1979 og var þá gerð
að heiðursfélaga þess.
Hún helgaði Fríkirkjusöfnuðinum
starfskrafta sína með kærleiksríku
og fórnfúsu starfi sínu. Undir henn-
ar forystu unnu kvenfélagskonur að
góðu trúarlífí og kristilegu siðgæði,
sameinuðust um að styrkja góð
málefni er söfnuðinn varðaði. Á
gleðistundum var frú Bryndís hrókur
alls fagnaðar er hún settist við
píanóið og lék einleik eða undir
fjöldasöng, þess minnast þeir vel er
nutu.
Ástæða væri til að geta nánar um
margvísleg störf hennar í þágu safn-
aðar síns og þau málefni, sem hún
beitti sér fyrir vom bæði merk og
mikilvæg, og skráð verða í sögu
safnaðarins.
Nú er frú Bryndís horfin sjónum
okkar um sinn, minning hennar var-
ir og þau spor er hún hefur markað
í safnaðarstarf Fríkirkjunnar. í anda
þessarar dáðu og virtu konu og leið-
toga mun verða starfað um ókomin
ár.
Fríkirkjusöfnuðurinn í Reykjavík
og Kvenfélag safnaðarins, biðja frú
Bryndísi Þórarinsdóttur Guðs bless-
unar, votta ástvinum hennar samúð
sína og kveðja í sorg velmetinn og
mikilhæfan félaga sinn með þakk-
læti og virðingu.
Jarðarför hennar verður gerð í
dag, föstudaginn 18. nóvember kl.
13.30 frá Fríkirkjunni í Reykjavík.
F.h. Fríkirkjusafhaðarins
og Kvenfélagsins,
Berta Kristinsdóttir
Ágústa Sigurjónsdóttir.
t
Eiginmaður minn,
EGGERT EMIL HJARTARSON,
Holtagerði 20,
Kópavogi,
lést í Landakotsspítala þriðjudaginn 15. nóvember.
Margrét Sigtryggsdóttir.
t
Móðir okkar,
GUÐNÝ ÞÓRHALLA PÁLSDÓTTIR,
Hátúni 12,
er látin.
Jarðarförin auglýst síðar.
Aðalbjörg Baldursdóttir,
Þóra Björk Baldursdóttir.
t
Jarðarför móður okkar,
BRYNDÍSAR ÞÓRARINSDÓTTUR,
Melhaga 3,
fer fram frá Fríkirkjunni föstudaginn 18. nóvember kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hinnar látnu eru beðnir að láta Minningar-
sjóði Fríkirkjunnar eða líknarstofnanir njóta þess.
Þórarinn Arnason,
Ragnheiður Árnadóttir Ingibjörg Árnadóttir.
t
Fóstra okkar,
PÁLÍNA GUNNARSDÓTTIR
frá Sauðárkróki,
sem lést 7. nóv. verður jörðuð frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn
19. nóv. kl. 11.00 árdegis.
Elisabet Svafarsdóttir,
Svava Svafarsdóttir.
t
Konan mín, móðir, tengdamóöir, amma og iangamma,
GUÐRÍÐUR ODDGEIRSDÓTTIR VESTMANN,
Álfhólsvegi 4,
Kópavogi,
sem andaðist laugardaginn 12. nóvember, verður jarðsungin frá
Kópavogskirkju föstudaginn 18. nóvember kl. 13.30.
Daníel Vestmann,
Lilja D. Vestmann, Svavar Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Þökkum innilega samúð og vináttu við fráfall og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
ÞORLEIFS SKAGFJÖRÐ JÓHANNESSONAR,
Hvammi,
Svartárdal.
Þóra Sigurðardóttir,
Guðbjörg Þorleifsdóttir,
Sigurður Gísli Þorleifsson,
Ingibjörg Þorleifsdóttir,
Helgi Jóhannes Þorleifsson,
Sigrfður Soffia Þorleifsdóttir,
og barnabörn.
Sigusvaldi Sigurjónsson,
Ingibjörg Ásta Hjálmarsdóttir,
Finnur Baldursson,
Alma Guðmundsdóttir,
Sigurður Baldursson
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför
JÓNS KARLS BALDURSSONAR
bónda,
Grýtubakka 1.
Guð blessi ykkur öll. Arnbjörg Aradóttir
og fjölskylda.
t
Innilegt þakklæti til þeirra fjölmörgu er sýndu okkur samúð við
andlát og útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
AGNARS HARALDSSONAR,
Lervfk,
Smárahlfð,
Hrunamannahreppi.
Áslaug Árnadóttir,
Guðrún Agnarsdóttir, Benedikt Arnórsson
og barnabörn.