Morgunblaðið - 02.07.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 2. JÚLÍ 1999 45
MINNINGAR
HAUKUR
HALLGRÍMSSON
+ Haukur Hall-
grímsson, mál-
arameistari fæddist
í Reykjavík 5. sept-
ember 1920. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli í
Reykjavík 29. maí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 7.
Með þessum fátæk-
legu línum kveður
Flugbjörgunarsveitin í
Reykjavík heiðursfélaga sinn Hauk
Hallgrímsson. Honum verða seint
fullþökkuð störfín sem hann innti
af hendi fyrir félagið, enda var
hann fádæma eljusamur í öllum
sínum verkum. Minningarnar
hrannast upp og erfítt er að nefna
einstaka hluti til eða þá atburði
sem upp úr standa, því að til
skamms tíma var varla nokkurn
tímann sú ferð farin eða útkalli
sinnt á vegum Flugbjörgunarsveit-
arinnar að Haukur kæmi ekki að
því á einn eða annan hátt. Haukur
var skráður í Flugbjörgunarsveit-
ina á fyrstu starfsdögum hennar
árið 1950 og var upp frá því einn af
forystumönnum sveitarinnar.
Hann var alla tíð formaður bfla-
deildar sveitarinnar, og sem slíkur
skilaði hann miklu og árangursríku
starfi. A hverju mánudagskvöldi
var mætt í bfladeildinni, gert við
eða smíðaður bfll. Þegar horft er
um öxl er ótrúlegt til þess að hugsa
hvað Haukur og hans menn lögðu á
sig mikla vinnu til að Flugbjörgun-
arsveitin hefði flutningstæki til
reiðu þegar á þurfti að halda, ekki
bara við að þrífa og gera við bfla
sveitarinnar, heldur líka að smíða
bfla úr gömlu, og má
þar minnast Dodge
Weapon-bflsins sem
var lengdur og yfir-
byggður hjá bfladeild-
inni, allt unnið í sjálf-
boðavinnu jafnframt
því sem halda þurfti
öðrum farartækjum
sveitarinnar gangandi.
Löngum gömlum her-
bflum, sem þurftu
mikið viðhald. .Já, það
var auðvitað ekki nóg
að mæta á mánudags-
kvöldum því að Hauk-
ur þurfti að nota alla
vikuna til að sinna útréttingum,
finna til varahluti sem oftast nær
voru ekki auðfengnir og þurfti þá
að nota kunningsskap og þá góð-
vild sem sveitin átti, og á reyndar
enn, sem betur fer, svo að Flug-
björgunarsveitin væri í stakk búin
til að sinna þeim verkefnum sem
hún tók að sér. Svona var þetta á
árum áður, og má búast við að
Flugbjörgunarsveitin hefði ekki
orðið langlíf ef ekki hefði hún átt
slíka máttarstólpa sem Haukur
Hallgrímsson var, en haldið verður
upp á 50 ára afmæli sveitarinnar á
næsta ári, og er nú sárt til þess að
vita að Haukur verður ekki með
okkur á þeirri hátíðarstundu.
Ekki er hægt að ljúka við að
þakka fyrir samfylgdina án þess að
þakka jafnframt eiginkonu Hauks,
henni Jenný, fyrir stuðning hennar
við sveitina í smáu og stóru, því að
svona áhugamál bitnar auðvitað
talsvert á fjölskyldunni.
Sá sem þessar línur ritar átti því
láni að fagna að eiga vináttu Hauks
og Jennýjar, og eigum við hjónin
margar ógleymanlegar minningar
um ferðalög um fallega landið okk-
ar, með þeim, en Haukur var einn
af frumkvöðlum ferðalaga um há-
lendið ásamt Guðmundi Jónassyni
og kunni frá mörgu að segja um
svaðilfarir þeirra félaga í árdaga
bflferða um óbyggðir íslands.
Fyrir hönd allra félagana í Flug-
björgunarsveitinni í Reykjavík,
Einar Gunnarsson.
Með söknuði og hlýhug vil ég
minnast Hauks Hallgrímssonar.
Við Dísa systir mín komumst svo
að orði, fyrst Haukur getur dáið
getur allt dáið, svo stór og sterkur
var hann í okkar augum. Haukur
var fyrir margra sakir sérstakur
maður, allt varð að standa eins og
stafur á bók og átti það við um alla
skapaða hluti í þessu lífi. Ég varð
þess aðnjótandi sem ungur maður
að mitt annað heimili var hjá þeim
sæmdarhjónum Hauki og Jenný.
Er árin liðu gekk ég í læri hjá
Hauki (Hörður og Kjartan hf.) í
málaranámi. Haukur Hallgrímsson
var farsæll í sínu lífi og leyfi ég
mér að segja að hans betri helm-
ingur af hans lífsgöngu var sú
ákvörðun hans að velja sér hana
Jenný sem sína konu. Það er nú
einu sinni þannig að það þarf plús
og mínus á þessari lífsgöngu.
Vinnubrögð Hauks í öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur hvort
sem það var við iðn sína, fóndur við
bíla sína og sér í lagi ferðalög hans
um landið þvert og endilangt voru
óaðfinnanleg og hámark fag-
mennskunnar. Ég held að það séu
ekki margir fermetrarnir sem
hann Haukur hefur ekki snert á
þessu landi okkar. Mér hefur oft
orðið hugsað til þessara ferðalaga
sem hann hélt upp í. Það leið vart
sú helgi að Haukur væri ekki á leið
út úr bænum og var það orðinn
vani að segja að Jenný og Haukur
væru að fara út úr bænum. Haukur
hafði ótrúlega mikið skipulag á sín-
um tíma og er það kannski þess
vegna að maðurinn komst yfir allt
þetta svið. Haukur gerði miklar
kröfur til sjálfs sín og er það nú
einu sinni þannig að slfldr menn
gera einnig kröfur um að aðrir
menn standi sig. Hann þekkti sín
takmörk í sínu lífi og leyfi ég mér
að fullyrða að hann stóð við þau í
einu og öllu. Eftir á að hyggja var
heimili Hauks og Jennýar eins
konar félagsmiðstöð ættarinnar
um allar stórhátíðir. Oft hef ég
hugsað um það eftir á að manni
fannst það alveg sjálfsagður hlutur
að koma á heimili þeirra og setjast
við borð og verða gestrisni þeirra
aðnjótandi. Haukur var ekki að
bera tilfinningar sínar á borð fyrir
aðra, mörgum þótti maðurinn
snöggur upp á lagið en undir niðri
kraumaði hjarta ljúfmennskunnar.
Veit ég af mörgum handtökum er
Haukur vann fyrir þá sem minna
máttu sín í þessu lífi. Það má segja
það um Hauk að hann lifði þessu
lífi eins heilbrigðu og nokkur mað-
ur gat lifað. Það er nú einu sinni
þannig um mann eins og Hauk, því
minna sem þeir segja því ánægðari
eru þeir og er þessum síðustu orð-
um einkum beint til þín, Jenný
mín, á þessum tímamótum í þessu
lífi.
Sigurður Kárason.
Það kom mér mikið á óvart er
ég frétti lát Hauks, míns gamla
meistara, því ef einhver var merk-
isberi karlmennsku og hreysti þá
var hann efstur í huga manns.
Þótt hann væri nær áttræðu er
hann kvaddi og hefði fyrir
nokkrum árum átt í veikindum
hvarflaði ekki að manni annað en
að hann myndi verða manni sam-
ferða lengi vel.
Hauki kynntist ég fyrst þegar ég
kom sem lærlingur til málarafyrir-
tækisins Hörður og Kjartan hf. þá
á sautjánda ári, óharðnaður ung-
lingurinn, og tel það hafa verið
góðan skóla að hafa lært hjá þeim
heiðursmönnum Hauki, Ólafi Jóns-
syni og Herði Jóhannessyni, en
þeir ráku í samvinnu Hörð og
Kjartan hf. Það er ekki öllum gefið
að hafa þrjá meistara til að nema af
og þykir mér það hafa verið for-
réttindi er ég lít til baka. Þar sem
Hörður og Kjartan hf. var stærsta
málarafyrirtækið í bænum á þess- '3
um tíma þurfti skeleggan verk-
stjóra til að hlutimir gengju fyrir
sig sem skyldi og ekki brást Hauk-
ur í því hlutverki. Sem unglingur
bar maður til að byrja með ótta-
blandna virðingu fyrir honum, því
hann gat verið snöggur upp á lagið
og gustaði oft rækilega af honum
en svo var það bara búið og ekki
var hann að erfa hlutina. Annað í
fari Hauks stendur líka upp úr, ef
hann lofaði einhverju þá stóð það
sem stafur á bók.
Bóngóður var hann með afbrigð- ^
um, er ég keypti fyrsta bflinn kom
ekki annað til en að hafa hann með
í ráðum því hann var sérfræðingur
um allt sem bfla snerti og sá um öll
tæki Flugbjörgunarsveitarinnar
um árabil sem segir meira en þarf.
En ef hlutimir voru ekki í lagi fékk
maður líka að heyra það. Ekki var
nú auðvelt þá að hafa gamlan bfl
skoðunarhæfan og bifreiðareftir-
litsmenn vom oft erfiðir við ung-
lingana sem komu með bflana sína í
skoðun og oft var alls konar
sparðatíningur í gangi. Ég tók þá
Hauk með mér í eitt skipti til að
vera mér til halds því mér fannst
að mér vegið í skoðuninni. Vildi þá
ekki ekki betur til en svo að allur
rafstraumur í afturenda bflsins fór
af þannig að ekki fékk ég skoðun
heldur þá. En ég fékk skoðun hjá
Hauki í staðinn, ég skyldi sko ekki
vera að ómaka hann með bilaðan
bfl í skoðun aftur.
Allra síðustu árin hafði ég ekki
mikið af Hauki að segja nema að
hann beindi nokkmm verkum í
mína átt sem ég er honum þakklát-
ur fyrir sem og að hafa verið minn
lærifaðir og agað mig aðeins til,
mættu fleiri feta í hans fótspor.
Jenný, dætrunum og þeirra fjöl-
skyldum votta ég innilega samúð
mína.
Kristinn F. Guðjónsson.
HAUKUR
PÉTURSSON
+ Haukur Péturs-
son byggingar-
meistari fæddist í
Tungukoti í Kirkju-
hvammshreppi
Vestur-Húnavatns-
sýslu 21. maí 1927.
Hann varð bráð-
kvaddur 16.
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 29.
júní.
Haukur, vinur okkar
og Fáksfélagi, kvaddi
þessa tilvem að kvöldi 16. júní.
Segja má að ekki komi neinum á
óvart þegar fólk sem komið er á
seinni hluta lífsskeiðsins hverfur á
braut harla fyrirvaralítið.
Þetta gerðist þegar hjarta Hauks
brast - í orðsins fyllstu merkingu -
þegar komið var að því að fella ætti
gamla rauða klárinn
hans. Haukur var
staddur hjá vini sínum,
Gunnlaugi, á jörðinni
Gelti í Grímsnesi, þeg-
ar hjartað brast. Þessi
litla saga sem hér fer á
eftir segir allt sem
segja þarf um hjartalag
og gæsku Hauks.
Ákvörðun hafði verið
tekin um að fella ætti
rauða klárinn sem var
að verða 20 vetra gam-
all og búinn að þjóna
Hauki vel og dyggilega.
Haukur bað Gunn-
laug vin sinn að leyfa höfðingjanum
að vera á beit hjá honum þar til
stundin rynni upp, ekki í haga með
hinum hestunum, heldur að fá að
hafa hann á túninu heima. Gunn-
laugur varð að sjálfsögðu við þessari
ósk vinar síns. Síðustu vikuna ók
Haukur á hverjum degi austur að
ÓLAFUR
HALLDÓRSSON
+ Ólafur Halldórsson fæddist
á fsafirði 16. júlí 1929. Hann
lést á Sjúkrahúsi ísafjarðar 19.
júní síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Isafjarðarkirkju
26. júní.
Elsku afi. Ég þekkti þig nú minna
en ég hefði viljað, en ég þakka Guði
fyrir þann tíma sem ég fékk að njóta
með þér.
Þú varst góður og ástkær maður
með stórt hjarta og virðingin sem
ég bar fyrir þér var mikil. Því hvað
sem á bjátaði og hversu þjáður sem
þú varst, þá varst þú alltaf svo
ánægður þegar ég kom að hitta þig.
Ég sá þig seinast uppi á Landspít-
ala og það var sárt að sjá þig svona
veikan en þú lést ekki á neinu bera
heldur hlóst og gantaðist við mig.
Og þannig mun ég alltaf muna eftir
þér, sem lífsglöðum og stoltum
manni.
Afi, mér þykir það svo leitt að
hafa ekki getað kvatt þig og fyrir-
gefðu mér það. En ég veit að nú h'ð-
ur þér vel því þú ert kominn til Sellu
ömmu og hún mun hugsa ákaflega
vel um þig.
Guð geymi þig og blessi, afi minn.
Kristinn Óli.
Gelti með namm í poka, brauð
handa höfðingjanum.
Rann nú upp dagurinn sem
ákveðinn hafði verið til að kveðja
höfðingjann. Þeir vom saman vin-
irnir ásamt félaga okkar úr Faxa-
bólinu sem hafði tekið að sér þetta
erfiða starf, að fella rauða klárinn.
Skömmu áður en verkið skyldi
framkvæmt brast hjarta Hauks,
hann þoldi ekki álagið sem því fylgdi
að horfa á eftir besta vini sínum yfir
móðuna miklu, heldur hné sjálfur
niður bráðkvaddur við hlið klársins .
Þessi saga segir allt um Hauk og
hvernig hann gat ekki gert flugu
mein. Við kynntumst árið 1988 er
við byggðum saman hesthúsið Faxa-
ból 14, á félagssvæði hestamannafé-
lagsins Fáks á Víðivöllum. Margt
geta margir sagt um erfiðleika sam-
býlis, en þeir sem bjuggu í sambýli
með Hauki þurftu ekki að hafa
áhyggjur af einu né neinu. Ef
minnst var á að það væri gott ef
þetta eða hitt væri framkvæmt, var
ekki að sökum að spyrja, Haukur sá
um að allt væri framkvæmt umsvifa-
laust og engar reijar.
Það var skemmtilegt að hitta
Hauk á morgnana við morgungjafir,
sem við sáum um í lengjunni, þessi
stóíska ró sem var yfir öllu í kring-
um hann, hvernig hann umgekkst
hestana. Ég sagði nú stundum við
hann: „Haukur minn, heldurðu að
hestarnir hafi nú gott af öllu þessu
heyi?“ „Þeir verða nú að fá nóg að
éta greyin," svaraði hann. Þetta var
Haukur, ekkert var of gott fyrir
hestana.
Hestamannafélagið Fákur hefur
með fráfalli Hauks misst góðan og
tryggan félaga. Við þökkum allt sem
Haukur hefur lagt til hestamennsk-
unnar.
Við félagarnir í efri hlutanum á
Faxabóli 14, Kristján, Þórður og
undirritaður, þökkum innilega fyrir
samveruna og vinskapinn og send-
um samúðarkveðjur okkar til fjöl-
skyldunnar sem á um sárt að binda.
Við vonum að minningin um framúr-
skarandi dreng létti sorg þeirra.
Haraldur Haraldsson.
HINRIK
GUÐMUNDSSON
+ Hinrik Guð-
mundsson fædd-
ist á Ögri 2. maí
1928. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 24. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Kristín
Sigurðardóttir frá
Berserkjahrauni og
Guðmundur Jó-
hannsson frá Innri-
Drápuhlíð. Systkini
hans eru Klara,
Unnur og Reynir.
Eftirlifandi eigin-
kona Hinriks er
Guðrún Sumarliðadóttir frá
Stykkishólmi. Þau eignuðust
tvær dætur, Kristínu Ingibjörgu,
f. 1951, og Ragnheiði, f. 1953.
Kristín á þrjár dætur; Guðrúnu,
Eh'nu og Eyrúnu
Magnúsdætur.
Ragnheiður er gift
Erni Andréssyni og
eiga þau þijú böm;
Andrés Hafliða,
Berglindi og Hinrik.
Guðrún og Hinrik
eignuðust þijú
barnabamaböm;
Anton Pétur, Matth-
ías Leó og Magnús
Snæ.
Hinrik starfaði
sem leigubílstjóri
hjá Bæjarleiðum
mestallan sinn
starfsaldur eða þar til hann lét af
störfúm 75 ára að aldri.
Hinrik verður jarðsunginn frá
Fossvogskirlqu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Mig langar til að skrifa nokkur
orð í minningu afa míns sem kvaddi
þennan heim 24. júní. Minningin
um þig, afi, er hlý og falleg. Eg
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að vera mikið með þér og hjá ykkur
ömmu þegar ég var lítil stelpa og í
seinni tíð bjó ég hjá ykkur í litla
herberginu sem þú kallaðir litlu
skrifstofuna þína. Alltaf reyndist
þú mér vel og varst boðinn og bú-
inn að aðstoða mig í hverju sem ég
tók mér fyrir hendur. Þú varst
ipjög hreinskilinn maður og sagðir
alltaf það sem þér fannst og ég man
að þér fannst t.d. skósmekkur minn
ekki vera til fyrirmyndar og sagðir:
„Ætlai'ðu virkilega í þessum skóm
út?“ Þetta fékk nú sjaldnast mikið á
mig en mikið hafði ég gaman af
hvað þú spáðir í þessa hluti.
I maí áttir þú afmæli og ég og
mamma færðum þér blóm og
peysu, bláa að lit. Þér fannst peys-
an fín en ekki líkaði þér liturinn og '
spurðir okkur hvort hægt væri að
skipta henni og fá hana í gulu eða
beis. Svona varst þú nú alltaf
hreinn og beinn. Þú virtist mjög
næmur á það sem í kringum þig var
og ég man að þegar ég varð ófrísk
hélt ég því leyndu eins og gengur
og gerist en áður en ég hafði
nokkrum manni frá því sagt leist þú
í augu mín og sagðir: „Elín, ég sé
það í augunum að þú ert ófrísk.“
Elsku afi, eins kátur og hress og
þú varst alltaf minnist ég þín sem ^
besta afa sem ég gat eignast, og ég
vildi óska að Magnús litli hefði
fengið að kynnast þér eins og ég.
Nú þegar ég kveð þig vil ég
þakka þér fyrir þær samverustund-
ir sem við áttum.
Elsku amma mín, Guð styrki þig
um ókomna tíð. Megi minningin um
afa styrkja þig í missi þínum. _
Elín.