Morgunblaðið - 02.08.1995, Blaðsíða 24

24 MIÐVIKUDAGUR 2. ÁGÚST 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
HARALDUR SAMSONARSON,
Framnesvegi 23,
lést 31. júlí.
Margrét Jóhannsdóttir,
Vilhelmína Haraldsdóttir og
Björn Haraldsson.
t
Ástkær dóttir mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ELÍN SIGTRYGGSDÓTTIR,
Keilusíðu 10b,
Akureyri,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
30. júlí.
Ágústa Jónasdóttir,
Ólöf Helga Pálmadóttir, Theódór S. Halldórsson,
Margrét H. Pálmadóttir, Páll Jóhannesson,
Sigríður Guðný Theódórsdóttir,
Pálmi Ólafur Theódórsson,
Dagbjört Elín Pálsdóttir,
Sólmundur Karl Pálsson,
Sædís Ólöf Pálsdóttir.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐRÚN Á. EDVARDSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 41,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju
fimmtudaginn 3. ágúst kl. 13.30.
Jóhanna M. Guðnadóttir, Þorgeir P. Runólfsson,
Edvard G. Guðnason, Kristín G. Guðmundsdóttir,
Sigurlaug Þ. Guðnadóttir, Óskar Hrafnkelsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
KRISTÍN EINARSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
i Yrsufelli 13,
er lést 28. júlí sl., verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju fimmtudaginn 3. ágúst
kl. 15.00.
Einar Guðbjartsson, Bára Guðmundsdóttir,
Ása Þorkelsdóttir, Jóhann Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
HÉÐINN SVEINSSON
vélsmíðameistari,
Engihlið 14,
sem lést í Borgarspítalanum 26. júlí,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í
Reykjavfk fimmtudaginn. 3. ágúst
kl. 13.30.
Ólína Daníelsdóttir,
Þórunn Héðinsdóttir, Örn Hólmjárn,
Ólína Ágústsdóttir, Charles Pogozelski,
Margrét Ágústsdóttir, Símon Gissurarson,
Vilborg Hólmjárn,
Héðinn Hólmjárn,
og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug vegna veikinda og andláts
elsku dóttur okkar, móður, systur og
mágkonu,
ÖNNU LILJU EINARSDÓTTUR BELLO,
Hicksville,
Long Island.
Guð blessi ykkur öll.
Einara Magnúsdóttir, Einar Asgeirsson,
Christofer Einar Bello, Stephen Bello,
Ásgeir Ásgeirsson, Tricia Ásgeirsson.
HÓLMAR
MAGNÚSSON
+ H61mar Magnússon fæddist
á Sauðárkróki 14. október
1914. Hann lést á Sjúkrahúsi
Akraness 8. júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram frá Foss-
vogskirkju 17. júlí.
EINN af traustustu starfsmönnum
og félögum í Leikfélagi Reykjavíkur,
Hólmar Magnússon, er allur. Andlát
hans bar nokkuð skyndilega að. Eg
las um útför hans daginn á undan
jarðsetningunni, þannig að kveðja
til þessa góða vinar er seinna á ferð-
inni en ella.
Það hagaði svo til að nokkru áður
en Hólmar gerðist starfsmaður Leik-
félagsins var smíðaverkstæði okkar
flutt inn í Súðarvog og þar var það
staðsett allan þann tíma sem Hólm-
ar vann leikhúsinu vel og dyggilega.
Smiðirnir höfðu því minna af öðru
starfsfólki leikhússins að segja en
þeir kusu. Á þessu varð ekki bót
fyrr en við fluttum í Borgarleikhúsið
haustið 1989. En með flutningnum
í nýja húsið kaus Hólmar að draga
sig í hlé. Við annað starfsfólk sökn-
um þess því nú að samskipti okkar
við hann Hólmar voru minni heldur
en við hefðum kosið, því Hólmar var
félagslyndur maður og naut þess að
vera innan um fólk. Hann sýndi það
líka í verki því hann var einstaklega
traustur félagsmaður eftir að hann
gekk í Leikfélag Reykjavíkur. í
minningunni finnst mér að Hólmar
hafi ekki vantað á einn einasta fund
í félaginu í gegnum árin. Mest
kynntist ég Hólmari þegar ég átti
mín erindi inn í Súðarvog sem leik-
stjóri í gegnum tíðina. Ljúfari og
þægilegri samstarfsmann er ekki
hægt að hugsa sér.
Það vill loða við okkur leikstjóra
og leikmyndateiknara að við erum
sífellt að koma með hugmyndir sem
eru ekki framkvæmanlegar, virðast
við fyrstu sýn vera vond hugsana-
villa eða einber draumsýn, ósk-
hyggja og barnaskapur. Stundum
eru hugmyndirnar líka allt þetta, því
það er árátta hjá okkur að vilja helst
koma með eitthvað nýtt við hveija
sýningu sem við vinnum að. Það
hefur því oft reynt á þolinmæðina
hjá þeim sem eiga svo að fram-
kvæma hugmyndirnar. Við höfum
verið svo heppnir hjá Leikfélaginu
að þar hafa starfað á verkstæðinu
einstaklega færir menn sem hafa
oft á tíðum leyst það sem við fyrstu
sýn hefur virst óhugsandi að fram-
kvæma. En það réð oft úrslitum við
lausn málanna hin jákvæða lund
Hólmars sem alltaf var með lifandi
áhuga á að líta á hvað vitleysu strák-
urinn var núna að tala um. Ég þyk-
ist viss um að Hólmar hefur haft
sitt skap eins og við öll, en við sem
kýnntumst honum í erfiðu starfi við
leikmyndagerð hjá Leikfélagi
Reykjavíkur getum ekki annað en
dáðst að þeirri geðprýði og því jafn-
aðargeði sem hann sýndi, sama hvað
gekk á.
Hólmar var góður starfsmaður og
sannur vinur og félagi. Við leik-
félagsfólk minnumst hans með sökn-
uði.
Ég vil votta Oddnýju, Ragnari og
Sverri og þeirra fjölskyldum okkar
dýpstu samúð.
Kjartan Ragnarsson, formað-
ur Leikfélags Reykjavíkur.
Sérlræðingar
í hlóniaskroyiinguni
við »11 la‘kila,'ri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími19090
Hinn 8. júlí sl. lést vinur minn
og vinnufélagi til margra ára
Hólmar Magnússon. Mér er minn-
isstætt þegar Hólmar kom fyrst
til vinnu á verkstæði Leikfélags
Reykjavíkur. Við félagarnir Ragn-
ar sonur Hólmars, Jón Þóris og
undirritaður vorum að vinna við
smíði leikmyndar Steinþórs Sig-
urðssonar að verki Jökuls Jakobs-
sonar Sumarið ’37. í þessari leik-
mynd, sem var öll mjög léttbyggð
og veggir gagnsæir, var stigi einn
mikill sem eitthvað vafðist fyrir
okkur. Ragnar kom þá að máli við
Steinþór og tjáði honum að faðir
sinn, sem væri trésmiður, væri á
lausu þá stundina. Hann hafði orð-
ið fyrir því óláni að öklabrjóta sig
á báðum fótum við vinnu í hús-
byggingu nokkrum mánuðum fyrr,
en hefði sem betur fer náð sér það
vel að hann væri tilbúinn til starfa
á ný. Það varð að ráði að fá Hólm-
ar til liðs við okkur og reyndist
hann Leikfélaginu mikill happa-
fengur.
Mér varð starsýnt á þennan
svipmikla og veðurbarða mann,
með sigggrónar hendur hins vinn-
usama verkamanns, sem hefur
þurft að kljást við íslenska storma
og vetrarhörkur til lands og sjáv-
ar. Það kom nefnilega fljótt í ljós
að Hólmar var ekki aðeins húsa-
smiður að mennt, heldur einnig
stýrimaður frá Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík og hafði hann starf-
að sem slíkur í mörg ár. Hólmar
var glaðvær og jákvæður maður
og átti hann eftir að reynast mér
vel í mínu starfi sem leikmuna-
smiðs. Það var ósjaldan sem ég
leitaði til hans um verklag og útlit
ýmissa hluta er vörðuðu þau leik-
rit sem sprottin voru úr sagnaflóru
íslenskrar alþýðu fyrr og nú. Og
aldrei minnist ég þess að hafa
komið að tómum kofunum hjá
+ Jón Kristinn Gunnarsson
fæddist í Hafnarfirði 12.
maí 1972. Hann lést af slysför-
um 8. júlí síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Háteigs-
kirkju 14. júlí.
ÞESSAR línur hefðu átt að birtast
fyrir tveimur vikum, en þá var und-
irrituð ekki í standi til að skrifa
neitt, því hann Nonni minn er dá-
inn. Þessi fallegi brosmildi ungi
maður sem kom inn í líf mitt fyrir
fimm eða sex árum.
Hann sonur minn hrífst af hraða,
bílum, mótorhjólum og öðru sem
e.t.v. gera mömmur áhyggjufullar.
Hann gerðist meðlimur í Sniglunum
og mamman varð hrædd. I Sniglun-
um kynntist hann ungu fólki og
þetta unga fólk var, ja, í raun ansi
merkilegt. Það fór ekki allt troðnar
slóðir. Fallegt ungt fólk með sínar
þrár og sína drauma í raun allt
öðruvísi fólk en mamman hafði
ímyndað sér. Þetta var og er fólk
sem við megum alveg dást að. Fljót-
lega var farið að tala um hann
Nonna fyrrverandi sem var svo
góður ökumaður, sem var svo
skemmtilegur, sem allar ungu fal-
legu stúlkurnar dáðust að. Af
hverju er hann kallaður Nonni fyrr-
verandi? spurði ég. Jú, sjáðu til,
hann er fyrrverandi kærasti stelp-
unnar sem hann var einu sinni
með. Svona var hann Nonni minn,
ef þú hafðir einu sinni kynnst hon-
um þá átti hann alltaf stað í hjarta
þínu. Margir atburðir koma fram í
huga minn.
Einu sinni voru þeir vinirnir
Nonni og sonur minn að fara að
keppa í Mílunni og Nonni kom til
Hólmari. Annars vegar var að hann
hafði frá unga aldri unnið þau störf
sem málið snerist um og með þeim
áhöldum sem nauðsynleg voru, og
hins vegar að hann var vel lesinn
um verklag og vinnubrögð þess
fólks sem á undan var gengið.
Hólmar var mikill söng- og gleði-
maður, enda maðurinn fæddur og
alinn upp í Skagafirðinum. Ef
heyrðist sungið í útvarpinu „Skín
við sólu Skagafjörður" hýrnaði
heldur betur yfír Hólmari, enda
dvaldi hugur hans oft þar, og það
fannst honum aumt sumar ef hon-
um tókst ekki að komast norður í
nokkra daga.
Ég hef verið með hross í Mos-
fellsbæ í allmörg ár og við hjónin
riðum oft um Skammadalinn og
var þá gjarnan áð hjá þeim, Hólm-
ari og Oddnýju, í sumarparadísinni
þeirra. Það var alltaf vel á móti
okkur tekið og forvitnaðist Hólmar
þá gjarnan um hvaðan hrossin
væru ættuð og þegar ég gat rakið
ættir þeirra í Skagafjörðinn var
Hólmar ánægður, því „þar eru að
sjálfsögðu bestu hrossin“. í mörg
ár hringdi Hólmar í mig seinnipart
sumars, ósköp afsakandi, hann
hafði verið að slá hjá sér grasblett-
inn uppi í Skammadal og ekki
kunnað við að henda grasinu, svo
hann þurrkaði það og setti í sæti.
Hann var ekki alltaf ánægður með
hvernig til hefði tekist, hvort hann
hefði slegið of seint eða nokkrir
regndropar fallið í það, en hélt þó
að hrossin yrðu ánægð ef ég vildi
láta svo lítið að hirða það. Og þær
eru ófáár bílkerrurnar af ilmandi
töðunni sem hafa komið í hlöðuna
hjá mér frá Hólmari.
Þegar við hittum fólk á lífsleið-
inni, er það nú svo að við gerum
okkur ekki alltaf grein fyrir því
hvort og þá hversu mikið mann-
eskjan eigi eftir að hafa áhrif á líf
okkar. Hólmar Magnússon hafði
mikil áhrif á mig og ég mun ávallt
minnast þessa ljúfa vinar míns og
vinnufélaga með hlýhug og virð-
ingu.
Þorleikur Karlsson.
að þeir gætu orðið samferða. Hann
var nýklipptur í snjáðu leðurfötun-
um sínum og brosandi út að eyrum
eins og alltaf. Ég stóðst ekki mátið
og sagði það s_em mömmur eiga
ekki að segja. Ég sagði sem sagt
mikið ertu fallegur, Nonni minn,
og þá var svarið að sjálfsögðu.
Svona segir hún mamma mín Iíka.
Einu sinni átti að fara út að
skemmta sér og við Nonni sátum
og spjölluðum. Svo kom að því að
sonur minn vildi fara að drífa sig
af stað en Nonni sagði bíddu að-
eins, mig langar til að spjalla svolít-
ið meira við hana mömmu þína.
Þetta er ekki mjög algengt svar frá
ungum manni. Einhverra hluta
vegna treysti ég honum Nonna allt-
af fyrir strákunum mínum. Þeir
voru á ferðalagi um landið á mótor-
hjólum, uppi á fjöllum, að keppa í
Mílunni eða að skemmta sér. Ég
svaf rólega ef þeir voru saman.
Annað dæmi um mannelsku og sér-
kenni Nonna er það að þegar sonur
minn var nýbúinn að fá kraftmikið
mótorhjól og ekki orðinn vanur því
sjálfur. Nonni bað um að fá hjólið
að láni til að keppa á því og var
það auðsótt. Nonni og hjólið urðu
Islandsmeistarar, en verðlaunin
komu og eru til heima hjá syni
mínum, því hann átti hjólið.
Hann Nonni minn er því miður
orðinn fyrrverandi, ég vildi óska að
svo væri ekki og verður skarð það
sem hann skildi eftir vandfyllt. Það
verður aldrei fyllt.
Litlu fallegu dóttur hans, móður
og öðrum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Nonna.
Helga, mamma hans Bjössa.
JÓN KRISTINN
G UNNARSSON