Morgunblaðið - 08.02.1995, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 8. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
-I
MIIMNIIMGAR
REBEKKA
EIRÍKSDÓTTIR
+ Rebekka Ei-
ríksdóttir fædd-
ist á Sandhaugum í
Bárðardal 10. ágúst
1912. Hún andaðist
á Landspítalanum
28. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Eirík-
ur Sigurðsson,
bóndi, og Guðrún
Jónsdóttir kona
hans, bæði fæddir
Bárðdælingar. Re-
bekka var yngst
fimm systra, en eini
bróðirinn var
yngri. Systumar
voru; Anna, húsfreyja á Sel-
fossi, gift Birai Sigurbjörnssyni
bankagjaldkera, Guðrún, sem
lengi var í Kaupmannahöfn, en
nú á Akureyri, ein á lífi þeirra
systkina, Kristín Jóhanna, ljós-
móðir í Aðaldal, gift Þórhalli
Andréssyni, Sigríður, Ijósmóðir
á Stokkseyri, gift Sigurði Sig-
urðssyni. Bróðirínn var Sigurð-
ur, bóndi á Sandhaugum, en
kona hans var Steinunn Kjart-
ansdóttir. Rebekka ólst upp í
föðurgarði. Hún var nemandi í
Kveðja frá fósturdóttur
ÉG SIT hér við dánarbeð þitt og
kveð þig í hinsta sinn, með tár á
kinn elsku besta fósturmóðir mín.
Guð taki þig í himinn inn, sitji engl-
ar yfír þér. Guð blessi þig. Enginn
þér gleymir. Guð þig geymir.
Drottinn blessi þig og varðveiti
þig-
Drottinn láti sína ásjónu lýsa yfír
þig og gefí þér frið, í Jesú nafni,
amen.
Far þú í friði
friður pðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Innijeg samúð, Halldór minn.
Ósk Elín Jóhannesdóttir.
Ég var stödd í Bandaríkjunum ec
ég frétti um andlát elskulegrar
ömmu minnar hinn 28. janúar sl.
Mér var mjög brugðið, því ég átti
von þvi að við myndum hittast á ný
er ég kæmi til baka. Amma var allt-
af svo sterk og bjóst ég því við að
háum aldri. Hún hafði átt við veik-
indi að stríða um nokkurt skeið og
hafði legið á Landspítalanum síðastl-
iðna tvo mánuði.
Ég átti því láni að fagna að búa
hjá afa og ömmu. 2ja ára bjó ég hjá
þeim í eitt ár og var síðan hjá þeim
á sumrin til ellefu ára aldurs, en þá
fluttust þau til Reykjavíkur. Eftir
það varð ég tíður gestur hjá þeim
og fluttist síðan til þeirra sem ungl-
ingur og bjó hjá þeim í sjö ár.
Sterkasta minningin um ömmu
er hversu einstaklega góð og um-
hyggjusöm hún var við mig alla tíð.
Ástríki hennar var mikið og ég minn-
ist þess hversu auðvelt það var að
rata í hlýjan faðminn hennar þegar
ég var lítil og hversu beint lá við
að þakka henni alltaf fyrir matinn
með kossi. Hún hafði gaman af því
að syngja og segja sögur og ég man
hve ég naut þess að hlusta á vísum-
ar og sögumar í orði og tónum.
Amma var mjög dugleg að pijóna
og sauma á bamabömin sín og síðan
barnabarnabömin. Það vom ófáar
flíkumar sem báru handbragð henn-
ar, sem ég hef stolt gengið í um
dagana.
Það var gaman að sjá hvað amma
var stolt af bamabörnunum sínum.
Hún hafði gaman af því að segja frá
því að hún ætti engin börn, en að
hún ætti 13 bamaböm og sjö bama-
bamaböm.
Ég var alltaf svo ömgg hjá henni
ömmu, alltaf var gott að leita til
hennar. Þau afí vom einstaklega
umburðarlynd og alltaf tilbúin að
greiða götu mína. Amma studdi mig
með ráðum og dáð. Hún hvatti mig
þegar ég var að gefast upp á nám-
inu. Þessi hvatning varð til þess að
ég kláraði stúdentspróf og hef ég
alltaf verið henni þakklát fyrir það.
héraðsskólanum á
Laugum 1929-1931
og í Húsmæðra-
skólanum þar
1940-1941. Hún
giftist 1941 Hall-
dóri Kristjánssyni
á Kirkjubóli,
Bjarnadal í Onund-
arfirði, og fluttist
þangað. Þar bjó
hún óslitið í rúm
30 ár, að öðru leyti
en því, að veturna
1946-1950 var hún
í Reykjavík. Á
þeim tíma var hún
m.a. við_ nám í
Söngmálaskóla Þjóðkirkjunn-
ar. Haustið 1973 settust þau
hjón að í Reykjavík. Þau hjónin
ólu upp þijú fósturböra, sem
eru: Osk Elín Jóhannesdóttir,
húsmóðir í Reykjavík, gift Ólafi
Sverrissyni, sjö barna móðir,
Sigríður Eyrún Guðjónsdóttir,
húsmóðir í Grindavík, gift Sæv-
ari Sigurðssyni og eiga þau sex
dætur, og Sævar Björn Gunn-
arsson, múrarí í Reykjavík.
Útför Rebekku fer fram frá
Fossvogskirkju í dag.
Hún bar hag annarra mjög fyrir
bijósti og reyndist öðrum ákaflega
vel, hún vildi allt fyrir aðra gera.
Amma var mikil félagsvera. Hún
naut þess að vera innan um fólk og
var jafnan hress á mannamótum.
Hún var hnyttin í tilsvörum og stutt
í grínið. Það var henni mikils virði
að eiga góða vini í stúkunni Eining-
unni.
Amma hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum og við vorum ekki alltaf
sammála, en alltaf var mikill kær-
leikur okkar á milli. Þó svo að við
værum ekki blóðskyldar var samt
með okkur djúpur andlegur skyld-
leiki.
Þó svo hún amma mín sé horfin
úr þessum heimi, er hún ekki horfin
mér, því hluti af henni mun ætíð Iifa
í mér, allt sem hún kenndi mér, allt
sem hún gaf mér mun ávallt vera
með mér, vera hluti af mér, sem ég
mun síðan koma áfram til minna
barna.
Elsku afí minn, ég bið guð um
að styðja þig og styrkja á þessum
erfiðu tímum, er þú nú kveður ást-
kæra eiginkonu, þú sem ert nýbúinn
að kveðja kæran fóstbróður þinn,
sem kvaddur var um aldur fram.
Með sorg í hjarta, en jafnframt
þakklæti í huga fyrir þá náð að
hafa fengið að deila með þér þessum
árum, kveð ég þig elsku, amma mín.
Er ég sit hér og skrifa um þig skil
ég betur og finn hversu umhyggja
þín og ástúð hafði djúp áhrif á líf
mitt. Þú varst mér sem ljós í lífínu
og það ljós mun ætíð skína innra
með mér og lýsa mér veginn. Þú
gafst mér dýrmæta gjöf, þú gafst
mér af hjarta þínu. Það var mér
mikils virði að eiga þig að. Hjartans
þakkir fyrir ánægjulega samleið
gegnum lífíð.
Við kveðjumst í bili, en minningin
um þig mun ætíð verma og minna
mig á það sem þú kenndir mér og
eftir stendur vissan um að við hitt-
umst aftur í ljóssins heimi.
Blessuð sé þín minning.
Sigurlaug R. Sævarsdóttir.
Það var mikið lán fyrir samtök
okkar góðtemplara í Reykjavík þegar
Halldór Kristjánsson frá Kirkjubóli
og hans mæta kona, Rebekka Eiríks-
dóttir, gerðust félagar stúkunnar
Einingar. Sá liðskostur sem okkur í
Einingunni bættist með tilkomu
þeirra ágætu og samrýndu hjóna
hefur auðgað og bætt starfsemi
hennar á marga vegu um tæplega
hálfrar aldar skeið.
Nú hefur Rebekka Eiríksdóttir
horfíð okkur sjónum. Hún lést, eftir
nokkra legu á sjúkrahú^i, að morgni
laugardags 28. janúar sl. á 83. ald-
ursári. Við í Einingunni sjáum því
nú bak eins úr hópi bestu félaga
hennar. Á kveðjustund rifjast upp
ýmislegt tengt persónulegum kynn-
um af Rebekku og framlagi hennar
til starfs í Einingunni um áratuga
skeið.
Rebekka var hlý og vel gerð mann-
eskja, sem kom fram af hispursleysi
við alla, jafnt háa sem lága, og glað-
værð sveif yfír vötnunum þegar það
átti við. Hún átti gott með að tjá sig
og bjó yfír þeim hæfileika að segja
fróðlega og skemmtilega frá ýmsu
sem hafði á daga hennar drifið í starfi
og leik. Eftirminnilegt verður hversu
stolt og hlýlega hún talaði um sveit-
ina sína, æskustöðvarnar í Bárðar-
dalnum og fólkið þar. Stundum
spurði hún þann, sem þessar línur
ritar og sinnti erindum fyrr á árum
í Suður-Þingeyjarsýslu, um menn og
málefni, sem snertu á einn eða annan
hátt Bárðardalinn. Var ekki laust við
að undirritaður, sem borgarbarn,
öfundaði þá, sem áttu slíkan minn-
ingasjóð, sem fólst í dalnum hennar
og lífínu sem lifað var þar á fyrstu
áratugum aldarinnar.
Fáir félagar hafa verið jafn trúir
stúkunni sem Rebekka, hvað þátt-
töku í starfí hennar snerti. Hljómlist-
in var hennar sérgrein og auðgaði
hún fundi með orgelleik. Oft leið-
beindi hún minni og stærri hópum
um söng, sem komu fram á samkom-
um góðtemplara. Auk þess lét hún
stundum að sér kveða, þegar mál
voru rædd í stúkunni og lagði ávallt
gott til máia.
Við Einingarfélagar minnumst
Rebekku Eiríksdóttur með virðingu
og þakklæti fyrir allt það góða og
ljúfa sem hún lét okkur í té með vin-
áttu sinni og í ánægjulegu samstarfi
um Iangt skeið. Hugurinn leitar nú
til Halldórs okkar, sem misst hefur
mikið, en þau Halldór og Rebekka
áttu að baki rúmlega hálfrar aldar
farsælan hjúskap. Við sendum hon-
um hugheilar samúðarkveðjur sem
og öðrum ástvinum Rebekku.
Blessuð sé minning Rebekku Ei-
ríksdóttur.
Einar Hannesson.
í fáum orðum langar okkur systk-
inin til að minnast Rebekku Eiríks-
dóttur frá Sandhaugum í Bárðardal.
Kynni okkar hófust fyrir tæpum
fímmtíu árum þegar Halldór og Re-
bekka bjuggu í Meðalholti 15 ásamt
foreldrum okkar. Á þessum árum
starfaði Halldór við blaðamennsku á
Tímanum. Þá vorum við systkinin
orðin fjögur og aðeins sex ára mun-
ur á því yngsta og því elsta. Það
var því í mörg horn að líta hjá móð-
ur okkar við heimilisstörf og varð
því að ráði að Rebekka aðstoðaði
mömmu við heimilisstörfín. Frá
þessum árum eigum við margar
minningar og sameiginlegt með
þeim öllum er góðvild og hlýja sem
Rebekka og Halldór sýndu okkur.
Rebekka var músikölsk og hafði
Iært að spila á orgel. Hjá okkur var
píanó og þó hún væri óvön píanói
þá greip hún í það við og við og
mamma söng og var þá oft glatt á
hjalla í Meðalholtinu. Hún kunni
mikið af ljóðum og lögum og var
óspör að miðla þeim til okkar á sinn
giaðværa hátt. Rebekka var spaug-
söm og hafði mikla frásagnargleði.
Þegar Dúna fór að læra á píanó
hvatti Rebekka hana og leiðbeindi
henni. Það má því segja að hún og
Halldór hafí sýnt okkur systkinunum
áhuga og umhyggju sem við værum
þeirra eigin börn. Áreiðanlega hefur
oft reynt á þolinmæðina þegar átti
að ná okkur inn á kvöldin og við
búin að tvístrast út um holt og móa.
Eftir að hafa búið nokkra vetur
í Reykjavík, en Rebekka var alltaf
á Kirkjubóli á sumrin, fluttu þau
Halldór alfarið vestur og bjuggu þ'ar
samfleytt til ársins 1973. Þau flutt-
ust þá til Reykjavíkur og bjuggu
fyrstu árin í næsta nágrenni við
mömmu og pabba. Var þá hægt að
rækja vináttusambönd á ný. Mamma
og Rebekka höfðu náið samband á
þessum árum og eftir að mamma
dó hafa þessi vináttutengsl aldrei
rofnað.
Rebekka hefur tekið virkan þátt
í starfí Félags framsóknarkvenna í
Reykjavík til margra ára. Hin síðari
ár eftir að Stína tók að starfa í félag-
inu hafa hún og Rebekka oftast
verið samferða á fundina og viðhald-
ið gömlum vinskap og skal henni
hér þakkað fyrir þann áhuga sem
hún sýndi málum félagsins.
Við þökum Rebekku vinskap og
tryggð í gegnum árin. Halldóri fær-
um við innilegar samúðarkveðjur frá
okkur systkinunum og föður okkar.
Guðrún, Tryggvi, Steinunn,
Kristín og Kolbeinn.
Það greri lítill kvistur í grýttu holti hér
sá granni sproti lifir og er falinn þér og mér
hann á að geta vaxið og orðið meiður sá
sem öryggi og heilbrigði og blessun stafar fri
Og hvað sem líður aldri og okkar Ijölda hér
þá ætlum við að beijast fyrir því sem betra er,
við viljum frelsa ísland frá vímu og eiturreyk,
við viljum ekki taka þátt í mannskemmandi leik.
(H.Kr.)
Fundarslitasöngur okkar í Kvisti
hljómar í huga mér nú, er ég kveð
góða vinkonu, enda voru hugsjónir
hennar bundnar í textanum. Kynni
okkar Rebekku urðu í upphafi þegar
undirbúningur að stofnun barna-
stúku í Breiðholti var hafínn. Maður
hennar, Halldór Kristjánsson frá
Kirkjubóli, knúði dyra hjá mér dag
nokkum til að falast eftir aðstoð
minni. Lét ég tilleiðast og fínnst mér
í minningunni að uppfrá því hafi ég
verið tíður gestur á heimili þeirra
hjóna.
Barnastúkan Kvistur nr. 170 var
stofnuð 6. nóvember 1977 í Fella-
helli. Frá upphafi var Rebekka lif-
andi þátttakandi í starfí stúkunnar.
Hún var söngelsk og spilaði á orgel.
Hún var óþreytandi við að láta böm-
in syngja og bauð gjarnan heim til
sín nokkrum bömum til að kenna
þeim lögin. Margt var gert skemmti-
legt í Kvisti og mannvænleg börn
glöddu okkur með athafnasemi sinni.
Leikin voru leikrit og um tíma áttum
við mjög skemmtilegan sönghóp, sem
Rebekka æfði og leiðbeindi. Oft lá
leiðin heim til Rebekku og Halldórs
til að ræða málin og oft var bömum
stefnt til fundarins því vissulega áttu
þau að vera með í ráðum, enda væn-
legt til þroska einstaklingsins. Óhætt
er að segja að Rebekka náði góðum
tengslum við börnin, ekki síst þau
sem erfitt áttu með að sitja kyrr og
hlusta. Hún var óþreytandi að spjalla
við þau og vissi um þeirra hæfíleika
og góðu hliðar og benti þeim á væn-
legar leiðir til að lifa vel. Veit ég að
mörg þeirra minnast hennar í hjarta
sínu alla tíð.
Samstarfið í Kvisti þróaðist fljótt
í góða vináttu og fýlgdist Rebekka
náið með mínum högum. Mat ég það
mikils hve góður hlustandi hún var
og eins það sem hún lagði til mál-
anna, sem góð vinkona, þegar það
átti við. Hún var tilfinninganæm og
mikill náttúruunnandi og blómin
hennar voru einhver þau fegurstu
sem ég hafði séð. Margan afleggjar-
ann fékk ég hjá henni og tókst að
koma sumum til þroska og njóta feg-
urðar þeirra.
Rebekku var frændrækni í blóð
borin og tryggð hennar við frændur
og vini einstök. Hún bar mikla um-
hyggju fyrir fósturbömum sínum og
var hreykin af ömmu og langömmu-
bömunum og sýndi mér gjaman
myndir af þeim og sagði frá þeirra
ágæti.
Oft ræddi hún um sveitirnar sín-
ar, bæði Bárðardalinn, þar sem hún
ólst upp, og Önundarfjörðinn, þar
sem hún bjó lengst af, og flest eða
öll sumur sóttu þau Halldór báða
staðina heim eftir að þau fluttu til
Reykjavíkur. í seinni tíð dvöldu þau
hjón einnig á hveiju sumri vikutíma
í Galtalækjarskógi, sumarparadís
okkar góðtemplara, þar sem Re-
bekka fylgdist með gróðri og fugla-
lífí.
Þau Rebekka og Halldór ræktu
vel stúkufundi og hygg ég að varla
hafí verið haldinn fundur hér í
Reykjavík um árabil þar sem þau
hefur vantað. Allt þar til hún lagðist
á sjúkrahús í lok nóvember sl. fór
Rebekka á stúkufundi og svo ríkur
þáttur var það í hennar lífí að þótt
heilsan leyfði ekki þátttöku lengnr
var hugur hennar þar.
Fársjúk spurði hún um mitt fólk
þegar ég leit til hennar. Hún hafði
alla tíð fylgst grannt með heilsufari
okkar, einkum þó dóttur minnar, og
hélst sú umhyggja allt til enda.
Kvistur var ofarlega í huga henn-
ar alla tíð og sætti hún sig aldrei til
fulls við að ekki var hægt að halda
starfínu áfram, en ýmsar aðstæður
urðu þess valdandi og þar, sem víða
annarstaðar, skorti aðstoðarfólk. Þau
ár sem barnastúkan var við lýði voru
gefandi og góður tími og er von
okkar og bæn að börnin hafi fengið
hollt veganesti sem þau búa að í
framtíðinni. Rebekka taldi sín störf
ekki eftir og eru ómældar þær stund-
ir sem hún varði í þágu Góðtemplara-
reglunnar, ekki síst fyrir Kvist. Re-
bekka var trú hugsjónum sínum alla
tíð og vann að þeim af heilum hug.
Hún átti sterka trú og eitt sinn er
ég leit inn á sjúkrahúsið var henni,
þá stund er hún vakti, efst í huga
dásemd trúarinnar og ég veit hún
sofnaði hinsta svefni með fullvissuna
um_ eilíft líf.
Ég kveð svo Rebekku mína í Drott-
ins nafni!
Katrín Eyjólfsdóttir.
Kveðja frá
Kvenfélagi Mosvallahrepps.
Nú hverfur sól í haf
og húmið kemur skjótt.
Ég lofa góðan Guð.
sem gefur dag og nótt,
minn vökudag, minn draum og nótt.
Þú vakir, faðir vor,
og vemdar bömin þín,
svo víð sem veröld er
og vonarstjama skín,
ein stjama hljóð á himni skín.
(Sigurb. Einarsson.)
Það var fyrir rúmum fimmtíu
árum að hún Rebekka kom norðan
úr Bárðardal í Þingeyjarsýslu og sett-
ist að hér í Önundarfirði. Það var
þegar hún hitti hann Halldór og hóf
með honum búskap á Kirkjubóli í
Bjarnardal.
Okkur kvenfélagskonum er ljúft
að minnast hennar og þá ekki síst
vegna þess að hún var mikill hvata-
maður að stofnun kvenfélags hér í
sveit.
Hún hafði ung kynnst kvenfélags-
starfí í Bárðardal og var sannfærð
um að þess konar félagsskapur
kvenna væri nauðsynlegur í okkar
samfélagi.
Það má því með sanni segja að
með stofnun Kvenfélags Mosvalla-
hrepps árið 1960 hafí hennar
draumabarn fæðst. Hún var frá
stofnun félagsins varaformaður þess
þar til hún tekur við formennsku
árið 1967 og er formaður félagsins
þar til hún flyst búferlum suður til
Reykjavíkur árið 1974.
Á formannsárum Rebekku dafnaði
félagið vel undir röggsamri stjóm
hennar, en röggsemi, hreinskiptni og
dugnaður einkenndu ætíð öll hennar
störf.
Eftir að hún flyst suður til Reykja-
víkur og fer að starfa að öðrum fé-
lagsmálum var hún samt oft með
hugann hjá félögum sínum hér fyrir
vestan, vildi ætíð fá fréttir af félags-
starfínu og var dugleg að senda
handunna muni á basara félagsins.
Nú í ár þegar 35 ár eru síðan
Kvenfélag Mosvallahrepps var stofn-
að hugsum við með þakklæti í huga
til hennar sem á sínum tíma átti
þann draum að félagsskapur kvenna
yrði til.
Félagsskapur sem sett hefur sinn
svip og haft mikil áhrif á allt mann-
líf í þessari sveit í þijátíu og fímm ár.
Þökk sé þér Rebekka og blessuð
sé minning þín.
Halldóri, Ósk, Sigríði, Birni og
ástvinum öllum vottum við innileg-
ustu samúð.
Sigríður Magnúsdóttir.
Af himni dagur horfmn er
að höndum nótt og myrkur ber
og þreyttu höfði hallar þú
á hvíldarbeð í von og trú.
H.Kr.
Hún var geðþekk og prúð kona,
hafði reisn og bar með sér gleði sem
góðum vinum duldist aldrei. Til úti-
verka átti hún til að vera eftirminni-
lega aðsópsmikil annað veifið s.s.
með hrífu í hendi er loft var þung-
búið og hey flatt. Þá duldist manni
ekki að mikið lá við. Hamhleypa og
röskleiki komu þá fram á sviðið. Eins
var næsta víst að ekki sluppu marg-
ar kindur þegar staðið var fyrir safn-
inu og beina átti því réttan farveg.
Góð tilþrif dugðu vel. Undir yfirborði
daglegrar framkomu þýðleikans