Morgunblaðið - 11.10.1997, Blaðsíða 36

»86 LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
TORFHILDUR ÞORKELSDÓTTIR,
áður til heimilis
á Grettisgötu 57B,
andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur, Landakoti, fimmtudaginn 9. október.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigurður Kristjánsson.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við and-
lát og útför móður okkar og tengdamóður,
LILJU HALLDÓRSDÓTTUR STEINSEN,
Flúðabakka 1,
Blönduósi.
Sævar Örn Stefánsson,
Eggert Konráð Konráðsson,
Guðrún Katrín Konráðsdóttir,
Ágústína Sigríður Konráðsdóttir,
Inga Dóra Konráðsdóttir,
Torfhildur Rúna Gunnarsdóttir,
Guðmundur Ingi Jónatansson,
Halidór Sigurðsson,
Aðalsteinn Guðmundsson,
Hólmfríður Margrét Konráðsdóttir, Andrés Bjarnason.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við andlát og
útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
RAGNHEIÐAR G. GUÐMUNDSDÓTTUR,
Boðahlein 9,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deildum A7
og B6 á Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Guð blessi ykkur öll.
Óskar J. Sigurðsson,
Magnús Matthíasson,
Ragnheiður Matthíasdóttir, Guðmundur Brandsson,
Björg S. Óskarsdóttir,
Guðmundur Ó. Óskarsson, Ágústa Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartans þakkir til ykkar allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
móður minnar, tengdamóður og ömmu,
VILBORGAR M. ÓLAFSDÓTTUR,
dvalarheimilinu Höfða,
- Akranesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Höfða og
Sjúkrahúsi Akraness.
Katrín Georgsdóttir, Janus Bragi Sigurbjörnsson,
Emilía Jónsdóttir.
og ömmubörn.
t
Hugheilar þakkir færum við öllum þeim, er minntust
GUÐRÚNAR ÁMUNDADÓTTUR
frá Sandlæk,
Sólvallagötu 26,
Reykjavík.
Þökkum hlýhug og samúð.
Karl Jóhann Guðmundsson og dætur:
Steingerður Sigurjónsdóttir,
Soffía Lára Karlsdóttir,
Sigríður Helga Karlsdóttir
og fjölskyldur þeirra.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur hlý-
hug við andlát og útför móður okkar tengda-
móður, ömmu og langömmu,
GUÐLAUGAR ELÍNAR ELÍASDÓTTUR
frá Hallbjarnareyri,
áður Sæviðarsundi 13.
Bjarni Gunnarsson, Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Svanhildur Gunnarsdóttir, Sturlaugur G. Filippusson,
Valgerður Gunnarsdóttir, Jón B. Guðmundsson,
María Gunnarsdóttir, Árni Halldórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
GUÐRÚN
ÁMUNDADÓTTIR
+ Guðrún Ámundadóttir
fæddist á Sandlæk í Gnúp-
verjahreppi 17. september
1913. Hún andaðist á Landspít-
alanum 25. september síðast-
liðinn og fór útför hennar
fram frá Dómkirkjunni 3.
október.
„Það leiðist öllum Gunnum þeg-
ar ég les ljóð,“
sagði hann Kalli vinur minn,
einn heitan sólskinsdag, fyrir
mörgum árum. Við vorum á leik-
ferð um landið, vorum búin að
koma upp leiktjöldunum í gamla
samkomuhúsinu á Akureyri. Leik-
hópurinn hafði komið sér fyrir í
brekkunni fyrir ofan leikhúsið og
lágu þar allir í sólbaði nema Kalli,
maðurinn hennar Guðrúnar
Ámundadóttur. Hann hafði tyllt
sér á þúfu í Álafossúlpunni sinni
og las nú ljóð fyrir dormandi sól-
baðsfíklana.
Ástæðan fyrir þessari raunalegu
athugasemd Kalla var sú, að undir-
rituð, sem einnig var kölluð Gunna,
hafði frábeðið sér lengri ljóðalest-
ur. Sagt höstugum, tillitslausum
rómi, að nú væri komið nóg. Héldi
ljóðaflutningurinn áfram, hátt á
þriðja tug ódauðlegra ljóða, væri
óvíst hvort ekki drægi skugga á
sólina af einskærum leiðindum.
Kalli lokaði bókinni, horfði særð-
ur á mig og líkti svo viðbrögðum
mínum við eitthvað sem ætti sam-
merkt með konu sinni. En í stað
þess að vera ásökun fyrir hrana-
lega og ólitterera hegðun mína
urðu þessi orð hans að upphefð í
mínum augum. Líkti hann mér við
hana Gunnu konu sína, var hann
að líkja mér við einhvern sem hann
elskaði og virti framar öðrum
manneskjum.
Hún Gunna hans Kalla, eins og
hún var alltaf kölluð meðal okkar
vina þeirra í leikhúsinu, var einstök
mannkostamanneskja. Er ég þakk-
lát forsjóninni fyrir að hafa fengið
að þekkja hana og njóta vináttu
hennar og trúnaðar í fjöldamörg
ár. Nú þegar kveðjustundin er
komin hópast að minningar. Mér
finnst ég vera komin inn í litlu
borðstofuna hennar með stóra
matarborðinu sem var hlaðið kræs-
ingum og svignaði undan dýrindis
heimatilbúnum mat. Slíkar veislur
átti hún oft til að undirbúa öllum
að óvörum. Eg man að eitt sinn
kom Kalli niður í leikhús fyrir sýn-
ingu og bar þau skilaboð frá Gunnu
konu sinni að hún hefði gaman af
að sjá okkur heima hjá þeim eftir
sýningu. Var öllum leikhópnum
boðið og var þar meiriháttar veisla,
rétt si svona að tilefnislausu, bara
af því við vorum til og hana Gunnu
langaði að gleðja okkur.
Svo man ég líka aðrar stundir
fyrir framan þetta sama stóra
borðstofuborð, þau skifti er borðið
þakið kjólefnum, sniðum teiknuð-
um á smjörpappír og saumavélin
trónir þar í hásæti. Gunna er að
sauma á mig kjól. Mikið er spjallað
og spekúlerað. Við og við bregðum
við okkur fram á gang til að skoða
mig í spegli í hálfsaumuðum kjóln-
um því borðstofan var svo lítil og
borðið góða svo stórt að ekkert
pláss var fyrir spegil þar inni. En
alltaf enduðu þessar saumakonu-
heimsóknir til Gunnu með léttri
hátíð. Þá sópaði hún efnisbútum
og pappírssniðum til hliðar og
dekkaði uppá og bar fram kaffi
og meðlæti. Voru það okkar bestu
stundir. Einni slíkri stund man ég
eftir. Við sátum og mauluðum
heimabakaðar kleinur. Gunna
hafði farið með svo einstaklega
skemmtilegan, frumsaminn brag
sem hún hafði ort um erilsaman
dag hinnar dæmigerðu húsmóður.
+
Systir mín,
GUÐRÚN KALMANNSDÓTTIR,
Djúpavogi 9,
Höfnum,
lést á heimili sínu föstudaginn 10. október.
Fyrir hönd sonar og annarra ættingja,
Sigríður Kalmannsdóttir.
Faðir okkar,
SIGFÚS ÁRNASON
fyrrv. slökkviliðsstjóri,
Hlíðarfelli,
Egilsstöðum,
verður jarðsunginn frá Egilsstaðakirkju laugar-
daginn 11. október kl. 14.00.
Edda Sigfúsdóttir,
Bára Sigfúsdóttir,
Birgir Sigfússon,
Kolbrún Sigfúsdóttir,
Máni Sigfússon.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
elskulegrar móður minnar, dóttur, systur og
mágkonu,
RAGNHILDAR JÓNASDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks 11A á
Landspítalanum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólöf Margrét Jónasdóttir.
Ég horfði á hana nöfnu mína með
aðdáun og spurði hana hvort það
væri ekki rétt sem ég hefði heyrt,
að hún hefði samið margan brag-
inn og þættina sem Kalli flutti á
skemmtunum landsmanna á árum
áður við fádæma hrifningu.
„Jú, eitthvað var maður að putt-
ast við að hjálpa honum með efni
á þessum árum,“ sagði Gunna.
„Annars var alveg sama hvað
skrifað var fyrir hann. Hann flutti
allt svo vel að það var engin hætta
að maður yrði sér til skammar.
Svo yppti hún öxlum og hló og
fékk sér aðra kleinu. Hún varð
alltaf svo hlý til augnanna þegar
hún talaði um manninn sinn.
„Við erum á sama báti,“ sagði
ég sem þá var gift manni sem var
tíu árum yngri. „Er Kalli ekki ell-
efu árum yngri en þú?“
„Jú, en það er annað með ykk-
ur,“ sagði Gunna, og varð nú allt
í einu alvarleg. „Kvenréttindin
voru nú örlítið aftar á merinni en
þau eru núna. Við giftum okkur
tveim áratugum á undan ykkur.
Þá þótti það hneyksli að kona vog-
aði sér að giftast sér yngri manni.
Svo við fengum svosem að kenna
á því að hafa farið aðrar leiðir en
þær viðteknu." Og allt í einu fyllt-
ust augu hennar nöfnu minnar af
tárum sem brutust gegn vilja henn-
ar fram í andlitið og streymdu eins
og hagl niður kinnarnar. Hún stóð
upp, snéri í mig baki á meðan hún
barðist við þessa óvæntu og óvel-
komnu uppákomu og hafði svo orð
á því þegar hún var búin að jafna
sig að maður fengi sjálfsagt aldrei
leið á að lesa Hallgrím Pétursson
hvað oft sem litið væri í þann Ijóða-
brunn.
Þegar ég gifti mig í þriðja sinn
kom hún Gunna til mín rneð und-
urfagra skál úr viði. „Ég keypti
þetta handa ykkur,“ sagði hún, „af
því maðurinn þinn gróðursetur tré
og ég kann vel við hann. Kannske
er það vegna þess að hann minnir
mig á Loft frænda minn en sá
maður hefur verið mér hvað best-
ur.“
Svo sagði hún mér söguna fal-
legu, sem ég get aldrei gleymt.
Þau systkinin á Sandlæk höfðu
misst föður sinn. Til stóð að leysa
upp heimilið, því móðirin réð ekki
við að halda búinu gangandi ein
með börnin svo ung. „Við fórum á
skauta niður á tjörnina sem er
rétt hjá bænum,“ sagði Gunna.
„Við renndum okkur, svellið var
glampandi og köld golan hress-
andi, en það megnaði ekki að lyfta
þunganum sem lá eins og hella
fyrir bijóstum okkar vegna dauða
pabba og þeirra aðstæðna sem nú
ógnuðu fjölskyldunni. Að hugsa til
þess að þurfa kannske að skiljast
frá mömmu og hinum systkinunum
og vera komið fyrir á einhveijum
ókunnum bæ, sú hugsun var
óbærileg. Þá kom hann Loftur
gangandi frá bænum og til okkar,
hjálpaði okkur úr skautunum, rétti
svo okkur yngstu syrtkinunum
hvoru sína hönd, og leiddi okkur
heim. Sagði við okkur á leiðinni
að við skyldum ekki vera hnuggin,
því hann ætlaði að vera hjá okkur.
„En ert þú ekki að fara að Ijúka
námi við búnaðarskólann á Hvann-
eyri?“ spurði bróðir minn.
„Nei, ég ætla að vera hjá ykk-
ur,“ sagði Loftur.
„Ætlar þú þá að vera pabbi
okkar?“ spurði sú yngsta.
„Já, svona rétt á meðan þið eruð
að burðast við að stækka og verða
sjálfbjarga," sagði Loftur bros-
andi. „En þið eigið að kalla mig
frænda." Og hún Gunna brosti til
mín, bauð mér aðra kleinu, og
sagði: „Ég gleymi því aldrei hvað
höndin hans Lofts var hlý og sterk
þar sem hann leiddi föðurleysingj-
ana heim túnið þennan kalda
haustdag."
Og þannig veit ég, að sá faðir
sem þú trúðir á, Gunna mín, og
lést sálmana hans Hallgríms leiða
þig til dýpri skilnings á mun nú
rétta þér hlýja föðurhönd sína og
leiða þig inn í þimin sinn.
Guðrún Ásmundsdóttir.