Morgunblaðið - 13.03.1996, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 13. MARZ 1996 37
JÓHANNA
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Jóhanna Þórðar-
dóttir fæddist á
Eyrarbakka 13.
október 1920. Hún
lést á Landspítalan-
um 4. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Þórður Jóns-
son, f.
holtsparti í
hreppi 5. ágúst 1880,
d. 24. nóvember
1945, Bjarnasonar
bónda þar Jónssonar
bónda á Efri-Rauða-
læk, og Valgerður
Jónsdóttir, f. 9. mars
1879 á Skarði í Gnúpveija-
hreppi, d. 22. okt. 1929, Jónsson-
ar bónda, Skarði, Gíslasonar
bónda þar, Gamalíelssonar
bónda í Langholti Gestssonar
bónda á Hæli. Jóhanna átti sex
systkini. Þau eru: Sigurður Osk-
ar, f. 27. júní 1907, d. 11. sept.
sama ár; Jón, f. 16. júní 1908,
látinn; Sigríður, f. 5. júlí 1909,
d. 17. sama mánaðar; Steingrím-
ur, f. 10. maí 1912, íátinn; Guð-
rún, f. 10. desember 1914, látin;
og Svava f. 18. ágúst 1917.
Eftir lát móður sinnar 1929
flytur Jóhanna að Skarði til
móðurbróður síns, Matthíasar
Jónssonar, og er þar til 1933. Á
þessum tíma dvaldi hún einnig
mikið hjá föður sínum á Eyrar-
bakka. Hún fer til Reykjavíkur
1933 og er þá hjá móðurbróður
sínum, Vilhjálmi Jónssyni húsa-
smið í Sunnudal í Skeijafirði,
en hann var alinn
upp hjá foreldrum
Jóhönnu.
Hinn 1. septem-
ber 1951 giftist Jó-
hanna Hirti Óskars-
syni málarameist-
ara, f. 9.6. 1921, d.
5.1. 1989. Hpörtur
var sonur Oskars
Bjarnasonar, f. 26.
ágúst 1892, látinn,
og Aðalbjargar
Tryggvadóttur, f.
4. des. 1891, og er
hún enn á lífi á
hundraðasta og
fimmta aldursári. Dóttir Jó-
hönnu og Hjartar er Aðalbjörg
Ragna, f. 27. júní 1951. Börn
hennar eru: Jóhanna Kristín
Ólafsdóttir, f. 14.6. 1976, ÓIi
Hjörtur Ólafsson, f. 1.10. 1978
og Atli Freyr Arason, f. 7.5.
1992.
Jóhanna stundaði nám á
Laugarvatni 1935-37 en flutt-
ist þá til Reykjavíkur og hóf
nám í Verslunarskóla Islands
1938 og lauk verslunarprófi
þaðan 1941. Jóhanna starfaði í
Bókabúð Finns Einarssonar í
Austurstræti og mörg ár hjá
Málningarverksmiðjunni
Hörpu en 1959 hóf hún störf
hjá Sindra hf. og starfaði þar
þangað til hún lét af störfum
vegna aldurs 1989.
Utför Jóhönnu fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
og hreina loftinu. Elsku Alla mín
og fjölskylda, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðlaug S. Ásgeirsdóttir.
Látin er æskuvinkona mín, Jó-
hanna Þórðardóttir. Vinátta okkar
stóð í 58 ár. Þegar ég lít til baka
og hugsa um Hönnu og okkar fyrstu
kynni, kemur upp í hugann hvað
Hanna var skemmtileg, alltaf í góðu
skapi og dugnaðurinn í fyrirrúmi.
Hvað við gátum hlegið mikið út af
engu og sungið falleg lög sem við
báðar höfðum gaman af. Hanna var
með fallega söngrödd og kunni mik-
ið af ljóðum.
Svo kom alvaran til sögunnar.
Hanna giftist góðum manni, Hirti
Begmann Óskarssyni málarameist-
ara. Þau stofnuðu heimili hér í borg
og undu hag sínum vel. Hanna var
mest af sinni ævi útivinnandi og
vandaði til alls þess sem hún tók sér
fyrir hendur.
Hanna og Hjörtur eignuðust eina
dóttur, Aðalbjörgu Rögnu, sem var
augasteinn þeirra beggja, sem
reyndist foreldrum sínum mjög vel
og móður sinni eftir lát Hjartar.
Ég er þakklát fyrir að hafa verið
í 75 ára afmæli vinkonu minnar 13.
október 1995, sem var haldið á
heimili dóttur hennar og tengdason-
ar. Það var okkar síðasta samveru-
stund.
Hvíl í Guðs friði, kæra vinkona.
Ragna Benediktsdóttir.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast elskulegrar ömmu minnar, Jó-
hönnu Þórðardóttur, sem er látin
eftir hetjulega baráttu við erfiðan
sjúkdóm.
Fyrir mér var ekki hægt að eiga
betri ömmu en ömmu Jóhönnu. Svo
mikla ástúð og umhyggju veitti hún
mér og yngri bræðrum mínum og
alltaf var hún boðin og búin að gera
allt það sem við báðum hana um.
Hún hafði mikla ánægju af að dekra
við okkur og eyða með okkur tíma
enda áttum við ófáar stundirnar með
henni og afa Hirti í Stóragerðinu
þegar mamma okkar var að fljúga.
Alltaf var gott að koma í hlýjuna
til þeirra og borða góða matinn
hennar ömmu.
En þó að þau séu bæði horfin á
braut deyja minningamar aldrei og
þær góðu minningar era óteljandi
margar. Sérstaklega man ég eftir því
þegar ég og amma fóram tvær tii
New York fyrir nokkram árum og
höfðum góðan tíma saman. Og nú
horfi ég fram á við og verð hrygg í
huga þegar ég veit að amma verður
ekki viðstödd þegar ég fæ stúdents-
húfuna mína eða þegar ég gifti mig
°g eignast langömmubömin hennar.
En þó að ég sjái hana ekki lengur
veit ég að hún er alltaf við hlið mér
og styður mig áfram í hverju sem
ég tek mér fyrir hendur.
Nú er amma Jóhanna komin í hlýj-
an faðm afa Hjartar og líður vel,
búin að fá lausn frá sársauka sínum
°g þjáningum og þó að söknuðurinn
sé alltaf óendanlega sár er ég glöð
yfír því að hennar stríð er á enda.
Mín heita ósk er sú að afkomendur
mínir geti lært jafnmikið af mér, og
þegið jafnmikla ást af mér eins og
ég gerði af ömmu minni. Eftir að
hafa notið samvista við ömmu Jó-
hönnu er ég betri manneskja.
Hvíl þú í friði, elsku amma mín.
Ég gleymi þér aldrei.
Far þú I friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Jóhanna Kristín.
Þegar hún amma mín dó var eins
og hluta af hjarta mínu hefði verið
stolið frá mér. Hún var svo mikil
og merkileg manneskja í mínum
augum. Fyrir mér var hún svo gef-
andi og hafði alltaf tíma til að gera
eitthvað fyrir aðra og fyrir henni var
ekkert verk það lítið að það ætti
ekki að vinna vel og enginn hlutur
svo ómerkilegur að ekki ætti að fara
vel með hann.
Amma mín var söngelsk kona og
kunni ógrynni af fallegum söngvum
og ljóðum og man ég svo vel eftir
henni syngjandi við störf sín á heim-
ili sínu.
Amma hafði líka sérlega fallega
rithönd og hafði gaman af að skrifa
alls konar endurminningar og ferða-
lýsingar. Hún var lítið gefin fyrir
pijál og pjatt, en hafði ákveðnar
skoðanir á hlutunum,
Hjá henni átti ég mitt annað heim-
ili og óteljandi minningar streyma
fram í hugann, en velgengni okkar
og mömmu minnar var henni ávallt
efst í huga og ég veit að hún hefði
viljað fylgjast með Atla litla bróður
mínum lengra á leið.
Takk fyrir, amma mín, að hafa
verið í mínu lífi og stutt mig og elsk-
að mig.
Þér mun ég aldrej gleyma.
Óli Hjörtur.
Eins og sól gengur til viðar að
loknum degi, eins er víst að lífi lýk-
ur með dauða. Það er eitt af því fáa
sem við vitum. Þegar ég kveð Jó-
hönnu mína með þakklæti og sökn-
uði, þá hlaðast upp minningarbrot.
Jóhanna, Hjörtur og Alla bjuggu í
kjallaranum í Bólstaðarhlíð 10,
æskuheimili mínu, og var mikill
samgangur þar á milli. Faðir minn
rak sitt eigið fyrirtæki og tók Jó-
hanna að sér að skrifa fyrir hann
reikninga, og þó þetta þyki kannski
ekki merkilegt þá lifa þessi fimmtu-
dagskvöld í minningu okkar allra
sem skemmtileg kvöld því þegar því
lauk þá var alltaf spilað og stundum
farið á Bæjarins bestu og keyptar
pylsur. Á sumrin fóru þessar tvær
fjölskyldur mikið saman í ferðalög
og þá oft allir í sama bílnum og er
mér nú ómögulegt að skilja hvernig
allt komst í bílinn, farangur og fólk,
en Jóhanna var alltaf með mikið
af lögum, skrítlum og gátum sem
við spreyttum okkur á og skemmt-
um okkur við á leiðinni. Síðustu
árin fór hún oft með móður minni
upp í Sel, sumarbústaðinn i Úthlíð.
Þar naut hún sín vel í gróðrinum
Þú hefur horft á hafrótið,
hlustað á brim og vinda.
Samt hefur blessað sólskinið
svip þinn náð að mynda.
(Bergljót Benediktsdóttir.)
Gleði og sorg era systur'. í dag
kveðjum við kæra vinkonu okkar
Jóhönnu Þórðardóttur með söknuð í
hjarta, en gleðjumst yfir því að hafa
fengið að ganga með henni götuna
um áratuga skeið.
Okkar kynni hófust í Mæðrafélagi
Reykjavíkur fyrir rúmum 30 árum
og síðan höfum við átt samleið bæði
í félagsstarfi og utan þess.
í Mæðrafélaginu voru henni falin
margvísleg trúnaðarstörf. Var hún
lengi í stjórn félagsins, um tíma rit-
ari þess og síðar gjaldkeri.
Fundargerðir sem hún skrifaði
gætu verið fyrirmynd fyrir önnur
félög því þær voru hnitmiðaðar, vel
uppsettar og næstum skrautskrif-
aðar.
Of langt mál yrði að telja upp öll
þau störf sem hún vann fyrir Mæðra-
félagið. Þegar félagið hætti störfum
1982 var hún ein af þeim sem kosn-
ar voru til þess að ganga frá pappír-
um og málum félagsins, þar var
ekki kastað höndum til verka, eins
og þeir geta séð sem heimsækja
Kvennasögusafn íslands.
í orlofí húsmæðra var hún góður
liðsmaður og einnig í Kvenfélagi
BSR, og nú síðustu árin í Kvenfé-
lagi Grensáskirkju en hún var í
stjórn þess. Hún vann af alúð fyrir
félagið og kirkjuna og þar verður
hennar sárt saknað og þaðan fylgja
henni blessunaróskir. Allt sem hún
tók að sér var í góðum höndum. Hún
hafði mörgu að miðla og var fund-
vís á smáatriði, sem verða stór ef
þau gleymast.
Að bæta heiminn er erfitt verk,
en hver sá er leggur lóð sitt á vogar-
skálar er mikils virði. Jóhanna var
ein af þeim. Aldrei mátti hún heyra
hnjóðsyrði um nokkurn mann án
þess að bera blak af honum. Það
er fágætur kostur.
Með henni var gott að vera og
ennþá betra að eiga hana að vini.
Með glaðlyndi sínu og látlausum
húmor var hún alls staðar velkom-
in.
Kæra vinkona, söngur þinn og
brosið hlýja mun ylja okkur alla tíð.
Við vottum aðstandendum öllum
okkar dýpstu samúð.
Brynhildur og Inga.
GUÐJÓN
SIGURJÓNSSON
+ Guðjón Sigur-
jónsson fæddist
í Reykjavík 25.
september 1915.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
firði 4. febrúar síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram í
kyrrþey.
Kveðja frá Fim-
leikafélagi Hafn-
arfjarðar
Að vori til árið 1923
var ungur drengur að
leik við Suðurgötuna í Hafnarfirði,
á Hamarskotsmölinni milli Böðv-
arsbakarís og verslunarhúsa Böðv-
arssona, þar sem nú stendur
íþróttahúsið við Strandgötu. Hann
var að stökkva yfir tunnur og gerði
strákur það af miklu tápi og leikni.
Ekki langt frá stóð spengilegur
maður í dyrum leikfimihúss barna-
skólans og horfði á drenginn í leik
sínum. Maðurinn kallaði skipandi
til drengsins og segir: „Farðu heim
til hennar móður þinnar og segðu
að þig vanti leikfimibuxur - og
komdu svo í kvöld á leikfimiæf-
ingu!“ Sá sem þetta mælti var
Bjarni Bjarnason, skólastjóri og
leikfimikennari í Hafnarfirði til
margra ára, síðar kenndur við
Laugarvatn.
Drengurinn sem fyrr var nefnd-
ur hét Guðjón Siguijónsson, síðar
íþróttakennari. Það voru hans
fyrstu spor við íþróttaiðkun, þegar
hann hlýddi Bjama og mætti til
æfinga í fimleikum. Flokkurinn
sem Guðjón gekk til liðs við var
nýstofnað íþróttafélag Hafnar-
fjarðar, sem Bjarni Bjarnason átti
hvað mestan þátt í að stofna og
sameinaði þar með öll gömlu
íþróttafélögin í Hafnarfirði.
Bjami myndaði þarna tvo fim-
leikaflokka, flokk karla og kvenna.
Karlaflokkurinn þótti mjög góður
og til marks um það má nefna,
að hann sýndi víða á skemmtunum
og úr þessum flokki komu afburða-
flinkir fimleikamenn. Gott dæmi
um það er Sigurður Nordal, kennd-
ur við Geitháls í Hafnarfírði, en
hann varð síðar íslandsmeistari í
fimleikum, þá_ reyndar með öðru
íþróttafélagi, Ármanni í Reykjavík.
Einnig styrkti Jóhannes Eiðsson
sýningarflokk Ármanns um tíma.
Þessi fimleikaflokkur ÍH starf-
aði í um það bil átta ár, alltaf
undir stjórn Bjarna skólastjóra, eða
allt þar til hann fór til starfa á
Laugarvatni. Kjarninn úr flokkn-
um stofnaði síðan Fimleikafélag
Hafnarfjarðar, FH, árið 1929 og
var Guðjón Siguijónsson einn
þeirra ellefu ungu manna sem það
gerðu - og æfðu síðan undir stjórn
Hallsteins Hinrikssonar í mörg ár.
Guðjón var vel að manni gerð-
ur, greindur, hár og samsvaraði
sér vel. Það var sama hvaða
íþróttagrein hann stundaði - alltaf
var hann í fremstu röð, hvort held-
ur var í fimleikum, fijálsum íþrótt-
um, knattspymu eða handknatt-
leik. Iðulega var hann foringinn
eða fyrirliðinn. Alltaf var yfir hon-
um sami glæsilegi stíllinn og fág-
aða framkoman, enda heillaði hann
unga fólkið í bænum með fram-
komu sinni og afrekum. Reyndar
náði Guðjón þeim árangri að verða
íslandsmeistari bæði í fijálsum
íþróttum og knattspyrnu, en það
þóttu tíðindi í Hafnarfirði í þá
daga.
Systkini hans voru líka öll af-
bragðs íþróttafólk. Systirin Svan-
hildur var í fyrsta fimleikaflokki
FH og í handknattleik með Hauk-
um. Allir bræðurnir voru fjölhæfir
íþróttamenn í FH. Til marks um
þetta má nefna, að í fyrsta meist-
araflokki FH í knattspyrnu
1939-40 voru allir bræðurnir,
fimm talsins, og mág-
ur þeirra að auki; þeir
Eiríkur, Sigurður,
Haraldur og Ingi-
mundur, auk Guðjóns,
og síðan Gísli Hill.
Trúlega er það eins-
dæmi á íslandi, að ein
Ijölskylda myndi jafn
stóran hlut í einum
keppnisflokki. Bræð-
urnir mynduðu einnig
stóran hlut i fyrsta_
handknattleiksflokki
FH og ekki síður áttu
þeir þátt í að vekja
athygli á styrk FH í
fijálsíþróttum á árunum 1935-50,
sem var fyrsta gullöld FH-inga í
þeirri grein.
Guðjón kom víða við í FH og
félagslífinu í Hafnarfírði, t.d. var
hann mikill skáti. Það er í fersku
minni þegar hann, vinirnir og
bræðurnir á Hól, eins og þeir voru
lengst af kallaðir, fóru á vorin í
útilegu, t.d. upp í Kaldársel. Þá fór
Guðjón ætíð fyrir hópnum, hár,
ljóshrokkinhærður og myndarleg-
ur, í stuttbuxum og með skátahatt
og tilheyrandi útbúnað á bakinu.
Þannig stormuðu þeir út úr bæn-
um, gangandi, geislandi af æsku-
þrótti og lífsgleði. Lýsandi dæmi
um tíðaranda þessara ára í Hafnar-
firði.
Guðjón heitinn tók kennarapróf
og varð síðan íþróttakennari frá
Laugarvatni, auk þess sem hann
var menntaður í tónlist. Hann var
fjölhæfur kennari við Barnaskóla
Hafnarfjarðar í mörg ár. Síðar tók
hann sig upp með fjölskyldu sinni
og fór til Noregs, þar sem hann
lærði sjúkraþjálfun, sem var starf
hans síðustu árin.
■ Guðjón var ekki einungis einn
af fremstu keppnismönnum FH til
margra ára, heldur var hann Iíka
í stjórn félagsins í mörg ár, þar
af eitt ár sem formaður. Hann sat
líka í stjórn ÍBH í mörg ár.
Eftir að Guðjón kom heim frá
íþróttanáminu á Laugarvatni
veturinn 1943-44 tók hann að sér
þjálfun hjá FH, bæði í frjálsíþrótt-
um og leikfimi. Á umbrotatímun-
um eftir 1950 stofnaði hann svo
sinn eigin fimleikaflokk, Ernina,
þegar ljóst var að erfitt yrði að
halda úti fimleikaflokki í FH-"
vegna skorts á æfingatímum. Bar-
áttan um inniæfingatíma í gamla
leikfimihúsinu var oft hatrömm
innan íþróttahreyfingarinnar í
bænum. Þá voru handknattleiks-
flokkar FH líka að ryðja sér braut
í fremstu röð íslensks handknatt-
leiks, fyrirferðarmiklir og metnað-
argjarnir. Eitthvað varð undan að
láta og fimleikar lögðust af í FH.
Afsprengið várð hins vegar tvö
ný félög, Ernirnir og Bjarkirnar,
sem gengu í ÍBH og fengu úthlut-
að æfingatímum. Þetta var eina
leiðin til þess að halda úti þessari
íþróttagrein. Neyðin kennir naktri
konu að spinna segir máltækið
og það átti kannski við í þessum
átökum. En Guðjóni þótti sárt að
sjá af fimleikaþjálfuninni hjá FH
og horfa upp á sitt gamla félag
leggja þessa elstu grein félagsins
af.
Árið 1979 á 50 ára afrnæli FH
var Guðjón gerður að heiðursfé-
laga. Hann sat í fulltrúaráði FH
frá stofnun þess árið 1975 til
dauðadags. Hann sótti ávallt allar
helstu athafnir félagsins, allt fram
á síðustu daga lífshlaups síns.
FH-ingar kveðja góðan vin og
öflugan keppnismann, sem setti
glæsilegt svipmót á félagið. Guðjón
var ein af stóru stjörnunum í FH.
Með þakklæti í huga vottum við
frú Steinunni, syni þeirra, Sverri
Berg, og fjölskyldu þeirra dýpstu
samúð.
Blessuð sé minning Guðjóns Sig-
uijónssonar.