Morgunblaðið - 01.08.1996, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ARNÓR
BJÖRNSSON
+ Arnór Björnsson fæddist í
Reykjavík 6. maí 1966.
Hann varð bráðkvaddur 25.
júní síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Dómkirkjunni 4.
júlí.
Kæra fjölskylda og vinir Arnórs.
Það var á sunnudagseftirmiðdegi
í ágúst 1995, þegar Amór kom
fyrst til Boulder. Við hittum hann
fyrir framan Hótel Boulderado þar
sem forvitni hans um Colorado, um
nýju félaga sína og almenna hegðun
mannsins kom öllum í opna skjöldu.
Það var einmitt þessi hegðun og
fræðileg forvitni hans sem okkur
fannst svo spennandi og fljótlega
varð þekkt sem sérkenni Amórs.
Arnór kom til Boulder og fór
beint í partý með nýju bekkjarfélög-
um sínum í doktorsnáminu við Uni-
versity of Colorado. Á þeirri stundu
kom það berlega í ljós hversu stór-
kostleg persóna hann var. Gleð-
skapurinn var vart á enda runninn
þegar Amór hafði kynnst öllum,
og það var einmitt þessi stund sem
markaði upphafið að ferli Arnórs
sem félagslegs límbands, límbands
sem hélt saman öllum nemendum
bekkjarins við allar aðstæður. Hann
var mikill persónuleiki með mikla
útgeislun og þessi útgeislun hans
varð til þess að bekkurinn 1995-
+ Einar Krisljánsson var
fæddur á Hermundarfelli í
Þistilfirði 26. október 1911.
Hann lést 6. júlí síðastliðinn á
Hjúkrunarheimilinu Seli á Ak-
ureyri og fór útför hans fram
frá Akureyrarkirkju 15. júlí.
Nú haustblærinn næðir um húmdökknuð ijöll
og hlynur og björk fella laufin sín öll,
og víðir og lyngið og blágresið bliknar,
svo bleik verður grundin,
og brimar við fjörðinn og sundin.
Og haustskýjadansinn í dimmunni hefst
og drunginn og treginn að hjartanu vefst.
Og væri ekki sælast, er sumarið kveður,
með söngfuglaróminn,
að sofna eins og trén og blómin.
Þó enn verði lífið að greiða sitt gjald
og geigvænt og dapurt sé haustkvíðans vald,
í hjartanu leyna sér vonir sem vakna,
með vermandi hlýju -
- það vorar og sumrar að nýju.
(Einar Kristjánsson frá Hermundarfelli)
Tryggvi Þorsteinsson, skólastjóri
Barnaskóla Akureyrar, kynnti mig
fyrir Einari Kristjánssyni frá Her-
mundarfelli og sagði: „Einar er
skáldið við skólann okkar.“ Einar
var þar húsvörður og ég var nýráð-
in ritari við Barnaskóla íslands svo
sem sá skóli hefur oft verið nefnd-
ur af þeim sem þar hafa átt góðar
stundir. Það var haustið 1973.
Guðrún kona hans vann einnig
í Barnaskóla Akureyrar og ég
gleymi aldrei fyrstu kynnum mín-
um af þeim hjónum. Í herbergi
Einars í skólanum voru þau góð
heim að sækja, innan um þétthlaðn-
ar bókahillur og dreyminn ilm af
lífsgleði. Heim til Einars og Guð-
rúnar var einnig gott að koma. Þar
lék hann jöfnum höndum á píanóið,
nikkuna og hörpu lífsins.
Fljótlega eftir að ég kynntist
Einari bað hann mig um að iesa
upp smásögu eftir sig í Ríkisút-
varpinu. Ég var að vonum spennt,
þar sem ég hafði áður lesið upp
eftir Einar á samkomu en þekkti
hann þá ekki persónulega. Upptak-
an fór fram í Borgarbíói og tækni-
maður var Björgvin heitinn Júníus-
son. Þetta varð upphaf að ára-
langri og yndislegri samvinnu okk-
ar þriggja.
1996 fékk á sig betri gæðastimpil
en nokkru sinni fyrr. Það virtist sem
það væri honum meðfætt að bijóta
ísinn hveiju sinni sem viðkvæm og
erfið mál voru rædd í kennslustund.
Hann vissi líka upp á hár hvenær
tími var kominn til að slá á léttari
strengi og halda þurfti partý. Það
má ekki skilja sem svo, að hann
hafi einungis verið fyrir að
skemmta sér, því hann var umfram
allt frábær námsmaður.
Fráfall Amórs er ekki einungis
mikill missir fyrir fjölskyldu hans
og vini heldur einnig fyrir sálfræði-
deild University of Colorado svo og
fyrir framtíð sálfræði á íslandi. Arn-
ór dreymdi um að snúa heim að
loknu námi til að kenna og stunda
sálfræði. Nú verður það hlutskipti
annarra nemenda að gera að veru-
leika framtíðarvonir hans og gera
það með sama eldmóði og áhuga.
Við söknum hans ákaflega mikið
sökum þess hve stór hluti hann var
orðinn af fjölskyldu okkar. Hann
bjó hjá okkur um tíma þegar hann
var að byija nýtt líf í nýju um-
hverfi og hann varð strax ómiss-
andi hluti af stemmningunni á
hveijum hátíðisdegi. Okkur hjónun-
um og börnum okkar er mikil eftir-
sjá að Arnóri, en við erum framar
öllu glöð yfir að hafa þekkt hann
og notið nærveru hans. Skarð hans
Fjölmargar næstu upptökur fóru
fram í „Reykhúsinu", gamla út-
varpshúsinu við Norðurgötu og
seinna í nýja útvarpshúsinu við
Fjölnisgötu, þó svo þar nyti Björg-
vins ekki lengur við. Einar var með
fasta þætti í Ríkisútvarpinu og um
árabil sá hann um þátt sem hann
kallaði „Mér eru fornu minnin
kær“. Ég las með honum í þessum
þáttum ásamt Óttari syni hans í
mörg ár. Undirbúningsvinna var
mikil, heimildasöfnun og handrits-
gerð, og skilaði líka tilskildum ár-
angri. Ég man til dæmis þó nokkur
skipti þar sem við lásum heilan
þátt í gegn án þess að þyrfti að
stoppa upptöku.
Éinar sagði það jafnast á við
háskólapróf að lesa Laxness og las
upp úr bókum hans fyrir mig. Hann
kveikti þannig hjá mér áhuga uns
hann var farinn að lána mér eina
og eina þók eftir nóbelsskáldið, og
ég varð hrifnari og hugfangnari
eftir því sem ég las áfram.
Núna í sumarblíðunni fer haust-
ilmur dauðans um bjarkir og birki
og enn einn traustur stofn virðist
fallinn, virðist hafa sofnað
„ ... eins og trén og blómin“. Hvort
sem hann dreymir „lyngið og blá-
gresið" eða „söngfuglaróminn",
hefur hann skilið eftir sig „verm-
andi hlýju“. Fyrir mér er Einar vor
og morgunn og hvað sem haustinu
líður og hvort sem „blágresið blikn-
ar“ þá er endalaust vor í minning-
unni um hann.
Þú vaknar um vorljósa morgna
er vindblærinn andar hlýtt.
Og enn skeður undrið forna,
sem alltaf verður nýtt.
Og söngfuglinn seiðinn magnar
og svipt er af brumi hlíf,
og vordagsins frelsi fapar
hið fijöa, unga líf.
Nú vekur hinn vermandi kraftur
þær vonir, sem féllu í dá.
- Þú finnur hið innra aftur
æskunnar týndu þrá.
(Einar Kristjánsson frá Hermundarfelli)
Við Ingólfur og börnin okkar
vottum Guðrúnu og fjölskyldu
hennar innilega samúð.
Steinunn S. Sigurðardóttir.
verður seint ef þá nokkurn tímann
uppfyllt.
Edward, Linda, Wade og
Margaret Craighead.
í dag er ég í mjög óþægilegri
stöðu. Ég er búinn að reyna og
reyna að skrifa til ykkar allra eitt-
hvað um Arnór, en það virðist sem
að ég geti fyrir engan mun fundið
nógu hlýleg og falleg lýsingarorð
um hann. Ég deildi með honum,
öllu síðastliðnu skólaári, skrifstofu-
plássi í Háskólanum í Colorado og
ég bjóst ekki við því að sjá hann
aldrei aftur. Reyndar var ég nú
þegar farinn að plana klifur og
skíðaferðir með honum næsta vet-
ur. Ég hef misst vini áður, og það
er langt frá því að það sé auðveld-
ara nú þegar maður er reynslunni
ríkari. Þetta er alltaf jafn erfitt og
ósanngjarnt. Það er óhætt að segja
að þegar það var hringt í mig og
mér tjáð að Arnór væri látinn tók
ég því fyrst sem um mistök hefði
verið að ræða eða þetta væri mjög
slæmur brandari. Því miður reynd-
ist sá grunur minn rangur.
Ég ætla að segja ykkur frá því
hvað það var sem sem mér líkaði í
fari Árnórs. Hann var fyrst og
fremst maður sem elskaði fólk og
naut þess að lifa lífinu. Ég vissi að
móðir hans var honum alltaf ofar-
lega í huga. Það virtist sem hún
væri hans fyrirmynd og hann bar
augljóslega mikla virðingu fyrir
henni (þó að hann nánast látlaust
stríddi henni með nútíma Freud tali
sinu). Amór gladdist mjög þegar
móðir hans heimsótti hann til Bould-
er síðastliðið vor og hann sýndi henni
heilshugar hvem krók og kima.
Arnór átti einnig yngri bróður
sem honum þótti greiniíega mjög
vænt um. Hann talaði um hann
langtímum saman og að hann hefði
einnig áhuga á sálfræði. Arnór var
mjög stoltur af honum og óskaði
sér margsinnis að bróðir hans heim-
sækti hann einhvern tímann til
Boulder svo við öll gætum hitt hann.
Oft kvartaði Arnór yfir því að
vera á eftir í lærdómnum eða að
+ Halldóra Steinunn Bjarna-
dóttir var fædd að Rófu í
Miðfirði 8. október 1905. Hún
lést 11. júlí á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur og fór útförin
fram frá Bústaðakirkju 19. júlí.
Amma mín og nafna er lögð af
stað í sitt síðasta ferðalag og nú
yfir móðuna miklu. Ég veit að
margir bíða eftir henni hinum
megin og fagna henni með opnum
örmum. Við eigum öll margar góð-
ar minningar um ömmu og afa,
sem seint gleymast.
Þegar ég var krakki, gisti ég
oft hjá ömmu og afa í nokkra daga
þegar ég kom til íslands í sumar-
eða jólafrí og áttum við þá margar
góðar stundir saman. Þau spiluðu
við mig Rommý, Marías og Olsen,
kenndu mér að lesa íslensku og
reyndu að kynna mig fyrir alls
konar íslenskum mat, sem var
reyndar stundum svolítið erfitt.
Þar sem við bjuggum ekki hér
heima var samband mitt við ætt-
ingjana takmarkað. En amma sá
til þess, að þegar ég kom í heim-
sókn til þeirra, var alltaf farið í
bíltúr til að hitta aðra ættingja.
Og svo var hún náttúrlega líka
með boð heima hjá sér, þar sem
börnin hennar og mörg barnabörn-
in hittust.
Á menntaskólaárunum dvaldi ég
þijá vetur hér á íslandi og eyddi
þá miklum tíma með þeim. Síðasta
veturinn átti ég bíl og þegar afi
seldi bílinn sinn fór ég þrisvar í
viku og oftar, ef tími og skóli
hafa ekki fengið nógan svefn nótt-
ina áður. Ástæðan sem hann gaf
fyrir þessu var sú að hann hefði
verið að tala við bróður sinn um
sálfræði eða konur. Hann hafði
greinilega gaman af þessum sam-
tölum. Reyndar hafði Arnór gaman
af nánast öllu sem hann tók sér
fyrir hendur.
Arnór hafði þann einstaka hæfi-
leika að láta öllum líða vel í kringum
sig, jafnvel þegar rifrildi voru í
aðsigi. Hann hafði líka mjög gaman
af því að reyna að vera á móti í
öllum áhugaverðum rifrildum
tengdum námsefninu, og með því
kryddaði hann umræðurnar og
gerði þær skemmtilegri fyrir vikið.
Arnór var afbragðs ræðumaður og
þótt hann æsti stundum fólk upp í
hita umræðunnar tókst honum í
lokin alltaf að varðveita eða jafnvel
bæta vinskapinn. Þessir hæfileikar
hans hefðu ekki bara gert hann að
miklum fræðimanni í framtíðinni
heldur líka góðum stjórnmála-
manni. Hann kunni að njóta lífsins
en umfram allt var hann góður
námsmaður. Hversu mikið sem
hann vann eða hversu lítið sem
hann svaf, það skipti engu máli,
alltaf hafði hann tíma aflögu fyrir
vini sína.
Arnór var góður vinur og hans
verður sárt saknað. Ég er ekki reið-
ur né sár en ég finn mikinn söknuð
í hjarta mínu. Skrifborð hans liggur
nú autt og það eina sem ég virki-
lega sé eftir er að hafa ekki varið
enn meiri tíma með honum meðan
tækifærið gafst.
David B. Hatfield.
Kæri Arnór, ég sé mikið eftir því
að hafa ekki nefnt við þig allt það
sem ég kunni svo vel við í fari þínu.
Allt sem ég tók eftir, frá því að við
hittumst í ágúst, en nefndi aldrei.
Ég ætla að gera það núna.
Þú er eina manneskjan, sem ég
hef nokkum tímann hitt, sem hafði
alla þá líkamsburði og stíl til að
ganga í fötum tveimur númerum of
litlum en samt líta alltaf jafn vel út
í þeim.
Ieyfðu, til þeirra til að hjálpa þeim
með innkaup og keyra þau þangað
sem þau vildu eða þurftu að fara.
Oftast fór amma í Bústaðakirkju
á miðvikudögum til að spila og
hitta systur sínar og hafði hún svo
gaman af að komast í smá bíltúra
hina dagana. Ég man ekki til að
amma hafi nokkru sinni afþakkað
smábíltúr og hún naut þeirra allra.
Um helgar voru þau oft hjá Sig-
rúnu, dóttur sinni og Hilmari og
eigum við öll örugglega margar
góðar minningar frá þeim tíma.
Amma og afi komu stundum í
heimsókn til okkar til Lúxemborg-
ar og seinna amma ein til Banda-
ríkjanna og fannst henni það ævin-
týri líkast. Það var reyndar lítið
fyrir hana að skoða hjá okkur þar
sem sjónin hafði daprast mikið en
það var allt í Iagi, bara að hún
fengi aðeins að hreyfa sig. Heima
á íslandi fór hún í alls konar ferða-
lög, bæði með Bústaðakirkju og
svo með Blindrafélaginu. Þessi síð-
ustu tólf ár hef ég oft dáðst að
þreki hennar og stálminni og þegar
ég hef komið heim til íslands hef
ég fylgst vel með föðurættinni í
gegnum ömmu. Hún sagði mér
alltaf hvað hver væri að gera, hvað
Þú varst rausnarlegur maður,
rausnarlegur á tíma og vináttu. Þú
varst alltaf tilbúinn til þess að fara
í hádegismat eða bara til að stoppa
til að tala eftir kennslustund. Það
virtist sem þú værir alltaf tilbúinn
til að gefa einhveijum öðrum tíma,
og það er sennilega þess vegna sem
að þú mættir svo oft of seint í
kennslustund.
Þú varst alltaf svo orðheppinn,
rólegur og lést fólki líða vel í kring-
um þig. Hvernig þú tókst með róleg-
heitum á öllum tímatakmörkunum
og stressi var einstakt. Ég er búinn
að læra mikið af þér í þeim efnum.
Þegar ég bytjaði mjög seint að
vinna í einhveiju verkefni eða þegar
ég skilaði einhveiju of seint varstu
undantekningarlaust alltaf á eftir
mér og þá leið mér alltaf betur. Þú
varst léttlyndur og lést oft áhyggjur
sem vind um eyru þjóta. Ég vildi
óska að ég væri jafn góð og þú
varst í þeim efnum. Þín hegðan
róaði alltaf sjálfa mig og það er
hlutur sem ég á eftir að sakna mik-
ið.
Þú varst stórkostleg manneskja
að hafa nálægt sér hvernig sem
stóð á. í kennslustund varstu alltaf
hrókur alls fagnaðar — fyndinn,
klár og stundum kaldhæðinn. Und-
antekningarlaust kryddaðir þú til-
veruna og þá sérstaklega skemmt-
analífið. Þú vissir alltaf hvernær
tími var til kominn að gera eitthvað
skemmtilegt. Lífið hérna í háskól-
anum í Boulder verður ekki samt
án þín.
Það sem ég kunni best við í fari
þínu, Arnór, var það hvernig þú
kunnir að njóta lífsins út í ystu
æsar. Þegar tækifæri gafst til að
reyna eitthvað nýtt eða gera eitt-
hvað skemmtilegt varstu alltaf
mættur. Þú gerðir sjálfsagt meira
á þínum 29 árum en flest fólk ger-
ir á heilli lífstíð. Ég öfunda þig af
öllum þínum hæfileikum og ég vona
að ég geti fengið suma þeirra að
láni frá þér.
Ég sakna þín.
Skrifað fyrir hönd allra vina
þinna í Boulder,
Jennifer.
væri efst á baugi í ijölskyldunni
og hvað afkomendur hennar og
afa væru nú orðnir margir. Ég
held að hún hafi munað nöfn og
fæðingardaga þeirra allra 76 að
tölu. Svo má náttúrulega ekki
gleyma öllum sögunum sem ég
fékk að heyra og allra síst sögun-
um um engilinn hennar.
Þetta síðasta ár var henni mjög
erfitt. Ekki komst ég í níræðisaf-
mælið hennar, en þegar ég hringdi
í hana um kvöldið var greinilegt
að henni fannst veislan vel heppn-
uð og þótti henni gaman að hitta
ættingjana og góða vini, bæði í
afmælinu og brúðkaupinu daginn
áður. Þegar ég hitti hana um jólin
var amma þokkalega hress. Töluð-
um við saman um daginn og veg-
inn og hún sagði mér, eins og svo
oft áður, hvað væri að gerast hjá
fjölskyldunni og alveg eldskýr í
kollinum. Þegar ég fór hélt ég
kannski að ég hefði kvatt ömmu
í síðasta sinn, en mér til mikillar
ánægju hitti ég hana aftur nú fyr-
ir rúmum mánuði og í nokkra daga.
Ég veit að afi, Birgir, Bryndís
Elín, Imma og Veiga taka öll vel
á móti henni ömmu minni og hjálpa
henni áfram á leiðarenda. Við sem
eftir erum söknum hennar en við
eigum öll margar og góðar minn-
ingar sem ekki gleymast. Ég kveð
ömmu mína nú með þeim sömu
orðum og hún hefur alltaf kvatt
mig með í gegnum öll þessi ár:
„Guð geymi þig alltaf og blessi
þig.“
Ilalldóra.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
EINAR
KRIS TJÁNSSON
HALLDÓRA
STEINUNN
BJARNADÓTTIR