Morgunblaðið - 31.07.1992, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 1992
Minning:
Björn Einarsson
Bessastöðum
Fæddur 14. nóvember 1941
Dáinn 23. júlí 1992
Jarðvist okkar hefur verið líkt við
misjafnlega langa dvöl á „Hótel
Jörð“ þár Sém allir hafa sínum skyld-
um að gegna. Þegar góðvinir okkar
yfirgefa hótelið, fyllist hugur okkar
sem eftir sitjum tómleika og sorg
þrátt fyrir vitundina um endurfundi
á öðrum stað.
Á þessu hóteli hitti ég Björn fyrst
fyrir tæplega 28 árum. Lífsorka
hans og skaplyndi heillaði mig, sem
fleiri.
Kynni okkar og samstarf var mér
dýrmætuf skóli. Hann virtist búa
yfir andlegri og líkamlegri óþijót-
andi orkulind, sem einnig gat veitt
öðrum kraft til nýrra átaka. Lífs-
gleði hans óg atorkusemi gaf engin
grið. „Ef starfsdagurinn hrekkur
ekki til, verður maður bara að fara
fyrr á fætur,“ sagði hann einu sinni
við mig, þegar ég spurði hann hvern-
ig hann annaði öllum sínum störfum
við búskap, vélaviðgerðir og allt hitt
sem hann tók sér fyrir hendur.
Gæfa hans hvíldi á traustum
grunni. Þar vil ég nefna foreldra
hans, sem ólu upp stóran barnahóp
í vinnusemi, heiðarleika og jákvæð-
um viðhorfum til veraldarinnar,
meðfædda atgerfi til líkama og sálar
og síðast en ekki síst hana Lóu (Ól-
öfu Pálsdóttur), sem varð hans
trausti lífsförunautur og gaf þeim
börnin fjögur, sem bera foreldrunum
best vitni.
Bjöm var lærður vélvirki, en bú-
skapur varð hans aðalstarf. Þar var
hann góður fulltrúi sinnar stéttar
og honum voru falin ýmis störf í
hennar þágu. Allar nýjungar áttu
greiðan gang að hans huga. Hann
var einn af stofnendum og aðaldrif-
fjöðrum „Heimafóðurs", sem fram-
leiðir heyköggla úr þurrkuðu heyi,
sömuleiðis „Ullar og bands" sem
framleiðir ullarvörur úr valinni ull
og fjarvinnslustofunnar „Orðtaks".
Að öllum þessum málefnum, sem
mörgum öðrum, vann hann af ein-
stakri ósérhlífni og atorku. Á aðal-
fundum Kaupfélags Vestur-Hún-
vetninga var hann ávallt meðal virk-
ustu þátttakenda og sem endranær,
tillögugóður. Framlag hans til hér-
aðsins í félagsmálum reyni ég ekki
frekar að tíunda í þessum fáu línum,
en þar kom hann víða við.
Söngmaður var Björn góður og
að sjálfsögðu var hann einn af stofn-
endum sönghópsins „Lóuþrælanna"
sem lýtur styrkri stjórn Ólafar eigin-
konu hans. Fáir sönghópar hafa
notið meiri vinsælda heimamanna
og annarra.
Atviks verð ég að geta, sem lík-
lega var upph^fið því mikla trausti,
sem ég ávallt síðan bar til þessa
frænda míns. í ársbyrjun 1976 lá
leið mín síðla kvölds norður yfir
Holtavörðuheiði í hríðarbyl, sem var
að gera heiðina ófæra. Ég var einn
á ferð eftir heimsókn til sérfróðs
læknis í Reykjavík, sem hafði gefið
mér rúmleguskipún næstu vikurnar.
Ég sat fastur í skafli norðan gamla
sæluhússins og stóð í þungu skapi
að vonlitlum mokstri. Þá birtist
Björn bóndi á Bessastöðum vaðandi
á stórri jarðýtu út úr sortanum og
hrópaði til mín. „Hvern ijandann ert
þú að vasast hér, frændi!" í einu
vetfangi var lundin orðin létt og
vandamálin stór og smá sópuðust
burt með snjósköflunum, sem máttu
sín lítils fyrir þessum eldhressa
bjargvætti mínum.
Að sjálfsögðu þakka ég honum
einnig að verulegum hluta þann var-
anlega bata, sem ég fékk minna
meina á næstu vikum.
Sjúkdóminn illvtga, sem dró hann
til dauða, bar hann af eðlislægum
hetjuskap. Oft leit hann við hjá mér
og sagði mér af framvindu mála.
Bar hann ávallt lof á lækna og hjúkr-
unarlið, sem annaðist hann og
kryddaði að vanda frásögn sína með
gamansögum og aldrei örlaði þar á
neinni svartsýni.
í maí sl. þegar Björn frændi minn
og vinur leit síðast inn hjá mér vissi
ég að okkar endurfundir yrðu fram-
vegis ekki margir. Þó bjóst ég við
að við mættum enn nokkrum sinnum
skrafa og reka upp hlátrasköll sam-
an. Svo varð ekki.
Eftirlifandi móður Björns, Helgu
Þorsteinsdóttur, systkinum hans,
Lóu og börnum þeirra votta ég sam-
úð mína.
Egill Gunnlaugsson.
í dag verður jarðsunginn frá Mel-
staðarkirkju föðurbróðir minn Björn
Einarsson, bóndi, Bessastöðum, en
hann lést í Landspítalanum þann 23.
júlí_ sl.
Ég vil þakka frænda mínum sam-
veruna, en ég varð þess aðnjótandi
að vera hjá honum og Lóu nokkur
sumur og naut leiðsagnar hans.
Bjössi var mér sem besti faðir og
félagi. Bágt á ég að trúa að hann
sé ekki lengur meðal okkar, en minn-
ingin lifir.
Elsku Lóa og börn, amma mín,
Guð styrki ykkur í sorginni.
Einar Loftur.
Blessaður vinur okkar og mágur
Björn Einarsson er horfinn á braut.
Bjössi á Bessastöðum, eins og
hann var alltaf kallaður, var einstak-
ur vinur í raun. Hann var hvers
manns hugljúfi þeim sem honum
kynntust og kynnin þurftu ekki að
vera náin til þess að öllum væri ljóst
hvem mann hann hafði að geyma.
Hjálpsemi og fórnfýsi voru honum
svo eiginleg, að hann gerði oftast
engan greinarmun á hvort hann
væri að vinna fyrir sjálfan sig eða
aðra og tók gjaman þarfir annarra
fram yfir sínar eigin. Hann var út-
sjónasamur dugnaðarforkur, sama á
hveiju hann tók, og datt ekki i hug
að hætta við hafið verk fyrr en því
var lokið, enda þótt það reyndist líta
út fyrir að geta orðið býsna erfitt.
Hann var glaðvær og oft nokkuð
ærslafenginn, en undir yfirborðinu
bjó einnig alvömgefínn einstaklega
viðfelldin heimilisfaðir, sem var eig-
inkonu sinni og börnunum þeirra
fjórum stoð og stytta.
Björn fæddist 14. nóvember 1941,
sonur hjónanna Einars Friðgeirs
Björnssonar og Helgu Sigríðar Þor-
steinsdóttur. Foreldrar Björns
bjuggu á Bessastöðum í V-Húna-
vatnssýslu og ólst hann upp í for-
eldrahúsum ásamt fimm yngri systk-
inum, þeim Högna Ófeigi, Bjarna
Þór, Kristínu Guðnýju, Jóni Inga og
Þorsteini. Foreldrar Helgu voru Þor-
steinn Björnsson Eysteinssonar og
Þuríðar Þorvaldsdóttir prests á Mel-
stað Bjarnarsonar. Foreldrar Einars
voru Björn Jónsson og Kristín
Bjarnadóttir.
Eftir nám við Reykjaskóla vann
Björn á þungavinnuvélum víðs vegar
um landið. Hann var vélvirkjameist-
ari, lauk vélvirkjanámi frá Iðnskól-
anum í Reykjavík og vann um skeið
í vélsmiðjunni Keili.
1. nóvember 1969 kvæntist Bjöm
eftirlifandi konu sinni Ólöfu Páls-
dóttur, dóttur Páls Sigurðar Karls-
sonar og Guðnýjar Friðriksdóttur á
Bjargi í Miðfirði, og hófu þau bú-
skap á Bessastöðum. Þau eignuðust
ijögur börn, Guðnýju, Helgu, Einar
Friðgeir, Pál Sigurð og Ingunni.
Leiðir okkar Björns lágu fyrst
saman í Reykjaskóla í Hrútafírði,
en þangað dreif hann sig til þess
að Ijúka gagnfræðaprófí, enda þótt
hann hefði þá um skeið stundað al-
menna vinnu. Bjössa voru að sjálf-
sögðu falin þau trúnaðarstörf sem
skólinn mat mest á hveijum vetri
og leysti þau með sóma.
Ég hef fáa menn hitt um dagana
sem áttu jafn auðvelt með að um-
gangast, hvort sem var kunnuga eða
ókunnuga. Hispurslaus framkoma
og fölskvalaus gleði yfir því að vera
til og njóta samvista við aðra var
svo ríkur þáttur í fari hans. Það kom
strax fram á þessum skólaárum
okkar og alla tíð síðan styrktist sú
skoðun mín jafnt og þétt, að Björn
væri afbragðs drengur. Það var eng-
in furða að hann yrði vinmargur og
hvar sem hann fór við starf eða leik
tengdist hann vinar- og tryggðar-
böndum.
Á Bessastöðum hefur ekki aðeins
verið stórt heimili heldur er þar
ævinlega mjög gestkvæmt og allir
jafn velkomnir. Björn var virkur í
því sönglífi sem Lóa systir mín hefur
átt drýgstan þátt í að drífa áfram
og eru ófáar söngæfíngarnar sem
haldnar hafa verið á Bessastöðum
um dagana.
Eftir að þau hófu búskap kynntist
ég honum enn betur og átti því láni
að fagna að kynnast því hversu náið
og gott samband var á milli hans
og barna hans. Þau voru studd eftir
megni til dáða að þeim verkum sem
þau störfuðu við hveiju sinni, en
fyrst og síðast látin finna að þau
þyrftu að standa á eigin fótum til
að komast áfram í þessu lífi.
Ef til vill kynntist ég Birni samt
best á þessu umliðna ári, sem hann
barðist við erfíðan sjúkdóm, sem að
lokum hann náði ekki að sigra.
Þvílíkur kraftur og kjarkur sem
hann sýndi við þá baráttu mun aldr-
ei líða mér úr minni. Jafnvel á síð-
ustu dögunum, þegar honum var
ljóst að nú færu aðrir tímar í hönd
og hans dvöl í þessum heimi yrði
ekki mikið lengri, þá tók hann því
með slíkri ró og svo einstakri yfir-
vegun, sem honum einum var lagið.
Hann hafði sína trú, hann vissi að
hveiju leið, hann ræddi það opin-
skátt við okkur og hann var tilbúinn
að ganga til nýrra verka af þeirri
trúmennsku, kjarki og einbeitingu
sem einkennt hafði líf hans fram að
því. Ég kveð Björn mág minn og
vin fullur trúar á hið góða og veit
að honum mun famast vel á nýjum
vettvangi.
Fyrir hönd systkina minna, móður
minnar og fjölskyldna okkar sendi
ég Lóu og börnunum fjórum, Helgu
móður hans og systkinum hugheilar
kveðjur og bið góðan Guð að blessa
þau og styrkja.
Friðrik Pálsson.
Þegar vinur okkar Björn Einars-
son er allur, þyrpast minningar að.
Ótal minningar um ánægjulegar
samverustundir í okkar stóru fjöl-
skyldu við ýmis tækifæri. Margoft
höfum við safnast saman á heimili
Bjössa og Lóu frænku á Bessastöð-
um. Þar var að sjálfsögðu ávallt
sungið og leikið á hljóðfæri, enda
húsmóðirin leiðandi í sönglífí sveit-
arinnar. Björn var virkur félagi í
kirkjukór og einnig í karlakórnum
Lóuþrælum, sem kenndur er við Lóu.
Greiðvikni Bjössa var einstök.
Allt sem laut að vélum og tækjabún-
aði lék í höndum hans og á seinustu
árum varð tölvutæknin honum mikið
áhugamál. Víst er, að flestir Vestur-
Húnvetningar hafa notið hjálpsemi
hans í einu og öðru, fyrir utan öll
þau störf sem hann tók að sér á
vettvangi héraðs- og bændasamtak-
anna.
„Svo vel má vinna eina stund að það
verðskuldi heil dagslaun. Þau verk, sem
verðskulda slík laun, eru sjaldan unnin með
launaseðil í huga.“
„Óðurinn til lffsins.”
Gunnþór Guðmundsson.
Að leiðarlokum skal þakkað fyrir
samfylgdina, sem því miður var of
stutt. Kvaddur er með söknuði
drengur góður. Guð styrki eigin-
konu, börn og móður og allan hans
ættboga.
Blessuð veri minning Björns Ein-
arssonar. Þess biður fjölskyldan á
Bjargi.
Karl Sigurgeirsson.
í dag verður til moldar borinn frá
Melstaðarkirkju félagi okkar Björn
Einarsson bóndi, Bessastöðum.
Sá illvígi sjúkdómur krabbameinið
lagði hann að velli á ótrúlega
skömmum tíma, þennan sterka og
lífsglaða mann.
Björn var góður söngmaður og
vann mikið að félagsmálum, var
hann ásamt Ólöfu konu sinni einn
af aðalhvatamönnum þess, að stofna
karlakórinn Lóuþræla fyrir sjö árum.
Bessastaðaheimilið lagði kórnum til
gott veganesti, því Olöf er stjórn-
andi háns og langflestar æfíngarnar
hafa verið haldnar þar.
Stundirnar á söngloftinu á Bessa-
stöðum eru hveijum og einum okkar
dýrmæt eign, þar sem hægt var að
gleyma erli dagsins en njóta þess
virkilega að vera til. Þaðan eigum
við safn góðra minninga, enda hús-
bóndinn hrókur alls fagnaðar, ráða-
góður og fljótur að leysa þau verk-
efni sem uppá komu hveiju sinni.
í litlu samfélagi er hver einstakl-
ingur mikils virði, þegar þeir sterk-
ustu falla hriktir í. Við kveðjum
Björn á Bessastöðum með virðingu
og þökk, sem kórfélaga, nágranna
og vin.
Við biðjum algóðan Guð að styrkja
eiginkonu, börnin, móður, systkini
og alla þá sem voru honum kærir.
Hafi hann þökk fyrir allt.
Karlakórinn Lóuþrælar.
Ég var ekki hár í loftinu þegar
ég var sendur norður í land í sveit
til Bjössa bónda á Bessastöðum og
konu hans Lóu.
Ég man það vel að það var með
óttablandinni virðingu sem ég tók í
höndina á þessum manni sem var
mun stærri og sterkari en faðir minn,
sem í mínum augum hafði alltaf
verið allra manna megnastur.
Það var ótal margt sem heillaði
mig í fari hans, ekki eingöngu hversu
stór og stæðilegur hann var heldur
var einnig sama hvað bjátaði á, hann
kunni alltaf ráð við öllu.
Það var bæði gaman og spenn-
andi að ferðast með Bjössa. Hann
var sem ótæmandi viskubrunnur og
lumaði alltaf á einhveijurh fróðleiks-
mola um fólkið og staðina í kring.
Hjá honum gat maður alltaf leitað
ráða því aldrei stóð á skorinyrtum
og skilmerkilegum svörum sem oft
urðu stórir bitar í veganesti mínu í
gegnum lífíð.
Björn var einn af þeim mönnum
sem ég hef alltaf borið mikla virð-
ingu fyrir. Það er sárt að horfa á
eftir svo góðum manni hverfa á
braut í blóma lífsins og það skarð
sem hann skilur eftir sig mun aldrei
verða að fullu fyllt.
Það er með gleði í hjarta sem ég
mun minnast hans og þeirra ógleym-
anlegu stunda er ég átti með honum.
Lóa, Guðný, Einar, Ingunn, Páll
og Helga, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Snorrí Guðmunds—
son - Kveðjuorð
Fæddur 29. nóvember 1914
Dáinn 23. júlí 1992
Okkur langar með örfáum orðum
að kveðja elskulegan afa okkar,
Snorra Guðmundsson, sem lést að
kvöldi 23. júlí 1992 á Borgarspítal-
anum. Afí var fæddur 29. nóvem-
ber 1914 á Feijubakka í Öxarfírði.
Foreldrar hans voru Guðmundur
Jónsson og Sigmunda Jónsdóttir.
Ungur missti afí föður sinn, fór
hann þá til ömmu sinnar og afa sem
bjuggu á Vestara-Landi í Óxarfírði
og þar ólst hann upp.
Amma okkar, Kristín Jónasdótt-
ir, fædd 15. september 1921 í
Reykjavík, og afí gengu í hjónaband
23. febrúar 1945.
r::.
Afi var einstaklega blíður og
elskulegur maður, aldrei sáum við
hann skipta skapi þótt ýmislegt
gengi á eins og gengur á stóru
heimili.
Afi vann vaktavinnu í Áburðar-
verksmiðjunni í Gufunesi og þurfti
því oft að sofa á daginn og vaka á
næturnar svona sitt á hvað. Hann
var því oft heima að degi til okkur
til óblandinnar ánægju. Afí fékk
•oft kaffí í rúmið og kepptumst við
um að fá að halda á bakkanum upp
til hans. Alltaf tók hann okkur jafn-
vel, var hress og skemmtilegur í
viðmóti. Afa fannst hann aldrei
vera kominn á fætur fyrr en hann
var búinn að raka sig og það var
alveg sérstök stund fyrír okkur því
að hann lét okkur fá blaðlausar
rakvélar, svo við gætum gert eins
og hann. Já, það var gott að vera
hjá afa, hann var svo hlýr og gaf
svo mikið af sér og við áttum öll
sérstakan stað í hjarta hans.
Afi hafði frá mörgu að segja óg
sagði skemmtilega frá, gaman þótti
honum að tala um búskapinn fyrir
norðan og öllu því sem honum fylgdi
og þá fléttaðist inn í sögurnar feg-
urð Öxarfjarðar, sveitarinnar sem
hann unni svo heitt, þar hafði hann
alltaf viljað vera, þar voru rætur
hans.
í Breiðagerðinu var afi vinsæll
maður, hann hafði þá eiginleika að
eiga gott með að kynnast fólki, oft
fórum við með honum í gönguferð-
ir um hverfíð, urðu þær ferðir
stundum langar því afí hitti svo
marga á leiðinni og stundum var
farið inn í kaffisopa.
Afi spilaði mikið, hann var góður
bridgespilari. Það kom oft fólk í
Breiðagerðið til að spila við afa og
ömmu, einnig fóru þau í önnur hús
til að spila. I spilamennskunni var
afi sjálfum sér líkur, hann spilaði
við okkur börnin af engu minni
ánægju en við fullorðna fólkið, það
var enginn útundan hjá afa.
Þegar við systurnar komum frá
Eyjum til Reykjavíkur, önnur til að
vinna og hin í skóla, bjuggum við
hjá afa og ömmu í Breiðagerðinu,
þá kynntumst við afa vel og fundum
fljótt að hann vildi allt fyrir okkur
gera, hann átti það til að stökkva
út í búð rétt fyrir lokun til að kaupa
eitthvað sem hann var viss um að
við þyrftum að borða og okkur lang-
aði í. Oft fórum við með honum og
Brósa frænda að skoða áhugaverða
staði í Reykjavík, þeir feðgar léku
jafnan á als oddi og voru miklir
félagar og voru þessar ferðir með
þeim mjög skemmtilegar.
Afi og amma ferðuðust mikið um
landið sitt, þekking afa á landinu
var mikil, hann virtist nánast þekkja
hvern stað og s()gu hans. Sagði
hann okkur oft frá hinum og þess-
um stöðtim sem hann hafði komið
á og sögu þeirra.
Afi og amma eignuðust níu börn,
17 barnabörn og þijú barnabarna-
börn. Börn þeirra eru: Haukur Öx-
ar, fæddur 17. mars 1945, hann
lést af slysförum 24 ára gamall.
Erla Hrönn, fædd 9. júní 1946, Sig-
mundur Jónas (Brósi), fæddur 8.
nóvember 1947, Hrafnhildur, fædd
27. janúar 1949, Bára, fædd' 23.
janúar 1950, Bryndís, fædd 28.
febrúar 1954, Ásdís, fædd 22. des-
ember 1955, Karólína Birna, fædd
7. ágúst 1958, og Snorri Birgir,
fæddur 21. ágúst 1963.
Elsku amma okkar, missir þinn
er mikill, við biðjum algóðan guð
að styrkja þig í sorg þinni.
Þegar þú crt sorgmæddur skoðaðu þá aftur
hug þinn og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
(K. Gibran)
Jóhanna Guðný, Hrafnhildur
Bára og Haukur Orvar.
' ' ....