Morgunblaðið - 19.12.1999, Blaðsíða 40

\ 40 SUNNUDAGUR 19. DESEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginkona mín, fósturmóðir okkar,
systir og frænka,
ANNA ÖRNÓLFSDÓTTIR,
lengst til heimiiis á
Langholtsvegi 20,
Reykjavík,
lést að kvöldi fimmtudagsins 16. desember.
Jarðarförin verður augiýst síðar.
Kristján Tryggvi Jóhannsson,
Þorvarður Árnason, Christine Carr,
systkini og systkinabörn hinnar látnu.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, afi og
bróðir,
ÁRNI VALDIMAR SIGURJÓNSSON,
Leifshúsum,
Svalbarðsströnd,
lést fimmtudaginn 16. desember si.
Jarðsett verður frá Svaibarðskirkju miðviku-
daginn 22. desember kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hans, er bent á lyflækningadeild FSA eða Styrktarfélag krabbameins-
sjúkra barna.
Þóranna Björgvinsdóttir,
Björgvin Árnason,
Arnar Sigurjón Árnason,
Anna Kristín Árnadóttir,
Arndís Ósk Arnarsdóttir,
Ásta Sigurjónsdóttir.
t
Hjartkær bróðir minn, frændi og vinur,
GUÐBRANDUR G. GUÐJÓNSSON,
Skeggjagötu 10,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju mánu-
daginn 20. desember kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Hall-
grímskirkju.
Guðbjörg Guðjónsdóttir.
Margrét G. Einarsdóttir,
Guðrún ína Einarsdóttir,
Halla Einarsdóttir.
t
Ástkær sonur minn og bróðir okkar,
GESTUR GUÐJÓN SIGURBJÖRNSSON,
lést miðvikudaginn 8. desember.
Hann verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
mánudaginn 20. desember kl. 13.30.
Hjördís Þorbjörg Guðjónsdóttir,
Guðný Sigríður Sigurbjörnsdóttir, Ingþór Arnórsson,
Eiríkur Rúnar Sigurbjörnsson,
Helga Sigurbjörnsdóttir,
Bæring Sigurbjörnsson,
Sigurbjörg Sigurbjörnsdóttir,
Sigmar Sigurbjörnsson,
Gunnar Egill Sverrisson,
Kristín Kui Rim,
Stefán Gunnarsson,
Kolbrún Jónsdóttir,
Þórir Rafn Halldórsson,
Bjarndís Jónsdóttir.
*
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát
og útför móður okkar,
SIGRÍÐAR ÞÓRODDSDÓTTUR
frá Alviðru, Dýrafirði,
Hraunbæ 102b,
Reykjavík.
Þóroddur Þórhallsson, Rúna Knútsdóttir,
Rögnvaldur Andrésson, Sjöfn Sóley Sveinsdóttir,
Kristbjörg Steingrímsdóttir, Walter Hjartarson,
Sólveig B. Steingrímsd. Young, Anthony C. Young,
Aðalsteinn Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ANNA GUÐNÝ
LAXDAL
Svo bið ég að lukkan æ hossi þér hátt.
En heilsan og fegurð seint dvini.
Ef sorgimar ætla að mæða þinn mátt.
Ég mæli „Þér æðra ljós skím“.
Hvíl í Mði. Óli Viðar.
+ Anna Guðný
Laxdal fæddist í
Tungu á Svalbarðs-
strönd 28. nóvember
1922. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 11. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Jó-
hannes Laxdal frá
Tungu, bóndi og
hreppstjóri, og Helga
Níelsdóttir frá Hall-
anda á Svalbarðs-
strönd. Systkini
Onnu: Theódór Laxdal, búsettur á
Akureyri; Helgi Laxdal, fórst með
MS Dettifossi á stríðsárunum; Hel-
ena Laxdal Morrel, var búsett í
Bandaríkjunum, látin; Ester
Laxdal, búsett á Akureyri; Björn
Laxdal, látinn; Henry Laxdal, var
búsettur I Bandaríkjunum, látinn.
Anna ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Tungu en árið 1942 giftist
hún Agnari Magnússyni, verslun-
armanni. Hann fæddist 8. febrúar
1907 á Hofsósi, Skagafirði, sonur
hjónanna Magnúsar Jóhannssonar
læknis frá Arabæ í Reykjavík og
Rannveigar Tómasdóttur prests á
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast tengdamóður minnar, Önnu
Guðnýjar Laxdal, sem lést á Borgar-
spítalanum 11. desember sl., eftir
stutta sjúkrahúsvist.
Anna hafði átt við mikið heilsuleysi
að stríða um þó nokkurt skeið, hún
vildi þó ávallt vera heima, og ekki upp
á aðra komin með neinn hlut, hún var
húsmóðir á sínu heimili, svo lengi sem
stætt var.
Mér þótti Anna alltaf einstaklega
hress og skemmtileg kona, hún var
mjög víðlesin, las yfirleitt nokkrar
bækur í hverri viku. Einnig var hún
afar minnug, mundi nánast allt sem
hún hafði einhvem tímann lesið eða
upplifað. I sfðustu heimsókninni til
hennar, tveimur dögum áður en hún
dó, sá ég einmitt að hún var með
nokkrar bækur á borðinu hjá sér, sem
hún ætlaði sér að lesa. Við vorum að
ræða um þessar bækur, og einnig
bækur söma höfunda, sem við höfðum
bæði lesið og haft ánægju af.
Þannig var Anna, nánast sama
gamla Anna í meginatriðum, alveg
fram í andlátið, skýr og skemmtileg,
þó mjög væri af henni dregið sökum
veikinda.
Völlum í Svarfaðar-
dal. Agnar lést 4.
mars 1970. Þeirra
börn: 1) Ríkharð, f.
23. nóvember 1939,
maki Helga Kristins-
dóttir og eiga þau
tvo syni og Helga
einn son fyrir. 2)
Rannveig, f. 22.
ágúst 1942, maki
Helgi Jóhannsson og
eiga þau þrjú börn
og Rannveig eina
dóttur fyrir. 3) Helgi,
f. 26. júlí 1944, lést 1972 og átti
hann eina dóttur; 4) Anna, f. 13.
júlí 1946, maki Óli Viðar Thorsten-
sen og eiga þau tvo syni og hvort
um sig eina dóttur. 5) Magnús, f. 2.
september 1951, maki Bjamveig
Ingimarsdóttir og eiga þau fjögur
börn. 6) Ágnar fvar, f. 15. október
1954, maki Krístin Óskarsdóttir
og eiga þau þrjá syni. Anna og
Agnar bjuggu alla tíð í Reykjavík
og síðast í Hólmgarði 3.
Utför Önnu fer fram frá Foss-
vogskapellu mánudaginn 20. des-
ember og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Eg veit ekki hvort fólk er yfirleitt
nokkum tímann undir það búið að
deyja eða hvort ættingjar og vinir eru
undir það búnir. Það kom a.m.k. öll-
um nánustu aðstandendum Önnu
mjög á óvart, að hún skyldi andast
með svo skjótum hætti. Anna vissi
sjálf að hverju stefndi, ekkert blasti
við annað en löng og erfið sjúkdóms-
lega.
Þegar ég frétti um andlát Önnu,
flögraði það svona að mér, að nú hefði
Anna, þessi stórlundaða og stolta
kona, ákveðið með sjálfii sér, að nú
væri komið að leiðarlokum.
Um leið og ég kveð Önnu og þakka
henni samfylgdina langar mig að láta
fylgja hér með lítið Ijóð, sem henni
var sent á 14 ára afmælisdaginn
hennar.
Vermi þig sólin því veðrið er kalt,
vorsins er langt til að bíða.
Að stýra gegn boðum, og standast þó allt
er staðfesta komandi tíða.
Hver noti rétt tímana, meðan að má.
Og muni að stuttir þeir reynast.
Því augnabliks mistök, þó oft séu smá
þau alls ekki í gleðinni leynast.
Okkur langar til að minnast henn-
ar ömmu okkar í fáum orðum. Það
var alltaf gott að koma í heimsókn til
ömmu í Hólmgarði og spjalla yfir
kaffisopa. Hún sagði okkur sögur frá
því er hún sigldi um heimsins höf og
lenti þar í ýmsum ævintýrum og
skemmtilegum atvikum. Þótt heim-
sóknirnar og samverustundirnar
hefðu getað verið fleiri en urðu, erum
við ömmu þó þakklátir fyrir þær
stundii' sem við áttum saman.
Síðustu árin var amma talsvert
veik, en þrátt fyrir veikindin var
ávallt stutt í gamansemina og hún
hélt skýrri og góðri hugsun alla tíð.
Amma var stolt kona og var illa við
að vera upp á aðra komin. Amma
kvaddi þennan heim sátt við sig og
sína, og hefur eflaust getað litið
ánægð yfir liðna daga og verið tilbúin
í sína hinstu för. Sólin hennar ömmu
settist - nánast öllum að óvörum en
það er eflaust þannig sem hún hefði
viljað fara - í kyrrð og ró. Að lokum
langar okkur að birta henni lítið ljóð
sem okkur finnst lýsa ömmu afar vel.
Við stöndum nú eftir heima hljóð,
er héðan þú burtu víkur,
þú varst okkur öllum ætíð góð,
það umbuni drottinn ríkur,
þú starfaðir jafnan hæg og hljóð,
því háttur sómdi þér slíkur.
(Pétur Jakobsson.)
Atli og Andri.
í dag kveð ég kæru ömmu mína og
góða vinkonu. Við áttum vel saman
og gátum spjallað endalaust um lífið
og tilveruna. Þegar ég fór fyrst að
heiman flutti ég til ömmu sem tók
mér fagnandi og þar átti ég í öruggt
hús að venda. Hún var búin að búast
við mér í einhvern tíma svo það kom
henni ekki á óvart þegar ég hringdi í
hana og spurði hvort ég mætti flytja
til hennar og það var að sjálfsögðu
ekkert mál.
Þó að amma væri veik var hún allt-
af mjög stolt og hress í anda og þeg-
ar ég og sonur minn heimsóttum
hana á spítalann síðasta daginn
hennar bjóst ég ekki við að það yrði í
síðasta skipti sem ég hitti hana, við
áttum mjög notalega stund saman og
ég gat kvatt hana á minn máta.
Eg veit að henni líður vel núna og
er á góðum stað.
Bryndís Guðjónsdóttir
og fjölskylda.
+ Valgerður Sigur-
jónsdóttir fædd-
ist á Galtalæk, Land-
sveit, Rangárvalla-
sýslu, 4. nóvember
1955. Hún lést 26.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Seljakirkju 6. desem-
ber.
Valgerður var yngst
átta systkina og hlaut
sem slík nokkurt eftir-
læti þeirra sem fullorðnari voru. Hinu
er ekki að leyna að smáskærur eru
þekktar í stórum systkinahópum. En
sem betur fer gleymast þær um leið
og vind lægir. Hins vegar kenna þær
fólki vel að taka tillit til annarra og það
gerði Valgerður svo sannarlega.
Henni er að mínu mati best lýst svo:
Heilsteypt, glaðlynd og ákveðin. I því
fólst þrek hennar tíl að standast áfoll
lífsins. Verði hennar þrek ástvinum
gott fordæmi.
Eins og fram kemur í grein er birt-
ist í Morgunblaðinu 5. desember síð-
astliðinn átti Valgerður við mikil áfoll
að stríða í lífinu eins og það að missa
tvo menn af slysförum; þá Axel Gústaf
1981 frá tveimur bömum eftir fimm
ára hjúskap og sambýlismanninn Sig-
urberg Stefán eftir níu ára sambúð, en
þau áttu saman tvo drengi.
Þegar hér var komið
sögu þótti ýmsum að
nóg væri lagt á Valgerði
og böm hennar og
sannarlega var henni
bragðið. En lífsviljinn,
glaðlyndið og trúin var
hennar styrkur. Trúin á
að allt þetta mundi leiða
til þroska, efla hana og
styrkja, verða á ein-
hvern hátt til blessunar.
Nokkra eftir að þau
hófu sambúð hún og
Sigmundur Felixson
um 1996 hitti ég hana fullvissa um að
nú væra allar raunii- að baki. Þau
giftu sig síðan hinn 15. ágúst 1998. Ég
vil segja að þau hafi þá höndlað ham-
ingjuna, enda áttu þau afburðavel
saman. Sigmundur hægur, orðvar og
glettinn. Hún örari, litlu orðvaraii en
hin systkinin, og ekkert endilega
hljóðlát í sinn hóp.
Sigmund hef ég þekkt lengi og veit
að þar fer góður drengur. Því kemur
mér ekki á óvart þótt þar leiti böm
Valgerðar skjóls í raunum sínum. Ég
sá og fann, er Valgerður var flutt
heim, hver styrkur þeim var að sjá og
hitta vin sinn og félaga (fósturföður)
Sigmund á Keflavíkm-flugvelli. Ég
held ég gleymi því ekki.
Er ég í síðasta sinn talaði við Val-
gerði systur mína 24. nóvember síð-
astliðinn var auðheyrt að hún átti erf-
itt um mál, svo ég tók upp það ráð að
tala sem mest sjálfur, sumt af frétta-
efni, annað á léttari nótunum. „Þú
flýtur nú ekki lengi á þessu karlinn,"
sagði hún. Þessi orð era tilvitnuð til
að sýna hvað uppgjöf var henni fjarri.
Ég minnist systur minnar með þakk-
læti og virðingu. Þakklæti fyrir að
kynnast jafn sterkri og góðri persónu
og hafa notið vináttu hennar í jafn
rikum mæli og raunin var. Vfrðingu
fyrir því þreki og trúarstyrk sem hún
átti og varð henni hjálp í áföllum lífs-
ins. Þótt djúpt skarð hafi verið
höggvið í frændgarðinn og söknuður
sár væra uppgjöf og víl henni ekki að
skapi. Við ykkur hennar nánustu,
Sigmund, mömmu og börn Valgerð-
ar, vil ég segja: Þið misstuð mikið,
hjálpi ykkur Drottinn við að sættast á
að þessi sára raun, sem ekki varð um-
flúin, var því miður eina leið kæri'ar
Valgerðar út úr veikindum sínum. En
spumingin: Af hverju? Af hverju
hún? kemur aftur og aftur, þess
spyrjum við öll.
Hugljúf fór að hinstu strönd,
hetjan ljúfa snjalla.
Drottins leiði líknar hönd
ljósþónáifalla.
Auðna skapar öllum skil.
Yndið sælu njóttu.
Hýr á fundinn herrans til
hamingjuáfljóttu.
Þínum bömum biðja vil,
brosið ljúfa bjarta.
Þittaðkærabaugabil
birtist þeirra hjarta.
Páll Sigurjónsson, Galtalæk.
VALGERÐUR
SIG URJÓNSDÓTTIR