Morgunblaðið - 29.10.1991, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. OKTÓBER 1991
55
SJOSLYSIÐ VIÐ HORNAFJORÐ
Aldan snerí bátnum við
Guðrún
RauÖarárstíg, sími 615077
-segir Snorri Einarsson sem var lokaður inni í bátnum
ásamt félögum sínum í tíu mínútur eftir að honum hvolfdi
„VIÐ höfðum snúið bátnum við og vorum á leið inn ósinn þegar
við lentum í öldu sem sneri bátnum alveg við. Ég stóð úti á dekki
en kastaðist inn í stýrishúsið og klemmdi annan fótinn í gætt-
inni,” sagði Snorri Einarsson í samtali við Morgunblaðið. Hann
meiddist talsvert á fæti þegar höggið reið yfir bátinn en segist
hafa náð sér nokkuð vel.
„Við vorum inni í bátunum í
talsverðan tíma og áttum von á
því strax að hann myndi sökka.
Eftir talsverðan tíma fundum við
að hann rétti sig aðeins og maraði
á hliðinni. Það var mikill sjór í
bátnum og mikill kuldi og svo vor-
um við alltaf að reka okkur í og
fá rafmagnsstuð. Við fórum svo
út um glugga á bakborðshlið. Við
höfðum skipulagt hvemig við ætt-
um að fara út úr bátnum og fór
Stefán fyrstur og ég næstur en
ég festist í gatinu og var í nokk-
urn tíma að losa mig. Mér tókst
svo að komast út og synda frá og
hékk í björgunarhring smástund.
Guðni og Haukur komu næstir en
Óskar flækti sig í spotta en tókst
þó að losa sig. Eg sá aldrei skips-
manninn sem var með okkur inni
í bátnum koma upp. Hann hafði
róað okkur á meðan við vorum
inni í bátnum þannig að við vorum
farnir að anda rólega. Hinn mann-
inn sá ég aldrei eftir að brotið reið
yfir,” sagði hann.
bfll sótti hina tvo. Annar þeirra var
skorinn á höfði en hinn var orðinn
mjög máttfarinn,” segir hann.
Hann bætti því við, að áður en
þeir fóru frá Höfn um hádegið
höfðu þeir fengið kennslu í með-
ferð björgunarbáta og annars
björgunarbúnaðar og því hefðu
þeir vitað hvernig þeir áttu að
bregðast við.
„Ég var skjálfandi, bæði af
kulda og hræðslu, en þegar ég
komst inn í björgunarskýlið tók ég
að róast. Mér leið illa í fætinum
sem er bólginn en ég reyndist þó
ekki vera brotinn. Auk þess er ég
marinn á lærinu en mér hlýnaði
mjög fljótt,” sagði hann.
Okkur tókst að losa gúmbjörg-
unarbátinn að framan og blása
hann upp. Tveir okkar komust í
bátinn þegar brotsjór gekk yfir svo
að honum hvolfdi en J)eim tókst
að komast úr honum. Eg kallaði á
þá og sagði þeim að reyna að synda
í land. Þá hafði okkur rekið tals-
vert langt austur eða alveg upp
undir Þinganesskerin. Við svöml-
uðum í sjónum í að minnsta kosti
hálftíma og ég hugsa að það hafí
verið að minnsta kosti 50-60 metr-
ar til lands frá bátnum. Það sveim-
aði flugvél yfir okkur og ég veif-
aði eins og ég gat á meðan ég var
að reyna að ná landi,” sagði hann.
„Við soguðumst nokkrum sinn-
um út áður en okkur tókst að ná
landi. Ég kom fyrstur í land og
næstur kom Stefán. Óskar var al-
veg orðinn máttlaus og hljóp ég
til hans og mér tókst að draga
hann upp á sand eftir talsverða
baráttu en þá voru björgunarsveit-
armennirnir komnir og tóku við
honum. Við þurftum svo að ganga
í björgunarskýlið þar sem við vor-
um strax settir í kojur í smástund.
Ég fór svo ásamt Stefáni og Guðna
í lóðsinum upp á bryggju en sjúkra-
Nýjar
sendingar
frá
^tfUC
crxvdtsia/flá
komnar
Stóð varla í fætuma,
þegar ég kom í land,
ég var svo dofinn
- segir Stefán Rósar Esjarsson sem
tókst að komast fyrstur út úr bátnum
„VIÐ ætluðum að taka einn hring í ósnum þegar kom brot að
framan og svo annað á hliðina og við það hvolfdi bátnum. Við
vorum allir inni í stýrishúsi og læstumst inni,” segir Stefán
Rósar Esjarsson sem er 15 ára gamall. Hann slapp án meiðsla
en segist hafa verið orðinn mjög þrekaður og dofinn af kulda
þegar drengjunum fimm tókst að komast í land eftir að um 45
mínútur voru Iiðnar frá því að bátnum hvolfdi. Hann var kom-
inn á heimili sitt síðdegis og var óðum að ná sér en leynir því
ekki að þetta hafi verið átakanlegri reynsla en orð fá lýst.
„Við fórum út um hádegi og
höfðum verið að fara yfir björg-
unarbúnaðinn. Þetta gerðist á
svipstundu og maður áttaði sig
ekki strax á að báturinn myndi
sökkva. Það flæddi svo sjór inn
í bátinn en við vorum lokaðir
þarna inni í um tíu mínútur. Við
fundum síðan að báturinn var
aðeins farinn að rétta sig og
sáum við þá ljósglætu úr glugga-
num. Ég beið smástund, opnaði
svo glugga og fór út og hinir á
eftir.
Við leystum björgunarbátinn
en hann blés ekki alveg út og
ég þurfti að rífa hann í sundur
því hann opnaðist ekki alveg
sjálfur. Mér tókst að blása hann
aðeins út en svo reið brot yfir
og þá skolaðist hann í burtu og
upp á land. Við héngum á kjöln-
um í nokkra stund en urðum svo
að koma okkur í land. Einn okk-
ar var í flotgalla en við hinir í
björgunarvestum, þau björgðuðu
okkur alveg. Við höfum sennilega
verið um þijú kortér í sjónum.
Það var mikill sjór í bátnum allan
tímann á meðan við vorum þar
inni,” sagði hann. „Við skipu-
lögðum það aðeins á meðan við
vorum inni í bátnum hvernig við
ætluðum að komast út.”
Hann segir að skipstjórinn
hafi horfið sjónum þeirra þegar
brotið reið yfir bátinn en hinn
maðurinn hefði verið með þeim
inni í bátnum en þeir vissu ekki
hvort hann hefði komist út.
„Þetta var mikið högg og það
var mikil mildi að maður skyldi
ekki hafa rotast þegar það gekk
yfír,” sagði Stefán. .
Hann telur að báturinn haff*'1'
verið um 50 metra frá landi þeg-
ar þeir yfirgáfu hann en hafði
þá rekið austur með ströndinni.
„Það er erfitt að gera sér grein
fyrir fjarlægðinni. Við sáum ekki
í land því það var það mikið
brim,” sagði hann.
„Það var mjög erfitt að kom-
ast í land. Brotin gengu yfir og
manni svelgdist á. Þegar við náð-
um fótfestu skolaði okkur aftur
út. Þegar okkur tókst að komast
upp á land stóð ég varla í íæ--
turna, ég var svo dofinn. Við
vorum komnir svolítið upp í fjör-
una þegar björgunarmennimir
komu að okkur. Farið var með
þrjá okkar á báti inn til Hafnar
og á heilsugæslustöðina en hinir
fóru með sjúkrabíl.”
Reyndi að halda ró
minni allan tímann
- segir Haukur Margeir Hauksson
„VIÐ vorum að stýra út úr ósnum þegar skipstjórinn sneri bátnum.
Þegar aldan velti bátnum við stóð ég í dyrunum og við köstuðumst
inn í bátinn og lokuðumst inni,” sagði Haukur Margeir Hauksson,
en hann er 15 ára gamall. Hann skarst illa á höfði þegar bátnum
hvolfdi, marðist á brjóstkassa og fótum og sagðist eiga erfitt með
andardrátt. Eftir læknisskoðun fékk hann þó að fara heim til for-
eldra sinna.
„Okkur tókst að komast út rétt
áður en skipið sökk. Það mátti ekki
tæpara standa. Okkur tókst að
blása upp gúmbjörgunarbát en
misstum hann og þurftum allir að
synda í land. Við höfum verið að
minnsta kosti 20 mínútur til hálf-
tíma að komast að landi og þá var
einn okkar nánast búinn að missa
meðvitund,” sagði Haukur í sam-
tali við Morgunblaðið í gærkvöldi.
Hann segir að þeir hafi allir reynt
að halda stillingu sinni. „Við reynd-
Austuríjörutangi
^ / Þinganessker
Hornafiardarós
um að skipuleggja þetta eins og við
gátum. Sjórinn náði okkur í mitti
og báturinn fylltist svo þegar okkur
tókst að komast út. Við sáum aldr-
ei annan skipsmanninn en hann
hafði verið inni með okkur en komst
aldrei út. Það var mikill vindur og
bræla þegar þetta gerðist og við
vorum næstum drukknaðir í öldu-
ganginum þegar við vorum að reyna
að komast í land,” sagði hann.
Haukur sagði að honum hefði
ekki farið að hlýna fyrr en hann
Skólabáturinn Mímir fékk á
sig brot, valt á hliðina og sökk
í Hornafjarðarósi um miðjan
dag í gær.
var kominn í sjúkrabílinn sem kom
á staðinn skömmu eftir að þeir voru
komnir í sjúkraskýlið. „Ég er ekki
vanur á sjó en hef þó áður farið á
sjó. Ég reyndi að halda ró minni
allan tímann og sem betur fer tókst
okkur það öllum. Ég trúi því að það
hafi bjargað okkur,” sagði hann.