Morgunblaðið - 07.04.1990, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ LÁUGARDAGUR 7. APRIL 1990
Sigríður A.M. Krist-
jánsdótar
Fædd 13. janúar 1907
Dáin 21. mars 1990
Dagur er að kveldi kominn og
lífshlaupinu er lokið. Ég minnist
fósturmóður minnar en hún lést
21. mars 83 ára að aldri. Sigríður
mamma, en það kallaði ég hana
alltaf, var dóttir hjónanna Gunn-
jónu Einarsdóttur (d. 1941) og
Kristjáns Sigurðssonar (d. 1959)
bónda á Norðureyri við Súganda-
fjörð. Þorleifur er elstur barna
þeirra. Hann lærði húsasmíði, en
er nú búsettur hjá dóttur sinni á
Breiðdalsvík. Þá eignuðust þau
Sigríði sem hér er minnst og Guð-
rúnu sem er yngst og búsett á
Akranesi. Gunnjóna var áður gift
Þorleifi Sigurðssyni og bjuggu þau
einnig á Norðureyri. Hann lést
-Mmnmg
árið 1902. Þeirra börn voru Guðni
Jón bóndi í Botni Súgandafirði,
Þórlaug Valdís og Sigurður. Þau
eru öll látin. Mamma ólst upp á
Norðureyri ásamt systkinum
sínum og vann við þau störf sem
tilheyra búskap. Um tvítugsaldur
tór hún til ísafjarðar og lærði
karlmannafatasaum, og bjó hún
að því síðar er hún saumaði allan
fatnað á sitt heimilisfólk. Árið
1931 giftist Sigríður mamma Guð-
mundi Pálma syni Pálma Lárenz-
ínussonar og Sesselju Jónsdóttur
en þau bjuggu í Botni í Súganda-
firði.
Guðmundur er ekkill eftir Sól-
veigu Guðmundsdóttur afasystur
mína ættaða úr Amarfirði. Þau
hjónin settust að í húsi á Suður-
eyri sem Guðmundur hafði byggt,
en hann var smiður góður. Ég
man eftir mörgum árabátum sem
hann smíðaði af eipstakri list við
lélegar aðstæður. Árið 1932 tóku
þau mig í fóstur, Sigríður og Guð-
mundur, þá sex mánaða gamla og
var það vegna veikinda móður
*
Arndís A. Baldurs
Blönduósi — Minning
Fædd 30. október 1899
Dáin 31. mars 1990
Arndís Ágústsdóttir Baldurs
fæddist á Saurbæ í Vatnsdal en þar
bjuggu þá foreldrar hennar Ólafía
Theódórsdóttir og Ágúst Blöndal,
þau fluttust síðar að Hlaðhamri í
Hrútafirði og bjuggu þar í nokkur
ár.
Arndís eða Dúfa eins og hún var
kölluð ólst svo upp að nokkru leyti
á Borðeyri hjá ömmu sinni og afa,
Arndísi Guðmundsdóttur og Theó-
dór Ólafssyni, en foreldrar hennar
fluttu til Seyðisfjarðar. Fór Dúfa
til þeirra og var hjá þeim í þrjú ár
eða fram yfir fermingu, þá fór hún
aftur til Borðeyrar og var þar hjá
móðurfólki sínu fram undir tvítugt
en fluttist þá til Blönduóss með
Arndísi ömmu sinni sem fór til dval-
ar hjá börnum sínum þar.
Eftir að Dúfa kom til Blönduóss
hóf hún nám í Kvennaskólanum á
Blönduósi.
Á Blönduósi kynntist hún manni
sínum Jóni S. Baldurs, síðar kaupfé-
lagsstjóra, og gengu þau í hjóna-
band 30. maí 1922. Allan sinn bú-
skap bjuggu þau á Blönduósi, að
undanskildu einu ári er þau bjuggu
í Reykjavík. Búskap sinn hófu þau
í litlum torfbæ er hét Enniskot og
stóð á sjávarkambi yst í þorpinu.
Þar eignuðust þau tvö börn, Theód-
óru Arndísi f. 22.12. 1923 gift
Knúti Berndsen búsett á Blönduósi.
Þau eiga fjóra syni. Jóhann
Frímann f. 29.03. 1926 kvæntur
Ásu Þorvaldsdóttur. Þau eru búsett
í Kópavogi og eiga þijá syni.
Ég kynntist Dúfu er hún var
rúmlega fimmtug og kom fyrst á
heimili hennar sem tilvonandi
tengdadóttir, en Jón og Dúfa
bjuggu þá í kaupfélagsstjórahúsinu
og bar heimili þeirra vott um að
þar réði ríkjum kona sem kunni til
heimilisstarfa. Dúfa var einstaklega
myndarleg húsmóðir og bjó manni
sínum og börnum fallegt og gott
heimili og þangað var maður alltaf
velkomin.
Gestagangur var mikill hjá þeim
hjónum, einkanlega þau ár sem Jón
var kaupfélagsstjóri og veit ég að
margir eiga góðar minningar frá
samverustundum á heimili þeirra
enda eignuðust þau marga góða og
trygga vini sem þau mátu mikils.
Dúfa hafði mjög gaman af því að
rifja upp minningar frá liðnum tíma
sérstaklega frá þeim tíma er allt
starfsfólk Kaupfélagsins kom í
morgunkaffi til hennar á hveijum
degi meðan þau bjuggu í gamla
kaupfélagshúsinu.
Einnig höfðu þau þann sið að
bjóða til sín öllu starfsfólki og fjöl-
skyldum þeirra á gamlárskvöld og
var þá oft glatt á hjalla, en Dúfa
sór sig í Blöndalsættina, skapmikil,
lífsglöð og hafði yndi af söng og
hljóðfæraslætti.;
Þau hjónin voru með afbrigðum
barngóð og voru barnabörnin þeim
til mikillar ánægju einkum dóttur-
börnin sem nutu þeirrar gæfu að
alast upp í nábýli við þau.
Árið 1958 hætti Jón störfum sem
kaupfélagsstjóri, vegna vanheilsu,
en þá höfðu þau reist sér hús að
Húnabraut 24 og bjuggu á efri
hæðinni en á neðri hæðinni var
bókabúð Kaupfélagsins sem Jón sá
um þar til hún var flutt í nýbygg-
ingu Kaupfélagsins.
Jón andaðist árið 1971. Dúfa bjó
áfram í húsi þeirra, en fluttist í
íbúð fyrir aldraða í Hnitbjörgum •
þegar þær voru teknar í notkun.
Þegar heilsu hennar fór að hraka
flutti hún á ellideild Héraðshælisins
og dvaldi þar síðustu árin þakklát
og sátt við hlutskipti sitt.
Dúfa naut bestu úmönnunar
starfsfólks Héraðshælisins þann
tíma sem hún dvaldi þar. Einnig
naut hún alla tíð innilegrar um-
hyggju dóttur sinnar og fjölskyldu
hennar.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti til Dúfu fyrir ástúð
og umhyggju er hún sýndi mér og
fjölskyldu minni alla tíð og aldrei
féll neinn skuggi á.
Blessuð sé minning Arndísar
Baldurs.
Ása Þ. Baldurs
Nú er elsku Dúfa farin til Jóns,
eftir langa ævidaga. Alltaf skal ég
minnast þess, hve hún hefur verið
mér góð frá því að ég fluttist hing-
að í Húnavatnssýslu. Hún var mér
sem besta fósturmóðir alla tíð. Ég
get aldrei þakkað sem skyldi. Guð
blessi hennar sál.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Kom, hvíld ég veiti þér.
Þitt hjarta er mætt og höfuð þreytt,
því halla að bijósti mér.“
(Stef. Thor.)
Hinstu kveðjur.
Brigitta Vilhelmsdóttir
Lítilli dóttur minni þótti það sorg-
legt á tímabili þegar sólin gekk til
viðar og sagði þá jafnan snöktandí:
„Ég vil ekki að sólin fari frá mér.“
Þessi barnslegi tregi kemur mér í
huga nú þegar Dúa mín er dáin.
Líf okkar er líkt einum sólar-
gangi, á milli sólarupprásar og sól-
seturs. En harla misjafnt er hve
okkur tekst að bægja skýjum frá
birtunni í huga okkar og láta hið
hlýja og góða í okkur skína á aðra.
Arndís Baldurs var sólargeisli í
mínu lífi. Við urðum vinir þegar ég
var á Blönduósi um tveggja ára
skeið fyrir 24 árum. Þá var ég 25
ára grænjaxl en hún „gömul kell-
ing“ eins og hún tók svo oft til orða.
Við áttum afar indælar stundir
saman. Jón Baldurs eiginmaður
hennar var valmenni og með
skemmtilegustu mönnum. Ég sótti
til gömlu hjónanna, og á föstudags-
kvöldum bauð Jón upp á „bein-
verkjameðal" og Dúa sínar óviðjafn-
anlegu pönnukökur. Á þessum
hæglátu stundum kynntist ég öð-
lingunum Dúu og Jóni Baldurs. Þau
áttu í mér hvert bein.
Svo liðu árin. Ég var erlendis
þegar vinurinn Jón Baldurs kvaddi
þennan heim. En eftir heimkomu
lágu leiðir mínar alloft um Blönduós
og í hvert sinn sem ég sótti Dúu
heim varð innilegur fagnaðarfund-
ur. Vináttan var traust og einlæg.
Oft hef ég hugsað til þess hve ríka
mynd Dúa hefur gefið mér af ind-
ælli formóður sem í gegnum aldirn-
ar hefur treyst sálarþrek barna og
fullorðinna með nærveru sinni, jafn-
vel ómeðvitað.
Sólargeislarnir sem skinu frá
Dúu Baldurs eru mér hjartfólgnir
og munu ætíð slá bjarma á hugar-
fylgsnin þótt sól hennar hafi til við-
ar gengið.
Blessuð veri minning Jiennar.
Guðmundur P. Ólafsson
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og út-
för föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐJÓNS ÁRNASONAR
vélstjóra,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Ölduslóð 6.
Árni Guðjónsson,
Auður Guðjónsdóttir,
Sigríður Alexanders,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lilja Guðjónsdóttír,
Guðbjartur Þormóðsson,
minnar. Ég ólst upp hjá þeim til
14 ára aidurs, er ég fluttist að
vestan og fór að vinna fyrir mér.
Ég var alltaf eins og eitt af börn-
um þeirra Guðmundar og Sigríðar
og fann aldrei annað en ég væri
það. Eftir að ég fór að heiman var
sambandið við þau alltaf einlægt
og hlýtt á meðan þau lifðu. Ári
eftir að þau tóku mig í fóstur eign-
uðust þau soninn Pálma Jón. Hann
er sjómaður og búsettur í
Reykjavík. Fimm árum seinna
eignuðust þau dótturina Sólveigu
Sigurborgu. Hún er gift Sævari
Guðmundssyni bónda, eiga þau tvö
fósturbörn og búa að Arnarholti í
Borgarfirði.
Þegar Gunnjóna lést árið 1941,
erfði Sigríður eftir móður sína eina
kú og nokkrar kindur, ásamt jarð-
arpörtum í Staðardal. Kristján fað-
ir hennar bauð þeim hjónum að
koma þangað yfír og búa þar í
eitt ár sem þau og gerðu. Þau
seldu húsið á Suðureyri og fluttust
að Norðureyri. Ég minnist þess á
því ári sem við áttum heima þar,
að mamma las fyrir mig úr bréfi
frá Jóni föður mínum. Hann var
þá búsettur á Akranesi og vildi
taka mig til sín. Ég sá viprur fara
um andlitið á mömmu og tár blika
í augum. Þá sagði ég henni að ég
vildi ekki fara. Þetta var ekki
rætt meira og ég fór ekki. Árið
1942 var flust út í Staðardal með
okkur börnin og þann bústofn sem
áður er getið. Guðmundur fóstri
minn hafði einnig átt þar land.
Það var í mikið ráðist því þar var
ekkert fyrir nema jarðarpartarnir
fyrrnefndu. Það voru einnig erfið-
ir tímar því stríðið frá 1939 stóð
enn. Matvara var skönjmtuð út á
seðla og almennur skortur á því
sem við teljum nauðsynjar í dag,
enda þróunin ekki orðin slík og
búskaparhættir öðruvísi. Þá var
eingöngu notast við orfið og
hrífuna. Þarna í Staðardalnum var
bærinn Sólstaðir byggður við árós.
Það má segja að býlið hafi verið
byggt með höndunum einum sam-
an. Erfiðið var óskaplegt og
lífsbaráttan hörð, en hugsunin var
_____________________________4v
að vera sjálfum sér næg og standa
fyrir sínu. Og það gerðu þau hjón-
in á Sólstöðum.
Mamma var dugnaðarforkur,
stóð að slætti með orfi og ljá jafnt
og rakstri. Það kom oftar í hennar
hlut að sækja matföngin inn á
Suðureyri og bar hún þau sjálf út
í dalinn í allskonar færð og veð-
rum. Seinna breyttist það er hún
fékk traktor. Hún ók sjálf og tók
það af henni matarburðinn.
Mamma var ákaflega vinnusöm
og féll aldrei verk úr hendi. Hún
saumaði og pijónaði á okkur allan
fatnað frá toppi til táar. Hún átti
stóra pijónavél og tók að sér
pijónaskap fyrir konurnar á Suð-
ureyri. Iðulega fór hún á fætur
seinni part nætur og var þá búin
að pijóna nokkrar flíkur þegar
aðrir vöknuðu. Var því nóttin oft
stutt og dagurinn langur. Margir
áttu leið í Staðardalinn. Mamma
fylgdist vel með því sem var að
gerast í þjóðlífinu og ræddi þau
mál gjarnan við þá sem bar að
garði og hafði á þeim ákveðnar
skoðanir sem ekki varð haggað.
Mamma stóð við hlið fósturföður
míns alla tíð eins og kletturinn í
hafinu, hugsaði um hann og hlúði
að honum eftir bestu getu síðustu
æviár hans er hann var farinn að
kenna heilsubrests, en hann lést í
mars 1982 þá 93 ára að aldri.
Eftir að mamma varð ekkja flutt-
ist hún á dvalarheimili aldraðra í
Borgarnesi og dvaldi þar síðustu
árin. Það er svo í sama mánuði
átta árum seinna sem hún kveður
þetta jarðlíf, farin að heilsu og
kröftum. Hún verður jarðsétt við
hlið mannsins síns í Staðardalnum,
þar sem þau störfuðu og lifðu
lífinu saman. Þar sem sólin skín
bjartast og bárurnar leika við
ströndina.
Elsku mömmu minni vil ég
þakka fyrir það sem hún var mér
þegar ég þurfti mest áð að halda, ^
hún studdi mig fyrstu sporin mín,
leiddi mig fyrstu æviárin og var
bakhjarl minnar bernsku.
Blessuð sé minning hennar.
Sólveig Jónsdóttir
Mikil útbreiðsla DANFOSS ofnhitastilla á
Islandi sýnir að þeir eru í senn nákvæmir og
öruggir.
Æ fleiri gera nú sömu kröfur til baðblöndun-
artækja og velja hitastilltan búnað frá
DANFOSS.
Með DANFOSS næst kjörhiti á heimilinu
Þú stillir á þægilegasta hitann í hverju her-
bergi og DANFOSS varðveitir hann nákvæm-
lega.
Og i baðinu ertu alltaf öruggur með rétta
hitann á rennandi vatni, ekki síst fyrir l'rtla fólkið
þitt.
Aukin uel/iðon, lcegriorkukostnaður.
= HÉÐINN =
SELJAVEGI 2, SlMI 624260
SÉRFRÆÐIÞJÓNUSTA - LAGER
DANFOSS .
VEIT HVAD ÞU VILT!