Morgunblaðið - 07.04.1995, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 7. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNÚS
EINARSSON
+ Magnús Einars-
son kennari var
fæddur í Reykjavík
25. júní 1916. Dáinn
í Reylqavík 28.
mars 1995. Magnús
var sonur hjónanna
Einars Björnsson-
ar, bónda i Laxnesi
í Mosfellssveit, f.
9.9. 1887, og Help
Magnúsdóttur ljós-
móður, f. 19.8.
' — 1891. Hann kvænt-
ist 14. 5. 1938 Lo-
vísu Einarsdóttur
kennara, f. 13.9.
1907. Þau skildu á árinu 1952.
Börn þeirra eru: Sveinbarn, f.
20.12. 1939, d. 19.6. 1940, Ein-
ar, varðstjóri f. 1941, kvæntur
Margréti Steingrímsdóttur,
eiga þau þrjú börn og búa á
Gamla-Hrauni, og Helga,
verkakona á Grenivík, f. 1944,
hún hefur átt fimm börn.
Magnús kvæntist öðru sinni
30.12. 1953 Ingibjörgu Sveins-
dóttur, verslunarmanni, f.
30.12. 1917. Hún lifir mann
sinn. Börn þeirra eru: 1)
Sveinn Einar, húsasmiður, f.
1956. Hann er kvæntur Guð-
rúnu Guðmundsdóttur. Þau
búa á Kjalarnesi og
hafa eignast fjögur
börn. 2) Sigurbjörg
Inga, saumakona,
f. 1960. Hún er
heitbundin Kristni
Ragnari Jóhanns-
syni. Þau eru bú-
sett í Reykjavík.
Sigurbjörg á einn
son. 3) Oddný Sig-
rún, hjúkrun-
arnemi, f. 1961,
gift Ingimundi
Guðmundssyni.
Þau eru búsett á
Kjalarnesi.
Magnús stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni
og Kennraraskóla Islands, lauk
kennaraprófi 1937. Síðan
kenndi hann á Brúarlandi í
Mosfellssveit eitt ár, á Suður-
eyri í Súgandafirði þrjú ár og
á Seltjarnarnesi tvö ár. Haust-
ið 1943 hóf hann kennslu við
Laugarnesskólann og kenndi
þar til 1974 er hann lét af
kennslustörfum. Síðan starfaði
hann hjá Kirkjugörðum
Reykjavíkur allt til starfsloka.
Utför Magnúsar verður gerð
í dag frá Fossvogskirkju og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Að morgni 28. mars kvaddi Hann var afskaplega hlýr og
elskulegur móðurbróðir okkar höfðinglegur alla tið við okkur
þennan heim og fór á vit nýrra systkinin. Frændrækni og tryggð
ævintýra. voru honum í blóð borin. Þegar
mæta aJlir í kosnin^alofann
10,
íliöina á Naustinu).
alla dagakl. 16-22.
Heitt á könnunni
og kalií krananuml
BETRA
ÍSLAND
Gluggatjaldaefni
Vorum að taka upp stórglæsileg,
vönduð spænsk satin gluggatjaldaefni,
ein/it og einlit mynstruð,
í mörgum Jitum. Breidd 140 cm.
Þvottekta og straufrí.
Verð einlit kr. 830 metrinn
Verð einlit mynstruð kr. 960 metrinn
MINNINGAR
hugurinn reikar til baka er sterkust
minningin um Magga frænda, þeg-
ar hann sat í eldhúsinu á Litlalandi
á sunnudagsmorgnum og las upp
frumsamin ljóð fyrir okkur heimilis-
fólkið og auðvitað sérstaklega fyrir
systur sína. Maggi hafði sérstak-
lega næmt tóneyra og samdi mörg
falleg lög. Hann var hrókur alls
fagnaðar á mannamótum og ómiss-
andi í veislunum á Litlalandi. Tón-
list og ljóðagerð áttu hug hans allan
og spilaði hann og söng fram til
síðasta dags. Mamma heimsótti
hann tveimur dögum fyrir andlátið
og var það hans síðasti dagur
heima. Settist hann þá við píanóið
og tók lagið og er það sú minning,
sem yljar systur hans í dag. Það
var alltaf stutt í glettnina þrátt
fyrir erfið veikindi eins og við urð-
um vitni að í heimsóknum okkar
með mömmu á spítalann.
Maggi og mamma voru aðeins
tvö systkinin og áttu þau einnig
uppeldisbróður, Aðalbjöm Halldórs-
son, sem nú er látinn.
Maggi og mamma voru afar náin
og deildu sorg og gleði í gegnum
langt líf. Margt var skrafað í sunnu-
dagsheimsóknum Magga á Litla-
landi og síðar í Urðarholtinu. Höfð-
um við krakkamir gaman af að
hlusta á þau systkinin rökræða.
Sammála voru þau sjaldan, þau
höfðu bæði ákveðnar skoðanir og
stóðu fast á sínu. Ávallt enduðu
þessar umræður þó með því að
bæði hlógu dátt.
Með þessum kveðjuorðum þökk-
um við þér, elsku frændi, fyrir sam-
fylgdina í þessum heimi.
Elsku Ingibjörg, þú stóðst ætíð
við hlið hans sterk og staðföst sem
bjarg í gegnum lífið og sérstaklega
í veikindum hans. Vottum við þér
og Börnum ykkar samúð okkar svo
og Einari og Helgu, börnum Magga
frá fyrra hjónabandi. Fyrir hönd
systkinanna frá Litlalandi,
Hildur Jörundsdóttir,
Halla Jörundardóttir.
samviskusemi, manngæska og
hjartahlýja voru leiðarljósin í
kennslustarfínu, ásamt einlægri
trú. Þau fróðleiksfræ, sem hann
sáði meðal nemenda sinna, uxu og
döfnuðu undir handleiðslu hans, því
Magnús hafði einstaklega gott lag
á að glæða þekkingarþrá þeirra.
Kennsla var Magnúsi svo eiginleg,
að nemendur urðu varla varir við
að hann þyrfti að beita sér til að
halda uppi aga. Áhugi hans smitaði
frá sér og eru mér margar minning-
ar hugstæðar frá kennslu hans. Það
var sama hvort kennslugreinin var
skrift, lestur, reikningur, kristin
fræði eða íslandssaga, allt fór hon-
um þetta jafnvel úr hendi.
Magnús var ákaflega hneigður
fyrir tónlist og lék vel bæði á píanó
og orgel. Nutu nemendur Laugar-
nesskóla þess ekki síst með „morg-
unsönginn" sem var ein af hefðum
skólans og margir munu minnast
með hlýju.
Það var Magnúsi mikið metnað-
armál að undirbúa nemendur sína
fyrir alvöru lífsins, ef svo má að
orði komast. Hann brýndi fyrir okk-
ur bömunum mikilvægi allra starfa
í þjóðfélaginu og að allir störfuðu
af heilum hug, samviskusemi og
kostgæfni. Það vom, tel ég, háns
einkunnarorð.
Það er mikil gæfa fyrir skóla að
hafa á að skipa góðum kennurum.
Fyrir nemendur getur góður kenn-
ari skipt meira máli en auðvelt er
að gera grein fyrir í stuttu máli.
Magnús Einarsson var meira en
góður kennari, hann var úrvals-
kennari. Vil ég að lokum þakka
honum fyrir allt, en við nemendur
hans heiðrum minningu hans best
með því að hlúa áfram að því sem
hann miðlaði okkur, og taka hann
okkur til fyrirmyndar í uppeldismál-
um. Eiginkonu hans, börnum og
ættingjum votta ég mína dýpstu
samúð, en minningin um Magnús
Einarsson mun lifa um ókomin ár
í hjörtum nemenda hans.
Egill H. Bragason.
Ég vil minnast Magnúsar Einars-
sonar kennara, með nokkrum fá-
tæklegum orðum. Hann var kenn-
ari minn við Laugamesskóla í
Reykjavík á árunum 1967 til 1969.
Honum á ég mikið að þakka, eins
og aðrir nemendur hans.
Haustið 1967 hóf ég skólagöngu
í Laugamesskóla, því ég flutti milli
skólahverfa, úr Hlíðunum í Laugar-
nesið, til afa og ömmu sem bjuggu
við Laugateiginn. Það var gæfa
mín að fá Magnús Einarsson sem
kennara. Hann var miklum og góð-
um kostum búinn, bæði sem kenn-
ari og sem maður. Magnús lét sér
ákaflega annt um nemendur sína
og gerði oft margt umfram það sem
skyldan bauð í þeirra þágu. Hann
var kennari af hugsjón, þar sem
Með Magnúsi er hniginn í valinn
ötull liðsmaður úr röðum íslenskra
kennara að loknu starfí, löngu og
giftudijúgu. Honum var margt til
lista lagt og hann var gæddur hæfí-
leikum, sem reynast hveijum kenn-
ara notadijúgir, kunni þeir með að
fara. Hér verður mér hugsað til list-
fengi hans á ýmsum sviðum. Ekki
verður sagt að listagáfa hans félli
öll í einn farveg. Miklu fremur má
segja að hún greindist í ólíka
strauma, er þó fléttuðust saman á
ýmsa lund. Það átti víst ekki fyrir
honum að liggja að verða afreks-
maður á afmörkuðu sviði, en hann
lagði gjörva hönd á margt og reynd-
ist farsæll í starfi, vinsæll og vel
metinn.
Sound
faaigiHa
H Tæknival
Skeifunni 17 • Sími 568-1665 • Fax 568-0664
Magnús var drátthagur með
ágætum. Sá hæfileiki er hveijum
kennara ómetanlegur. Hann var
líka orðhagur og prýðilega máli
farinn. Að vísu kvaddi hann sér
ekki hljóðs á hveijum mannfundi,
hafði sig ekki í frammi að tilefnis-
lausu. En fyndist honum ástæða
til, átti hann létt með að koma skoð-
un sinni á framfæri í stuttu máli
og skýru. Enn var Magnús hag-
mæltur í betra lagi en hélt ekki
kveðskap sínum mjög á lofti. Þó
bar það við að hann færi með vel
gerða vísu svo að félagar hans
heyrðu. Þar var einatt snoturlega
kveðið. Vonandi hefur hann haldið
einhveiju af því til haga. Segir mér
svo hugur, að þar kunni að leynast
ljóðperlur.
Þá víkur sögu að tónlistariðkun
Magnúsar. Á því sviði var hann
vafalaust góðum hæfileikum búinn.
Ekki leikur vafi á því að þeir hafa
komið honum að góðu liði í skóla-
starfínu. En það vakti einkum at-
hygli þeirra, er til þekktu, að sjálf-
ur lagði hann stund á sönglaga-
smíð. Hann samdi m.a. lög við
nokkur ljóð samkennara síns, Jens
Hermannssonar, auk þess sem hann
gerði lög við sín eigin ljóð. Ég minn-
ist þess að hann orti afmælisljóð
og lag til skólastjórans okkar, Jóns
Sigurðssonar, þegar hann var sjö-
tugur. Þetta lag var svo sungið í
afmælishófí sem honum var haldið
í skólanum. Það bar einnig til tíð-
inda á sjötugsafmæli Magnúsar, að
nokkrir vinir hans úr hópi söng-
manna og -kvenna birtust í sam-
kvæminu undir forystu Garðars
Cortes og sungu nokkur af lögum
hans, sem þeir höfðu æft af þessu
tilefni. Það vissi ég að Magnúsi
þótti vinarbragð. Magnús átti auð:
velt með að fá fólk til að syngja. í
samkvæmum átti hann það til að
drífa _upp fjöldasöng öllum að óvör-
um. Á yngri árum fékkst hann líka
við að æfa og stjórna kórum áhuga-
hópa og átthagafélaga.
Kynni okkar Magnúsar hófust
fyrst er hann réðst til kennslustarfa
við Laugamesskólann haustið
1943, en þar hafði ég þá starfað
um tveggja ára skeið. Ekki urðu
kynni okkar fyrstu árin meiri en
gerist og gengur um samstarfs-
menn á nokkuð fjölmennum vinnu-
stað. Á því varð þó nokkur breyting
er fram liðu stundir. Um þessar
mundir vorum við báðir í húsnæðis-
hraki. Þá vildi svo til um sumarið
1945 að gamalt timburhús á Kirkju-
sandi varð laust úr höndum breska
setuliðsins, sem þá hvarf af landi
brott. Hús þetta var illa farið af
elli og vondri meðferð. Við Magnús
áttum þó fárra kosta völ. Því tókum
við það ráð, að fengnu leyfi eigand-
ans, að freista þess að dytta svo
að hússkrifli þessu að þar mætti
hafast við uns önnur lausn fyndist.
Hér þarf ekki að orðlengja það, að
okkur tókst að ljúka þessu verki
áður en vetur gekk í garð, enda
unnum við að því öllum stundum,
oft af nokkru harðfylgi. Þama kom
hagleikur Magnúsar og verklagni
okkur að góðu haldi og margt hand-
takið gat ég lært af þvi að fylgjast
með, hvernig hann hitti naglann á
höfuðið. Þegar sigur var unninn í
þessari glímu áttu fjölskyldur okkar
húsaskjól á þessum stað um nærri
tveggja ára skeið. Þama áttum við
reyndar furðugóða daga. Þó að
þröngt væri setið kom það ekki að
sök, enda tókst þarna vinátta með
fjölskyldum okkar og hefur hún
haldist allt til þessa dags, nærfellt
hálfa öld. Því verður mér nú hugsað
til liðinna daga á kveðjustund.
í afmæliskveðju Magnúsar til
Jóns Sigurðssonar, sem áður er
getið, kemst hann svo að orði á
einum stað:
Þú skildir þá nauðsyn að sá
með varúð í barnshjartans viðkvæma reit
og víkja þar illgresi frá.
Þessa nauðsyn skildi Magnús
sjálfur án alls efa af næmleik hug-
ans. Því gat hann kvatt þennan
heim, þegar kallið kom, sáttur við
hlutskipti sitt. Hann hafði skilað
sínu dagsverki.
Blessuð sé minning hans.
Kristinn Gíslason.