Morgunblaðið - 24.06.1998, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Úlfar Guðjóns-
son húsgagna-
bólstrari fæddist í
Vestmannaeyjum 9.
október 1931. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 15. júní
síðastliðinn. Foreld-
rar hans voru Ingi-
björg Ulfarsdóttir,
f. 13. október 1893,
d. 14. janúar 1969,
og Guðjón Kr. Þor-
r geirsson, f. 13. nóv-
ember 1905, d. 13.
nóvember 1983.
Systir Ulfars er
Guðlaug Þórdís, f. 23. desember
1929, og hálfbróðir samfeðra
Ágúst, f. 2. ágúst 1923.
tílfar kvæntist árið 1954 eftir-
lifandi eiginkonu sinni Jónínu
Jóhannsdóttur, f. 2. júlí 1934.
Foreldrar hennar voru Helga E.
Björnsdóttir, f. 3. september
Úlfar fæddist í Vestmannaeyjum,
gekk þar í barnaskóla og lauk þaðan
gagnfræðaprófí. Hann fluttist þaðan
18 ára með _ fjölskyldu sinni til
s Reykjavíkur. Úlfar var alla tíð mikill
Eyjamaður, var hafsjór af fróðleik
um Eyjamenn sem bjuggu þar fyrir
eldgosið 1973. Það var gaman að
vera með honum á iðnþinginu 1972
og kynnast þar æskufélögum hans
og heyra þá rifja upp margar
spaugilegar sögur frá æskuárum
þeirra Eyjapeyja. Úlfar var einlæg-
ur stuðningsmaður IBV og hitaði
gjarnan upp með þeim fyrir stórleiki
sem háðir voru hér á fastalandinu.
Guðjón faðir Úlfars starfaði lengst
hjá útgerð og fiskvinnslu Einars
Sigurðssonar meðan hann bjó í Eyj-
um.
^ Fyrstu árin í Reykjavík stundaði
Úlfar sjóinn, fyrst á fiskiskipi, síðan
á varðskipinu Ægi. Úlfar hóf nám í
húsgagnabólstrun hjá Trésmiðjunni
Víði árið 1952 og lauk þaðan sveins-
prófi 1956.
Mesta gæfuspor Úlfars var þegar
hann giftist Jónínu 1954, hefur hún
staðið sem klettur við hlið honum í
blíðu og stríðu alla tíð og lengstum
staðið við hlið hans í rekstri fyrir-
tækja þeirra. Árið 1955 byggðu þau
sér íbúð í Eskihlíð 22 þar sem þau
bjuggu næstu 14 árin. Næst fluttu
þau í Grænuhlíð 11 þar sem þau áttu
heima næstu 11 árin. Eftir það
fluttu þau í Hafnarfjörð og síðan aft-
ur til Reykjavíkur.
Úlfar stofnaði íyrirtækið Islensk
húsgögn árið 1962 ásamt Garðari
Sigurðssyni í Garðarshólma, Kefla-
vík. Ráku þeir fyrirtækið í Auð-
brekku 63 og framleiddu þar almenn
heimilishúsgögn og seldu um allt
land. Fóru þeir í margar söluferðir
um landið með fullan flutningabíl af
húsgögnum. Árið 1965 stofnar Úlfar
húsgagnaverksmiðjuna Úlfar Guð-
jónsson hf. og rak fyrirtækið ásamt
verslun, fyrst í Auðbrekku 63 en
flutti það síðan árið 1972 í nýtt hús-
næði sem hann hafði reist að Auð-
brekku 61. Þar starfaði hann til 1977
en þá flytur fyrirtækið í glæsilegt
> einnar hæðar verksmiðjuhús sem
hann lét byggja að Reykjavíkurvegi
78 í Hafnarfirði. Þar rak Úlfar fyrir-
tækið til 1987 þegar hann hætti at-
vinnurekstri af heilsufarsástæðum.
Úlfar var með fyrstu húsgagnafram-
leiðendum sem framleiddu húsgögn
með framleiðsluleyfi erlendis frá,
t.d. Happý-húsgögn o.m.fl.
Úlfari var margt til lista lagt.
Hann hafði yndi af ljóðum, einkum
Einars Benediktssonar, Davíðs
Stefánssonar og Steins Steinars.
Hafði hann mörg gullkom þessara
snillinga á hraðbergi. Hann var haf-
'* sjór af sögum um menn og málefni.
Undraðist maður oft minni hans.
Ekki var frásagnargáfa hans síðri.
Úlfar hafði fallega rithönd og gott
vald á teikningu sem hann fékk í
raun ekki notið til gagns og gleði
fyrr en síðustu tvö til þrjú árin þeg-
ar hann hóf að stytta sér stundir við
>málun málverka með ótrúlega góð-
um árangri. Varð hann að notast við
1908, d. 4.3.1993, og
Jóhann Eiríksson, f.
25. október 1893, d.
29. september 1985.
tílfar og Jónína
eignuðust þrjá syni
og eina dóttur. Þau
eru: 1) Jóhann, f. 27.
janúar 1955, kvænt-
ur Halldóru Viðars-
dóttur og eiga þau
þrjú börn, Sindra,
Jónínu Ósk og Örv-
ar. 2) Logi, f. 1. jan-
úar 1957, kvæntur
Brynju Vemmunds-
dóttur, þau eiga
þijá syni, Bjarka, Breka og
Boða. 3) Ulfar, f. 5. janúar 1963,
d. 3. mars 1991, hann átti eina
dóttur, Sigríði Vilmu. 4) Ingi-
björg, f. 12. júní 1972.
títför tílfars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
vinstri höndina því hann var með
skerta orku á hægri hendi vegna
lömunar. Úlfar hafði ánægju af lax-
og silungsveiði og stundaði hana
eins og tími leyfði á árum áður.
Úlfar og Jónína áttu barnaláni að
fagna og þau lifðu fyrir börnin sín,
barnaböm og tengdabörn og hafa
alltaf reynt að styðja þau af fremsta
megni. Árið 1991 urðu þau fyrir
mikilli sorg þegar yngsti sonur
þeirra, Úlfar, lét lífið fyrir höndum
ógæfufólks. Sá atburður sýndi okk-
ur sem til þekktum, hve sterk Úlfar
og Jónína voru saman. Árið 1977
byrjar 22 ára sjúkrasaga Úlfars með
hjartaáfalli sem margendurtók sig á
næstu árum með öllum fylgikvillum.
Var ótrúlegt að finna æðruleysi
Úlfars öll þessi ár og trú Jónínu á að
allt gengi til betri vegar að lokum.
Fyrir þremur árum greindist Úlfar
með krabbamein sem nú hefur lagt
hann að velli.
Við Úlfar höfum þekkst í yfir 40
ár og verið góðir vinir síðastliðin 30
ár. Það hefur verið gott að eiga Úlf-
ar að, hann var umfram allt góður
drengur, réttsýnn og heiðarlegur.
Guð blessi minningu Úlfars Guð-
jónssonar og veiti Jónínu og fjöl-
skyldu þeirra styrk.
Sverrir Hallgrímsson.
Nú er elsku afi búinn að kveðja
þennan heim. Jafnvel þótt við gerð-
um okkur vel grein fyrir því hversu
veikur hann var kom það okkur á
óvart þegar það gerðist. í þessu til-
felli var ekki um það að ræða að
snúa til baka og jafna sig, þótt við
hefðum oft séð hann sigrast á raun-
um erfiðra aðgerða og uppskurða.
Við vitum að það sem hjálpaði hon-
um oftast var létta skapið og viljinn
til að lifa. En þegar krabbameinið er
annars vegar verður jafnvel sá vilji
léttvægur, og að lokum tapaði hann
þessu stríði.
Við eigum svo margar góðar
minningar um elsku afa. Hann var
okkur alltaf svo góður og gladdist
yfir hverju litlu spori okkar í átt að
framtíð og frama, hvort sem um var
að ræða einkunn í prófi, sigur í
íþróttaleik eða önnur spor á lífsleið
ungra drengja. Alltaf máttum við
eiga von á símtali þar sem ham-
ingjuóskum rigndi yfir okkur og
mörg orð sögð um hvað við værum
myndarlegir og góðir drengir. Þessu
munum við aldrei gleyma því það er
gott að eiga sér aðdáendur sem
fylgjast með því sem maður er að
gera og kannski leggur maður pínu-
lítið aukalega á sig vegna þess. Það
er okkur huggun í harmi að afi, sem
var mjög metnaðargjarn fyrir hönd
barnabarnanna, náði að verða vitni
að stúdentsprófi elsta barnabarns-
ins, þótt úr fjarlægð væri.
AUtaf leið okkur vel með afa og
ömmu, enda alltaf svo velkomnir og
oft kom fyrir að við vorum beðnir að
koma með í sumarbústaðinn eða í
heimsókn yfir helgi. Það voru góðar
stundir og mikið grínast og margir
góðir brandarar sagðir. Sérstaklega
er okkur minnisstætt hvað afi hló
alltaf sjálfur mikið að bröndurum
sem hann sagði, stundum lá við að
hann kafnaði af hlátri.
Afi var Vestmannaeyingur og sér-
staklega stoltur af því. Margar sög-
urnar sagði hann okkur frá bernsku-
árunum i Eyjum og strákapörunum
sem við máttum engum segja frá.
Það var gott til þess að vita að afar
hafa líka ýmislegt á samviskunni
sem við héldum að aðeins strákar á
okkar reki hefðu. Boði upplifði það í
fyrrasumar, þegar hann var í Eyjum
á Shell-móti, að komast með afa í
„sight-seeing“-ferð um gamla bæinn
og fékk þá beint í æð sögurnar um
öll húsin sem afi þekkti. Hvar hann
var fæddur, hvar hann hafði unnið í
naglhreinsun, og hvar hinir og þess-
ir vinir hans höfðu alist upp. Sér-
staklega þótti afa gaman að sýna
honum hvar Brekastígur og Boða-
slóð mættust.
Afa verður ekki minnst nema tala
um íþróttirnar. Hann var IBV-ari
fram í fingurgóma og fylgdist með
sínu liði hvort sem var í fótbolta eða
handbolta. Við Valsararnir áttum
alltaf von á símtali eftir viðureignir
Vals og ÍBV, sérstaklega ef svo
óheppilega vildi til að Valur tapaði. í
fyrrasumar varð svo draumurinn að
veruleika og liðið hans varð meist-
ari. Við vorum ekkert sériega
ánægðir en þó bærðist með okkur
ánægjuvottur vegna þess að við
vissum að afi var ánægður. Og nú í
sumar, rétt áður en afi kvaddi þenn-
an heim, þá vildi svo óheppilega til
að strákarnir hans unnu Val með
miklum mun, þá lét hann okkur
finna fyrir því og sýndi sigurmerkið
á dánarbeði. Við munum sakna þess
í framtíðinni þegar Valur fer að
vinna Eyjapeyjana aftur að þá verð-
ur enginn til að hringja í og láta vita
hvað við erum góðir.
En blessuð sé minnig Úlfars afa,
við vitum að honum líður vel núna
þar sem hann er og næsta víst að
Búffi, sem hann saknaði svo sárt,
var mættur til að taka á móti honum
þegar hann kom yfir um. Við eigum
eftir að sakna hans mikið þegar við
komum í Bláhamrana. En við vitum
að afi verður allt í kringum okkur á
lífsleiðinni og hann mun halda áfram
að fagna sigrum okkar og styrkja
okkur í ósigrum. Þannig var hann
alltaf og þannig mun hann áfram
verða.
Við viljum ljúka þessu á því að
þakka Jónínu ömmu hvað hún hefur
verið sterk og afa og okkur hinum
mikil stoð og stytta. Við vitum að afi
mun vera með henni og okkur um
alla framtíð og styrkja okkur öll.
Megi góður Guð taka vel á móti
afa okkar og styrkja fjölskylduna
alla á sorgarstundu, en eftir lifir
minningin um góðan og yndislegan
afa sem alltaf vildi okkur svo vel.
Elsku afi, áfram ÍBV.
Strákarnir þinir,
Bjarki, Breki og Boði.
Við hjónin viljum með örfáum
orðum minnast Úlfars Guðjónsson-
ar, en honum og Jónínu Jóhanns-
dóttur konu hans kynntumst við
þegar Jóhann sonur þeirra varð
einn af tengdasonum Hjarðarhaga-
heimilisins og hóf búskap með Dóru
okkar. Úlfar hafði þá þegar gengið í
gegnum veikindi og erfiðleika, hefur
síðan fengið hvert áfallið á fætur
öðru síðasta áratuginn og var stund-
um ekki hugað líf. En upp reis hann
og var, með dyggri aðstoð síns lífs-
akkeris hennar Jónínu, ótrúlega
fljótur að komast á fætur á nýjan
leik þótt ekki gæti hann stundað
slna vinnu. En Úlfar hafði áður rek-
ið fyrirtæki og var í húsgagnabólstr-
un. En þar kom að maðurinn með
ljáinn hafði betur.
Fyrir nokkrum árum urðu Jónína
og Úlfar fyrir þeirri miklu sorg að
missa Úlfar son sinn á sviplegan
hátt. Það er sár sem aldrei grær, en
fjölskyldan stóð saman þá sem
aldrei fyrr og gerir enn. Sú sam-
heldni sem einkennir þau er aðdáun-
arverð og ekkert talið eftir sér í
þeim efnum. Sameiningaraflið er og
hefur verið Jónína. Þau Úlfar upp-
skáru líka eins og þau sáðu. Það
kom ekki síst í ljós í veikindum
Úlfars þegar þau systkinin, Ingi-
björg, Jóhann og Logi, ásamt Dóru
og Brynju tengdadætrunum, stóðu
vörð um jiau bæði og áttu sinn þátt í
því að Úlfar fékk að deyja heima
umvafinn ástúð sinna allra nánustu.
Núna hafa þau þjappað sér þétt að
baki Jónínu, sem svo sannarlega
hefur mátt reyna margt og mikið
um ævina.
Við hjónin minnumst margra
góðra stunda með Úlfari og Jónínu,
aðfangadagskvölda á heimili Jó-
hanns og Dóru, stunda í sumarbú-
staðnum, afmælisveislna, matar-
veislna o.fl. o.fl.
Úlfar var góður afi. Ein lítil saga
lýsir honum vel. Einn sunnudags-
morgun fyrir mörgum árum vorum
við að passa Sindra fyrir Jóhann og
Dóru, þá pínulítinn pjakk. Síminn
hringir. Það er Úlfar afi að fara í
bfltúr með tvo syni Loga og Brynju
sem voru í pössun hjá þeim Jónínu
ömmu. Hann vildi endilega leggja
lykkju á leið sína til að taka Sindra
litla með. Sá stutti Ijómaði, afi kom
og farið var í góðan bíltúr með ís og
tilheyrandi. Það var ánægður gutti
sem kom til baka á Hjarðarhagann.
Þetta_ er bara eitt af öllu þvi góða
sem Úlfar afi gerði fyrir barnabörn-
in sín.
Nú er þrumuraust Úlfars þögnuð.
Við heyrum þá feðgana Úlfar og Jó-
hann ekki oftar öskra saman fyrir
framan skjáinn þegar spennandi
leikur er í sjónvarpinu. Það heyrðist
venjulega ekki mannsins mál fyrir
hávaðanum í þeim þegar þeir létu
álit sitt í ljós á frammistöðu þessa
eða hins liðsins. Sindri var kominn í
kórinn með afa og pabba og ekki
leikur vafi á að Örvar, sem erft hef-
ur raddstyrk afa og pabba, á ekki
eftir að liggja á liði sínu þegar fram í
sækir. Jónína Ósk sækir hins vegar
kvenlegheitin til Jónínu ömmu. Úlf-
ar er kominn til nýrra heimkynna og
ekki að efa að Búffi hefur tekið
pabba sínum opnum örmum og orðið
fagnaðarfundir. Við biðjum Úlfari
guðs blessunar og þökkum honum
samverustundirnar. Elsku Jónína,
Ingibjörg, Jóhann og Dóra, Logi og
Brynja og afabörnin öll. Við vottum
ykkur innilega samúð okkar. Góðar
minningar lifa og þær eiga eftir að
veita ykkur huggun hanni gegn.
Ingibjörg og Magnús.
Þegar hringt var til okkar og til-
kynnt lát Úlfars setti okkur hljóð.
Reyndar kom lát hans okkur ekki á
óvart, þar sem hann hafði barist
hetjulegri baráttu við illvígan sjúk-
dóm er varð hans banamein. Úlfar
hafði reyndar um nokkurt árabil
ekki gengið heill til skógar, en með
dugnaði og bjartsýni hafði hann náð
nokkurri heilsu. Kynni okkar má
rekja til frumbernsku þar sem
kunningsskapur var milli fjöl-
skyldna ásamt nokkrum skyldleika.
Úlfar var fæddur í Vestmannaeyjum
og ólst þar upp þar til um ferming-
araldur að hann fluttist til Reykja-
víkur með foreldrum sínum. í Eyj-
um áttum við margar góðar stundir.
Stofnað var peyjafélag og keppt í
hinum ýmsu gi'einum íþrótta við
misjafnan orðstír. Leikvöllurinn var
í Brimhólalautinni, þar sem nú
stendur íþróttamiðstöðin í Vest-
mannaeyjum, en þá var þetta langt
út úr bænum. Eyjarnar voru honum
ávallt kærar, og hef ég fáa hitt er
fylgst hafa betur með mönnum og
málefnum hér en Úlfar gerði. Hann
kunni manna- og húsanöfnin ótrú-
lega vel, fylgdist með íþróttum og
var mikill aðdáandi ÍBV, fylgdist
með aflabrögðum og öllu öðru er
laut að velgengni Eyjanna.
Úlfar lærði húsgagnabólstrun og
stundaði hana ásamt því síðar að
stofna sitt eigið fyrirtæki um hús-
gagnaframleiðslu og -sölu. Það fyr-
irtæki rak hann um árabil ásamt
fjöþskyldu sinni.
Úlfar var mikið ljúfmenni og
sannur vinur. Seint munum við
hjónin og börn okkar gleyma mót-
tökunum og öllu því er hann gerði
fyrir okkur er við urðum að yfirgefa
Eyjar þegar jarðeldarnir brutust út
í janúar 1973. Það mun seint þakk-
að. Er fjölskyldurnar hittust á heim-
ili Úlfars og Jónínu, eða okkar hér í
Vestmannaeyjum, var oft glatt á
hjalla og rifjaðar upp minningar
fyrri ára. Þá eru ótaldar samveru-
stundirnar er við áttum með þeim
ÚLFAR
GUÐJÓNSSON
hjónum og börnum þeirra í sumar-
bústaðnum í Grímsnesinu.
Úlfar var glaðsinna og hafði sér-
staka frásagnarhæfileika. Hann var
hafsjór sagna um menn og málefni.
Hann kunni mikið af ljóðum og fór
með heilu kvæðin ef svo bar við.
Ljóð Tómasar Guðmundssonar voru
honum hugleikin. Fyrir nokkrum
árum knúði sorgin dyra hjá þeim
hjónum er yngsta barn þeirra, Úlf-
ar, lést í hörmulegu slysi. Eins og
nærri má geta hafði þetta mikil áhrif
á fjölskylduna og hefur sett mark
sitt á Úlfar þó ekki bæri hann það á
torg. Er við ræddumst við í síma,
sem við gerðum oft, spurði ég
gjarna: „Hvernig líður þér núna?“
Svarið var jafnan: ,jVen-a gæti það
verið.“ Þannig var Úlfar, bjartsýnin
alltaf í fyrirrúmi.
Að lokum þökkum við Úlfari sam-
fylgdina í gegnum árin. Elsku
Jónína. Við hjónin og börn okkar
vottum þér og börnum þínum,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum ástvinum einlæga samúð
okkar. Megi Guð vera með ykkur og
styrkja í ykkar miklu sorg.
Eg minnist ennþá okkar fornu kynna
og ennþá man ég ljómann drauma þinna,
er bernskan móti báðum okkur hló.
Hver dagur nýrri frægð og frama spáði,
og fógur mikil verk þinn hugur þráði.
A köllun þína engum efa sló.
(Tómas Guðm.)
Ása og Einar Magnús.
Það ríkir nánast þögn á Klepps-
mýrarvegi núna þegar Úlfar vinur
minn er hættur að koma þangað.
Nánast hvern virkan dag og jafnvel
um helgar sl. 10-13 ár, þegar veik-
indi eða sumarbústaðadvöl hamlaði
ekki för, heiðraði hann okkur með
nærveru sinni. Stundum lengi,
stundum stutt en alltaf þannig að
eftir því var tekið. Oftast var honum
mikið niðri fyrir, því hann hafði
skoðanir á öllum sköpuðum hlutum
og lá ekki á þeim. Og hann var ekki
vanur að hvísla því sem hann sagði,
nær væri að segja að Rolling Stones
væri eins og órafmögnuð þjóðlaga-
grúppa í samanburði við hæstu tóna
Úlfars Guðjónssonar.
Á veturna var það oftast pólitíkin
en á sumrin var það fótboltinn sem
um var rætt. Ég verð að viðurkenna
að stundum vissi ég ekki hvort hann
var krati eða íhald, en þar sem ég
veit að hann þráði réttlæti má segja
að kratinn í honum hafi verið yfir-
sterkari. Hann þoldi ekki að heyra
hvernig sumir sem komast tii áhrifa í
þjóðfélaginu misnotuðu aðstöðu sína
á ósvífinn hátt, meðan aðrir þurftu að
berjast fyrir hverri ki'ónu. Og kæmu
sjávarútvegsmál til umræðu duldist
engum að hann fyrirleit það kerfi
sem rfldr í kvótamálum Islendinga.
Þegar kom að knattspyrnunni var
aðeins eitt lið sem skipti máli. Það
var ÍBV. Gengi Eyjamanna skipti
Úlfar afar miklu máli, enda lang-
bezta liðið að hans mati. Ef þeir töp-
uðu leik gat verið erfitt að framkalla
bros hjá honum og þá þurfti hann
gjarnan að hringja til Eyja og fá
skýringar hjá vini sínum Svenna
Tomm.
Enginn sem kynntist Úlfari fór í
grafgötur um hver væri fallegasti og
bezti staður í heimi. Það voru Eyj-
arnar hans kæru og þangað hvarfl-
aði hugur hans oft og tíðum, því þar
þekkti hann allt og alla (kannski
ekki alla, en að minnsta kosti forfeð-
urna!). I fyrstu ferð minni til Eyja
fórum við saman á fótboltaleik
ásamt fleirum og ég varð að trúa því
sem sagt hafði verið um fegurð Eyj-
anna, því þær skörtuðu sínu feg-
ursta. Daginn eftir hafði Úlfar sam-
band við Svenna Tomm!
Segja má að okkar nánu kynni
hafi hafist fyrir 25 árum, þegar ég
hóf störf hjá Úlfari Guðjónssyni hf. í
Auðbrekku í Kópavogi. Það starf
fékk ég fyrir milligöngu æskuvinar
míns sem er Logi sonur Úlfars. Þá
voru góðir tímar í íslenzkum hús-
gagnaiðnaði á Islandi og Úlfar með
umsvifameiri húsgagnaframleiðend-
um með um og yfir 20 starfsmenn.
Hann var alvöru forstjóri og við
starfsmennirnir bárum virðingu fyr-
ir honum. Það voru því erfið um-
skipti fyrir Úlfar að upplifa þær
miklu breytingar sem urðu á högum