Morgunblaðið - 19.03.1999, Blaðsíða 52

-"52 FÖSTUDAGUR 19. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ELÍSABET
GUÐJÓNSDÓTTIR
+ Elísabet Guð-
jónsdóttir fædd-
ist í Bolungarvík 30.
september 1907.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
14. mars síðastlið-
inn. Hún var dóttir
Sigríðar Kristjáns-
dóttur og Guðjóns
Jenssonar. Þau
bjuggu allan sinn
búskap í Bolungar-
’ vík. Systkini Elísa-
betar eru Böðvar,
kenndur við Hnífs-
dal, f. 1905, d. 1961;
Guðrún, f. 1909, d. 1993; Stein-
dór, f. 1910, d. 1977; Karitas, f.
1915; Ásgeir, f. 1918, d. 1930;
Kristján, f. 1924, lést sem barn.
Árið 1939 giftist
Elísabet Guðmundi
St. Þorgrímssyni
frá Miklahóli í
Skagafirði, f. 8. maí
1897, d. 19. október
1944. Þeim varð
ekki barna auðið.
Árið 1941 tóku þau
í fóstur Rut Sigurð-
ardóttur sem er gift
Einari Lútherssyni
rafverktaka og eiga
þau fjögur börn.
Þau eru Elísabet, f.
1958; Lúther, f.
1960; Guðmundur,
f. 1966, og Rakel, f. 1971.
Elísabet verður jarðsungin
frá Aðventkirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku móðir, allt vil þakka þér,
ást og tryggð sem naut um ára fjöld.
Aðeins minning á nú eftir hér
sem ornar mér fram á ævi kvöld.
Börnin kveðja, brestur orð um sinn,
bera sorg svo þunga í bijósti sér.
Meðtak andann, mikli Drottinn minn,
með oss ver á meðan dveljum hér.
Far í friði, vinir færa þökk,
falla tár, við hvíslum undur hljótt.
Gullna minning geyma hjörtun klökk,
Guð gefi, vina, góða nótt.
(Rut Sig.)
Rut.
Elsku amman mín, það koma svo
ótalmargar minningar upp í hugann
þegar ég hugsa til þín, heimsóknir
mínar til þín á Leifsgötuna og þegar
*iég gat farið að ganga ein til þín leið-
andi Einar með mér, þá fannst mér
ég vera orðin svo stór,_ og öll skiptin
er þú passaðir okkur. Ég átti því láni
að fagna að alast upp með móður
mína heima og þig þar líka, þar sem
þú komst nærri því á hverjum degi
til okkar. Þótt samverustundunum
fækkaði, þegar við öll stofnuðum
okkar eigin heimili, voru þau ófá
símtölin, þar sem alltaf var spurt
hvemig allir hefðu það. Umhyggjan
sem þú barst fyrir okkur öllum er
ómetanleg. Þú fylgdist svo vel með
okkur og vildir alltaf fá að vita
hvernig okkur gengi í öllu því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Eg þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
^0 það yrði margt ef telja skyldi það.
I lífsins bók það liflr samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós
er gerir jafnan dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
Ég veit þú varst orðin þreytt
amma mín og er það því huggun
okkar allra núna, að nú líði þér bet-
ur. Hvíldu í friði.
Rakel.
Ef sérðu gamla konu - þá minnstu móður
þinnar,
sem mildast átti hjartað og þyngstu
störfin vann
(Pg fómaði þér kröftum og fegurð æsku sinnar,
fræddi þig um lífið og gerði úr þér mann.
Mundu að gömul kona var ung og fógur forðum
og fátækasta ekkjan gaf drottni sínum mest.
Og sýndu henni vinsemd í verki og í orðum,
sú virðing hæfir henni og móður þinni best.
Því aðeins færðu skilið og metið þína móður,
að minning hennar verði þér ávallt hrein
ogskýr
og veki hjá þér Iöngun til að vera öðrum góður
og vaxir inn í himin, þar sem kærleikurinn býr.
Elsku amma, Guð gefi þér þreyttri
hvíld.
Guðmundur.

mikill. Það er höggvið skarð í fjöl-
skylduna sem er samheldin og
traust. Það skarð er komið og verður
áfram. Hún er sú þriðja úr stórfjöl-
skylduhring sínum sem kveður
þennan heim á fýrstu þremur mán-
uðum þessa árs, en mágkona hennar
lést 24. janúar síðastliðinn, þá systir
hennar viku seinna. Nú fær hún kall-
ið og þá er bara að hlýða. Síðasti
spölurinn er nú á enda. I viðtali við
konu fyrir nokkru síðan bar á góma
fráfall þessarar kynslóðar. Komumst
við að raun um það að hópurinn sem
fæddur er á fyrsta fjórðungi þessa
aldar væri senn að hverfa. Almennt
óttast aldraðir ekki dauðann. Þeir
sjá ýmislegt annað sem þeim finnst
miklu verra. En allt er þá þrennt er
segir máltækið. Þegai- þær fyrri
höfðu kvatt varð einum úr fjölskyld-
unni það á orði að nú væru farnar
tvær og sú þriðja færi örugglega inn-
an skamms. Sú varð raunin. Það er
líka hægt að sjá töluna þrjá í ljósi
trúar, en hún er heilög, faðir, sonur
og heilagur andi. Beta trúði á þenn-
an þríeina guð og það hefur áreiðan-
lega hjálpað henni til að komast bet-
ur í gegnum lífið.
Beta var hæglát og hógvær kona,
en baráttukona mikil eins og flestir
daglaunamenn þurftu að vera á þeim
tíma sem hennar kynslóð var í blóma
lífsins. Hún missti mann sinn allt of
fljótt og var þá ein að berjast áfram
með augasteininn sinn, litlu stelpuna
sína sem hún elskaði svo heitt. Þeim
hjónum varð ekki bama auðið en
tóku barn í fóstur. Beta vann því
hörðum höndum hvers kyns störf
sem í boði voru til að hafa lífsviður-
væri fyrir sig og barnið. Hún fæddist
í Bolungarvík, en hjúskaparárin bjó
hún á Siglufirði. Á seinni árum hefur
hún verið í Reykjavík. Hún var fork-
ur dugleg og ósérhlífin. Fóstur-
dóttirin Rut hefur alltaf verið stoltið
hennar, velferð hennar og hagur
skipti öllu máli. Rut er gift Einari
Lúthersyni rafvirkjameistara. Hann
er hinn vænsti maður. Þau eiga fóg-
ur mannvænleg börn sem nú syrgja
ömmu sína. Beta hefur á seinni árum
barist við veikindi af ýmsu tagi. Fyr-
ir allmörgum árum fékk hún melt-
ingarfærakrabba sem henni tókst að
sigrast á með guðs hjálp og góðra
manna. Jafnvægistruflanir og svimi
af óþekktum orsökum hafa hrjáð
hana svo hún er margbúin að detta
og brjóta sig. En brotin hafa gróið
og alltaf sigraði Beta áfóllin sem eru
nú orðin nokkuð mörg.
Nú hafa himnaklukkur kallað,
kallað þig inn til dýrðarinnar. Þú
verður krýnd kórónu eilífs lífs. Ég
veit að þér líður vel núna, farin frá
öllum sjúkdómum og böli. Hvíl í
friði. Kjarnafjölskyldu þinni og Kaju
sem nú er orðin ein eftir af systkin-
unum votta ég og fjölskylda mín
dýpstu samúð.
Hanna Kolbrún Jónsdóttir.
Himnaklukkur kalla. Það er fagur-
bjartur vordagur en þó nokkuð kald-
ur. Elísabet Guðjónsdóttir er að
kveðja lífið hér á jörð. Hennar dagar
eru taldir, árin orðin níutíu. Hún er
vel undirbúin þennan fagra dag og
komin að því að vera krýnd kór-
ónu eilífs lífs. Söknuðurinn er þó
Óðfluga dagar og lífsstundir líða,
h'ða frá mér og frá þér.
Húmið á sígur og kvöldstundin kemur,
kemur að mér og að þér.
Með þessum ljóðlínum Péturs Sig-
urðssonar kveð ég þig í dag, Beta
mín, og þakka liðnu árin. Kallið er
komið, dagur að kveldi kominn. Með
rúm 90 ár að baki er dagsverki lokið.
Lúin og þrekið búið, hvíldinni fegin,
sofnaðir þú svefninum langa.
Þú þekktir tímana tvenna,
snemma úr rekkju risið og oft dagur
að kveldi kominn er lagst var til
hvíldar, sem sé unnið myrkranna á
milli.
Ef einhver tími gafst var tekið í
prjóna og plöggin gefin í allar áttú
og handbragðið ákaflega fallegt.
Þessi góða kona var dagfarsprúð,
vinur vina sinna. Við áttum kvöld-
stund með henni þegar hún varð ní-
ræð, hún var þá þrotin að kröftum.
Þarna raulaði hópurinn saman nokk-
ur lög. Hún var í gegnum árin meira
fyrh' að vera gefandi en þiggjandi.
Hún hvílir nú í friði, sofnuð hinsta
sinni og bíður þess að orð Ritningar-
innar í I. Þessalóníkubréfi 13-18
rætist, er segir: „Ekki viljum vér
bræður láta yður vera ókunnugt um
þá sem sofnaðir eru, til þess að þér
séuð ekki hryggir eins og hinir, sem
ekki hafa von. Því að ef vér trúum
því, að Jesús sé dáinn og upprisinn,
þá mun Guð sömuleiðis fyrir Jesúm
leiða ásamt fram þá, sem sofnaðir
eru, því að það segjum vér yður og
höfum fyrir oss orð Drottins, að vér,
sem lifum og erum eftir við komu
Drottins, munum alls ekki fyrri
verða en hinir sofnuðu. Því að sjálfur
Drottinn mun með kalli, með höfuð-
engils raust og með básúnu Guðs,
stíga niður af himni, og þeir sem
dánir eru í trú á Krist munu fyrst
upp rísa. Síðan munum vér, sem lif-
um, sem eftir erum, verða ásamt
þeim hrifnir burt í skýjum til fundar
við Drottin í loftinu, og síðan munum
vér vera með Drottni alla tíma.
Huggið því hver annan með þessum
orðum.“ Orð Ritningarinnar munu
rætast.
Ég kveð að lokum með einu erindi
úr gullfallegum sálmi Elínborgar
Guðmundsdóttur:
Ó, þegar ég við æðri og fegri sól
allt fæ að sjá er húm og skuggi fól.
Ljóst mér þá verður, leitt að hafði sá
leiðina vel er þekkti byrjun frá.
Megi hann sem öllu stjómar og
leiðir okkur hvert fótmál umvefja
ættingja og vini Elísabetar kær-
leiksörmum sínum, milda sorgina.
Minningin lifir um góða konu.
Hvfl þú í friði.
Karl Vignir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast vinkonu minnar Betu. Ég
man ekki eftir mér öðruvísi en hún
væri bara til. Hún kom til foreldra
minna fyrir mína tíð og hjálpaði til
við allt milli himins og jarðar. Þegar
ég fór frá Siglufirði á sínum tíma var
Beta löngu flutt þaðan og lágu leiðir
okkar ekki saman aftur fyrr en í
kringum 1968 í Reykjavík. Hún
fylgdist alltaf með okkur krökkunum
og vissi uppi á hár hvar við vorum
niðurkomin. Þegar ég byrjaði bú-
skap sendi hún mér að gjöf dúk og
fleira, sem ég á enn og þykir mjög
vænt um. Alltaf höfðum við samband
bréflega eða í síma og það voru
ánægjuleg samskipti okkar á milli.
Hún taldi það ekki eftir sér að
„skreppa" upp í Grafarvog og svo
seinna í Vesturbæinn í kaffisopann
og kleinui-nar. Ég man ekki eftir
þeim degi að hún væri ekki að fara í
sendiferðir fyrir „Pétur og Pál“ og
alltaf ferðaðist hún um borgina í
strætó. Hún var með greiðviknari
manneskjum sem ég hef þekkt. Ég
læt fljóta með vísu eftir móður mína,
með kæru þakklæti fyrir allt sem
Beta hefur gert fyrú fjölskyldu okk-
ar í gegnum tíðina.
Við þökkum þér kæra hvem dag hveija nótt,
við kveðjumst um sinn hér í heimi.
Hjartkæra vina, já hvíl þú nú rótt
og heilagur Drottinn þig geymi.
Jóhanna Pálsdóttir.
GRÓA
JÓHANNSDÓTTIR
+ Gróa Jóhanns-
dóttir fæddist í
Austurey í Laugar-
dal 12. september
1912. Hún lést á
sjúkrahúsi Akra-
ness 14. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jóhann
Kr. Ólafsson, smið-
ur og bóndi í Aust-
urey og á Kjóastöð-
um, f. 17. október
1883, og k.h. Sigríð-
ur Þórarinsdóttir
frá Drumboddsstöð-
um, f. 12. júní 1886.
Systkini Gróu voru: Rannveig,
f. 1913, Ólafur, f. 1919, d. 1958,
og Þórarinn, f. 1929.
Gróa giftist Guðmundi Stef-
ánssyni Jónssyni, f. 30. júní
1902, bónda í Galtarholti. For-
eldrar hans voru Jón Jónsson,
Með nokkrum orðum langar mig að
minnast ömmu minnar Gróu, eða
ömmu í Galtarholti eins og við systk-
inin kölluðum hana. Amma í Galtar-
holti var sterkur persónuleiki og
minnisstæð þeim sem hana hittu.
Hún var sérlega viljasterk og er það
haft til merkis um það í minni fjöl-
skyldu er bróðir minn var hjá henni í
sveit og vildi ekki borða kjötsúpu,
sem var á borðum. I tvo klukkutíma
sat hún yfir honum þangað til hann
gafst upp og borðaði súpuna. Síðan þá
hefur hann borðað kjötsúpu. Þessi
viljastyrkur og þolgæði hennar hefur
án efa hjálpað henni í gegnum þá erf-
iðu tíma er hún missti mann sinn 1956
og stóð ein uppi með fjögur böm.
Amma var mjög vel gefin og feiki-
vel lesin á hinum ólíklegustu sviðum.
Hún hafði ákveðnar skoðanir og
þreytti jafnvel kappræður ef henni
fannst fólk vera að halda fram ein-
hverri vitleysu. En af öllu því sem
hún hafði áhuga á var ættfræðin
henni þó örugglega hugleiknust.
Yfirleitt þurfti ekki annað en minn-
ast á einhverja manneskju og þá gat
amma þulið upp ættir viðkomandi
langt aftur í aldir. Hún hafði einnig
landpóstur í Galtar-
holti, og k.h. Sigríð-
ur Guðmundsdóttir
frá Kvíum. Gróa og
Guðmundur eign-
uðust Ijögur börn:
Lillý Sigríði, f.
1939, Jón Ómar og
Jóhann Birgi, f.
1948, og Svanhildi,
f. 1949. Gróa lauk
námi frá Kennara-
skólanum 1933 og
starfaði sem far-
kennari á Vatns-
leysuströnd, í Reyk-
holtsdal og í Borg-
arhreppi og sem heimiliskenn-
ari að Brautarholti á Kjalar-
nesi, þar til hún giftist Guð-
mundi.
títför Gróu fer fram í dag frá
Fossvogskapellu og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
mikinn áhuga á uppruna íslendinga
og ræddum við það oft hvar rætur
þessarar þjóðar liggja.
Ég man er ég var stelpa í sveit hjá
henni og við sátum í stóra græna
eldhúsinu, í gamla húsinu í Galtar-
holti, og amma las íýrh mig „Ráðs-
konuna á Grund“, bók sem ég held
ennþá mikið upp á. Hún var góður
hagyrðingur og hafði yndi af vísum
og ljóðum. Þegar ég var hjá henni í
sveitinni reyndi ég mig líka í ljóða-
gerð og ég man hve hún var hreykin
af afrakstrinum, þótt varla geti hann
hafa verið merkilegur. Og það var
amma í Galtarholti sem kenndi mér
að þekkja fugla og greina blóm sem
við tíndum og þurrkuðum milli blað-
síðna í stórri bók eða fórum út í
garðinn sem hún átti við húsið og
skoðuðum tré og plöntur. Ég man að
það var gott að sitja á graskantinum,
sem var umhverfis húsið, með henni
og kettinum Brandi og hlusta á flug-
urnar suða í sólskininu. Ég man líka
að hún varaði mig við að koma ná-
lægt brunninum, því þar væru
brunnklukkur sem ættu það til að
fljúga upp í mann ef farið var of ná-
lægt þeim. Hún sýndi mér líka þess-
Elsku besta amma, það er með
ómældum söknuði að ég kveð þig í
dag en jafnframt er það með miklu
þakklæti fyrir samveruna í þessari
jarðvist. Þú varst alveg einstök
kona, amma. Þú umvafðir okkur
systkinin og mömmu kærleik og af
honum áttir þú nóg, þú umbarst allt,
fyrirgafst allt og fómaðir öllu fyrir
aðra. Það var líka svo gott að eiga
þig að því þú veittir mér öryggi í
þessum heimi þegar eitthvað bjátaði
á eða ef ég hafði frá einhverri nýrri
upplifun að segja þá varst þú alltaf
tilbúin að hjálpa og hlusta.
Þú ert mér ógleymanleg í minn-
ingunni og mér hlýnar um hjarta-
rætur þegar ég minnist alls sem við
gerðum saman. Manstn t.d. þegar
við fórum saman í sumarfrí til Bol-
ungarvíkur með Esjunni, eða þegar
við fórum saman að kaupa nýbakað-
ar smákökur, eða þegar við fórum
saman í heimsóknir til vinafólks
þíns, allt era þetta ómetanlegar
perlur sem munu varðveitast í mínu
hjarta að eilífu.
Það voni ófáir kaffibollarnir sem
við sátum saman yfir og ræddum
um heima og geima. Það var svo
gaman að ræða við þig, þú varst
skarpgáfuð og svo vel að þér um alla
hluti og fýlgdist vel með öllum þjóð-
málum og hafðir ákveðnar skoðanir
á flestum hlutum.
Elsku amma, ég á eftir að sakna
þín svo mikið, þú varst besta vin-
kona mín og ég gat trúað þér fyrir
öllu. Þér var líka ákaflega annt um
barnabörnin og vaktir yfir velferð
þeirra eins og þér einni var lagið.
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir allt sem þú gafst mér og
kenndir mér um lifið. Minningarnar
um þig munu verða mér til huggun-
ar og ég mun umvefja þær og
geyma í hjarta mínu.
Þín
Elsa.
ar brunnklukkur og ég man að ég
var frekar smeyk við þær og passaði
vel að hafa munninn lokaðan þegai'
ég átti leið þarna hjá. En þegar ég
hugsa til baka hefur hún nú bara
verið að vernda mig frá að fara of ná-
lægt svo ég dytti ekki í brunninn.
En nú er hún amma mín farin
þangað sem leið okkar allra liggur að
lokum og ég geymi minninguna um
hana sem einstaka konu sem allt til
loka hélt andlegri reisn sinni, gáfum
og minni þótt líkaminn yi-ði að
beygja sig fyrir aldrinum. Kærar
þakkir fyrir allt amma í Galtarholti.
Aldís.
Þótt mannanna þekking sé markað svið
og mælt vér ei geiminn fáum,
til ljóssins að sannleika leitum við
svo langt sem með huganum náum.
Hver veit þá, er þeirri lýkur leit,
hve langt vér að endingu sjáum?
(Þorsteinn Gíslason.)
Ég vil minnast ömmu minnar í
Galtarholti, Gróu Jóhannsdóttur,
sem lést aðfaranótt 14. mars síðast-
liðinn. Hún var mjög viljasterk kona
sem lét ekki bugast við erfiðleika
sem steðjuðu að henni er eiginmaður
hennar, og afi okkar, Guðmundur
Jónsson frá Galtarholti, lést ungur
að árum. Eftir sat amma með fjögur
böm en bjó þó alla tíð á jörðinni og
kom börnunum til manns.
Amma var kennari að mennt, víð-
lesin og fróð um alla skapaða hluti en
sérsvið hennar alla tíð var þó ætt-
fræðin þar sem ekki var nauðsyn að
fletta í bókum þegar hún var við-
stödd því allar ættir hafði hún í höfð-
inu og gat þulið ættir manna ná-
kvæmlega án nokkurra erfiðleika.
Þá var gott að leita til hennar ef mig
eða systur mína vantaði upplýsingar
frá liðnum tíma, þegar við stóðum í
ritgerðarsmíðum eða öðrum verk-
efnum við nám okkar, þjóðfræðina,
en amma hafði mikinn áhuga á þessu
námi okkar systra og spurði jafnan
hvenær sem við hittumst eða heyrð-
umst hvernig náminu miðaði. Mikið
finnst mér leitt að hafa ekki getað
lesið lokaverkefnið mitt, sem ég
kláraði í enda janúar, fyrir ömmu en
ég er viss um að hún hefði haft gam-
an af að hlusta á þann lestur. Nú er
það orðið of seint en ég vona að hún
hafi verið ánægð með mig þegar hún
frétti af útskrift minni.
Birna Mjöll.