Morgunblaðið - 24.06.1994, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 24. JÚNÍ 1994 35
MINNINGAR
JOHANN KRISTINN
JÓNSSON
4- Jóhann Krist-
* inn Jónsson
fæddist á Húsavík
6. október 1924.
Hann lést þar i bæ
15. júni síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðbjörg Jó-
hannesdóttir og
Jón Sörensson for-
maður á Húsavík.
Jóhann var elstur
sjö systkina. Næst-
ur kom Sören, sem
var starfsmaður
Sambandsins í
Reykjavík, en er nú
látinn, þá Ingibjörg, starfs-
stúlka í Búnaðarbankanum í
Reykjavík, Skúli, starfsmaður
Kaupfélags Þingeyinga, Krist-
ín, húsmóðir á Húsavík, vann
áður þjá Kaupfélagi Þing-
eyinga, Sigrún, starfsstúlka í
Landsbankanum á Húsavík, og
Hafliði, málari á Húsavík. Jó-
hann var við nám í Samvinnu-
skólanum 1944-46 og sótti
fiskiðnaðarnámskeið sjávarút-
vegsráðuneytisins 1948. Hann
hóf sjósókn barnungur og vann
ýmis störf til sjós og lands uns
hann varð framkvæmdastjóri
Fiskiðjusamlags Húsavikur
1951—1955. Hann var kaupfé-
lagsstjóri Kaupfélags Langnes-
inga 1955-1961, er hann gerð-
ist starfsmaður Kaupfélags
Raufarhafnar og fram-
kvæmdasljóri Borga á Seyðis-
firði. Þá var hann um skeið
sparisjóðsstjóri Sparisjóðs
Kaupfélags Þingeyinga og síð-
an kaupfélagsstjóri Kaupfé-
lags Raufarhafnar. Vorið 1965
fluttist Jóhann á ný til Húsavík-
ur, þar sem hann vann við út-
gerð og rak sjálfstætt bókhald
fyrir fyrirtæki til dauðadags,
en jafnframt var hann um tíma
verksmiðjustjóri hjá Síldar-
verksmiðjum ríkisins á Húsa-
vík. Jóhann var bæjarfulltrúi
Sjálfstæðisflokksins á Húsavík
1974 til 1978 og gegndi auk
þess ótal trúnaðarstörfum fyr-
ir ýmis félagasamtök. Meðal
annars var hann einn af stofn-
endum og stjórnandi Frímúr-
arareglunnar á Húsavík ailt
fram á síðasta ár. Jóhann gift-
ist árið 1954 eftirlifandi konu
sinni, Þórhildi Björgu Kristj-
ánsdóttur, og gekk þá jafn-
framt í föðurstað dóttur henn-
ar, Margréti Sigríði Árnadótt-
ur, en hún á eina dóttur, Hönnu
Björgu Guðmundsdóttur. Jó-
hann verður jarðsettur frá
Húsavíkurkirkju í dag.
fór fyrst
flokkinn.
oft notið
maður og fylgdi Sjálf-
stæðisflokkunum fast
að málum. Hann átti
sæti í bæjarstjórn
Húsavíkur 1974 -
1978, en kaus að
draga sig í hlé. Á þess-
um vettvangi gegndi
hann margvíslegum
trúnaðarstörfum og
áttum við þar langt og
gott samstarf, sem ég
er þakklátur fyrir og
lærði af.
Ég kynntist þeim
Þórhildi og Jóhanni
haustið 1970, þegar ég
fram fyrir Sjálfstæðis-
Síðan höfum við hjónin
rausnar og drengskapar
þeirra hjóna, síðast nú fyrir réttum
mánuði. Heimilið var opið og hlýtt,
Kelduhverfi upp á veggjum með
fallegu myndunum hans Sveins
Þórarinssoanr og allt eins og það
átti að vera.
Svo kom kallið fyrirvaralaust og
ég hef verið að hugsa til þín síðan,
kæra frænka. Viðbrigðin eru snögg
og er sorgin þung eftir góðan dreng
og vin. Þessar línur bera þér, Mar-
gréti og Hönnu Björgu, augasteini
afa síns, samúðarkveðjur okkar
Kristrúnar. Megi Jóhann í friði
hvfla.
Halldór Blöndal.
„Dáinn, horfinn!" - Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir.
En eg veit að látinn lifir,
það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og lífið þjóða?
Hvað væri sigur sonarins góða?
Illur draumur, opin gröf.
(Jónas Hallgrimsson)
Þessi orð þjóðskáldsins komu mér
í hug, þegar mér bárust þau sorg-
artíðindi, að vinur minn, Jóhann,
hefði orðið bráðkvaddur á heimili
sínu. Hann hafði átt við erfíð veik-
indi að stríða, þannig að þetta þurfti
ekki að koma mér svo mjög á óvart,
en dauðinn kemur manni alltaf á
óvart. Jóhann var karlmenni og
kvartaði ekki, en vann eftir mætti
allt til enda. Það duldist þó engurn
að hann undi því illa að hafa ekki
lengur þrek til að vinna eins og
áður.
Jóhann var fæddur á Húsavík
og ólst upp að Setbergi hjá foreldr-
um sínum, Jóni Sörenssyni og konu
hans, Guðbjörgu Jóhannesdóttur.
Stóðu að Jóhanni traustir þingeysk-
ir stofnar. Jóhann stundaði almenna
skólagöngu á Húsavík, og var þar
einnig í unglingaskóla. Hann stund-
aði nám við Samvinnuskólann
1944-1946. Var á Fiskiðnaðar-
námskeiði sjávarútvegsráðuneytis-
ins 1948. Hann vann almenna
vinnu, aðallega sjómennsku, til
1951. Framkvæmdastjóri Fiskiðju-
samlags Húsavíkur 1951-1955,
kaupfélagsstjóri á Þórshöfn 1955-
1961, og á Raufarhöfn 1961-1965.
Hefur síðan rekið bókhaldsskrif-
stofu á Húsavík, jafnframt verið
verksmiðjustjóri Síldarverksmiðja
ríkisins frá 1968, og hluthafi og
framkvæmdastjóri útgerðarfélags
frá 1967. Hann var bæjarfulltrúi
fyrir Sjálfstæðisflokkinn í bæjar-
stjórn Húsavíkur 1974-1978. Þá
hefur hann setið í ýmsum nefndum
bæjarins, bæði fyrr og síðar.
Jóhann gekk að eiga konu sína,
Þórhildi Björgu Kristjánsdóttur, 30.
12. 1954. Hann reisti þeim stórt
og glæsilegt íbúðarhús að Ketils-
braut 5, þar sem þau komu sér upp
fallegu heimili og hafa búið þar
rausnarbúi síðan, við mikinn gesta-
gang, enda eru þau bæði vinmörg
og gestrisin með afbrigðum, og
hefur sá, er þessar línur ritar, marg-
oft notið þess, og er þess gott að
minnast. Foreldrar Þórhildar, eða
Dúllu, eins og við nefndum hana
oftast, áttu traustan stuðning hjá
Jóhanni, og hann gekk í föðurstað
dóttur Dúllu, og var mjög kært með
þeim, og þegar Margrét Sigríður
eignaðist litla stúlku, var hún látin
heita Hanna Björg, eða nöfnum afa
og ömmu. Hún var eftir það sólar-
geislinn á heimilinu og yndi og
augasteinn afa síns og ömmu. Það
er eftirminnilegt, hvað honum þótti
vænt um þær mæðgur allar, enda
var hjónaband Jóhanns og Dúllu,
frænku minnar og uppeldissystur,
alltaf með ágætum. Dúlla var ágæt
húsmóðir og Jóhann ekki síður mik
ill heimilisfaðir.
Við, sem áttum því láni að fagna
að þekkja Jóhann, vitum hve mikill
ágætismaður hann var, bæði traust-
ur og trúr á allan hátt. Hann var
stór og þrekvaxinn og höfðingleg-
ur. Hann var ákveðinn í skoðunum
og fastur fyrir ef því var að skipta,
en á hinn bóginn mikið ljúfmenni
og barngóður, svo af bar.
Jóhanns er sárt saknað af öllum
þeim sem kynntust honum. En sár
astur harmur er þó kveðinn að eig-
inkonu hans, dóttur og dótturdótt-
ur. Ég bið algóðan Guð að vaka
yfír þeim og veita þeim styrk á
þessum erfiðu sorgartímum.
Drottinn blessi minningu Jó
hanns Kr. Jónssonar.
Stefán Bogason.
KETILL JENSSON
JÓHANN KR. Jónsson lést hinn
15. júní sl., þar sem hann vann að
vorverkunum í garðinum sínum.
Það er fallegur dauðdagi.
Jóhann var heimakær og trúr
sínu og sínum. Heima var best að
hitta hann. Þar var hann hrókur
alls fagnaðar. Þar var hann á
heimavelli.
Jóhann var mikill áhugamaður
og málafylgjumaður fyrir hveiju
því, sem hann vildi beita sér fyrir.
Hann var í essinu sínu, þegar talað
var um atvinnumál eða þjóðmál,
glöggur á aðalatriði og gat verið
spurull, ef svo bar undir. En það
var líka skammt í glettnina og
gamansemina. Og nú þegar ég
hugsa til baka, þykir mér vænst
um hlýjuna og traustið, sem honum
var eiginlegt.
Jóhann átti ekki langa skóla-
göngu að baki, en árin tvö í Sam-
vinnuskólanum nýttust honum út í
hörgul. Á starfsævi sinni tókst
hann á við margvísleg og erfið við-
fangsefni og ávann sér traust hjá
hverjum sem hann átti við að
skipta.
Jóhann hafði sterkar lífsskoðan-
ir, var mikill einstaklingshyggju-
+ Ketill Jensson var fæddur
í Reykjavík 24. september
1925. Hann lést á heimili sínu
12. júní síðastliðinn og var út-
för hans gerð frá Dómkirkj-
unni í gær.
SUNNUDAGINN 12. júní lagði
Ketill Jensson í sína hinstu siglingu.
Það mun hafa verið 1947 að við
Ketill lentum saman í skiprúmi á
togara. Tókust þegar með okkur
góð kynni sem þróuðust brátt upp
í vináttu er hélst meðan báðir lifðu.
Ketill var mikill þrekmaður,
glæsilegur fulltrúi þeirra íslensku
æskumanna sem tóku út þroska sinn
í hörðum skóla togaramennskunnar.
Ungur varð hann háseti á togara
og síðar kyndari. Það þætti ekki
sæluvist nú á tímum. Ég hygg að
skólinn sá er Ketill hlaut á sjónum
hafí reynst honum drjúgt veganesti
í lífinu. Seinna sigldi Ketill á farskip-
um.
Þekktastur varð Ketill fyrir söng
sinn. Hann lærði söng á Italíu og
hafði afburða fallega tenórrödd. Ég
læt söngfróðari mönnum eftir að
Qalla um þann þátt í lífi hans.
Síðar gerðist Ketill fískmatsmað-
ur og vann að því starfí lengst af
við góðan orðstír. Síðustu árin var
hann starfsmaður Ríkisendurskoð-
unar.
Ketill og Selma konan hans máttu
þola margt mótlætið, sonarmissi og
heilsutjón. Aldrei heyrðist orð frá
þeim hjónum, hvað sem á gekk. I
mínum huga varð aðal Ketils og
Selmu óbugandi kjarkur og æðru-
leysi.
Ketill var ákafamaður til verka
og mikill málafylgjumaður ef á
þurfti að halda. Málfar hans var
einstaklega litríkt og beinskeytt.
Það skildu allir hvað Ketill sagði.
í áratugi áttum við Ketill og
makar okkar margar góðar stundir
saman. Það verður því skarð eftir
Ketil í okkar lífí.
Ekki er hægt að minnast Ketils
án þess að skopskyn hans komi í
hugann. Því verður lengi við brugð-
ið af þeim sem til þekkja.
Við Gerða minnumst Ketils með
hlýhug og virðingu. Við vottum
Selmu, börnunum og aðstandendum
öllum okkar innilegustu samúð.
Halldór B. Stefánsson.
í dag verður Ketill Jensson,
starfsmaður hjá Ríkisendurskoðun,
jarðsunginn en hann varð bráð-
kvaddur hinn 13. júní sl. Sjaldan
ELÍS GEIR GUÐNA-
SON OG VALBORG ,
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Elís Geir
Guðnason
bóndi var fædd-
ur á Randvers-
stöðum í Breið-
dal 16. júní 1916.
Hann lést á
sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 22.
apríl síðastliðinn
og fór útför
hans fram frá
Heydalakirkju
7. maí. Foreldr-
ar hans voru
Sigríður Jóns-
dóttir frá Þver-
hamri á Breiðdalsvík og Guðni
Árnason frá Randversstöðum í
Breiðdal. Systkini hans voru
Höskuldur Ottó Guðmundsson
(látinn), Ágúst Guðnason (lát-
inn) og Guðný Guðnadóttir, sem
lést barn að aldri. Valborg
Guðmundsdóttir var fædd á
Hrauni við Reyðarfjörð 1. maí
1918. Hún lést á sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum 2. april 1993 og
fór útför hennar fram frá
Heydalakirkju 10. apríl 1993.
Foreldrar Valborgar voru Jón-
ína Olsen frá Hrauni við
Reyðarfjörð og Guðmundur
Jónsson frá Giljum í Jökuldal.
Systkini hennar eru Magnús,
Jens, Lára; Ingibjörg, Anna
María og Oskar (látinn). Elís
og Valborg giftu sig 24. júni
1939. Börn þeirra eru: Guðný
Sigríður, f. 18.8. 1940, Ragnar,
f. 31.10. 1941, Elín Þórdís, f.
20.5. 1943, Guðmundur, F.
22.10. 1944, Hulda Sigrún, f.
25.10. 1948, Jón Árni, f. 8.4.
1950, Egill Reynir, f. 1.7. 1952,
Magnús Hafsteinn, f. 31.1.1954,
Randver Ásgeir, f. 16.9. 1956,
stúlka, f. 1960, lést í fæðingu,
drengur, f. 1962, lést í fæðingu.
Þó í okkar ferðafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningamar yfir.
(Bjami Jónsson frá Gröf.)
ÞAÐ VAR alltaf gott að koma í
Randversstaði til afa og ömmu á
sumrin. Þar lékum við okkur á tún-
unum og í klettunum heilu dagana.
Ef eitthvað kom fyrir var stutt að
hlaupa í fangið á ömmu eða afa
og fá huggun þar. Afí sat löngum
í eldhúskróknum eftir að hann hætti
að geta verið úti og dundaði við
ýmislegt smálegt. Ekkert okkar
barnabamanna gleymir því þegar
hann var að reyna að kenna okkur
að drekka kaffí og skildi ekkert í
því af hveiju okkur fannst það
svona vont. Oftar en ekki kom það
fyrir að amma galdraði fram ein-
hveija flík á okkur krakkana, ann-
aðhvort handpijónaða eða saum^
aða. Þegar hún átti orðið erfítt með
að pijóna og sauma þá stakk hún
iðulega einhveiju smálegu í höndina
á okkur áður en við kvöddum hana.
í sveitinni undu þau sér vel en á
efri árum fluttu þau þaðan, fyrst
út á Breiðadalsvík og síðan upp í
Egilsstaði. Þá fannst þeim alltaf
gott að skreppa inn í Randversstaði
og fylgjast með því hvemig búskap-
urinn gekk þar. Þau vildu halda
sambandi við fólkið sitt og fannst
alltaf gott að fá það til sín. AmrrífP>
skrapp til Akureyrar á hverju sumri
meðan henni entist heilsa til. Hún
gætti þess alltaf að gera jafnt við
öll börnin, ömmubörnin og lang-
ömmubörnin sín. Eftir að afi og
amma hættu að geta farið til barn-
anna sinna var lögð enn ríkari
áhersla á að þau kæmu til þeirra.
Þá heyrðist jafnan hjá þeim hvers
lags asi þetta væri á unga fólkinu,
það hefði aldrei tíma tH að stoppa
neitt að ráði og væri alltaf að flýta
sér þessi lifandi ósköp.
Eins og segir í vísunni hér á
undan, þá munu minningamar lifa
með okkur og berast þannig til
afkomenda okkar, þannig að afí
og amma gleymast aldrei. • '
Kristín, Jóhanna Valborg og
Kolbrún Lilja á Akureyri.
er ein báran stök því Ketill er þriðji
starfsmaður stofnunarinnar, sem
við samstarfsmenn hans fylgjum til
grafar á rétt rúmu hálfu ári.
Ketill réðst til stofnunarinnar á
árinu 1988 en hafði áður um árabil
starfað hjá Ríkismati sjávarafurða.
Á sínum yngri ámm stundaði hann
sjómennsku enda kominn af miklum
sjósóknumm. Áður hafði Ketill
numið sönglist hér heima og síðan
á Ítalíu. Þó svo að rödd hans þætti
bæði þýð og hljómfögur átti það
ekki fyrir honum að liggja að gera
sönginn að ævistarfi eins og hugur
hans stefndi til. Bæði var að heilsa
Ketils var ekki nægilega góð auk
þess sem allar aðstæður skömmu
eftir seinna stíð leyfðu ekki að svo
háleitir draumar ungra hæfileika-
manna næðu að rætast nema í ein-
staka tilvikum.
Ketill átti hins vegar eftir að
gleðjast yfír því að sjá svipaða
drauma sonar síns, Kolbeins, ræt-
ast. Það hefur ekki farið fram hjá
okkur hve mjög hæfíleikar og frami
Kolbeins og ópemsviðinu glöddu
hjarta Ketils. Hann fylgdist ekki
aðeins með velgengni hans síðustu
misserin úr fjarlægð heldur náði
hann m.a. að hlýða á Kolbein syngja
í ópemnni í Prag í maí sl. og síðan
aftur hér heima á listahátíðinni í
Reykjavík.
Ketill var mjög skemmtilegur
samstarfsmaður. Reyndar átti hann
til að vera nokkuð snefsinn auk
þess að vera fljótur til svars ef svo
bar undir. Þeir sem kynntust honum
vom á hinn bóginn fljótir að átta
sig á því að þó að viðmót Ketils
gæti verið nokkuð hijúft á köflum
lá ekkert þar að baki. Þvert á móti
var hann yfirleitt notalegur í sam-
skiptum og fullur samúðar með þeim
sem mætt hafa andstreymi í lífínu
enda hafði hann sjálfur kynnst því.
Ketill var fróður og hafði frá mörgu
að segja frá fyrri árum. Hann átti»>'
auðvelt með að sjá spaugilegar hlið-
ar á málum enda ágætur húmoristi
þó oft væri kímnin nokkuð grálett-
inn. Mjög gaman var að heyra sög-
ur hans af bæjarlífi hér í Reykjavík
á ámm áður svo og veiðiferðum sem
hann tók þátt í bæði á heimamiðum
og á miðunum við Nýfundnaland.
Ketill kvæntist Selmu Samúels-
dóttur sem lifir eiginmann sinn. Þau
eignuðust þijá syni og em tveir á
lífí, Kolbeinn og Ólafur, en sá þriðji
lést af slysfömm í æsku. Ketill hef-
ur reynst eiginkonu sinni og sonum
ómetanlega í blíðu og stríðu og aita •
tíð verið vakandi yfir velferð þeirra.
nú þegar við samstarfsmenn hans
kveðjum og þökkum honum fyrir
samfylgdina vottum við Selmu,
börnum hans og ástvinum öllum
dýpstu samúð okkar.
Blessuð sé minning Ketils Jens-
sonar.
Starfsfólk Rikisendurskoðunar.