Morgunblaðið - 25.04.1992, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. APRIL 1992
35
Jóhann ÞórStefáns-
son — Kveðjuorð
Fæddur 23. júlí 1974
Dáinn 15. apríl 1992
í fáum orðum langar mig til þess
að minnast Jóhanns eða Jóa eins
og hann var alltaf kallaður. Mín
stuttu kynni af Jóa eru mér enn í
fersku minni og það er skrítið hvað
maður getur saknað einhvers svona
mikið án þess þó að hafa átt mjög
náin samskipti við hann dag frá
degi. Er mér bárust fréttirnar um
lát hans varð mér hugsað til ársins
sem ég var með honum á reiðnám-
skeiði og hversu góður hann var
að sitja hest. Ég var nýbyijuð að
stunda þessa íþrótt og þurfti þess
vegna mikla hjálp. Jói var alltaf
tilbúinn að hjálpa og hann gaf mér
góð ráð um það sem ég átti í vand-
ræðum með. Hann var einnig fljótur
að átta sig á því ef einhver var að
stríða manni og hann lét það ekki
viðgangast. Honum var ekki sama
um náungann og leitaðist við af
öllum mætti að hjálpa fólki þó svo
að það yrði honum til skaða.
í minningarathöfn sem haldin var
síðastliðinn laugardag á Höfn sagði
presturinn að Jói hefði ætíð stutt
þá sem minna máttu sín og það er
alveg rétt. Ég vildi að ég hefði þekkt
Jóa betur. Hér á Höfn er komið
stórt skarð í hóp unglinga og það
veit ég að það sakna hans margir.
Guð blessi minningu hans og gefi
foreldrum, afa og ömmu hans þann
mikla styrk sem þau þurfa í sinni
miklu sorg.
Anna Bogga.
Lífið eins dýrlegt og það er að
lifa því, hverfur oft undraskjótt.
Mitt í öllum allsnægtunum, al-
gleymi hversdagsins þá stöndum
við skyndilega frammi fyrir and-
láti. Við verðum þess enn og aftur
áþreifanlega vör að það er ekkert
sjálfsagt í þessu lífi. Við erum minnt
á að vera þakklát fyrir það sem við
þó erum og höfum, fyrir það að
njóta þeirra forréttinda að upplifa
sólaruppkomuna, sjá nýjan dag
fæðast.
Vinur okkar hann Jóhann Þór
upplifir ekki oftar nýjan dag í þessu
jarðlífi. Enn eitt fórnarlamb um-
ferðarslysa er kallað burtu og við
sem eftir sitjum upplifum okkur
fátækari, við höfum misst kæran
vin.
Efst í huga mínum er þakklæti
fyrir að hafa notið samfylgdar við
ljúfan dreng en því miður í alltof
stuttan tíma.
Það var alltaf mikið líf í kringum
Jóhann Þór hvort það var í skólan-
um, í leik með krökkunum, við veið-
ar eða annars staðar. Á stundum
gustaði vel enda var hann gæddur
ríkri réttlætiskennd og oftlega
hafður fyrir rangri sök. Sjaldnast
lét hann slíkt á sig fá heldur hélt
sínu striki hvað sem tautaði og raul-
aði.
Með veiðistöngina var hann á
heimavelli enda náði hann góðum
árangri við þá iðju. Hann drakk í
sig fróðleik um veiðiskap og tileink-
aði sér vel þau fræði. Hjálpsemi var
rík í fari hans og kom m.a. fram
við veiðamar þegar hann tók með
sér yngri strákana og aðstoðaði þá
eftir megni og liðsinnti við veiðam-
ar. Hann kenndi mörgum fyrstu
handtökin og ef ekkert veiddist hjá
bytjendum þá átti hann það til að
lauma Maríufiskinum á öngulinn
svo lítið bar á. Slíkt var hjartalagið.
Fyrir mína hönd og barna minna
votta ég ykkur Stefán og Gréta,
Þórketill og Jóhanna, mína innileg-
ustu samúð.
Ásmundur Gíslason.
Það var björt og heiðrík apríl-
nótt. íbúar litla samfélagsins í Nesj-
um nutu hvíldar að lokinni dagsins
önn, við vaxandi klið vorfuglanna,
sem þegar höfðu kunngert komu
sína. Menn nutu hvíldar í návist
upprisuhátíðarinnar sem var á
næstu grösum.
En sorgin gleymir engum.
Þegar sólin tók að varpa birtu sinni
á austurfjöllin, var ungur granni
okkar á leið heim að lokinni gleði
næturinnar. För hans var heitið í
foreldrahús þar sem hvíldar skyldi
notið. En örlögin höguðu því á þann
veg að sú för var aldrei farin til enda.
Einhverra hluta vegna missti hann
stjórn á ökutæki sínu svo það hafn-
aði utan vegar, með þeim afleiðing-
um að ökumaðurinn lá helsærður
skammt frá því, þegar að var komið.
Þessi för endaði á gjörgæsludeild
Borgarspítalans, þar sem þessi ungi
vinur okkar lést fjórum dögum síðar,
eftir að allt hafði verið gert sem í
mannlegu valdi stóð til að bjarga lífi
hans.
Hann hét Jóhann Þór Stefánsson.
Hann fæddist í Nesjaskóla í næstu
íbúð við þau er þetta rita, einn sól-
bjartan sumardag, 23. júlí 1974.
Svo brátt bar koma hans að í heim-
inn, að faðir hans og konan í næstu
íbúð önnuðust störf ljósmóður, er
þurfti að víkja sér frá um stundarsak-
ir.
Þau skildu á mitli, sem svo er
nefnt, og klipptu á naflastrenginn.
Það er sú athöfn þar sem sá einstakl-
ingur sem er að fæðast, verður hluti
af því samfélagi sem hann er að
fæðast til. Og Jóhann Þór varð svo
sannarlega fljótt virkur í því samfé-
lagi. Hann var mjög athafnasamt
bam er sífellt var á ferð og flugi.
Indriði Krisijánsson,
Leyningi - Minning
Fæddur 2. febrúar 1963
Dáinn 15. apríl 1992
í gær var borinn til grafar á
Akureyri, vinur okkar og félagi
Indriði frá Leyningi, sem lést af
slysförum 15. apríl sl.
Hann var sonur hjónanna Sig-
ríðar Sveinsdóttur og Kristjáns
Hermannssonar er bjuggu áður í
Leyningi. Þau eignuðust 6 böm
og var Indriði næst yngstur. Hann
var lærður smiður og vann hann
mikið við fjósbyggingu hjá okkur
og þar af leiðandi voru kynni okk-
ar af honum bæði góð og mikil og
upp frá því varð mikill samgangur
á milli bæjanna og góð vinátta.
Sambýliskona hans var Kolbrún
Elfarsdóttir og er hún ættuð frá
Reykjavík.
Alltaf var gott að koma til þeirra
í Leyning, og ætíð voru þau boðin
og búin til að passa börnin okkar
og sóttu þau mikið til þeirra og
er Indriða nú sárt saknað.
Elsku Kolla, megi Guð styrkja
þig í þinni miklu sorg, einnig móð-
ur hans og systkini.
Ármann og Signý,
Skáldstöðum.
Leikir urðu honum fyrst og fremst
athöfn til aukins þroska. Sem dæmi
um það má nefna, að snemma bar á
þeim eiginleika hans að geta setið
hesta öðrum betur. Foreldrar hans
hlúðu að þessum hæfileikum hans
sem best mátti verða, þannig að
hann sem bam og unglingur vann
til margra verðlauna í hestaíþróttum.
Jóhann var mikill dýravinur og hafði
næman skilning á þörfum þeirra og
hlutskipti. Þannig mótaðist einnig
snemma viðhorf hans til þeirra sem
minna máttu sín í samfélaginu. Hann
varð snemma ötull forsvarsmaður
þeirra er hann taMi rangsleitni borna.
Ekkert var honum fráhverfara en
að skipa sér í sveit þeirra sem ávallt
töldu sig réttlætis megin. Þegar Jó-
hann Þór óx úr grasi og gerðist full-
gildur þjóðfélagsþegn eignuðust
börnin í „litla hverfínu okkar í Nesj-
um ötulan stuðningsmann,- sem lét
sér velferð þeirra miklu varða.
Hann átti sér lífsnautn sem setti
skýrt svipmót á allar hans athafnir
og viðmót. Hann var veiðimaður í
þess orðs fyllstu merkingu. Þegar
voraði og fiskurinn gekk í árnar
breyttist allt hans viðmót. Við grann-
arnir mættum þessum ljúfa og kurt-
eisa pilti í veiðistígvélum með veiði-
stöng um öxl en með nýjan fjarræn-
an glampa í augum. Það duldist eng-
um. Fiskurinn var kominn í ámar.
Og peyjarnir í hverfinu skynjuðu
þetta líka.
Nú er ekki lengur bankað upp hjá
Jóhanni Þór og spurt: „Viltu koma
að veiða?“ Enda yrði þar fátt um
svör. Jóhann Þór er horfinn yfir
móðuna miklu, þar sem bíða hans
miklar veiðilendur.
Við kveðjum þennan unga vin
okkar með klökkum huga.
Foreldrum og aðstandendum vott-
um við innilega samúð okkar.
Orð fá lítils megnað, en eftir lifir
minning um hugljúfan dreng.
0, sólarfaðir, sipdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því sem andar
en einkum því, sem böl og voði grandar.
(M. Joch.)
Hreinn Eiríksson
Kristín Gísladóttir.
Er ég vaknaði laugardaginn 10.
apríl síðastliðinn barst mér sú fregn
að vinur minn Jóhann Þór lægi dauð-
vona á Borgarspítalanum í Reykja-
vík. Hann hafði slasast eftir bílslys
aðfaranótt laugardagsins. Fjórum
dögum síðar lét hann lífið eftir alltof
stutta ævi hér á jörðu.
Hann hét Jóhann Þór Stefánsson,
til heimilis að Hæðargarði 10 í Nesja-
hreppi. Hann var á 18. aldursári,
fæddur 23. júlí 1974.
Allt frá því er við Jóhann hittumst
fyrst, eflaust á okkar fyrsta aldurs-
ári, hafa vegir okkar legið meira og
minna um sama hlaðið.
Frá fyrstu árunum á ég margar
góðar minningar um Jóhann Þór þar
sem við erum saman að leik: á hjólum
hér og þar, í fótbolta eða þá sjglandi
um á hraðsoðnum flekum svo til
hvar sem vatn var að finna.
Það var aðdáunarvert í fari Jó-
hanns hve auðvelt hann átti með að
fyrirgefa vinum sínum. Þótt svo okk-
ur hefði komið illa saman einn dag-
inn þá mátti telja nær öruggt að það
hefði engin áhrif á samskipti okkar
daginn þar á eftir. Hann kom til
manns, ræddi um atvikið og eftir það
var það grafið og gleymt. Þetta er
sterkur eiginleiki sem, því miður,
alltof fáir hafa yfir að ráða.
Vinir Jóhanns eru margir. Um
daginn tók ég á „rúntinn“ nokkra
stráka úr hverfinu, á aldrinum 10-12
ára. Þar kom til tals þetta hörmulega
slys sem orðið hafði og í þeim um-
ræðum mátti heyra setningar eins
og: „Manstu allar veiðiferðirnar með
Jóhanni" og „Þegar hann leyfði okk-
ur að keyra bílinn sinn úti á hesta-
mannavelli." En setningar sem þess-
ar sannfærðu mig kannski frekar en
annað um hve breiður vinahópur
Jóhanns var. Hann var afskaplega
hjartagóður og lét sig ekki muna um
að eyða löngum stundum nú seinni
árin, með yngstu kynslóðinni, þar
sem hann reyndist þeim sem sannur
stóri bróðir.
Minningin um vingjarnlegt viðmót
og góðmennsku Jóhanns kemur í
huga mér þegar ég skrifa þessar lín-
ur og veit ég að svo er um marga
aðra sem þekktu Jóhann.
Ég vil að leiðarlokum þakka Jó-
hanni fyrir samfylgdina og allar þær
gleðistundir sem við áttum saman.
Hann hefur nú lokið dvöl sinni hér.
Við hin stöndum eftir hnípin og biðj-
um góðan Guð að vísa honum veginn
og styrkja fjölskyldu hans í hennar
miklu sorg.
Pálmar Hreinsson.
Fyrir 14 árum er ég fluttist til
Nesja í Hornafirði með fjölskyldu
minn, tók ég strax eftir dreng á svip-
uðu reki og ég. Maður var fijótur
að kynnast honum sökum þess hve
opinn og einlægur hann var. Við
urðum fljótt góðir vinir og uppátæk-
in sem við krakkarnir í Nesjahverfinu
fundum upp á voru mörg og margvís-
leg og mikil samheldni var meðal
okkar allra.
Jói bjó yfir miklum þrótti og það
sem hann fékk áhuga á fórst honum
virkilega vel úr hendi. Snóker og
veiðimennska voru í miklu uppáhaldi
hjá honum, og einnig stóð hann fram-
arlega í íþróttum skólans.
Þegar mér voru færðar fregnirnar
um slysið, rifjuðust upp minningar
um Jóhann, bjartsýnin og lífsgleðin
voru allsráðandi og maður skilur
ekki hvers vegna svona ungur maður
er hrifinn í burt frá okkur svo fljótt
sem raun ber vitni, og maður getur
ekki trúað því að eiga ekki eftir að
hitta Jóa aftur. Stórt skarð hefur
verið höggvið í vinahópinn, sem aldr-
ei verður fyllt, en minningamar um
góðan dreng og frábæran vin hverfa
aldrei. Jóhann, sem allt vildi fyrir
alla gera og var ávallt tilbúinn til
að hjálpa öðrum, þó svo að ekki fengi
hann alltaf nægilegt þakklæti fyrir,
skilur eftir sig stórt skarð í hjarta
manns. Stundirnar sem við áttum
saman eru margar hveijar ógleyman-
legar og er ég þakklátur fyrir þær
og fyrir að hafa fengið að kynnast
Jóhanni, hugrekkið og einlægnin var
svo mikil og náði alltaf að smita út
frá sér til okkar krakkanna.
Um síðustu jól komum við saman
og var stefnan þá sett á sumarið,
eins og gengur og gerist.Maður var
farinn að hlakka verulega til þess
sem við ætluðum að framkvæma þá.
En plönin vilja breytast og við fáum
engu þar um ráðið, þótt við fegin
vildum.
Ég vil þakka Jóhanni allar okkar
samverustundir sem aldrei eiga eftir
að gleymast. Elsku Stebbi, Gréta,
Þórketill og Jóhanna, ykkur sendi
ég og mín fjölskylda, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Minningin um Jóhann Þór mun
lifa um ókomna framtíð í hjörtum
þeirra sem hann þekktu.
Sigursteinn Brynjólfsson.
Það eru víst liðin um það bil 14
ár frá því ég átti ofurlítið samstarf
með nokkrum börnum úr hópi yngstu
bamanna hér í sveitinni. Þetta var á
leikskóla sem þá var stofnað til. Mér
hefur oft verið hugsað til þessara
fyrstu kynna af þessum bamahópi
og þá sérstaklega hvemig þau með
auknum þroska hafa varðveitt það
upplag sem ég fann að í þeim bjó
er ég starfaði með þeim þennan vet-
ur. I þessum hópi var tápmikill og
stundum nokkuð ferðmikill drengur,
Jóhann Þór Stefánsson, sá hinn sami
og nú hefur verið lagður til hinstu
hvíldar.
Það var gaman að kynnast Jó-
hanni á leikskólanum forðum og
finna þá góðu kosti sem hann bar
jafnan með sér. Yngri bömin áttu
þar góðan að. Var Jóhann jafnan
tilbúinn til að aðstoða þau ef á þurfti
að halda. Og þrátt fyrir að nokkuð
gustaði stundum af Jóhanni sýndi
hann þeim yngri jafnan fyllstu tillits-
semi.
Ungur fór Jóhann að umgangast
hesta og sást oft til feðganna saman
í reiðtúrum enda eignaðist Jóhann
fljótlega hest. Með árunum jókst
þekking Jóhanns á hestum og hesta-
mennsku sem m.a. kom fram í góðum
árangri hans á hestamótum. Hér var
um að ræða eitt af áhugamálum
Jóhanns sem tengdust náttúra
byggðarlagsins og útiveru. Af sama
toga var áhugi hans fyrir veiðiskap.
Oft sást til Jóhanns með veiðistöng-
ina sína og hóp yngri drengja sér
við hlið, sem jafnan voru velkomnir
í slíkar ævintýraferðir.
Við Jóhann urðum góðir vinir á
leikskólanum forðum og ég finn það
nú hvað það var mér mikils virði að
sú vinátta skyldi haldast. Það leyndi
sér ekki að Jóhann gat það sem hann
vildi. í umgengni við aðra vora allir
jafnir. Skilvísi og orðheldni vora rík
í fari hans. Eins og jafnan fylgir
unglingsárum þurfti Jóhann stund-
um að takast á við vandamál er þeim
fylgja. Um þau mál spjölluðum við
stundum, fyrir það traust eins og svo
margt annað þakka ég honum innir
lega við leiðarlok.
Foreldrar Jóhanns Þórs, Stefán
og Gréta, reistu sér ung heimili hér
í Nesjum og þar ólu þau upp einka-
soninn Jóhann Þór. í næsta húsi
bjuggu svo amma og afi. Þar átti
Jóhann jafnan traust athvarf, vináttu
og hlýju. Inn á bæði þessi heimili
bar Jóhann líf og fjör bernsku og
uppvaxtaráranna sem með svo svip-
legum hætti hefur nú verið bundinn
endir á. Ég bið góðan Guð að styrkja
ástvini Jóhanns Þórs í sorg þeirra
nú. Og að þau megi um ókomin ár
njóta minninganna um þann unga
ástvin sem nú er horfinn.
Valgerður Egilsdóttir.
Bílamarkaóurinn
Smiðjuvegi 46E
v/Reykjanesbraut
Kópavogi, sími
671800 sanSF
„Enginn verdmúr '
OPIÐ SUNNUDAGA
KL. 14-18
Ath. Vantar á staðinn nýl. bíla
árg. '88-’92. Einnig vantar ódýra
bíla sem eru skoðaðir '93.
Toyota Corolla Tourlng GLi 4x4 '91, grér,
5 g„ ek. 21 þ„ rafm. i öllu o.fl. V. 1350 þ.
Cítroen BX 16 TRS '91, rauður, 5 g„ ek.
14 þ„ rafm.rúður o.fI. V. 1050 þ. Sk. á ód.
Subaru 1800 GL station '89, blásans, 5 g„
ek. 62 þ. 2 dekkjag. o.fl. V. 1080 þ. Sk. á ód.
Chevrolet Astro Van, 8 manna '86, vinrauð-
ur, sjálfsk., ek. 56 þ. V. 1390 þ. Sk. á ód.
V.W. Polo „Fancy" '90, ek. 18 þ. Litað gler
o.fl. V. 590 þ.
Peugeot 205 Junior '90, 5 dyra, ek. 20 þ.
V. 550 þ.
MMC Pajero Turbo Diesel '88, ek. 82 þ
Toppeintak. V. 1390 þ. Sk. á ód.
Toyota Celica 1.6 GTi '87 ek. 72 þ. Fal
legur sportbill. V. 850 þ. Sk. é ód.
Toyota Corolla Sedan '88, ek. 46 þ. V. 580
þ. Staðgr.
Daihatsu Charade Sedan SG '90, 5 g„ ek
18 þ. V. 750 þ. Sk. é ód.
Honda Prelude EXi 2000 '90, sjálfsk., ek
15 þ. V. 1750 þ. Sk. é ód.
Ath. 15-30% staðgreiðsluafsláttur