Morgunblaðið - 27.02.1998, Blaðsíða 4

4 B FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1998
DAGLEGT LIF
MORGUNBLAÐIÐ
, Morgunblaoio/Asms
SKAPTI OLAFSSON: „Svo var allt bundið inn í fallegt, rautt skinn.“
Rokka
ekki þagr
SKAPTI ÓLAFSSON
Á BROADWAY syngja rokkstjörnurnar Anna Vilhjálms, Bertha Biering, Berti Möllei
Valdimarsson, Rúnar Guðjónsson, Siggi Johnnie, Sigurdór Sigurðsson, Stefán Jónsson, Þ
Bjarnason, sem jafnframt er kynnir.
ENN fer fíðringur um menn þegar þeir
heyra lagið „Allt á floti“, sem
Skapti Ólafsson söng inn á
plötu fyrir rúmum fjörutíu
árum. Lagið varð geysivinsælt og
söngvarinn fékk ekki nokkurn frið á
götum úti. Honum fannst þó dálítið
asnalegt að vera frægur, eins og hann
orðar það. „En þetta er lítið, sniðugt
lag og útsetning Gunnars Reynis
Sveinssonar tónskálds er vel gerð,“
segir Skapti, og telur það helstu
ástæður fyrir langlífi lagsins.
Sjálfur á Skapti langan tónlistarfer-
il. „Ég byrjaði rétt íyrir miðja öldina,
eða árið 1947. Ég fór að læra prent-
verk í Félagsprentsmiðjunni 1944, og
þar voru margir góðir músíkantar,
meðal annars mágur minn sem var í
Lúðrasveit Reykjavíkur. Systir mín -—
hafði kennt mér grip á gitar, því það var „t þá daga voru ' . „-7. Frá vinstri: Siggeir Svei 1 is
mikið sungið heima, og svo var mér bara Fjórum jafnfljo , "þ Sigurgeir Björgvmsson.
skellt í lærdóm hjá Albert Klahn sáluga Skapti, Magnus
sem þá var aðalstjórnandi Lúðrasveitar-
innar. Ég mætti í Hljómskálann, lærði á tromm-
ur og var með Lúðrasveitinni í tíu ár.“
Veturinn 1947 fór svo Skapti á sviðið sem
söngvari. „Þá söng ég með Baldri Kristjánssyni í
Tjamareafé. Baldur var mikill djasspíanisti og
fannst upplagt að æfa nokkur amerísk djasslög
og láta mig syngja. Síðar stofnaði ég svo eigin
hljómsveit sem bar heitið Fjórir jafnfljótir.
Nafnið þótti hrikalegt og það var ekki lengi verið
að breyta því í fjórir jafnljótir! En það var stans-
laust „beat“ í gamla Gúttó. Ég spilaði líka fína
dansmúsík með Karli BOlich og einhvern veginn
leiddist ég út í það að fara að spila fyrir íslenska
tóna, gamla útgáfufyrirtækið sem Tage Amm-
endrup var með. Hann var oft með kvöld-
skemmtanir í Austurbæjarbíói þar sem nýir
söngvarar voru meðal annars kynntir, og þannig
þvældist ég meira inn í sönginn.“
Skapti spilaði ekki aðeins með danshljómsveit-
um og Lúðrasveitinni, hann var einnig trommu-
leikari í Sinfóníuhljómsveit íslands í fjögur ár,
spilaði undir við upptökur í útvarpssal og fór
margar ferðir til Bandaríkjanna á vegum Loft-
leiða til að leika fyrir íslendinga ytra.
„Ég var að til 1984. Besti tími minn í tónlist-
inni held ég að hafí verið þegar ég lék í Vetrar-
garðinum með Baldri Kristjánssyni fyrir tæpum
þrjátíu árum. Það var ævintýri úti í mýrinni. Ég
var trommari, það var ekki lagt svo mikið upp úr
söngnum þá, og var hálfgerður „hobbý“maður í
músíkinni. En þarna lék ég með góðum hljóð-
færaleikurum og í þá daga voru hljómsveitimar
dálítið djassaðar. Við spiluðum öll sönglögin,
djasslög, klassíska tangóa og ég fékk mikið út úr
þessu. Eg var enginn vínmaður, kom edrú inn í
þetta og fór edrú, en fékk músíkina beint í blóð-
ið. Það hefur líklega gert það að verkum að ég
hélt spilamennskuna út í allan þennan tíma. Ég
fékk mér auðvitað í glas þegar ég var sjálfur
gestur á árshátíðum og í veislum, en sá veldur
sem á heldur, segi ég. Sumir valda þessu ekki,
allir stærstu barir veraldar duga þeim ekki,
sumum nægir bara ein teskeið til að verða kátir
og glaðir!
Það getur vel verið að ábyrgðartilfinning mín
hafi ráðið þarna um, því ég missti fóður minn
þegar ég var tveggja ára, átti bara móður mína
að, og við vorum þrettán systkinin. Mér fannst
ég þurfa að standa mig.“
Eins og flestir tónlistarmenn var Skapti í tvö-
faldri vinnu, starfaði lengst af í Félagsprent-
smiðjunni, en er nú prentari hjá Prentmeti.
Tvítugur kvæntist hann fyrri konu sinni, sem
lést fyrir nokkrum árum, og þau eignuðust fjög-
ur böm. Hann segir að fjölskyldulífið hafi gengið
„Eg mætti i Hljómskálann og lærði á
trommur." A Austurvelli 1951 með fé-
logum úr Lúðrasveit Reykjavíkur. Frá
vmstn: Lárus Jónsson, Guðmundur R.,
Svavar Gests og Skapti.
ljómandi vel, og þrátt fyrir tvöfalda vinnu gat
hann líka sinnt öðru áhugamáli sínu, bókband-
inu. Hann byrjaði snemma að safna bókum og
binda þær inn. „Ég hef lengi bundið skrautband.
Ég hafði alltaf yndi af Laxness og Þórbergi og
öðrum góðum rithöfundum, og las mikið um
þjóðlegan fróðleik. Ég svaf aldrei nema fjóra eða
fimm tíma á sólai-hring og las mig oft niður þeg-
ar ég kom heim af böllunum. Þegar Höll sumar-
landsins eftir Laxness flæktist fyrir mér var ég
fjórtán ára, og ég las hana og varð ekki samur á
eftir. Þvílík hátíð. Ég safnaði Þórbergi, fyrstu
útgáfu, og það tók mörg ár. Svo var allt bundið
inn eftir ströngustu kröfum í fallegt, rautt
skinn.“
Rokkstjörnur íslands uppfylla líka allar kröf-
ur á Broadway um þessar mundir. Þar syngur
Skapti „smellinn" sinn vinsæla og segja sumir að
röddin hafi ekkert breyst þótt rokkarinn sé orð-
inn sjötugur.
„Ég geri þetta af því að ég hef gaman af
þessu. Þetta er góður hópur og rokkið höfðar til
allra aldurshópa því það er svo taktfast. Þetta er
takturinn sem menn hafa í sér, ekkert ósvipaður
taktinum í færeysku kvæðalögunum.“
STEFÁN JÓNSSON
STEFÁN Jónsson og Lúdó sextett voru
oft nefndir í sömu andrá og Þórscafé, en
við hliðina á því ágæta húsi, í Gagnfræða-
skóla verknáms, steig söngvarinn einmitt
sín fyrstu skref, þá á sextánda ári. „Ég var alltaf
mikið fyrir að raula og fékkst svo til að syngja á
dansæfingu, drullufeiminn og vitlaus. Við sung-
um oft saman þrír félagar í skólanum, Ásbjörn
Egilsson, Sigurður Elísson og ég, kölluðum okk-
ur SAS tríóið, og komum svo fram á árshátíð
skólans sem haldin var í Sjálfstæðishúsinu um
vorið. Hljómsveit Svavars Gests sem lék fyrir
dansi það kvöld, var með kynningu ó nýjum
dægurlagasöngvurum í Austurbæjarbíói
nokkrum vikum síðar, og það varð úr að við fé-
lagamir tróðum þar upp. Síðan gaf hljómplötu-
útgáfan Drangey út plötu árið 1957 með þessum
nýju söngvurum og á henni voru tvö lög með
okkur, „Jói Jóns“ og „Allt í lagi“.
Mér var síðan boðið að ganga til liðs við hljóm-
sveitina Plútó, en í þeirri hljómsveit voru menn
sem hafa síðan verið með mér af og til í öll þessi
ár, eins og Berti Möller, Elvar Berg, Hans
Kragh og Hans Jenson. Gunnar Kvaran, betur
þekktur sem sellóleikari, kom líka inn í hljóm-
sveitina og spilaði á bassa. Á þessum árum var
mikil samkeppni, en við vorum heppnir og feng-
um vinnu í Vetrargarðinum þar sem við spiluð-
um fimm kvöld í viku í tvö ár. Síðar gerðum við
samning við Selfossbíó þar sem við fylltum sal-
inn helgi eftir helgi, og um svipaðar mundir
gerðist Guðlaugur Bergmann umboðsmaður
okkar. Þá fóru hjólin að snúast og við fórum að
leika í Storkklúbbnum, sem síðar hét Glaumbær.
Þar komu oft fram heimsfrægir skemmtikraftar
sem fylltu húsið alla vikuna. Það var mikil sveifla
á þessum árum!“
Stefán segir að hápunktur ferilsins, vinsæld-
arlega séð, hafi líklega verið frá 1961 til ‘64, en
þá lék Plútó, sem síðar breyttist í Lúdó, í
Þórscafé. „Við spiluðum fimm kvöld í viku í
Þórscafé og um helgar á sveitaböllum. Svo komu
Bítlarnir fram á sjónarsviðið, nýjar hljómsveitir
eins og Hljómar og Dátar urðu til, og þá fór að
verða hart barist á sveitaböllunum! Þetta var
„ROKKINU fylgir lífs-
gleði.“ Stefán á rokkhátíð
á Hótel íslandi 1993.
mikill bransi í gamla daga,
við vorum stundum með
böll á Hvoli eða í Aratungu
sem þúsund manns sóttu.“ o ,vorum stu
Hljómsveitin hætti að Stefán árið 196;
leika í Þórscafé 1967, og arsson, Hans
var lögð niður um tíma.
Um svipað leyti hóf Stefán störf hjá Ræsi hf.,
þar sem hann hefur verið í rúm þrjátíu ár, fyrst
sem afgreiðslumaður og síðan sem sölumaður.
Hljómlistina lagði hann þó ekki á hilluna og þeir
félagar í Lúdó léku meðal annars í lokuðum sam-
kvæmum í Átthagasal Hótel Sögu.
En svo söng Stefán lagið „Átján rauðar rósir“
inn á plötu, sem varð til þess að flestir kærastar
í bænum færðu sínum heittelskuðu ekki minna
en átján rósir þegar mikið lá við, og platan seld-
ist í tíu þúsund eintökum. Upp úr því fóru þeir
félagar aftur í Þórscafé og stækkuðu hljómsveit-
Hart barist
á sveitaböllum
Músík í blóðið