Morgunblaðið - 10.07.1999, Blaðsíða 42
MORGUNBLAÐIÐ
42 LAUGARDAGUR 10. JÚLÍ 1999
<-------------------------
ÁRNI
SIGURJÓNSSON
■d.
+ Árni Sig-urjóns-
son fæddist í
Reykjavík 22. febr-
úar 1916. Hann lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 2. júlí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Hallgrímskirkju 9.
júlí.
Drottinn er hlutskipti mitt
og minn afmældi bikar;
, þúhelduruppihlutmínum.
Mér féllu að erfðahlut in-
dælir staðir,
og arfleifð mín líkar mér
vel.
Eg lofa Drottin, er mér hefir ráð gefíð,
jafnvel um nætur er ég áminntur hið innra.
Eg hefí Drottin ætíð fyrir augum,
þegar hann er mér til hægri handar, skriðn-
ar mér ekki fótur.
Fyrir því fagnar hjarta mitt, sál mín gleðst,
og Kkami minn hvílist í friði,
því að þú oíúrselur Helju eigi líf mitt,
leyfir eigi að þinn trúaði sjái gröfina.
Kunnan gjörir þú mér veg lífsins,
gleðignótt er fyrir augliti þínu,
yndi í hægri hendi þinni að eilífu.
(Davíðssálmur 16,5-11)
Þessi orð hafa verið mikið í huga
mínum undanfama daga þegar ég
hef verið að heimsækja Árna, mág
minn, á sjúkrahúsið. Þegar við
Svana systir hans vorum hjá hon-
um klukkutíma áður en hann skildi
við las ég þessi orð fyrir hann.
Hann hafði svo oft lesið þau fyrir
okkur heima hjá mér. Eitt sinn
spurði ég hann hvort hann héldi
mikið upp á þennan sálm. Hann
svaraði því játandi.
Kynni mín af Áma em löng eða
allt frá því ég giftist Gunnari bróð-
ur hans árið 1950. Lengi bjuggum
við í sama húsi á Þórsgötu 4. Seinna
keypti hann íbúð á Laugarásvegi 1
og fluttist þangað ásamt Bjama
Eyjólfssyni, fóstbróður þeirra
bræðra. Eftir að Bjami lést kom
hann alltaf í kvöldmat til okkar.
Þannig tengdist hann bömunum
okkar sérstaklega. „Addi frændi“
var ávallt til staðar og gott að þeita
til hans og fá ráðleggingar. Ámi
kom einnig í hádegismat á sunnu-
dögum til skiptis hjá systram sín-
um og okkur. Þessar stundir eiga
líka sérstakan sess í huga mínum.
Nítján ár era liðin síðan Gunnar,
*■ maðurinn minn, veiktist snögglega
nótt eina í nóvember. Árni kom
strax og fór með mig á eftir
sjúkrabílnum upp á sjúkrahús. Þar
beið hann með mér uns læknirinn
kom fram og tilkynnti okkur að
Gunnar væri látinn. Við stóðum
þar tvö við dánarbeðinn og fóram
með versið úr 25. passíusálminum:
En með því að út var leiddur
alsærður lausnarinn,
gjörðist mér vegur greiddur
í Guðs náðarríki inn
og eilíft líf annað sinn.
Blóðskuld og bölvan mína
burt tók Guðs sonar pína.
Dýrð sé þér, Drottinn minn.
Svo fóram við með blessunar-
orðin.
Á leiðinni heim sagði hann: „Eg
vil veita þér alla þá hjálp sem ég
get.“ Og það stóð hann við. Hann
studdi líka bömin okkar, og bama-
börnin hændust mikið að honum.
Var hann þeim eins og afí.
Árni var mjög kirkjurækinn
maður. Sunnudaginn 25. apríl,
þremur dögum áður en hann fór á
t sjúkrahúsið, kom hann í hádegis-
mat til okkar. Hann var þá orðinn
mjög þjáður.
Eg vissi að Árni sótti messur
víða um borgina, svo ég spurði
hann: „Hvert fórst þú núna í
messu? Eða varstu e.t.v. að fylgj-
ast með setningu kirkjuhátíðar á
Akureyri í sjónvarpinu?“
* „Nei,“ sagði hann. „Ég fór í
Neskirkju.“
Ég varð eitt spum-
ingarmerki. „Fórst
þú, Valsmaðurinn, í
KR-messu?“
„Já. Það var nefni-
lega einn af drengjun-
um sem vora hjá mér í
yngri deild KFUM
sem hafði hugvekjuna.
Þeir vora flest allir
KR-ingar, því að mitt
svæði var í Vestur-
bænum. Þessi maður
hefur alltaf sýnt mér
svo mikla tryggð og
sendir mér alltaf jóla-
kort, svo að ég fór að hlusta á hann
og heilsa upp á hann.“ Á heimili
okkar Gunnars höfðum við þá
venju að lesa guðspjall eða pistil
sunnudagsins eða eitthvert vers úr
Biblíunni á undan máltíðinni. Eftir
að Gunnar féll frá kom þetta oftast
í hlut Árna. Þegar ég rétti honum
Biblíuna og bað hann að gefa okk-
ur orð á undan máltíðinni las hann
úr sjötta kafla Jesaja: ,Árið sem
Ússía konungur andaðist sá ég
Drottin sitjandi á háum og gnæf-
andi veldistóli, og slóði skikkju
hans fyllti helgidóminn." Síðan
beygði hann höfuðið í auðmýkt og
bæn til Drottins með þakklæti til
hins Heilaga sem lítur niður til
okkar syndugra manna og frelsar
okkur. Hann bað um blessun yfír
alla þá sem áttu að flytja orð Guðs
á þessum sunnudegi, bæði hér á
landi og úti á meðal heiðingjanna,
og þakkaði síðan fyrir máltíðina.
Þessi minning er í huga mínum
sem heilög stund. Nú er sætið
hans Árna autt og söknuðurinn
mikill. Ég þakka Guði fyrir Arna
og allt það sem hann var mér og
mínum. Ég bið Guð að blessa
minningu hans.
Vilborg Jóhannesdóttir.
Einhvem tímann upp úr 1970
sitja nokkrir unglingspiltar í rútu
fyrir framan aðalstöðvar KFUM
og K við Amtmannsstíg. Hópurinn
er á leið upp í Vatnaskóg, vinnu-
flokkur vorsins er þar að leggja af
stað. Allt í einu snarast snaggara-
legur formaður skógarmanna upp
í rútuna og tilkynnir að hann muni
fljúga upp í skóg á forláta jeppa
sem skógarmenn áttu. Formaður-
inn snaggaralegi var Ami Sigur-
jónsson og með þessum orðum
hans var tónninn gefinn fyrir
afslöppuð samskipti á komandi ár-
um, krydduð sérstakri kímni.
Þessi vinnuflokkur í skóginum
markaði upphafið að ævarandi vin-
áttu og tryggð milli þessa stráka-
hóps og Árna. Næstu árin varð til
öflugur kjami í unglingadeildinni á
Amtmannsstíg þar sem Ami sner-
ist óþreytandi í kringum strákana.
Svo uppátektasamur var hann að
við höfðum vart roð við honum en í
öllu sem brallað var sýndi Árni af
sér þolinmæði og gæsku.
Þegar unglingadeildir KFUM
eignuðust skála við rætur Úlfars-
fells vora famar lengri og styttri
ferðir þangað og ævinlega var Ami
þar í forystu. Skálinn við Úlfars-
fellið tapaðist síðar í brana en þá
var safnað fyrir öðrum slíkum og nú
við Hafravatn. Sú söfnun fór fram
með þeim hætti að efnt var til hjól-
reiðakeppni ofan úr Mosfellssveit
að Hafravatni, þeirrar fyrstu að því
er ég best veit. Þriðji skálinn hefur
nú risið og nefnist hann Ámavík,
Áma Siguijónssyni til heiðurs.
Líklega hefur unglingadeildin á
Amtmannsstígnum verið ofvirk á
þessum áram. Ámi studdi okkur
strákana með ráðum og dáð í
hverju því sem fundið var upp á.
Þegar einhver fékk þá flugu í
hausinn að innrétta sérstakt fund-
arherbergi fyrir deildina fengum
við frjálsar hendur við málningar-
vinnu og annað snurfus og til að
MINNINGAR
setja punktinn aftan við fóram við
Árni á húsgagnasölu og mubleruð-
um upp með fínum sófasettum.
Þarna í Z-stofunni, sem svo var
nefnd, vora fundir deildarinnar
haldnir, oft kryddaðir með tónlist-
arkvöldum og ýmsum skringileg-
um uppákomum.
Þessir fáu punktar lýsa vel hvað
Árni átti gott með að vinna með
unglingspiltum, hann var ætíð sem
einn úr hópnum því stutt var í
strákinn í honum. Hann var glað-
lyndur, frjálslegur og gamansam-
ur en alltaf fágaður í framkomu.
Tónlistarmaður var Árni af guðs
náð. Indælt er að ylja sér við
minningar ofan úr Vatnaskógi á
kvöldvökum þar sem Árni lék und-
ir söng á gamalt fótstigið orgel svo
undir tók í skóginum og ekki skal
þess látið ógetið er þeir bræður
Árni og Gunnar spiluðu á samkom-
um á Amtmannsstígnum, Gunnar
á flygilinn vinstra megin en Árni á
stórt orgel hægra megin. Spila-
mennska þeirra bræðra var ætíð
þróttmikil og tilfinning þeirra fyrir
þeim söng sem fluttur var var ein-
stök.
Árna Sigurjónssyni þakka ég
góða samfylgd með kvöldsöngnum
fallega:
Ó, vef mig vængjum þínum
til vemdar, Jesú, hér,
og ljúfa hvfld mér ljáðu,
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu,
mín einka speki og ráð,
og lát um lífs míns daga
mig lifa’ af hreinni náð.
(Þýð. Magnús Run.)
Hilmar Einarsson.
Það var eitthvað, sem spurðist
með leifturhraða um hverfið þetta
haustkvöld, vestast í vesturbæn-
um, þar sem voru Selbúðir, Sel-
brekkur og Sel og enn Ánanaust.
,ýkddi er kominn," sagði mér einn
af stærri strákunum, og ég tók við
því úr röddinni, að það var eitt-
hvað mikið, eins og uppfylling
vona. Hver var þessi Addi? Þetta
voru mín fyrstu kynni af þeim vini,
sem við í dag kveðjum um stund.
Þegar ég kom heim og stóð í kjall-
aratröppunum, opnaði fóstra mín
dyrnar og sagði að það væri komið
bréf. Mitt nafn og heimilisfang.
Hún hjálpaði mér að stauta í gegn-
um þetta. Þarna stóð ég níu ára
með fundarboð frá KFUM, þar
sem mín var vænst. Það er eitt-
hvað, sem segir mér, svona eftir á,
að drengnum hafi fundist hann
vera til. Þetta voru vinnubrögð
Adda. Ég mætti á þennan fund -
og marga aðra. Söngvar og sögur
og skuggamyndir og glaðvært
samfélag, varð dýrmæt næring
ungum dreng.
Einn vordag, tveimur áram
seinna, er hann enn á ferð um
Vesturbæinn og gaukar að mér
dvalarskrá Skógarmanna í Vatna-
skógi. Og enn stend ég með blað í
höndum frá þessum Adda, sem nú
var mér vel kunnur. Vatnaskógar-
dvölin var mér opinberan.
Kynni mín af þessum óvenjulega
manni héldu áfram gegnum ung-
lingsárin á fundum í KFUM, í
dvalarflokkum í Vatnaskógi og
vinnuflokkum þar, einnig á heimili
hans um nokkur ár. Fastur fyrir,
hlýr, alvarlegur og glettinn - og
hann var alltaf til staðar í sínu
verki fyrir Drottin. Honum var
gefið að auðga líf og hann sinnti
því af mikilli trúmennsku. Ég er
aðeins einn af þeim þúsundum
stráka sem nutu hans ... og flestir
strákar verða feður og afar... Já,
hver var hann þessi duli verka-
maður í víngarðinum, þessi Addi?
Ef til vill þekkti ég hann aldrei, en
verka hans nýt ég og mitt fólk.
Drottni sé þökk fyrir þennan
gengna vin.
Karl Ben. og íjölskylda.
Kveðja frá Skógar-
mönnum KFUM
Árni Sigurjónsson sat í stjóm
Skógarmanna KFUM í 38 ár, þar
af 25 ár sem formaður. Á þeim
tíma risu í Vatnaskógi „gamli“
skáli, kapella, bátaskýli, matskáli
og Laufskálar, auk þess sem
íþróttasvæðið var byggt upp og
skógrækt hófst. Állar þessar
framkvæmdir hafa þokað Skógar-
mönnum „áfram að markinu".
Skógarmenn eiga Árna mikið að
þakka og ætli það megi ekki skrif-
ast að hluta til á Vatnaskóg að
Árni kvæntist aldrei. Vatnaskógur
var mér „ástríða" sagði hann eitt
sinn.
Við vígslu Birkiskála hinn 2.
júlí sl. voru þrír menn sæmdir
gullmerki Skógarmanna og var
Arni einn þeirra. Hann lá þá fár-
veikur á sjúkrahúsi og lést
skömmu eftir að bróðursonur
hans veitti gullmerkinu viðtöku
fyrir hans hönd. Árni vissi hvað til
stóð og það er erfitt að trúa því að
þetta hafi verið tilviljun. Það er
Skógarmönnum gleðiefni að hafa
náð að heiðra Árna með ofan-
greindum hætti áður en hann dó,
því það átti hann svo sannarlega
skilið.
Guð blessi minningu Arna Sig-
urjónssonar.
Fyrir hönd Skógarmanna
KFIJM,
Ólafur Sverrisson formaður.
+ Guðný Kristín
Hartmannsdótt-
ir fæddist á Kolku-
ósi, Viðvíkurhreppi
í Skagafirði 15. jan-
úar 1917. Hún lést á
sjúkrahúsi Sauðár-
króks 30. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Hart-
mann Magnússon,
bóndi á Melstað í
Óslandshlíð, Skaga-
firði, og kona hans
Gunnlaug Pálsdótt-
ir. Systkini hennar
voru Magnús Hof-
dal, Ásta Pálína, Guðrún, öll
látin, og eftirlifandi er Sigrún
Hartmannsdóttir, f. 8.8. 1926.
Guðný Kristín ólst upp með
foreldrum sínum á Melstað í
Óslandshlíð frá fjögurra ára
aldri og gegndi siðan hús-
Elsku amma mín, okkur systkin-
in langar til að kveðja þig með örfá-
um orðum.
Það er erfitt að hugsa til þess að
við skulum ekki fá að sjá þig aftur
en við vitum að þú ert á góðum stað
þar sem þér líður vel. Það era
margar minningar sem koma upp í
huga okkar núna og þá sérstaklega
hvað það var gott að koma til þín á
Melstað.
Alltaf var tekið vel á móti okkur
og ekkert mál var að taka á móti
svona stórri fjölskyldu, það var
alltaf pláss. Ekki vantaði bakkelsið
og hafrakökumar sem þú gerðir
vora svo góðar. Þú munt ætíð verða
mikilvæg í lífi okkar og skilur eftir
margar góðar minningar í hjarta
okkar.
Þín er sárt saknað, en við vitum
að þú ert í góðum höndum núna og
þér líður vel.
Guð blessi þig og varðveiti þig,
elsku amma.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu,
freyjustarfinu á Mel-
stað frá 1936.
Hún giftist Halldóri
Bjarnasyni, f. 8. júní
1904, d. 22. apríl
1941, bónda á Mel-
stað, en hann lést af
slysförum. Eignuðust
þau einn son, Hart-
mann Hofdal, en kona
hans er Guðný St-
urludóttir. Eiga þau
sex börn, sem eru:
Ólöf Herborg, Hall-
dóra Kristín, Gunn-
laug, Elín Huld, Guð-
mundur Óli og Elva.
Seinni maður Kristínar hét
Guðmundur Helgi Guðnason, f.
9. september 1918, d. 17. desem-
ber 1979, og eignuðust þau þrjú
börn. Þau eru: 1) Dóra Gunnrún
Guðmundsdóttir, maki hennar er
Einar Kristjánsson og böm
gjörðu svo vei og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf.ók.)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pét.)
Ragnheiður D., Kristín H.,
Jóhanna E., Pétur G., Anna
M., Ingi B., Karen R.
og Katrín R.
Það er alltaf sárt að kveðja þá
sem manni þykir vænt um.
Það era orðin 38 ár síðan ég
kynntist þér og vora það mín gæfu-
spor þá, aðeins fimm ára gömul. Þú
þeirra em Jóni'na Kristín, Anna
Helga og Guðrún Björk. 2)
Loftur Guðmundsson, kona
hans er Ólöf Ásdís Kjartans-
dóttir og eiga þau tvö börn
saman, Guðnýju Kristínu og
Guðmund Helga. Fósturbörn
Lofts og börn Olafar frá fyrra
hjónabandi em Kjartan Hallur,
Rúnar Már og Freyja Rós. 3)
Ragnar Gunnsteinn Guðmunds-
son, kona hans er Anna Kristín
Pétursdóttir og em börn þeirra
Ragnheiður Dagný, Kristín
Helga, Jóhanna Elva, Pétur
Guðni, Anna Margrét, Ingi
Björn, Karen Rut og Katrín
Rós.
Barnabörn Guðnýjar Kristín-
ar em 22 og barnabarnabörn
24.
Guðný Kristín eyddi ævi
sinni að mestu leyti á Melstað,
að undanskildum þeim ámm
sem hún dvaldi á sjúkrahúsi
Sauðárkróks.
Útför Guðnýjar Kristínar fer
fram frá Viðvíkurkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
14:00.
varst yndisleg kona og gafst mér
mikið af sjálfri þér og fyrir það
verð ég þér ævinlega þakklát.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þásælt eraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
oglýsirumókomnatíð.
(Þórunn Sig.)
Börnum hennar og öðram að-
standendum sendi ég einlægar
samúðarkveðjur.
Með ást og virðingu,
Þín
Kristjana (Kiddý).
GUÐNÝ KRISTÍN
HARTMANNSDÓTTIR