Morgunblaðið - 13.03.1999, Blaðsíða 68

LAUGARDAGUR 13. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðrún Steins-
dóttir fæddist á
Hrauni á Skaga 4.
september 1916.
Hún lést á sjúkra-
húsinu á Sauðár-
króki 7. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Steinn L. Sveinsson,
f. 17.1. 1886, d.
27.11. 1957, bóndi
og hreppstjóri á
Hrauni á Skaga, og
k.h., Guðrún Sigríð-
ur Kristmundsdótt-
ir, f. 12.10. 1892, d.
24.10. 1978. Systkini Guðrúnar
eru: Gunnsteinn Sigurður, f.
10.1. 1915, búsettur á Sauðár-
króki; Rögnvaldur, f. 3.10. 1918,
búsettur á Hrauni á Skaga;
Svava, f. 17.11. 1919, búsett á
Skagaströnd; Guðbjörg Jónína,
f. 30.1. 1921, búsett í Reykjavík;
Tryggvina Ingibjörg, f. 7.4.
1922, búsett í Reykjavík; Krist-
mundur, f. 5.1. 1924, búsettur í
Reykjavík; Svanfríður, f. 18.10.
1926, búsett á Sauðárkróki;
Sveinn, f. 8.9. 1929, búsettur í
Elsku Guðrún okkar.
Á kveðjustundu kemur margt í hug
þó komist fáar línur samt á blað.
Við eigum hvorki þína dáð né dug
né djörfung þá sem fylgir Reynistað.
Frá æskudögum allar minnumst þín
er ungum sonum þínum bundumst við.
Sú minning ekki meðan lifum dvín,
sem móðir tókstu okkur þér við hlið.
Við höfum allar margoft síðan séð
hvem sóma þú í fasi þínu barst.
Af mildi þinni mörgum gastu léð
og miðlað af því góða sem þú varst.
Pú bömin okkar barst í örmum þér
og bemsku þeirra fylgdir alla stund.
Já, myndin þín í minning þeirra er
sem minningin um góðrar ömmu fund.
Við kveðjum þig í kærri drottins trú
og kært við þökkum alia liðna tíð.
Þig örmum vefji englar himins nú
sem elsku veiti bami móðir blíð.
(S.F.T.)
Pínar tengdadætur,
Sigurbjörg, Salmfna,
Sigríður, Sigurlaug.
Geitagerði í Skaga-
firði; Ásta, f. 27.11.
1930, búsett í Reykja-
vík; Hafsteinn, f. 7.5.
1933, búsettur f
Reykjavík; Hrefna, f.
11.5. 1935, d. 19.8.
1935.
Guðrún giftist, 18.9.
1947 Sigurði Jóns-
syni, f. 4. september
1917, bónda á Reyni-
stað. Foreldrar: Jón
Signrðsson, fyrrver-
andi bóndi og alþm. á
Reynistað, f. 13.3.
1888, d. 5.8. 1972, og
Sigrún Pálmadóttir húsfreyja, f.
17.5. 1895, d. 11.1. 1979. Guðrún
og Sigurður eignuðust fjíira syni,
þeir eru: l)Jón, f. 26.9. 1948, bif-
reiðastjóri á Sauðárkróki, kvænt-
ur Sigurbjörgu Guðjónsdóttur og
eiga þau þijú börn: a) Hjördísi,
sambýlismaður hennar er Hjörtur
Pálmi Jónsson, börn hennar eru
Andrea Kristjánsdóttir og Gísli
Þráinn Krisfjánsson, b) Brynju
Dröfn og c) Sigurð Guðjón. 2)
Steinn Leó, f. 2.2. 1951, bifreiða-
stjóri, búsettur á Mei í Skagafirði,
Við kveðjum þig með söknuði,
elsku Gunna mín, nú er stórt skarð
komið í systkinahópinn þegar þú
kvaddir þennan heim síðastliðinn
sunnudag. Það var alltaf gaman að
koma til þín í heimsókn og þú tókst
vel á móti okkur með einstakri gest-
risni og hlýju, sem við verðum að ei-
lffu þakklát fyrir. Við munum öll
sakna þín mikið og megi guð varð-
veita þig.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
feginhvíldinniverð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hji
(Herdís Andrésdóttir.)
Við sendum Sigurði og fjölskyldu
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur öll.
Guðbjörg og Olgeir, Gunnsteinn,
Guðný, Oskar og Ninna.
Elsku besta amma. Okkur langar
að þakka þér fyrir samveruna í
þessari jarðvist. Þú hefur alltaf og
kvæntur Salmínu S. Tavsen og
eiga þau þrjú börn: a) Sigurð
Rúnar, b) Aðalheiði Báru, og c)
Pétur Tavsen. Barn Salmínu er
Ástríður Margrét Eymundsdótt-
ir, sambýlismaður hennar er
Már Halldórsson, þeirra barn er
Vignir Már. 3) Hallur, f. 11.5.
1953, bifvélavirki hjá Kaupfé-
lagi Skagfirðinga á Sauðár-
króki, kvæntur Sigríði Svavars-
dóttur og eiga þau þijár dætur:
a) Guðrúnu Osp, b) Margréti
Helgu og c) Bryndísi Lilju. 4)
Helgi Jóhann, f. 14.2. 1957,
bóndi á Reynistað, kvæntur Sig-
urlaugu Guðmundsdóttur og
eiga þau þijú börn: a) Jóhann, b)
Oskar Bjarka og c) Sigrúnu
Evu.
Guðrún lauk prófi frá Kvenna-
skólanum á Blönduósi 1938. Hún
var ráðskona við Reykjaskóla í
Hrútafirði í eitt ár, stundaði
verslunarstörf í Reykjavík í sjö
ár en hefur verið húsfreyja á
Reynistað frá 1947. Guðrún
starfaði í Ungmennafélaginu
Æskunni, var í mörg ár formað-
ur Kvenfélags Staðarhrepps,
formaður sóknarnefndar Reyni-
staðarkirkju um árabil auk þess
sem hún hafði umsjón með
Reynistaðarkirkju í áraraðir.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Reynistaðarkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 16.
munt alltaf skipa ákveðinn sess í
hjarta okkar og það tómarúm sem
myndaðist við fráfall þitt verður
aldrei fyllt. I öll þessi ár hefur þú
verið til staðar íyrir okkur hvenær
sem er og tekið ríkan þátt í okkar
lífi og fyrir það erum við þakklát.
Það er okkur systkinunum ómetan-
leg lífsreynsla að hafa fengið að vera
í sveitinn hjá ykkur afa öll þessi
sumur. Við vorum misjafnlega mikið
en öll eigum við dýrmætar minning-
ar sem við munum búa að alla ævi.
Amma þú varst svo góð og hafðir
svo mikið að gefa. Þú opnaðir heimili
þitt bömum og unglingum víðsvegar
af landinu og oft var hópurinn stór.
Þegar barnahópurinn er stór þá er
ýmislegt brallað og Reynistaður var
sannkallaður ævintýraheimur barn-
anna með öllum þessum trjám í
garðinum, lakkrískjarri, og sólbaðs-
strönd sem var heimatilbúin á ár-
bakka Staðarár. I sveitinni lærðum
við mikið og þar voru framkvæmdar
margar tilraunir. Amma, mannstu
þegar við ætluðum að fljúga af fjár-
húsþakinu og Brynja flæktist í
plastinu og var næstum því köfnuð.
Allir vildu fljúga og þar með sast þú
uppi með krakkaskara sem eftir öll
herlegheitin var slasaður, Hjördís
GUÐRUN
STEINSDÓTTIR
HELGA JONINA
MA GNÚSDÓTTIR
+ Helga Jónina
Magnúsdóttir
frá Blikastöðum var
fædd að Vestur-
hópshólum í Þver-
árhreppi, V-Hún.,
18. september 1906.
Hún lést 24. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Lágafellskirkju
8. mars.
Þó aðeins sé litið yfir
tölulegar staðreyndir
um æviferil þessarar
höfðingskonu verður
ljóst að hún hefur ekki setið óvirk
hjá í framgöngu mála í sínu sveitar-
félagi, heldur markað spor á ýmsum
vettvangi, auk þess að veita forstöðu
stórbúi og mannmörgu heimili. Hún
missir móður sína í frumbemsku og
ilyst með foður sínum úr Húnavatns-
sýslu að Blikastöðum í Mosfellssveit,
sem þá var nánast kot, sem breytist í
stórbýli. Stjúpa hennar mun einnig
hafa verið mikilhæf kona, var meðal
forgöngukvenna í félagsmálum og í
hennar fótspor fór Helga, er hún
gerðist formaður Kvenfélagasam-
.nds Gullbringu- og Kjósarsýslu
'548.

Fáar konur munu
hafa átt sæti í skóla-
nefndum á þeim tíma
sem Helga var fyrst
kjörin til þeirra starfa
sem og í sveitarstjóm-
um. Hún gerðist
snemma virk í lands-
samtökum kvenfélaga
og á þeim vettvangi
urðu okkar kynni, fyrst
í sambandi við útgáfu
tímarits Kvenfélaga-
sambands íslands,
Húsfreyjunnar, síðan í
stjórn sambandsins.
í þeim störfum komu
vel í ljós fjölmargir ágætir eiginleik-
ar Helgu. Hún var vel menntuð,
skarpgreind og úrræðasnör, hélt fast
á sínu máli, en var einnig samvinnu-
þýð þegar það var leiðin til góðrar
úrlausnar. Fjárhagur sambandsins
var ærið erfiður og ekki létti það
róðurinn þegar samþykkt var að
Kvenfélagasamband Islands, Kven-
réttindafélag íslands og Bandalag
kvenna í Reykjavík tækju að sér
rekstur Kvennaheimilisins Hallveig-
arstaða, sem risið var af gmnni 1967.
Bygging þess húss var hrein hrak-
fallasaga og það var fyrst og fremst
Helga Magnúsdóttir, sem skipulagði
þann rekstrargrundvöll, sem gerði
kleift að kvennasamtökin gætu hald-
ið húsinu.
Þeim konum sem vom þátttakend-
ur á 16. landsþingi KÍ árið 1965, varð
rausn og höfðingsskapur Helgu
Magnúsdóttur ógleymanlegur. Setn-
ing þingsins fór fram í Lágafells-
kirkju í Mosfellssveit, en að þeirri
athöfn lokinni bauð formaðurinn öll-
um þingheimi til hádegisverðar að
Blikastöðum.
Sem að líkum lætur hefur Helga
ekki staðið ein af því að gera veg
heimilisins víðkunnan. Eiginmaður
hennar, Sigsteinn Pálsson, var henni
samboðinn um drenglund og höfð-
ingsskap og böm þeirra tvö, Magnús
og Kristín, eru foreldrunum tO sóma.
Er þau Blikastaðahjón létu af bú-
skap, byggðu þau sér hús í túnjaðr-
inum skammt þaðan sem börn þeirra
hafa reist sín heimili. Einnig það
heimili þeirra var veitult og fallegt
og þegar þrek þeirra tók að þverra,
fluttu þau að heimilinu Hlaðhömrum
í Mosfellsbæ og héldu enn uppi
heimilisprýði með aðlaðandi and-
rúmslofti.
Sú aðstoð, sem ég og aðrar starfs-
konur KÍ nutum jafnan, er við leituð-
um ráða hjá okkar fyrrverandi for-
manni, verður ekki fullþökkuð né sá
félagslegi þroski, sem hún miðlaði í
samstarfi.
Því sendum við þakkir að vegferð
lokinni og samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hennar.
Sigríður Thorlacius.
með tána úr liði eftir að hafa reynt
að takast á loft með því að hlaupa á
fullum hraða niður Bjarnhnöttinn.
Elsku amma, minningarnar eru svo
margar að þær eru efni í heila bók.
Þú hefur alltaf hugsað svo vel um
þitt fólk og núna sjáum við það bet-
ur og betur hvað það var gott að
vera á Reynistað og hversu gott er
að koma þar í heimsókn. Reynistað-
ur er stórt heimili og þar hefur alltaf
verið vel tekið á móti gestum. Sem
börn horfðum við löngunaraugum
inn í stássstofuna sem hýsti gesti og
kræsingar. Árin liðu og við urðum
fullorðin og fyrr en varði sátum við
inni í stássstofu og drukkum kaffi og
sherrý, gæddum okkur á kræsing-
um og töluðum um daginn og veg-
inn. Elsku amma, þetta voru nota-
legar stundfr og gott er að geta ylj-
að sér á þessum minningum. Amma,
það er svo erfitt að kveðja þig og
sætta sig við að fá aldrei að hitta þig
aftur, heyra þig tala og faðma þig.
En við finnum leið til að nálgast þig
og koma skdlaboðum til þín. Við vit-
um að nú líður þér vel- og þú munt
vaka yfir okkur og það er notaleg
tilhugsun.
Hví drúpir laufið á grænni grein?
Hví grætur lindin og stynur hljótt?
Hví glampar daggir á gráum stein,
sem grúfi yfir dalnum þögul nótt?
Eg veit hvað þú grætur htla lind:
Langt er síðan hún hvarf þér frá;
hún skoðar ei framar fallega mynd
í fleti þínum með augun blá.
Ó manstu, þegar í síðasta sinn
hún settist grátandi á bakkann þinn
og tár hennar féllu í tæran straum?
Hún tregaði fólnaðan sumardraum.
Þá hvíslaðir þú að blómum bláum,
að birkihríslum og klettum gráum:
„Hún leiksystir okkar er komin að kveðja.
Með hveiju megum við hana gleðja
í hinzta sinn?“
En blóm og steinar
og birkigreinar
hnípin þá mændu í augu hennar inn
og golan stundi
í grænum lundi:
„Nú kyssi ég vanga þinn í síðasta sinn.“
(Hulda.)
Eitt sinn verða allir menn að
deyja og það vitum við. Nærvera þín
var samofin allri tilveru fjölskyldu
okkar og um ókomin ár fylgir okkur
það dýrmæta veganesti sem þú
gafst okkur. Við biðjum góðan Guð
að styrkja okkur öll í sorg okkar.
Guð blessi þig amma.
Ástarkveðja,
Hjördís, Brynja og
Sigurður Guðjón.
Elsku amma.
Þakka þér fyrir allan tímann sem
þú gafst mér. Þú hafðir alltaf nægan
tíma fyrir mig og þú gerðir allaf allt
fyrir mig. Söknuður minn er mikill
og minningin um þig mun lifa í
hjarta mínu. Vonandi líður þér vel
hjá Guði. Ég mun aldrei gleyma þér,
þú varst svo góð. Þú varst ein af
bestu ömmunum mínum og varst
alltaf svo skemmtileg.
Ég man þegar ég fór á hestbak og
þú horfðir á mig í gegnum gluggann
og mér mun alltaf þykja vænt um
þig og það hefur mér alltaf þótt. Ég
man líka þegar þú og afi sátuð og
drukkuð kaffi í eldhúsinu en nú verð
ég að horfast í augu við það, að sjá
afa sitja einan inni í eldhúsi og
drekka kaffi. Ég vil þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig og
mér þykir svo vænt um þig.
Nú breiðir María ullina sína hvítu
á himininn stóra.
María sem á svo finan vönd
að hirta með englabömin smáu.
Það hrundu fáein blóm
úr vendinum hennar í vor.
Þau vaxa síðan við hliðið
Ijómandi falleg og blá.
(Vilborg Davíðsdóttir.)
Guð blessi þig, amma mín.
Þitt langömmubarn,
Andrea.
Elsku amma.
Nú ertu dáin og ég á erfitt með að
skilja það. Mér finnst skrítið að nú
muntu aldrei framar senda mig og
Sigrúnu eftir nammibauknum þín-
um. Ég sakna þín mikið og veistu
það, amma, að ég ætla að biðja Guð
um að passa þig vel. Ég veit að þú
munt fylgjast vel með mér af himn-
inum og það finnst mér gott.
Ég elska þig, amma mín, og ég
sakna ömmu minnar á Reynistað.
Þinn
Gísli Þráiim.
Þegar árum æsku sleppir og við
komumst á fullorðinsár, fær lífið á
sig nýja mynd og verkefni og skyld-
ur koma í stað ærsla og æskufjörs.
Eitt af því sem reynist hvað erfiðast
á gangi lífsins, er að horfa á bak ætt-
ingjum og vinum sem hverfa af
braut þessa jarðlífs. Eftir því sem
árin líða fjölgar kveðjustundum og
tilfinning tómleika fyllir hjarta og
huga. Viðbrögð tilfinninga við
óvæntum atburðum eru aldrei fyrir-
sjáanleg og á það einnig við þegar
tilkynnt er um fráfall ástvinar. Þeg-
ar Hallur hringdi í mig síðastliðinn
sunnudag og tilkynnti mér lát móð-
ur sinnar, fylltist brjóst mitt söknuði
og trega, en síðan lukust upp flóð-
gáttir góðra minninga um kæran
vin.
Guðrún á Reynistað kveður nú
eftir langt dagsverk þar sem ástúð
og hlýja fylgdu hverju starfi. Ævi
hennar er göfugur vitnisburður um
það hvernig þrautseigja og áræði
fara saman með gleði og ástúð í
verkefnum líðandi stundar. Ævi sína
helgaði Guðrún fjölskyldu sinni og
vinum, ásamt ötulu starfi við búskap
á Reynistað. Hún stóð manni sínum
við hlið eins og klettur og saman
tókust þau á við rekstur stórbýlis,
þar sem glæsileiki og stórmennska
bar ábúendum vitnisburð. En Guð-
rún á Reynistað gekk ekki til dag-
legra starfa til að safna veraldlegum
auði í sína sjóði, heldur til þess að
skapa afkomendum sínum og öllum
þeim sem á Reynistað dvöldu, þá
umgjörð og öryggi sem hún af ör-
læti veitti. Auðæfi Guðrúnar á
Reynistað eru þvi fyrst og fremst í
brjóstum okkar sem sóttum Reyni-
stað heim og nutum gestrisni og
hlýju hjá glæsilegri húsfreyju.
Ég hef þekkt Guðrúnu á Reyni-
stað allt mitt líf og á því ríkulegan
fjársjóð hennar í mínu hjarta og fyr-
ir þá gjöf verður aldrei fullþakkað.
Allt frá bernsku minni á Mel og til
þessa dags, er Reynistaður hluti af
lífshlaupi mínu, þar sem gleði og al-
vöru lífsins var notið með heimilis-
fólki í leik og starfi. Guðrún gerði
Reynistað að bakhjarli í mínu lífi,
sem gefið hefur ómetanlegan styrk
á lífsleiðinni og samverustundir okk-
ar hafa gert mig að betri manni. Á
kveðjustundu fyllist því hugur minn
þakklæti og söknuði í senn, en minn-
ingin um Guðrúnu á Reynistað er
gersemi sem aldrei glatast.
Jón Magnússon.
Mig langar til að minnast ömmu
minnar með fallegu ljóði eftir Krist-
ján Jónsson.
Þú sæla heimsins svalalind,
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt (jós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
þvi drottinn telur tárin mín,
égtrúioghuggastlæt.
Elsku amma, kærar þakkir fyrir
allar samverustundirnar, minning
þín lifir áfram í hjarta okkar.
Ástríður M. Eymundsdóttir
og fjölskylda.
Elsku amma, nú ert þú farin frá
okkur, þú sem mér fannst alltaf vera
máttarstólpinn í fjölskyldunni. Núna
ert þú komin á æðri staði og vonandi
laus við þjáningar og erfiðleika. Síð-
asta ár hefur verið þér erfitt, eftir að
þú gast ekki lengur gert alla hluti af
þeim sama krafti og áður og þú gast