Morgunblaðið - 08.05.1998, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ólafur S. Þor-
valdsson trésmið-
ur fæddist á Sveins-
eyri við Dýrafjörð 16.
september 1920.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurnesja 1.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þorvaldur Ólafsson,
búndi á Sveinseyri
við Dýrafjörð, síðar á
Þingeyri, f. 12. sept-
ember 1883, d. 5. júní
1949 í Keflavík, og
Andrea Guðnadúttir,
húsfreyja, f. 4. júlí
1892 á Sveinseyri við
Dýraljörð, d. 18. júlí 1962 í Kefla-
vík. Systkini Ólafs: Ragnheiður
Guðný, f. 19. ágúst 1911, látin;
Magnús Jún, f. 26. júní 1913, bú-
settur í Reykjavík; Guðni Ragnar,
f. 23. september 1914, látinn;
Kristín Ágústa, f. 24. ágúst 1919,
búsett í Reykjavík; Guðmundur
Þúrarinn, f. 6. september 1926,
búsettur í Keflavík; Sigurbjörn
Ingi, f. 21. ágúst 1931, látinn.
Ólafur kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Ernu Gunnars-
dúttur 11. núvember 1950, f. 7.
maí 1927 á Stöðvarfirði, dúttir
hjúnanna Gunnars Emilssonar, f.
1. ágúst 1901, og Þúru Carlsdútt-
ur, f. 20. júní 1898, bæði látin.
Þau hafa alltaf haft búsetu í
Keflavík. Börn þeirra eru: 1) Þor-
valdur, f. 21. núvember 1949,
kvæntur Sigríði Kjartansdúttur,
búsett í Keflavfk. Börn þeirra: a)
Kristbjörg Erna, f. 1969, hennar
maki Sigurjún Fjeldsted. b) Andr-
Hann elsku pabbi minn er látinn.
Hann pabbi sem ég dýrkaði og dáði
frá fyrstu tíð. Mér fannst hann geta
allt og hann kenndi mér svo mikið.
Minningarnar hrannast upp: Pabbi
að kenna mér Marías, sem við gátum
endalaust skemmt okkur við og hann
vann oftast. Pabbi að reiða mig á
hjólinu sem hann hjólaði á daglega
til vinnu langt fram eftir aldri. Lítil
hnáta var oft við leik í götunni og var
reidd heimn síðasta spölinn. Pabbi
að ganga á höndum úti í garði og ég
og vinkonurnar göptum af undrun.
Hann var mikill íþróttaáhugamaður
og stundaði fímleika og fótbolta á
sínum yngri árum. Pabbi að kenna
mér að hjóla á stóra hjólinu hennar
Gógó. Hann sleppti mér ekki út í
ea Sif, f. 1976, hennar
sambýlismaður Daní-
el Adam Sigmunds-
son. c) Ásdís Björk, f.
1980. 2) Karl Emil, f.
26. júlí 1953, kvæntur
Þúru Einarsdúttur,
búsett í Keflavík.
Börn þeirra: a) Einar
Gunnar, f. 1976,
unnusta hans Anna
María Júnsdúttir. b)
Ólafur Þúr, f. 1985. c)
Eva Þúra, f. 1987. d)
Þorsteinn Logi, f.
1992. 3) Gunnþúra, f.
7. júní 1963, gift Þúr-
halli Kaldalúns Júns-
syni, búsett í Garðabæ. Börn
þeirra: a) Viktor Kaldalúns, f.
1987. b) Sonja Kaldalúns, f. 1996.
Ólafur bjú sín bernskuár fyrst
á Sveinseyri, siðan á Þingeyri við
Dýrafjörð. Hann fluttist síðan til
Keflavíkur árið 1937 þar sem
hann bjú alla tíð sfðan. Hann
vann fyrstu árin í Keflavík við
ýmis verkamannastörf til sjús og
lands en mest alla ævina vann
hann við smíðar, enda hagleiks-
maður mikill. Fyrst hjá Guð-
mundi Skúlasyni, siðan hjá tré-
smíðafyrirtæki Sveins og Þúr-
halls í Keflavík. Síðustu starfsár
sín vann hann hjá TRE-X, fyrir-
tæki Þorvaldar sonar síns og Sig-
ríðar tengdadúttur. Þar vann
hann í 18 ár með báðum sonum
si'num og var það samstarf traust
og gott.
Olafur S. Þorvaldsson verður
jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
umferðina fyrr en hann var viss um
að ég vissi örugglega hvorum megin
götunnar ég átti að hjóla. Pabbi að
hjálpa mér að bera út Moggann þeg-
ar veðrið var sem verst eða þegar ég
var veik. Pabbi að hjúkra mér þegar
ég var lasin og hlóð á mig góðgæti
sem gæti glatt mig. Pabbi að spyrja
mig út úr fyrir próf. Það var ótrúleg
elja að nenna því og það sem hann
mundi frá sinni stuttu skólagöngu
fyrir vestan, það var ótrúlegt. Allt
sem hann pabbi lærði á þessum
þremur vetrum, það mundi hann til
dauðadags. Hann var sérlega minn-
ugur. - Pabbi að kenna mér að dansa
djæf og alla dansana sem þau
mamma höfðu lært í dansskólanum.
Það var oft dansað heima í stofu og
glatt á hjalla. Pabbi er ennþá besti
dansherra sem ég hef dansað við,
hann hafði svo gaman af að dansa og
hafði svo góðan takt. Pabbi að sýna
mér og mömmu fæðingarstað sinn á
Sveinseyri.
Honum fannst gaman að rifja upp
góðu bemskuár sín fyiir vestan, þótt
han hefði flutt þaðan ungur, þá var
hann alltaf fyrst og fremst Vestfirð-
ingur. En bjargræðið var fyrir sunn-
an „á mölinni", þar var vinnu að fá
og þangað sótti fólkið. Hann lifði
tímana tvenna í íslensku samfélagi.
Hann sagði mér t.d. frá sínum fyrstu
jólaminningum frá Dýrafirði. Þegar
krakkarnir hópuðust að gluggum
einu verslunarinnar í þorpinu þegar
búið var að stilla út leikfóngunum
sem voru nýkomin frá útlöndum, en
fáir gátu keypt á þeim áram. Börnin
létu sig þó dreyma og skimuðu á
gluggana þótt hélaðir væru og illa
sæist inn fyrir frostrósum. Hann
mundi sérstaklega eftir eplunum,
sem voru sjaldséðir ávextir á þeim
árum. Þegar skipin komu með jóla-
eplin inn fjörðinn fannst yndisleg
lyktin af þeim langar leiðir og það
minnti á komu jólanna því þau komu
bara fyrir jólin, og börnin hlupu nið-
ur á bryggju til að taka á móti skip-
inu. Það var alltaf keyptur kassi af
eplum á mínu bemskuheimili fyrir
jólin, pabbi sá til þess. Pabbi er af
þeirri kynslóð sem fékk kerti og spil
í jólagjöf og af þeirri kynslóð sem
hefur upplifað ótrúlegar breytingar í
þjóðfélaginu á sinni ævi. Hann
þreyttist seint á að segja mér frá
gömlu dögunum bæði fyrir vestan og
í gömlu Keflavík. Þessar minningar
geymdi hann vel, þetta vora gim-
steinarnir hans.
Pabbi að hjálpa okkur Þórhalli að
standsetja íbúðina okkar á Þórsgöt-
unni. Hann kom auðvitað óbeðinn,
hann var alltaf tilbúinn að hjálpa
okkur systkinunum á allan hátt.
Hann var ótrúlega góður smiður og
fór að engu óðslega í verkum sínum,
heldur vann hann af vandvirkni svo
ekki þurfti seinna að laga.
Hann var hæglátur maður og flík-
aði ekki skoðunum sínum um of, þótt
hann hefði oft ákveðnar skoðanir á
málum. Hann var örlátur við aðra en
var nægjusmaur við sjálfan sig og
lifði ekki um efni fram og ekki skuld-
aði hann neinum neitt. Hann er af
þeirri kynslóð sem safnaði fyrir fyrir
kaupunum áður en þau fóra fram og
tók ekki þátt í kaupæði nútíma-
manna út á „krít“, það var ekki hans
stfll. Hann byggði sitt hús sjálfur
með hjálp Magnúsar bróður síns og
vann sína vinnu af alúð og samvisku-
semi. Hann var alinn upp við að vera
sjálfstæður og sjálfum sér nógur
eins, svolítið í ætt við þá hugsjón
sem Nóbelskáldið skrifaði um í bók
sinni Sjálfstætt fólk. Hann var mjög
barngóður og eiga börnin mín góðar
minningar um afa sinn.
Hann var einstaklega mikill dýra-
vinur og fékk fjölskylduhundurinn
Tinni aldeilis að kynnast því, þegar
Óli afi laumaði tertumolum undir
borðið. Tinni átti alltaf hauk í homi
þar sem afi var.
Þessi minningabrot era aðeins
glefsur af þeim minningum sem nú
þjóta um hugann. Minningarnar eru
mínir gimsteinar.
Eg vildi óska að ég hefði fengið að
hafa hann aðeins lengur; en kallið
kemur alltaf of snemma. Eg gat ekki
fengið betri pabba, það er ég viss um
og ég er honum svo þakklát fyrir
samfylgdina. Eg veit hann var tilbú-
inn sjálfur, þessi veikindi sem hann
þurfti að glíma við síðustu 8 ár voru
komin á hæsta stig og líkaminn ein-
ungis áþján. Þá er dauðinn líkn. Guð
blessi minningu föður míns og vinar,
Ólafs Þorvaldssonar frá Sveinseyri.
Gunnþúra Ólafsdúttir.
í dag verður faðir minn, Ólafur
Þorvaldsson, borinn til grafar eftir
átta ára langvinna baráttu við
krabbamein sem hafði vinninginn að
lokum.
Faðir minn mótaði líf mitt í barn-
æsku, hann vann við að byggja hús
og innrétta. Eg fylgdist með störfum
hans frá unga aldri. Það kom aldrei
annað til greina en að feta í fótspor
hans og svo fór.
Hann og afi minn Gunnar Emils-
son heitinn, kenndu mér að hand-
leika verkfæri í byrjun og gáfu mér
verkfæri, pabbi smíðaði m.a. verk-
færakistu þegar ég var 6-7 ára sem
ég á enn í dag. Samstarf okkar entist
svo lengi sem pabbi hafði heilsu til.
Um sjötugt hætti hann störfum í tré-
smiðjunni með miklum trega, en þá
vora veikindin farin að segja til sín.
Þegar ég lít nú til baka og hugsa um
áratugina sem við áttum saman bæði
í vinnu og í leik, sé ég hversu mikið
hann lagði á sig fyrir mig.
Mér era minnisstæð árin sem ég
var að læra húsasmíði hjá Sveini Sæ-
mundssyni og Þórhalli Guðjónssyni.
Þá vann pabbi hjá þeim ásamt Skúla
Sighvatssyni, Sturlaugi Ólafssyni og
mörgum fleirum heiðursmönnum.
Hversu gaman var í vinnunni á þess-
um árum: allir gerðu sitt besta til að
verkin gengju, og alltaf var stutt í
húmorinn í hópnum.
Að námi mínu loknu hóf pabbi
störf hjá okkur hjónunum ásamt
OLAFUR S.
ÞOR VALDSSON
GUÐMUNDUR
GUÐMUNDSSON
+ Guðmundur
Guðmundsson
var fæddur á Ásláks-
stöðum í Hörgárdal
18. september 1919.
Hann lést á heimiii
sínu 30. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjúnin
Guðmundur Bene-
diktsson, kennari og
búndi, og Unnur
Guðmundsdúttir frá
Þúfnavöllum.
Eiginkona Guð-
mundar var Steinvör
Kristúfersdóttir
handavinnukennari. Böm þeirra
em Eh'sabet Margrét, doktor í
lyfjafræði, Hrafnhildur, tón-
menntakennari og söngkona, og
Barði leikari.
Guðmundur tók
stúdentspróf frá MA
1940 og guðfræði-
próf frá HÍ 1944.
Framhaldsnám í
Uppsölum og Zúrich.
Var vígður prestur
18. júní 1944 til
Bijánslækjarpresta-
kalls, var prestur á
ísafirði eitt ár í for-
iollum sóknarprests
þar. Sóknarprestur í
Bolungarvík 1949-
’52, en lengst prest-
ur á Útskálum, 1952
til 1986.
Guðmundar verður
gerð frá Dúmkirkjunni í
Reykjavík í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
títför
„í rósemi og trausti skal styrkur
þinn vera.“
Þessi vísdómsorð Jesaja spá-
manns komu í hug mér er ég frétti
3lómat»Mðin
öa^ðskom
v/ Fossvocjski^kjwga^
Sími. 554 0500
lát míns kæra skólabróður séra
Guðmundar.
Þau geta verið einkenni lífs hans,
þannig var hann allt sitt líf. Guð-
mundur kom í fyrsta bekk MA
haustið 1934 og lauk þaðan stúd-
entsprófi vorið 1940. Alltaf var
hann sami drengskaparmaðurinn.
Stilltur og rólegur í fasi öllu. En
kátur og ljúfur í framkomu. Náms-
maður var hann mjög góður. Eg
held hann hafi verið jafnvígur á all-
ar greinar. Það myndaðist fljótt á
skólaárunum vinátta góð milli okk-
ar fjögurra í bekknum. Við lásum
gjama saman og tókum þátt í fé-
lagslífi skólans saman. Oft var rætt
um lífið og tilveruna og framtíðará-
form. Guðmundur tók þátt í þeim
umræðum og voru orð hans að
jafnaði grunduð og beindu talinu á
hæraa plan. Þannig liðu árin í MA.
Minningar margar og ljúfar, sem
eru dýrmætar.
Vorið 1940 lukum við 38 stúd-
entsprófi. Glaður hópur sem haldið
hefur saman undurvel. Hópurinn
hefur komið saman árlega eða í 58
ár. Nú eru aðeins 17 á lífi. Eftir
stúdentspróf fórum við sjö í guð:
fræðinám. Sex í guðfræðideild HÍ
og einn i guðfræðinám i Bandaríkj-
unum. Og brautskráðumst við það-
an vorið 1944. Nokkrum dögum
seinna vígðumst við eða 18. júní,
níu saman. Mun það vera stærsti
hópur er vígst hefur í einu. Nú er
ég einn eftir og minnist þeirra allra
með þökk. Eftir vígsluna dreifðist
hópurinn. Guðmundur var vígður
til Brjánslækjar en var þar aðeins í
rúmt ár. Hann fór í framhaldsnám
í kirkjusögu og trúfræði til Upp-
sala og síðar til Sviss. Hann naut
þess mjög og sagði okkur oft ýmis-
legt frá dvöl sinni á erlendri
grundu. Hinn 16. október 1948
kvæntist Guðmundur Steinvöru
Kristófersdóttur handavinnukenn-
ara.
Hún skóp honum fallegt heimili.
Og tók þátt í starfi hans af áhuga
og studdi hann í blíðu og stríðu.
Steinvör lék á orgel og naut Guð-
mundur þess oft í starfi og kunni
vel að meta.
Þau eignuðust þrjú böm. Þau eru
Elísabet Margrét, Hrafnhildur og
Barði.
Guðmundur var síðar prestur í
Bolungarvík en lengst var hann á
Útskálum eða í 34 ár. Stundakennari
var hann við bama- og unglingaskóla
í prestakallinu og þótti góður kenn-
ari. Hann var farsæll í starfi öliu og
vinsæll af sóknarbömum sínum.
Sambandið við góða félaga slitn-
aði ekki, þó að við dreifðumst. Við
hittumst sjaldnar en bréf fóru á
milli og heimsóknir voru kærkomn-
ar. Ætíð var gott að koma á heimili
þeirra Guðmundar og Steinvarar
og eins gaman að fá þau í heim-
sókn. Alltaf var Guðmundur sami
góði og trausti drengurinn.
Vinur sem aldrei brást. Guð-
mundur var tónelskur, lærði á fiðlu
á unglingsárum og söngrödd hafði
hann góða. Hann hafði þýða og fal-
lega bassarödd. Enda söng hann
bassa í tvöföldum kvartett á há-
skólaáram okkar og í Háskóla-
kórnum. Guðmundur var maður
dulur í skapi, hægur en traustur í
framgöngu. Eg veit að hann vildi
ekki, að um hann væri mikið talað
eða skrifað. Þessi fáu orð mín eru
fyrst og fremst minningar um góð-
an og traustan vin sem aldrei
brást. Við hjónin eigum honum
margt að þakka og sendum Stein-
vöra og börnum hlýjar samúðar-
og þakkarkveðjur og biðjum Guð
að blessa þau og styrkja.
Signrður Guðmundsson.
Karli bróður mínum og hélst það
samstarf í 18 ár. Við voram ekki
alltaf sammála um hvernig fram-
kvæma skyldi hlutina, en við vorum
sammála um eitt, að það sem verið
var að framkvæma skyldi vera vel
gert.
Verkefni okkar voru bæði stór og
smá, við uppbyggingu húsa og við
framleiðslu í trésmiðjunni. Það lenti
oft á pabba að stjórna stóram
strákahóp á byggingarstað, strákum
sem ekki vora alltaf á hans bandi í
byrjun. En hann var fljótur að snúa
því sér í hag. I hans hlut kom m.a. að
annast verkstjórn við byggingu
sjúki'ahússins í Keflavík á áranum
1976-1978.
Nú 20 árum síðar sat ég við
sjúkrarúm föður míns og ræddum
við í léttum dúr þessa mánuði sem
við eyddum við byggingu hússins og
þá yfirlegu sem framkvæmd þess
krafðist.
Það verður seint þökkuð öll sú
fornfysi, hjálp og stuðningur sem
hann veitti okkur hjónum bæði í
blíðu og stríðu.
Eg hef hér í nokkrum fátæklegum
orðum minnst föður míns. Lífshlaupi
hans verða ekki að fullu gerð skil í
stuttri grein sem þessari.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil ég
þakka hjúkrunarfólki og læknum
fyrir umönnun og móður minni fyrir
óþrjótandi kraft til að annast hann í
veikindum hans öll þessi ár. Sú ást
og umhyggja sem hann bar fyrir
fjölskyldu sinni lifir í hjörtum okkar.
Blessuð sé minning föður míns.
Þorvaldur Ólafsson.
Elsku afi minn, þó svo að tími sé
kominn fyrir kallið, er alltaf erfitt að
kveðja og ég held að maður sé aldrei
tilbúinn.
Nú eru liðin átta ár síðan þú veikt-
ist, þessir tímar hafa verið þér erfið-
ir en aldrei kvartaðir þú yfir neinu.
Mig langar til að minnast nokk-
urra atvika úr bamæsku minni. Eg
hafði þau fríðindi að vera fyrsta
bamabarnið ykkar ömmu og fæddist
töluvert á undan hinum barnaböm-
unum. Þes vegna held ég að ég hafi
kynnst þér á annan hátt en hinir
krakkarnir. Ég man t.d. eftir þér, afi
minn, hlaupandi og gangandi á hönd-
um úti í fallega verðlaunagarðinum
ykkar ömmu. Eins man ég vel eftir
hvað þið amma höfðuð gaman af að
dansa, og þegar gott lag var leikið á
Gufunni skelltuð þið ykkur inn í
stofu og tókuð nokkur létt spor. En
þú varst svo góður dansari. Oft fékk
ég líka að taka nokkur spor með þér,
sennilega er það þess vegna sem ég
hef alltaf haft svo mikinn áhuga á
dansi. Hér áður var einnig mikið
dansað þegar fjölskyldan kom saman
og þá sérstaklega heima hjá mömmu
og pabba í Smáratúninu, þá var
polki, skottís og aðrir dansar dansað-
ir hring eftir hring í gegnum eldhús-
ið og inn í stofu. En seinni ár hefur
ekki farið mikið fyrir þessu. Þess
vegna var síðasta gamlárskvöld
mjög sérstakt og verður geymt í
minningu okkar allra um ókomna tíð.
Þú varst svo lasinn, afi minn, en lést
það ekki á þig fá. Við borðuðum sam-
an ljúffengan mat og fögnuðum ára-
mótunum. Þegar búið var að skjóta
upp flugeldum og skála í kampavíni
greipst þú Andreu systur og síðan
ömmu og dansaðir. Þá sýndir þú að
þú hafðir engu gleymt.
Annað sem stendur upp úr í minn-
ingunni er þegar pabbi var að byggja
viðbygginguna við sjúkrahúsið í
Keflavík, þá var ég í litla skólanum
við Skólaveg. í hádeginu er ég var á
leið í skólann kom ég oft við hjá ykk-
ur ömmu og þú, afi minn, lést þig
ekki muna um að reiða mig á stýrinu
á hjólinu þínu í skólann. Ég man að
mér þótti alltaf svo merkilegt að þú
varst ekki einu sinni móður eftir að
hjóla upp brekkuna við Skólaveginn.
Seinna unnum við saman ég og þú
í trésmiðjunni hjá pabba, þar sem þú
stjórnaðir límpressunni með pípuna í
munnvikinu, hress að vanda og
keyrðir framleiðsluna áfram með
þínum krafti og vandvirkni.
Elsku afi minn, styrkur þinn var
mikill og þín verður sárt saknað.
Elsku amma, pabbi, Kalli og Gunn-
þóra, góður guð gefi okkur öllum
styrk á þessari erfiðu stundu.
Kristbjörg Erna
Þorvaldsdúttir.