Morgunblaðið - 15.08.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. ÁGÚST 1992
27
Sigurgrímur Vem-
harðsson - Minning
Fæddur 7. janúar 1958
Dáinn 9. ágúst 1992
Þegar maðurinn með ljáinn hegg-
ur í fyrsta sinn í raðir nánustu vina
og skyldfólks og maður gerir sér í
fyrsta sinn ljóst fyrir alvöru að slys-
in geta eins hent manns nánustu
eins og „einhveija aðra“ verður
maður alveg höggdofa. Þannig fór
um mig þegar ég frétti að Sigur-
grímur mágur minn hefði látist síð-
astliðinn sunnudag og nú þegar ég
sest niður til að skrifa nokkur minn-
ingarorð velkjast aðeins sundur-
lausar setningar um hugann.
Mér virtist alltaf að Siggi myndi
verða einn af þeim sem ná háum
aldri í stað þess að deyja í blóma
lífsins eins og raunin hefur orðið.
Hann var alltaf hraustur og lífs-
glaður og oftast lifnaði yfir manni
þegar maður hitti hann. Hann var
alltaf hress og lét skoðanir sínar í
ljós þó að ekki væru allir sammála
honum. Það kom fyrir að ég væri
ekki sáttur við hann en það risti
aldrei djúpt.
Lífsbaráttan reyndist þeim Her-
borgu og Sigga ekki alltaf auðveld
og það varð til þess að hann varð
að vinna mjög mikið og þó að hann
væri dugnaðarforkur og gæti unnið
við flest held ég að hann hefði held-
ur viljað vera meira með fjölskyld-
unni. Hann var mikill fjölskyldu-
maður, hann var systur minni góður
eiginmaður og dætrum sínum góður
faðir. Því held ég að vel eigi við
orð úr erlendum texta sem ég heyrði
nýlega. Þau útleggjast eitthvað á
þessa leið: „Við verðum alltaf sam-
an, hversu langt sem kann að virð-
ast á milli okkar.“ Ég held að Siggi
verði alltaf hjá fjölskyldu sinni og
þeim sem þekktu hann í minning-
unni og í anda.
Þessar línur hafa lítið meira gert
en að sýna hvað orð fá illa lýst
hugarástandi og minningu. Ég vona
að Guð gefi systur minni og dætrum
hennar og foreldrum Sigga og
systkinum styrk til að bera þá sorg
sem á þau er lögð en jafnframt
halda á lofti minningunni um góðan
dreng.
Einar G. Pálsson og fjölskylda.
Síst er mér gleði í hug þegar ég
sest niður til að minnast Sigurgríms
mágs míns, sem lést af slysförum
sunnudaginn 9. ágúst sl. Samt vil
ég reyna að leggja út af gleðinni.
Ég vil minnast unga mannsins
sem Herborg systir mín hitti austur
í sveitum á vorkvöldi árið 1977.
Hann hafði svo þétt handtak, bros-
mild augu og örugga framkomu.
Ég þóttist sjá að þarna var sam-
band í uppsiglingu sem ekki yrði
rofið og það gladdi mig þegar þau
gengu í hjónaband árið 1980.
Ég vil líka minnast hans sem
stolts og umhyggjusams föður
dætra sinna tveggja, Herdísar, sem
fæddist 1980 og Hildar, sem fædd
er árið 1986.
Ég minnist þess líka hvernig allt
lék í höndunum á honum sem hann
fékkst við: Sigurgrímur var búfræð-
ingur frá Hvanneyri og hugur hans
stóð alltaf til bústarfa. Þau hjónin
bjuggu í sveit um tíma en urðu eins
og fleiri að horfast í augu við það
að búið þeirra gaf ekki svo af sér
að hægt væri að lifa af því. En það
áfall bugaði hann ekki fremur en
aðrar kennslustundir sem hann
hlaut í skóla lífsins. Bjartsýnin og
kjarkurinn var óbilandi og þau hjón-
in stóðu saman sem einn maður
þótt okkur hinum þætti stundum
nóg um þau áföil sem forsjónin lét
dynja á þeim. Eitt verkefnið tók við
af öðru og allt var leyst af hendi
af kostgæfni. Erfiðleikar og vanda-
mál voru orð sem voru ekki til í
orðasafni Sigga. Verkefnin voru til
að leysa þau og það sem að höndum
bar var fengist við og greitt úr.
Ég vil einnig minnast náttúru-
unnandans og náttúrubarnsins Sig-
urgríms. Hann kunni skil á svo fjöl-
mörgu í ríki náttúrunnar og síðustu
ár eyddi hann flestum stopulla frí-
stunda sinna á fjöllum. „Þetta er
vanabindandi,“ sagði hann stundum
um þetta áhugamál sitt. Eitt af
gleðiefnum okkar er að í sumar
komst hann með fjölskyldu sína í
fjallaferð sem hann hafði lengi
langað til að fara og þau nutu öll
þessarar góðu samveru.
Ég á einnig góðar minningar um
samtöl um trúmál og andleg efni.
Hann var að byija að rækta hæfi-
leika sína á þvi sviði þegar guð
kallaði hann til sín héðan úr heimi
til annarra verkefna.
Getum við ekki öll, vinir hans,
ættingjar og venslafólk, glaðst yfir
því að hafa fengið að vera samvist-
um við Sigga þann stutta tíma sem
honum var ætlaður hér á jörð?
Klöppum gleðina í stein.
Veri Sigurgrímur mágur minn
kært kvaddur.
Gréta Pálsdóttir.
Það er sunnudagskvöld þegar
okkur berast þau hörmulegu tíðindi
að kær vinur okkar, Sigurgrímur,
hafi látist af slysförum fyrr um
daginn. í fyrstu er erfitt að trúa
því að þetta sé satt, hann sem var
svo fullur af lífi og krafti fyrir örfá-
um dögum þegar hann kom til okk-
Björg Jónsdóttirf
Haga - Kveðjuorð
Fædd 21. desember 1900
Dáin 6. ágúst 1992
Elskulega langamma okkar,
Björg Jónsdóttir í Haga á Barða-
strönd, lést 6. þ.m.
Við munum alltaf sakna hennar
og var hún hér heima í Haga allt
að nokkrum dögum áður en hún dó.
Amma Björg hugsaði ávallt vel
um okkur og sá til þess að það
besta væri gert fyrir okkur. Hún
langamma Björg var ljósmóðir og
munu því örugglega margar konur
hugsa til hennar núna.
Hún átti 7 barnabörn og voru
þau öll nýlega búin að vera hér
áður en hún dó. Og einnig átti hún
18 langömmubörn sem flest voru
nýlega búin að vera hér. Hún hafði
alltaf gaman að því þegar margir
voru í Haga og fannst tómlegt á
haustin þegar straumnum fór að
linna.
Hún langamma var mjög trúuð
og kenndi okkur mörg vers og
bænir og hélt okkur vel við trúna.
Hún var organisti í Hagakirkju hér
á Barðaströnd og hafði hún því
mjög gaman af því þegar við vorum
farnar að geta spilað aðeins og
spiluðum við fyrir hana. Það verð-
ur tómlegt að koma í „sveitina"
eins og við segjum og sjá
langömmu ekki liggjandi í horninu
sínu.
Þetta er ekki löng grein en við
vildum minnast ömmu Bjargar og
mun hún ávallt eiga vissan stað í
hjarta okkar. Við vonum að
langömmu líði vel hjá góðum Guði.
Við viljum láta fylgja með sálm
sem hún hélt mikið upp á og kenndi
okkur.
Leið þú mína litlu hendi
Ijúfi Jesú þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu
blíði Jesú að mér gáðu.
Kósa, Rakel og Rán.
ar og sótti hey sem hann síðan flutti
í bæinn.
Stórt skarð er nú komið í vina-
hópinn. Skarð sem aldrei verður
fyllt aftur.
Okkar fyrstu kynni hófust þegar
Sigurgrímur og Herborg fluttu í
Heiðarbæ í Villingaholtshreppi
ásamt Herdísi, dóttur sinni. Fljót-
lega tókst með okkur vinátta og
saman áttum við margar góðar
samverustundir. Árið 1986 eignuð-
ust Heiðarbæjarhjónin Hildi dóttur
sína. Báðar voru stelpurnar mjög
hændar að pabba sínum enda kom
það í hans hlut að gæta þeirra
meðan Herborg var að vinna á
Sjúkrahúsi Suðurlands.
Sigurgrímur var mikill atorku-
maður og gott var að leita til hans
ef við þurftum að fá aðstoð við eitt-
hvað hjá okkur. Einnig var alltaf
svo upplífgandi að spjalla við hann,
þó ekki væri nema smástund því
hann var alltaf svo bjartsýnn og
hress. Sveitamaður var hann í eðli
sínu og þó örlögin hafi ekki ætlað
þeim langa veru í sveitinni hjá okk-
ur, sagði hann að seinna - ætlaði
hann í sveitina aftur, ef ekki í okk-
ar sveit, þá bara í einhveija aðra.
Fyrir nokkrum árum flutti fjöl-
skyldan á Selfoss en síðan til
Reykjavíkur og var ætlunin að búa
þar á meðan Herborg kláraði nám
sitt sem ljósmóðir.
Margar minningar koma fram í
hugann þegar horft til baka. Hæst
ber þó ferðalag með þeim hjónum
til London fyrir tveimur árum. Allt-
af var ætlunin að fara aðra ferð
saman, en af því getur ekki orðið,
Sigurgrímur vinur okkar er farinn
í ferðalag, ferðalag sem aldrei tekur
enda.
Við óskum honum góðrar ferðar
og þökkum honum fyrir allar þær
góðu samverustundir sem við áttum
saman.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um. Hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta; ég er svo nærri að hvert eitt ykkar
tár snertir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið... En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, sál mín lyftist upp í mót
til ljóssins: Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífínu...
(Óþekktur höfundur)
Elsku Herborg, Herdís, Hildur
og aðrir aðstandendur, við sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur og
megi guð styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg.
Jónas og Birna
Egilsstöðum I.
Ég kynntist Sigurgrími þegar ég
var send í sveit í Holt, þá 12 ára
gömul. Siggi gerði ekki alla að vin-
um sínum en með tímanum tókst
með okkur ágætur vinskapur. Við
krakkarnir tókum okkur ýmislegt
fyrir hendur þarna í Holti. Aldrei
kom leiðinlegur tími. Oft fórum við
í útreiðartúra og er mér sérstaklega
minnisstæður einn slíkur sem við
Siggi fórum í saman. Ég stakk upp
Minning:
Leifur Loftsson
Fæddur 17. apríl 1909
Dáinn 7. ágúst 1992
Þegar ég frétti að Leifur í Vinj-
um væri dáinn komu upp í hugann
minningar um hann allt frá því að
ég var lítið barn. Leifur var alltaf
afskaplega barngóður maður og
ég fékk svo sannarlega að njóta
þess á barnsárum mínum. Við
systkinin og flestir aðrir krakkar
í hverfinu hændumst að honum og
oft fengum við að vera inni á verk-
stæði hjá honum og fylgjast með
honum þar sem hannn var við stöf
í smiðjunni. Stundum fengum við
að kveikja í járnsöginni sem hann
notaði við störf sín, og hafði hann-
að og smíðað sjálfur. Það var allt-
af hægt að leita til hans ef reiðhjól-
ið bilaði og við vorum alltaf viss
um að Leifur gæti lagað allt sem
bilaði.
Leifur og verkstæðið hans var
stór partur af sveitinni og margir
leituðu til hans með bilaða hluti.
Ég minnist þess aldrei að hafa séð
Leif ráðalausan yfir verkefni. En
hann var alltaf hógvær þegar hann
skoðaði hlutina, velti þeim mikið
fyrir sér og alltaf hafði hann ein-
hveijar lausnir. Of sauð hann fyrir
mig hluti sem aðrir töluðu um að
væri útilokað að gera og oft fékk
ég hjá honum skrúfuna sem pass-
aði eftir að ég hafði farið í margar
verslanir. Ég hafði það oft á tilfinn-
ingunni að Leifur ætti allar þær
skrúfugerðir sem til væru í veröld-
inni og gæti gert allt sem við
kæmi járnsmíðum eð viðgerðum á
járnhlutum. Enda liggja líka mörg
handtökin eftir hann t.d. smíðaði
hann turninn á Mosfellskirkju.
Hann smíðaði líka stangamél í
hross og mikið af þeim verkfærum
og vélum sem hann notaði í smiðj-
unni.
En nú er þessi barn tóði merkis-
maður dáinn og minni. garnar ein-
ar eftir og þær ber að 'arðveita.
Haraldur Sigvaldason.
Það var haustið 1970 að við
hjónin kynnumst Leifi fyrst. Við
vorum að flytja í Mosfellsbæ og
fengum húsaskjól hjá honum, nut-
um þar móðursystkina konu
minnar, og dvöldum í Vinjum á
annað ár. Við Hulda erum forlög-
unum þakklát fyrir þessa ráðstöf-
un, því við kynntumst perlumenni,
og gatan milli heimila okkar hefir
ekki gróið síðan, vináttan styrkzt
og eflst.
Leifur var fæddur að Bakka í
Austur-Landeyjum, þriðji í röð 8
barna Kristínar Sigurðardóttur,
húsfreyju og ljósmóður, og Lofts
Þórðarsonar, bónda og smiðs. Að
Bakka ólst hann upp, en stuttu
eftir fermingu hleypir hann heim-
draganum, heldur til Reykjavíkur
og nemur bókband. Við það undi
hann löngum síðan, þá tími gafst
frá dagsins önn, mikill vinur bóka,
og svo fróður af þeim kynnum,
að langskólagengna setti hljóða.
Já, í hillum hans var ekki léttmet-
ið, til þess að drepa tíma, heldur
fræðibækur um hin ólíkustu efni
milli jarðar og hnattahylsins. Efni
í mikinn fræðagrúskara, það var
hann, en ytri kjör beindu honum
á aðrar brautir, svo aðeins með
því að teygja úr dögum sínum gat
hann gert gælur við þetta eðli sitt.
Hann var dverghagi, nam húsa-
málun og vann við smíðar í Vest-
mannaeyjum, þá hann tók að huga
að stöðu á starfsvangi. Vann að
síðan fyrst í Eyjum en um Saltvík
á Kjalarnesi í verkstæði Álafoss
lá leið hans. Þar var hann við véla-
viðgérðir, unz hann stofnaði járn-
smíðaverkstæðið Dverghamar.
Það rak hann fyrst ásamt öðrum,
síðan einn meðan stætt var á starf-
svelli. Margur átti erindi í smiðju
hans, því að þar var ekki aðeins
fagmannshöndin að verki, heldur
líka greiðvikinn hugur svo af bar.
Það fengum við vinir hans að
reyna. Streðsins maður, heimspek-
á að við færum yfir í næsta hrepp
en þangað hafði ég aldrei farið ríð-
andi. Eitthvað dróst útreiðartúrinn
á langinn og fólk heima orðið óró-
legt. Eg var ávítuð mjög hæversk-
lega en Siggi fékk skammir fyrir
að hafa í heimildarleysi dregið mig
alla leið yfir í næsta hrepp. Ég fann
til með honum þar sem ég vissi upp
á mig skömmina. Ég var einnig
viss um að hann mundi reiðast mér
og aldrei vilja hafa mig aftur með
sér í útreiðartúr. „Taktu þetta ekki
nærri þér,“ sagði hann, „við höldum
okkur bara innan hreppamarkanna
hér eftir.“ Siggi gat orðið fjúkandi
reiður ef hann hafði ástæðu til en
hann gat líka haldið ró sinni lengur
en allir aðrir.
Nokkrum árum seinna í Kópa-
voginum kynnti Herborg frænka
mig fyrir kærastanum sínum. Var
þar kominn yfír hreppamörkin Sig-
urgrímur frá Holti sem ég hafði
ekki séð í nokkur ár. Mér fannst
mjög ánægjulegt að fá hann í fjöl-
skylduna og fannst hún auðugri á
eftir.
Elsku Siggi vinur minn hefur
aldrei kært sig um lof honum til
handa. Ég vil þó segja að enginn
fetar í fótspor hans því hann var
einstakur. Og elsku Herborg
frænka, það er erfið leið framund-
an. Ég vil aðeins endurtaka þau orð
er Sigurgrímur sagði í samtali okk-
ar fyrir stuttu: „Hún Herborg kemst
alltaf þangað sem hún ætlar sér.“
Við Þorbjörn ásamt fyölskyldu
minni sendum innilegar samúðar-
kveðjur til þín og dætranna, einnig
í Holt og Borgames. Guð geymi
ykkur öll.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vðrn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láta vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S.E.)
Ragnhildur Þorgeirsdóttir.
ingur, fagurkeri í floskirkju nátt-
úrunnar, allt þetta var hann. List
manna mat hann mikils, sá þar
tinda hæsta í verkum vinanna
góðu að Hulduhólum, sveigði við
og járn að þeirra vilja.
Víst var hann sérlundaður, gekk
sinn veg óáreitinn, kröfulaus um
annarra hylli, en hitti hann lítil-
magna eða barn á för, þá urðu
augu hans barmafull af sólskini,
hugur hans umvefjandi kærleikur.
Um sjálfan sig var hann dulur,
vildi lifa af verkum sínum, ekki
orðum. Marga gáfu hans geymir
þvi þögnin. Steðjinn hans einn
hlýddi til dæmis á .stuðla hans og
rím, og svo einn og einn góðvinur,
í rökkri.
Síðustu árin setti streð áranna
á líkama hans mark. Hann tók að
huga að heilsu- og líkamsrækt,
gerðist sund- og göngugarpur.
Kveðja átti þetta aðeins að vera,
þökk mín, konu og barna fyrir það
lán að hafa kynnst slíku gull-
hjarta, sem gaf og gefur lífi okkar
fylling, lit. Það er skemmtilegra
að vera manneskja á eftir.
Guð leiði hann um sólarsali.
Þráinn Þorsteinsson.