Morgunblaðið - 01.02.1997, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EMIL
ÞÓRÐARSON
+ Emil Þórðarson
var fæddur á
Bjamarnesi í Nesja-
hreppi í A-Skafta-
fellssýslu 5. nóv.
1915. Hann lést á
dvalarheimili aldr-
aða á Þórshöfn hinn
16. janúar síðastlið-
inn.
Emil stundaði
nám í Laugaskóla,
S-Þingeyjarsýslu.
Emil vann ýmis
störf um ævina,
lengst af hjá Kaup-
félagi Langnesinga
frá 1961 til loka árs 1993.
Foreldrar Emils voru Þórður
Oddgeirsson, f. 1.9. 1883, d. 3.8.
1966, prófastur á Sauðanesi á
Langanesi, og kona
hans, Þóra Ragn-
heiður Þórðardóttir,
f. 29.1. 1882, d. 19.6.
1950, húsfreyja.
Systkini Emils eru:
Oddgeir Theodór, f.
30.11.1911, d. 18.10.
1978; Hanna
Andrea, f. 24.12.
1912; Haukur, f. 4.5.
1914, d. 29.6. 1966;
Helga,f. 18.11.1917;
Anna, f. 3.12. 1919;
Þórður Guðmundur,
f. 6.4.1921; og Gyða,
f. 10.7. 1924.
Minningarathöfn um EmU fór
fram í Sauðaneskirkju þann 24.
sl. Hann var jarðsunginn í kyrr-
þey að eigin ósk.
Elskulegur föðurbróðir okkar,
Emmi frændi, er látinn. Okkur
systkinin langar til að minnast
hans í nokkrum orðum og þakka
honum fyrir öll þau ár sem við átt-
um samleið með honum.
Emmi hélt heimili með foreldrum
okkar í tæp þrjátíu ár og sem slík-
ur átti hann sinn hluta í að móta
viðhorf okkar í uppvextinum. Við
munum öll eftir honum úr æsku
þar sem hann var vakandi yfir vel-
ferð okkar og uppeldi. Hvatti okkur
til dáða og tók á allan hátt þátt í
uppeldi okkar systkinanna á Sól-
völlum. Tók þátt í gleði okkar og
sorgum. Emmi var sjálfur ókvænt-
ur og bamlaus en segja má að við
höfum líka verið hans börn að mjög
miklu leyti. Við vorum félagar hans
og hann okkar félagi. Af langri
samveru mótaði hann okkur með
styrkri hendi leiðbeinandans. Þegar
við síðan eignuðumst sjálf fjöl-
skyldur stóð Emmi frændi þar og
studdi við bakið á okkur í baráttu
lífsins.
Emmi var mikill hestamaður.
Hann átti alla tíð hesta og hafði
gaman af. Margar frístundir hans
voru í hesthúsinu eða við heyskap
og hirðingar. Þar naut hann sín
einna best í frjálsri náttúru og
umgengni við dýr.
Emmi vann ýmis störf um ævina.
Hann var maður vinnunnar. Skap-
andi verðmæti með eigin huga og
höndum. Sem ungur sá hann um
búskapinn heima á Sauðanesi hjá
afa okkar, séra Þórði.
Emmi var vitavörður Grenjaðar-
nesvita í 52 ár. Hann vann einnig
við vegagerð og smíði hafnarinnar
á Þórshöfn á þeim árum sem tækn-
in var lítið eitt annað en haki,
skófla og kraftur sá sem býr í
hveijum líkama. Þannig er Emmi
einn af sonum þessarar þjóðar,
sem skilur eftir sig þögult hand-
bragð víða á sinni lífsleið. Best
munum við þó eftir honum sem
starfsmanni Kaupfélagsins. Hjá
Kaupfélaginu vann hann þangað
til hann var 78 ára gamall, svo
ekki er hægt að segja að hann
hafi slegið slöku við þar frekar en
annars staðar.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090
Emmi var afburða heilsuhraust-
ur maður alla sína tíð eða fram á
sitt síðasta ár þegar hann fékk
sjúkdóm þann, sem átti stærstan
þátt í að binda enda á langan lífs-
feril hans. Hann lét sig ekki muna
um að hlaupa um mýrar og tún
eftir hestum og búfénaði fram á
sín síðustu ár ef þurfa þótti. Og
hann lét sig aldrei vanta ef ein-
hver þurfti á aðstoð að halda við
búverkin.
Þegar Emmi frændi er nú allur
koma okkur í hug þau orð sem
Aðalbjörn Arngrímsson, mágur
hans, orti um hann og okkur finnst
að lýsi honum vel.
Og þú ert einn af þessum sönnum
þaulreyndu og traustu mönnum
hveija stund í ótal önnum
áttir sjaldan næðisstund
þér vinnan lék í mjúkri mund.
Utan venju og vinnutíma
var þó rauluð hestaríma
er tiðum þína létti lund.
Kveðjur varmar vinir senda
vegin fram þeir allir benda
þér við sendum þökk án enda
á þinni dreypum heillaskál.
Það er okkar allra mál
að þú sért allra þjóna prýði
í þjóðarinnar kalda stríði
ekkert hismi - ekkert tál.
Við munum alla tíð sakna þessa
góða manns, sem var okkur svo
góður og reyndist okkur svo vel.
Þannig manna er auðvelt að minn-
ast. Þakka þér, elsku frændi, fyrir
samveruna í þessu lífi.
Systkinin frá Sólvöllum.
Við frændurnir viljum þakka
Emma, afabróður okkar, fyrir allar
þær skemmtilegu stundir sem við
höfum átt með honum. Alla bíltúr-
ana í Lödu-jeppanum hans út á
nes til að gá að hestum og allar
heimsóknirnar, sem við höfum átt
í hesthúsið til hans og hann teymdi
undir okkur hring eftir hring. Nú
er hann kominn til Guðs og nú líð-
ur honum vel.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfír mér.
(Hallgr. Pét.)
Stefán St. Bergsson og
Sveinn Skorri Höskuldsson.
Ég vil með nokkrum orðum
minnast vinar míns Emils Þórðar-
sonar, og þakka fyrir þær mörgu
góðu stundir sem við áttum sam-
an. Ég var ungur að árum er ég
kynntist Emil, en hann bjó að
Sólvöllum, í sama húsi og Þórður
bróðir hans, en Þórður er kvæntur
Ólöfu föðursystur minni. Það var
alltaf gaman að koma að Sólvöll-
um, þar var maður alltaf velkom-
inn, enda heimilið þekkt fyrir gest-
risni. Emil var barngóður og
reyndist börnum Þórðar og Ólafar
vel og naut ég góðvildar hans einn-
ig. Kynni okkar Emils urðu nánari
eftir að ég fór að vinna með honum
vorið 1978 hjá Kaupfélagi Lang-
nesinga og vorum við vinnufélagar
allt til ársins 1989 er ég fluttist
til Skagafjarðar. Það var gott að
starfa með Emil, hann var hirðu-
samur og ötull í vinnu, afar traust-
ur starfsmaður og það var mér
gott veganesti að hefja störf með
honum.
Áður en Emil fluttist til Þórs-
hafnar vann hann á búi föður síns,
sr. Þórðar á Sauðanesi. Emil var
mikill dýravinur og kunni sveitalíf-
inu vel og það voru honum erfið
spor er hann þurfti að fara frá
Sauðanesi. Sérstaka ánægju hafði
hann af hestum og átti alltaf
nokkra hesta eftir að hann flutti
á Þórshöfn. Hann átti margar góð-
ar stundir í hesthúsinu, enda hugs-
aði hann afar vel um hestana sem
voru vinir hans og í umgengni við
þá kom einnig vel fram hirðusemi
hans og snyrtimennska. Margar
góðar minningar átti Emil frá he-
staferðum sem hann fór með góð-
um vinum, ekki síst hin síðari ár.
Ég á einnig margar góðar minn-
ingar frá samverustundum með
Emil, bæði í vinnu og frístundum.
Um áratuga skeið var hann vita-
vörður í Grenjanesvita og það var
gamn að fara með honum út í vit-
ann. Ég man hversu tignarlegt það
var um páskana 1979 er við stóð-
um upp i vitanum og horfðum yfir
hafísbreiðuna sem þakti Þistil-
fjörðinn. Ég minnist einnig góðra
stunda er við sátum saman, feng-
um okkur í glas og ræddum hin
ýmsu málefni.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar góður vinur er
kvaddur og fyrir allar þær minn-
ingar vil ég þakka. Þó að aldurs-
munur okkar væri mikill skyggði
það aldrei á vináttu okkar og vin-
átta Emils var jafnt eins og annað
í fari hans. Fyrir þá vináttu vil ég
þakka og bið honum Guðs blessun-
ar um alla eilífð.
Árni Kristinsson.
Á undanförnum mánuðum hefur
flestum þeim er til þekkja verið
ljóst hvert stefndi með hann nafna
minn. Maður sem alla tíð hafði
verið einstaklega heilsuhraustur
var á skömmum tíma ekki orðinn
svipur hjá sjón.
Það var fimmtudagsmorguninn
16. janúar að ég fékk þau skilaboð
að ég ætti að hafa samband við
mömmu við fyrsta tækifæri. Þá
um leið þóttist ég vita hvert erindi
hennar væri. Að tilkynna mér and-
lát nafna míns.
Þó svo þessi fregn hafi ekki
komið í opna skjöldu þá held ég
að maður geti aldrei verið fullkom-
lega viðbúinn að horfa á bak ást-
vini. Allt frá því ég tók mín fyrstu
skref í eldhúsinu á Sólvöllum og
fram til dagsins í dag hefur nafni
minn verið stór hluti af lífi mínu.
Óteljandi matartíma, fyrst niðri á
Sólvöllum, svo uppi á Pálmholti,
við undirspil kraumandi potta og
glamrandi hnífapara, skeggrædd-
um við mál líðandi stundar, stund-
um körpuðum við og ef hann var
orðinn þreyttur á að hlusta á það
sem ég hafði að segja var hann
vanur að segja „æi hættu nú þessu
óskapa rugli, nafni minn“. Og þar
við sat.
Hann nafni minn var maður
hæglátur og hógvær. Og duglegur
og kraftmikill var hann allt undir
það síðasta. Mér er það minnis-
stætt þegar hann áttræður stóð í
heyskap myrkranna á milli og var
enginn eftirbátur okkar sem yngri
vorum, síður en svo. Það var ekki
fyrr en óvæginn sjúkdómur hafði
herjað á hann að starfskraftar
hans fóru þverrandi. Annars held
ég að það væri ekki að skapi nafna
míns að honum yrði haldin löng
lofræða og með þessum fátæklegu
orðum læt ég staðar numið. En
minning nafna míns, Emils Antons
Þórðarsonar, mun lifa í bijósti mér
um ókomin ár. Megi hann hvíla í
friði.
Emil Þór.
JÓN JÓHANNES
JÓSEPSSON
+ Jón Jóhannes
Jósepsson var
fæddur á Vörðufelli
á Skógarströnd 3.
júní 1897. Hann lést
á heimili sínu á Dal-
braut 6 í Búðardal
23. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar Jóns
voru Jósep Eggerts-
son og Ása Jónsdótt-
ir. Systkini Jóns
voru: Guðrún, f.
14.12. 1895, d. 10.1.
1997, Elín Margrét,
f. 30.1. 1904, d.
28.11. 1989, Málfríð-
ur, f. 7.6. 1908, d. 4.10. 1996
og Kristján Benedikt, f. 26.5.
1913. Auk þess átti Jón eina
uppeldissystur, Ingibjörgu
Sigurðardóttur.
Jón kvæntist Magnúsínu
Steinunni Böðvarsdóttur, f.
13.4. 1889, d. 7.10. 1977. Þau
voru búsett á Sámstöðum í
Laxárdal þangað til þau fluttu
til Guðbjargar
dóttur sinnar í
Búðardal árið
1966.
Börn Jóns og
Magnúsínu: 1) Ey-
jólfur Jósep, f.
11.5. 1924, kvænt-
ur Sveinbjörgu
Ólöfu Sigurðar-
dóttur, f. 7.11.
1930. 2) Sigurður,
f. 30.6. 1925,
kvæntur Karenu
Guðlaugsdótturj f.
22.11. 1929. 3) As-
geir, f. 12.4. 1927,
d. 3.5. 1928. 4) Ásgeir Böðvar,
f. 24.9. 1928, d. 13.1. 1929. 5)
Guðbjörg Margrét, f. 25.11.
1929, gift Krisljáni Guðlaugi
Bergjónssyni, f. 2.10. 1932.
Afkomendur Jóns eru fjöl-
margir.
Utför Jóns fer fram frá
Hjarðarholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Nú er elsku afi minn dáinn. Hann
hefði orðið 100 ára 3. júní á þessu
ári. Afi og amma áttu heima hjá
mömmu og pabba. Árið 1977 dó
Magnúsína amma. Ég var þá átta
ára gömul og flutti inn í herbergi
til afa, þar áttum við saman marg-
ar góðar stundir. Hann kenndi mér
margt, t.d. Olsen Olsen sem við
spiluðum oft og mikið. Afa fannst
voðalega gaman að spila og leggja
kapla, reyndar eru ekki liðnir marg-
ir mánuðir frá því að hann sást síð-
ast með spil á hendi. Við sungum
mikið saman og oft varð lagið
Svanasöngur á heiði fyrir valinu,
þau eru nú orðin mörg lögin og
kvæðin sem hann hefur kennt mér.
Börn hændust mjög að afa og köll-
uðu mörg böm hann „afa“. í skúff-
unni hans leyndust alltaf gráfíkjur
og annað góðgæti sem hann var
gjafmildur á. Þegar ég eignaðist
síðan dóttur fyrir tæpum þremur
ámm, var hún vart farin að ganga
þegar hún skreið inn í herbergi afa
til að taka í spilin hans og fá pínu
nammi.
Afa líður örugglega mjög vel
núna hjá ömmu og sonum sínum
tveimur. Ég ætla að enda á einni
af bænunum sem við afi fóram oft
með áður en við fórum að sofa á
kvöldin.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji pðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig.Jóns. frá Presthólum)
Jónheiður Berglind.
Elsku langafi okkar. Nú ertu
kominn til langömmu. Þú sagðir
okkur margar sögur af þér og
langömmu og við vitum að hún
hefur tekið vel á móti þér og þér
líður vel hjá henni. Við minnumst
allra samverastundanna sem við
áttum með þér í herberginu heima
hjá ömmu og afa á Dalbraut og
vitum að þar verður tómlegt án þín.
Alltaf varstu tilbúinn að tala eða
leika við okkur og alltaf varst glað-
ur að sjá okkur. Þú kenndir okkur
margt sem við munum alltaf minn-
ast.
Vertu sæll, elsku langafi, við
varðveitum það sem við áttum sam-
an alla tíð og þökkum fyrir allar
stundirnar sem við áttum með þér.
Nú er ég klæddur og kominn á ról
Kristur Jesús veri mitt skjól,
í guðsóttanum gef þú mér
að ganga í dag, svo líki þér.
(Höf. ók.)
Kristján Rafn, Ruth
og Helgi Baldur.
Jón Jósepsson, fyrrum bóndi á
Sámsstöðum í Laxárdal í Dölum
lést þ. 23. janúar sl. Hann hefur
vafalaust verið tilbúinn að yfirgefa
þennan heim eins og eðlilegt er á
hans aldri, en hann hefði orðið 100
ára gamall 3. júni nk. hefði honum
enst aldur til. Jón var orðinn tals-
vert lasburða nú síðustu mánuði,
sjónin nánast alveg farin, og hann
orðinn lúinn til gangs. Annars hef-
ur hann átt góðri heilsu að fagna
allt fram undir síðustu ár.
Hann missti eiginkonu sína,
Magnúsínu Steinunni Böðvarsdótt-
ur, fyrir 20 árum, sem þá var 88
ára gömul, en hana virti hann og
elskaði alla tíð. Allir gömlu góðu
vinirnir eru nú horfnir. Síðastur
þeirra fór Eyjólfur í Sólheimum,
sem lést í hárri elli fyrir tveimur
árum. Þrátt fyrir að Jón nyti þeirr-
ar bestu umhyggju, sem hægt er
að hugsa sér hjá fórnfúsri og um-
hyggjusamri dóttur, Guðbjörgu og
eiginmanni hennar Kristjáni Berg-
jónssyni, þá hafði lífið óhjákvæmi-
lega misst töluvert af fyrri ljóma
og ekki var eins mikið að lifa fyrir
og áður var meðan eiginkonan lifði
og heilsan var þokkaleg. Jón var
því áreiðanlega sáttur við að fara,
enda búinn að sinna skyldustörfum
sínum hér á jörð af dugnaði og
heiðarleika.
Það sem einkenndi Jón fyrst og
fremst var hans létta skap. Hann
var alla tíð einstaklega skapgóður,
bjartsýnn ogjákvæður. Hann hafði
þó ákveðnar skoðanir og var einsk-
is manns jábróðir. Hann hafði sér-
staklega ákveðnar skoðanir á þjóð-
málum almennt, en þó einkum
stjórnmálum.
Ég lít á Jón sem einn minn besta
vin, þrátt fyrir talsverðan aldurs-
mun okkar. Kynni okkar hófust,
þegar ég fór til þeirra hjóna sem
sumarstrákur í sveit, þá 10 ára
gamall. Þá var Jón 51 árs að aldri
en Magnúsína kona hans 59 ára.
Þegar ég kom til þeirra í fyrsta
sinni, voru þau í mínum augum
algerlega bláókunnugt fólk. Ég
fann þó fljótt fyrir hlýju og vinsemd
allra þeirra, sem þarna bjuggu og
hef alltaf litið á það sem einstakt
lán að hafa fengið að kynnast fjöl-
skyldunni á Sámsstöðum. Ég var
hjá þessu góða fólki í sex sumur,
og minningar frá þessum sumrum
hafa oft yljað mér um hjartarætur.
Mér leið afar vel þarna og var
ákveðinn í að verða bóndi eftir
dvöl mína þar, þótt það gengi nú
ekki eftir. Á milli mín og þessarar
fjölskyldu skópust sterk tengsl og
einlæg vinátta, og ég leit alltaf til
allra, sem henni tilheyrðu, eins og
náinna ættingja. Það var því ekki
að undra þótt börnin mín héldu 25
árum síðar, að Magnúsína og Jón
væru amma mín og afi, svo mikið
dálæti hafði ég á þeim.
Fjölskyldan á Sámsstöðum var
einstaklega söngvið fólk. Á þeim
tíma, sem ég var hjá þeim, sungu
Qórir af sex fullorðnum í þessari
fjölskyldu í kirkjukór Hjarðarholts-