Morgunblaðið - 11.06.1999, Blaðsíða 45
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 11. JÚNÍ 1999 éSh
JON
GUNNARSSON
+ Jón Gunnarsson
fæddist í Mið-
ljarðarnesi á
Langanesströnd 20.
september 1905.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóii í Reykjavík 4.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Gunnar
Metúsalemsson,
bóndi í Miðijarðar-
nesi, f. 16. júlí 1873,
og kona hans Mar-
grét Sigurðardótt-
ir, f. 29. mars 1870.
Jón var sjöundi í röð 13
systkina sem eru öll látin. Þau
voru: Stefán Friðrik, f. 27. nóv-
ember 1895; Salína Margrét, f.
9. apríl 1897; Pétur Metúsalem,
f. 11. nóvember 1898; Sigurður,
f. 12. desember 1900; Halldóra,
f. 9. ágúst 1902; Steinunn Sig-
urlaug, f. 14. mars 1904; Jó-
hanna Björk, f. 18. janúar 1907;
Stefanía, f. 18. jan.
1909; Stefán Friðrik,
f. 12. aprfl 1910;
Regína Sigríður, f.
28. júlí 1911; Sigur-
veig, f. 6. nóvember
1913; Sigurveig, f. 3.
febrúar 1915.
Fyrri kona Jóns
var Anna Guðjóns-
dóttir frá Saurum í
Helgafellssveit, f. 20.
júní 1909. Þau skildu.
Börn þeirra: 1) Guð-
mundur Jónsson, f.
20. september 1935,
fyrrverandi eiginkona hans er
Lára G. Oddsdóttir, f. 12. októ-
ber 1944. Þau eiga tvö börn,
Guðbjörgu Önnu, f. 10. mars
1971, og Jón Odd, f. 11. ágúst
1974. 2) Margrét Jónsdóttir, f.
21. september 1936, maki Ólafur
Haraldsson, f. 15. september
1933. Þau eiga tvö börn, Agnesi
Jónu, f. 16. september 1959, og
Harald Hjálmar, f. 30. september
Kær vinur og fyiTverandi
tengdafaðir minn, Jón Gunnarsson,
hefur kvatt þetta jarðlíf á 94. ald-
ursári. Hans er sárt saknað. Jón
átti ekki kost á langri skólagöngu,
sem hann tregaði alla ævi, en var
afar bókhneigður og gagnmenntað-
ur maður í þess orðs besta skiln-
ingi. A unglingsárum drakk hann í
sig ungmennafélags- og samvinnu-
hugsjónir og var einstakur elju-
maður og samviskusamur svo eftir
var tekið. Trúr hugsjónum sínum
og eðlislægum mannkostum starf-
aði Jón hjá samvinnuhreyfingunni í
rúm fimmtíu ár meðal annars sem
kaupfélagsstjóri á Djúpavogi, Seyð-
isfirði, Borðeyri, Ólafsfirði og Vest-
mannaeyjum. En fyrir mér var
ævistarf hans annað og meira.
Hann var afi drengjanna minna.
Því hlutverki skilaði Jón með ær-
legum sóma. Allt frá fæðingu
þeirra sinnti hann þeim af stakri
kostgæfni. Umgekkst þá af virð-
ingu, las fyrir þá, fór í gönguferðir,
bar út með þeim dagblöð, kenndi
þeim að meta gróður og dýralíf,
umgangast náttúruna af tillitssemi
og talaði þannig til þeirra og við þá
að þeir lærðu kjarnyrtari íslensku
en við foreldrarnir og skólar megn-
uðum að kenna. Jón átti fleiri afa-
börn, jafnvel óskyld eins og hana
Majsu, sem hann veitti sömu um-
hyggju þegar færi gafst. í þeim öll-
um býr arfleifð hans. Þegar börn
áttu í hlut var Jón opinn og hlýr, en
flíkaði lítt næmum tilfinningum sín-
um og gat átt erfitt með að tjá hug
sinn gagnvart fullorðnum. Fyrir
barngæsku Jóns og drengskap er
ég ævinlega þakklátur. Af sama
þakklæti og virðingu minnist ég
síðari konu Jóns, Þorbjargar Guð-
mundsdóttur, sem lést árið 1990.
Eg er líka þakklátur fyrir ótal
ánægjustundir sem við Jón áttum
saman við gróðursetningu, jarð-
vinnu, kartöflurækt og hvaðeina í
Gryfjunni í Grímsnesi. Þar var
hann í essinu sínu, natinn eins og
hann átti að sér að vera og vildi
enginn eftirbátur vera í vinnu, jafn-
vel kominn hátt á níræðissaldur.
Birkilundurinn, sem hann plantaði
fyrir tæpum tuttugu árum, dafnar
sem aldrei fyrr. Þar verður gott að
minnast Jóns Gunnarssonar. Börn-
um Jóns, barnabörnum og fjöl-
skyldum þeirra votta ég samúð
mína. Far vel, góði vinur.
Atli Gíslason.
Ef að þótti þinn er stór,
þá er von að minn sé nokkur.
Blóðið sama er í okkur,
dropar tveir, en sami sjór.
(Katrín Einarsdóttir.)
Þessa vísu, sem móðir Einars
Benediktssonai- orti til sonar síns,
kenndi afi mér á unglingsárum
mínum. Þá var ég að fara að halda
fyrirlestur um Einar Benediktsson
í skólanum og byrjaði auðvitað á
því að leita í smiðju afa í stað þess
að lesa aðeins bækur um Einar.
Þetta var einn anginn af sambandi
mínu við afa, hann var alltaf að
segja manni sögur af fólki. Yfirleitt
voru sögurnar af fólki sem hann
hafði kynnst löngu fyrir fæðingu
mína, þannig að um leið og hann
sagði mér sögur af fólki sagði hann
mér sögu íslensks samfélags. Hann
var hættur að nenna að fylgjast
með öllum þeim tækninýjungum
sem hafa átt sér stað í tölvuiðnaðin-
um og því gat ég sagt honum frá
öllum þeim ósköpum sem þar eru
að gerast. Svoleiðis bárum við
gjaman fortíðina saman við nútím-
ann. En afi sagði okkur barnabörn-
unum ekki aðeins frá samfélagi
fyrri tíma heldur kenndi hann okk-
ur líka að ljúga og um leið að gera
greinarmun á lygurum og stórlyg-
urum. Hann hafði nefnilega dálæti
á mönnum eins og barón
Munehhausen og hafði einstaklega
gaman af því að segja sögur af ís-
lenskum stórlygurum. Sjálfur sagði
hann ekki sögur af eigin lygum, það
gerðu aðrir. I raun voru þetta ekki
lygar heldur má kalla þær
skemmtilegar sögur og ævintýri á
góðu barnamáli.
Þegar ég var 14 ára gamall fór
ég að bera út Morgunblaðið. í
fyrstu bar ég blöðin út einn en
bauð afa fljótlega með enda átti
hann heima rétt við götuna sem ég
bar út í. Ég átti ekki von á að hann
myndi koma með mér á hverjum
morgni enda var hann, að því að ég
taldi, orðinn gamall. En afi var
ekkert orðinn gamall, hann var að-
eins 84 ára gamall og bar blöðin út
með mér á hverjum morgni næstu
tvö árin og þegar ég var veikur bar
hann blöðin einn út. Oft hafði ég
áhyggjur af því að afi væri að of-
gera sér með þessari vinnu, sér-
staklega þegar veður voru vond.
Þær áhyggjur voru þó óþarfar þar
sem hann skemmti sér hið besta
við blaðburðinn og geislaði allur af
gleði þegar hríð var úti þar sem
hríðin minnti hann á gamla hestinn
hans sem aldrei villtist í vondum
veðrum, að hans sögn. En við í fjöl-
skyldunni höfðum einnig aðrar
áhyggjur. Afi var nefnilega mikill
Sambands- og framsóknarmaður,
en var allt í einu farinn að bera út
málgagn íhaldsins. Sjálfur sagði
hann einfaldlega að hann væri ekki
að bera út blöð heldur aðeins að
hjálpa barnabarni sínu. Einnig
benti hann á að í nokkrum af þeim
húsum sem við bárum blöðin út í
byggju góðir og gegnir framsókn-
armenn.
Afi var mikill bóndi í sér og sagði
mér eitt sinn að hann hefði alltaf
viljað gerast bóndi. Sá draumur
rættist að nokkru leyti enda rækt-
aði hann kartöflur rétt við Reykja-
víkurflugvöll. Þar dvaldi hann
1963. Jón eignaðist eina dóttur,
Petru Sigríði, f. 31. janúar
1941, með Elínu Margréti Pét-
ursdóttur, f. 28. nóvember 1909
í Höfnum á Langanesströnd.
Maki Petru er Einar Frið-
björnsson, f. 10. aprfl 1938.
Seinni kona Jóns var Þor-
björg Guðmundsdóttir ljósmóð-
ir frá Arnarnesi í Arnarnes-
hreppi, f. 16. janúar 1910, d. 8.
mars 1990. Börn þeirra: 1) Kri-
stján Jónsson, f. 8. ágúst 1946,
d. 17. ágúst 1998. 2) Unnur
Jónsdóttir, f. 4. febrúar 1949,
fyrrverandi eiginmaður hennar
er Atli Gíslason, f. 12. ágúst
1946. Þau eiga þijá syni, Jón
Bjarna, f. 1. janúar 1971, Gfsla
Hrafn, f. 17. febrúar 1974, og
Friðrik, f. 5. desember 1975.
Jón var við nám í Eiðaskóla
1926-1928. Hann var við störf
hjá Kaupfélagi Langnesinga á
Þórshöfn, síðan var hann
kaufélagsstjóri á Seyðisfírði,
Djúpavogi, Borðeyri, í Vest-
mannaeyjum og á Ólafsfirði.
Frá 1959 til starfsloka starfaði
hann á skrifstofum SÍS.
Utför Jóns fer fram í litlu
kapellunni í Fossvogi í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
flesta sumardaga og reytti hverja
einustu arfalús sem hann fann. A
haustin gekk maður gjarnan með
afa á milli garða og sýndi afi gjarn-
an uppskeru sína fullur af stolti.
Þessum garði hélt afi við fram að
níræðisaldrinum en viðurkenndi þá
loks að hann væri líkast til orðinn
of gamall til þess að sjá um garðinn
einn. Eftir að afi missti fótinn hætti
hann að komast með okkur út í
garð og varð að láta sér nægja að
heyra sögur af uppskeru og arfa.
Þó mættum við með sýnishom af
uppskerunni og ef vel var sprottið
varð hann ánægður.
Það hefur verið einstaklega gam-
an að fá að kynnast afa og því er
það með söknuði sem ég kveð hann.
Ég kveð hann þó einnig með gleði
vegna allra þeirra góðu minninga
sem ég á um hann.
Gísli Hrafn Atlason.
Mig langar að skrifa nokkur orð
um Jón afa. Hann var ekki afi minn
í alvörunni, heldur var hann pabbi
hennar Unnar vinkonu minnar.
Samt kallaði ég hann alltaf afa af
því að hann var svo góður og
skemmtilegur fannst mér. Það var
nákvæmlega áttatíu ára aldurs-
munur á okkur en samt vorum við
miklir vinir. Líklegast hefði öllum
börnum líkað vel við Jón afa af því
að hann var svo bamgóður og þótti
svo vænt um böm. T.d. em áreiðan-
lega fáir gamlir menn sem leyfa
barni að leika sér að heymartækj-
unum sínum bara til að skemmta
því en það leyfði hann Jón afi mér.
Það var líka svo skemmtilegt þegar
það fóm að heyrast allskonar
skrýtin hljóð út úr þeim. Annað
skemmtilegt leyfði Jón afi mér að
gera, hann leyfði mér að skreyta
litlu íbúðina sína fyrir jólin með
ýmiss konar gömlu jólaskrauti sem
hann átti í mörgum ílátum einhvers
staðar inni í skáp. Ekki nóg með að
ég fengi að ráða alveg sjálf hvemig
ég skreytti íbúðina heldur launaði
hann mér alltaf vel fyrir og hafði
alltaf nóg af sælgæti til þegar ég
var að koma og skreyta. Sjálf var
ég alltaf mjög stolt af þessu öllu
saman af því að hann hrósaði mér
alltaf svo mikið.
Ég man eftir því hvað Jón afi
gekk alltaf mikið. T.d. gekk hann
nær daglega úr Dalbrautinni þar
sem hann átti heima niður í Vatns-
mýrina þar sem hann átti kartöflu-
garð og var að vinna þar. Þetta var
hann að labba alveg þar til hann
var orðinn 90 ára en þá veiktist
hann og missti annan fótinn. Eftir
það gat hann ekki gengið eða
hreyft sig eins mikið og hann gerði
áður og það þótti honum leiðinlegt.
Ég hitti hann mikið sjaldnar síð-
ustu árin en ég mun aldrei gleyma
honum.
María Jónasdóttir.
RAGNAR OSKAR
SIGURJÓNSSON <
+ Ragnar Óskar
Siguijónsson
fæddist á Minni-Bæ
í Grímsnesi 9. nóv-
ember 1919. Hann
andaðist á Land-
spítalanum 27. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigurjón
Jónsson og Guðrún
Guðmundsdóttir,
ábúendur á Minni-
Bæ. Hann var einn
sextán systkina og
eftirlifandi eru fjór-
ar systur.
Hinn 13. maí 1952 kvæntist
Ragnar eftirlifandi konu sinni,
Unni Jónsdóttur, f. 9. janúar
1914 og er hún dótt-
ir hjónanna Jóns
Aðalbergs Árnason-
ar og Dýrborgar
Daníelsdóttur frá
Valadal í Skaga-
firði. Ragnar og
Unnur eignuðust.
eina dóttur, Dýr-
borgu, f. 22. desem-
ber 1954, gift Þresti
Elfari Hjörleifssyni,
og eiga þau tvo
syni, Ragnar Pjalar,
f. 19. júní 1977, og
Hlyn Elfar, f. 12.
ágúst 1980. títförin
fór fram í kyrrþey að ósk hins
látna frá Fossvogskapellu 9.
júní.
Hjartkær tengdafaðir minn og
einlægur vinur, Ragnar Óskar Sig-
urjónsson, er látinn eftir erfið veik-
indi. Daginn sem hann lést skein sól
í heiði, fuglar sungu í trjánum sem
laufgast hafa hratt síðustu góðviðr-
isdaga á hraðleið sinni út í sumarið.
Sú árstíð var Ragnari kærust og
hafði hann einmitt slíkan dag í huga
er hann reifaði áform sín og vænt-
ingar varðandi heimkomu sína af
sjúkrahúsinu. Hann þráði eftir erf-
iða skurðaðgerð og langa sjúkra-
húslegu að hverfa heim til fjöl-
skyldu sinnar, en þar undi hann sér
vel í gróðurreit sunnan við húsið á
góðum sumardögum. Enginn veit
sína ævina fyrr en öll er og margt
fer öðruvísi en ætlað er.
Ragnar tók veikindum sínum af
einstakri karlmennsku og bar harm
sinn í hljóði. Hann var ákaflega
glaðvær maður og jákvæður, mann-
blendinn og eftirminnilegur hverj-
um þeim er honum kynntist. Hann
hafði skoðanir á flestu og lét þær
oftast í ijós. Hann hafði sérstakt
yndi af því að fylgjast með allri póli-
tískri umfjöllum í fjölmiðlum og
bryddaði jafnan á umræðu um hana
við viðmælendur sína. Hann var
málefnalegur í samræðum sínum,
samkvæmur sjálfum sér, hæversk-
ur og umfram allt kurteis. Hann lét
sér annt um lítilmagnann, gaf mikið
af sjálfum sér, en krafðist einskis
annars en virðingar í staðinn.
Ragnar var á barnsaldri er hann
gekk fyrst til vinnu í heimasveit
sinni og vann hann þar ýmis sveita-
störf. Hann fluttist til Reykjavíkur
upp úr tvítugu og vann þar til
margra ára i hænsnabúi Einars
Tönsberg. Hann starfaði síðan um
tveggja áratuga skeið hjá Ölgerð
Egils Skallagrímssonar og nokkur
misseri hjá Eimskip. Síðustu þrett-
án starfsár sín starfaði hann sem
gangavörður í Fossvogsskóla.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Ragnari og Unni Jóns-
dóttur, eiginkonu hans, á vordögum
1974 er ég kynntist dóttur þeirra,
sem er þeirra einkabarn. Allt frá
fyrsta degi tóku Ragnar og Unnur
mér einstaklega vel og jókst vinátta
okkar og kærleikur dag frá degi. í
enda sumars 1988 ákváðum við
Ragnar að reisa okkur saman hús
með tveimur íbúðum í Fagrahjalla 5
í Kópavogi en fram að þeim tíma
höfðum við búið stutt hvor frá öðr-
um. Þau voru ófá skiptin sem við
Ragnar unnum saman í bygging-
unni, hvernig sem viðraði og oft
langt fram á nótt. Þá kynntumst við
afar vel. Ragnar var þá kominn fast
að sjötugu og þrátt fyrir að heilsu-
brests væri farið að gæta dró hann
ekkert af sér. Daginn fyrir andlát
hans fógnuðum við tíu ára afmæli
okkar i húsinu og yndislegri sam-
búð þennan tíma. Það hefur verið
þroskandi og lærdómsríkt fyrir syni
mína að njóta samvista við afa og
ömmu nær daglega allt sitt líf og
verið gott vegamesti fyrir þá út í
lífið. Þeir þakka nú ásamt móðui^
sinni af heilum hug allar þær
ánægju- og gleðistundir sem þau öll
áttu saman. Það hefur ekki síður
veitt þeim Ragnari og Unni gleði að
hafa haft dóttur sína og dóttursyni í
nábýli við sig. Það eru forréttindi að
hafa fengið að kynnast Ragnari,
þessum yndislega manni, og harm-
ur er að fjölskyldunni kveðinn.
Ragnars er sárt saknað, en huggun
er þó harmi gegn að nú er hann laus
undan oki og þrautum sjúkdóms
síns og horfinn í sæluríki frelsara^
vors þar sem við munum hittast síð-
Sérstakar þakkir em hér með
færðar starfsfólki á deild D-13 á
Landspítala, húðsjúkdómadeild Víf-
ilstaðaspítala og starfsfólki Heima-
hjúkranar Kópavogs fyrir aðstoð og
umönnun Ragnars, góðvild og ein-
staklega hlýtt viðmót.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Ragnari, elskulegum vini mínum,
fyrir allt og allt. Guð blessi minn-
ingu hans og veiti okkur aðstand-
endum styrk í sorginni.
Þröstur Elfar Hjörleifsson.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
*
Legsteinar
í Lundi
v/Nýbýlaveg
90LST1INAK 564 3555
Þegar andlát ber að höndum
ÚtfararstofQn annast meginhluta allra útfara
á höfuíborgarsvæðinu. Þarstarfa nú 15 manns
við útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
AlúSteg þjónusta sem byggir á langri reynslu
Útfararstofa Kirkjugarðanna ehf. ^fn|^
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266