Morgunblaðið - 31.03.2000, Blaðsíða 46

MORGUNBLAÐIÐ
46 FÖSTUDAGUR 31. MARS 2000
*■—■■■.. ....................
Attavilltir á
meðalvegi
Hvað erað hjá Framsóknarflokknum?
Eitthvað er að.“
Þetta er ekki heiti
á áður óþekktu rit-
verki eftir Vladíinír
Lenín þótt vel hefði
farið á því að byltingarforinginn
setti saman bók með þessu nafni
áður en hann skrifaði „Hvað ber
að gera?“ Þetta er heldur ekki
nafn á nýrri bók Smyrils Kára,
sem enn ætlar að láta ljóðasafnið
„Spum“ duga.
„Eitthvað er að.“
Þessi orð lét þingmaður að
nafni Hjálmar Arnason falla í
samtali við DV á dögunum. Tilefn-
ið var að bomar vora undir hann
niðurstöður skoðanakönnunar í þá
vera að Framsóknarflokkurinn
hefði tapað þriðjungi fylgis síns
frá því í kosningunum fyrir tæpu
ári. Hjálmar Ámason er einn 12
fulltrúa Framsóknarflokksins á
Alþingi. Væri kosið nú myndi
þeim fækka í átta, ef marka má
skoðanakönnun DV.
Þessi niðurstaða gefur til kynna
að Hjálmar Ámason hafi lög að
mæla.
VIÐHORF
Eftir Asgeir
Sverrisson
Akveðin
hefð hefur nú
skapast í
skýringum á
fylgistapi Framsóknarflokksins,
sem hefur verið stöðugt frá því
gengið var til kosninga í maí í
fyrra. Jafnan er nefnt að ráðherr-
ar flokksins fari með „erfiða mála-
flokka" og Hjálmar Ámason get-
ur þess að framsóknarmenn séu
„ekki nógu duglegir við að koma á
framfæri“ hvaða málum þeir séu
að vinna að í ríkisstjóm. Að auki
er iðulega nefnt að formaður
flokksins sé starfa sinna vegna oft
fjarri fósturjörðinni. Ogvitanlega
telja stjómmálamenn „kosningar
einu skoðanakannanirnar sem
taka ber alvarlega" - þ.e.a.s. þeg-
ar illa gengur.
Klisjukenndar skýringar á
stöðu Framsóknarflokksins
kunna enn um sinn að duga ágæt-
lega en að því kemur að nýrra
svara verður krafíst.
Vandinn er mun djúpstæðari.
Framsóknarflokkurinn hefur
jafnan skilgreint sig sem miðjuafl,
sem vinni gegn „öfgum“ á vinstri
og hægri væng stjómmálanna. ís-
lensk stjómmál hafa hins vegar
tekið veralegum breytingum á
síðustu áram og getur það vart
talist til undranarefna þar eð
mörg deilu mál fyrri tíma hafa
bókstaflega gufað upp. Á íslandi
sem annars staðar leitast stjóm-
málaflokkar nú við að skilgreina
sig sem miðjuöfl. Samfylkingin er
miðjuflokkur og það er Sjálfstæð-
isflokkurinn einnig enda getur
það nánast talist skilgreiningar-
atriði um flokk, sem nýtur um
40% fylgis að hann endurspeglar
sjónarmið hinnar „pólitísku
miðju“. Sérstaða Framsóknar-
flokksins sem miðjuafls er því
horfin með „öfgunum“ og flokkur-
inn sýnist hvorki hafa burði til að
greina sig frá Sjálfstæðisflokkn-
um né að bregðast við sókn and-
stæðinganna.
Stöðu Framsóknarflokksins í
dreiibýlinu er nú einnig ógnað.
VG-flokkurinn hefur náð að hrifsa
til sín frumkvæðið á þessu sviði
þjóðmálaumræðunnar á sama
tíma og framsóknarmenn hafa það
eitt nýtt fram að færa í byggða-
málum að ríkisvæða hrossarækt í
landinu. Að auki hafna nú sífellt
fleiri þeirri byggðastefnu, sem
flokkurinn hefur haldið fram, með
því að flýja heimahagana og setj-
ast að í þéttbýli. Neytendum á
suðvesturhominu fjölgar ört. Þeir
fá ekki séð að þeir eigi samleið
með flokki, sem leitast við að
halda uppi vöraverði með vemd-
artollum og leggst gegn óhjá-
kvæmilegum breytingum í samfé-
laginu. Nýjarkynslóðirþekkja
ekki „öfgana“, sem flokkurinn
barðist forðum gegn og skynja
þjóðemissinnaða haftastefnu
hans sem tímaskekkju.
Framsóknarflokkurinn á því við
tilvistarvanda að etja.
I formannstíð Halldórs Ás-
grímssonar hefur Framsóknar-
flokkurinn leitast við að styrkja
stöðu sína í þéttbýlinu. Sá árang-
ur, sem flokkurinn náði þar, sýnist
nú heyra sögunni tíl. Halldór Ás-
grímsson nýtur að sönnu virðing-
ar enda fer þar traustur stjóm-
málamaður en flokkurinn er um of
háður honum. Þetta á ekki síst við
um þéttbýlið og ekki bætti úr skák
hvernig Finnur Ingólfsson kaus
að „kveðja" íslensk stjómmál.
Raunar getur Finnur Ingólfsson
engan veginn talist hættur af-
skiptum af stjómmálum þvi hann
er enn varaformaður Framsókn-
arflokksins og mun það land vand-
fundið þar sem seðlabankastjóri
er jafnframt vai-aformaður stjórn-
málaflokks. Framsóknarflokkinn
sárvantar öfluga fulltrúa, einkum
á suðvesturhominu.
Framsóknarilokkurinn á því við
forystuvanda að etja.
Hvað Framsóknarflokkinn
varðar hafa skoðanakannanir
undanliðinna mánaða skilað niður-
stöðu, sem er allrar athygh verð.
Sú staðreynd að „hlutur kvenna"
innan flokksins hefur verið aukinn
til mikilla muna skilar honum
engu fylgi. Þrir kvenráðherrar
sitja í ríkisstjóm fyrir Framsókn-
arflokkinn en það sýnist engan
veginn duga til að laða konur til
fylgis við þetta stjómmálaafl. Svo
virðist sem kjósendur horfi frekar
til hæfni eða hæfileikaleysis
stjómmálamanna en kynferðis
þeirra. ,Aukinn hlutur kvenna“
innan Framsóknarflokksins hefur
því engu breytt um ímynd hans á
meðal kvenna og yngra fólks. Það
er verðugt rannsóknarefni að
„kvenvæðing“ flokksins, eins og
þessi þróun hlýtur að nefnast á
máli nútímans, skuli skila þessari
niðurstöðu.
Framsóknarflokkurinn á því við
ímyndarvanda að etja.
Á tímum mikilla lífsháttabreyt-
inga hlýtur stjórnmálaflokkur,
sem hefur þá hugsjón helsta að
efnt verði til hrossasýninga á
kostnað skattborgaranna þegar
erlend fyrirmenni slæðast hingað
til lands, að lenda í erílðleikum.
Vart getur Hjálmar Ámason
kvartað undan því að það grát-
broslega baráttumál hafí ekki
fengið þá kynningu, sem það verð-
skuldar. Hið sama á við um bú-
vörasamninginn nýja, sem þorra
þéttbýlisbúa sýnist vera geysilega
dýr leið til að viðhalda óbreyttu
ástandi og fólk í dreifbýli gerir sér
ljóst að er ekki fallinn til að snúa
þróuninni við.
Fólksflutningar úr dreifbýlinu
era að sönnu erfiðasta úrlausn-
arefni íslenskra stjómmála.
Flokkur, sem hefur engar lausnir
fram að færa umfram álögur á
neytendur og skattborgara og
hestasýningar á Bessastöðum,
getur ekki vænst þess að fólkið í
landinu telji slíkt stjómmálaafl
geta svarað kalli tímans.
Framsóknarflokkurinn á því við
hugmyndavanda að etja.
Af þessum sökum er greining
Hjálmars Ámasonar upplýsandi í
hógværð sinni.
MINNINGAR
NJÓLA
DAGSDÓTTIR
+ Njóla Dagsdótt-
ir fæddist 11.
desember 1911. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
24. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Dagur Guð-
mundsson, f. 28. maí
1885, d. 17.
nóv.1914, og kona
hans, Guðrún Mar-
grét Guðjónsdóttir,
f. 8. sept. 1888, d.
17. ágúst 1960.
Bræður Njólu voru
Guðmundur Jón
Dagsson, f. 7. júlf 1914, d. 12.
ágúst 1997, og samfeðra, Sig-
valdi Júlíus Dagsson, f. 23. nóv.
1913, d. 19. okt. 1999.
Eiginmaður Njólu var Ingi-
mundur Magnússon, f. 20. febr.
1902, d. 15. des. 1978. Þau eign-
uðust sjö börn. Þau eru: 1) Aðal-
heiður, f. 27. maí 1933, gift Elís
Andréssyni. Börn þeirra eru
Ingimundur, Guðni Þór, Andrés
og Njóla. 2) Magnús, f. 2. mars
1936, d. 2. nóv. 1990, kvæntur
Magndfsi Ólafsdóttur. Börn
þeirra eru; Ingi-
mundur, Magnús,
Svanbjörg Krist-
jana, Arnar, Dag-
rún Njóla, Brynja
og Björk. 3) Guð-
mundur Jónas, f. 10.
nóv. 1938, ókvæntur
og bamlaus. 4) Ás-
dís, f. 6. febr. 1942,
gift Ólafi Magnús-
syni. Börn þeirra
eru; Olga María,
Davíð, Erla Björk
og Gauti. 5) Dagur,
f. 21. apríl 1944,
kvæntur Eddu Jó-
hannsdóttur. Börn þeirra eru;
Anthony John Stissi, Njóla,
Bjarki og Kjartan. 6) Jónas
Gunnar, f. 4. ágúst 1948. Kona
hans er Fanney Elísdóttir og
börn þeirra eru; Jónas Dagur,
Bryndís Björg og Önundur. 7)
Guðbjörg, f. 5.nóv. 1950, gift Sig-
urði G. ðlafssyni. Börn með fyrri
manni, Baldvin Elís Arasyni:
Sveinn Ari, Auðunn og Nanna.
Útför Njólu fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan. 14.
Móðir mín var lágvaxin kona
með stórt, umburðarlynt, óeigin-
gjarnt hjarta, hafsjó af þolinmæði,
hógværð og gjafmildi. Börn henn-
ar, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn undruðust oft
víðsýni hennar og glöggan skilning
á mannlífinu, atburðum og straum-
um líðandi stundar. Minning um
mikla konu lifir í hugum okkar. Ég
vil þakka móður minni fyrir lífið
sem hún gaf mér, uppeldið, ástrík-
ið, umburðarlyndið, skilninginn,
skemmtilegheitin og dekrið. Fyrir
það að kenna mér að lesa náttúr-
una, þekkja blómin, fuglana og
eggin þeirra og svo mætti lengi
telja. Fyrst og fremst þó að meta
litlu „einskisverðu" smáatriðin í líf-
inu og allt það sem hún hefur fyrir
mig gert til að ég öðlaðist einhvern
þroska.
Starfsfólki Heilbrigðisstofnunar
Suðurnesja þakka ég fyrir góða að-
hlynningu og alúð síðustu æviár
hennar. „Þú varst líknin, móðir
mín, og mildin þín studdi mig
fyrsta fetið.“
Guðbjörg Ingimundardóttir.
með Jónasi föðurbróður mínum,
sem að öðrum ólöstuðum reyndist
þér svo vel. Á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja dvaldist þú síðustu árin
og naustu þar umhyggju góðs
starfsfólks.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkstu með Guði,
Guð þér nú fylgi,
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma mín, takk fyrir allt
það sem þú varst mér,
Þín
Svanbjörg Kristjana.
Ég held að hún hafi flogið og
þegar kertið blakti þá hafi hún far-
ið framhjá. Hún lá samt ennþá í
rúminu, laus við kvalir. Þessi smá-
vaxna kona, líklega vegna þess að
nú laut liðagigtin loksins í lægra
haldi. Ég man hlýju skjálfandi
handa hennar. Ég man eftir glettn-
inni, brosinu og hvernig hún talaði;
langa ekki lánga! Hvernig það var
alltaf blómalykt í stofunni og mat-
arlykt í eldhúsinu. Hvernig skrölti
í kaffibollanum þegar hún kenndi
mér að drekka kaffi sex ára - slatti
af sykri og sletta af mjólk. Ég man
eftir því að þegar hún gat ekki far-
ið sjálf út með brauðskorpu fyrir
fuglana sína sendi hún mig út.
Sama hvaða árstími var, alltaf
fengu fuglarnir.
Eg man eftir því þegar hún bað
mig að skreppa í kaupfélagið eftir
mjólk eða í Álftá eftir lopa og alltaf
fékk ég eitthvað fyrir „ómakið". Ég
man eftir því þegar við tvíburarnir
og Kolla frænka stálumst af róló, í
pollagalla og stígvélum, til hennar í
spilastund. Ég man eftir því að hún
sýndi mér enga miskunn í spilum;
rommý, kasína og rússi - engin
grið gefin. Ég man eftir skeljunum
sem hún safnaði og öllum þeim
skeljum sem ég færði henni úr
fjörunni í Bjarnarfirði. Ég man eft-
ir því hve oft ég þurfti að verja og
rífast yfir nafni hennar - Njóla.
„Það þýðir nótt!“ Og enginn skildi
af hverju hún var skírð eftir
plöntu. Ég man eftir hreinskilninni
og hún sagði aldrei neitt illt um
nokkurn mann. Ég man líka þegar
hún lagðist inn á sjúkrahúsið og
þegar ég, ömmubarnið, varð
sjúkraliði og hugsaði um hana. Ég
man þó mest eftir því, að þrátt fyr-
ir það að hún væri farin að gleyma,
þá mundi hún eftir mér.
Amma mín, ég mun alltaf muna
eftir þér. Þú hefur loksins fengið
að fara og getur gengið um á ný.
Ég bið að heilsa afa og pabba. Ég
elska þig.
Þín
Brynja.
í dag kveðjum við elskulegu
ömmu okkar, Njólu Dagsdóttur.
Alltaf var gott að koma í heimsókn
til þín í pönnsur og heitt kakó. Við
fengum að skoða fallegu skeljarnar
þínar og hlusta á hljóðið úr þeim.
Oft var spiluð kasína, marías og
rakki.
Elsku amma, stundum gafstu
okkur ýmis heilræði og sum þeirra
hafa reynst gulls ígildi.
Vertu sæl, elsku amma, og takk
fyrir allt. Minning þín lifir í hjört-
um okkar.
Olga, Davíð, Erla og Gauti.
*
Elsku amma, nú hefurðu fengið
hvfldina langþráðu, minningarnar
hrannast upp í huga mínum og eru
þær flestar eftir að fjölskyldan
mín, ég þá 11 ára, flytjum úr
Bjarnarfirði á Ströndum, til Kefla-
víkur. Ég fór þá að venja komur
mínar til þín og afa Ingimundar á
Suðurgötunni. I minningunni sé ég
þig sitja með prjónana þína, segja
mér sögur frá þínum yngri árum á
Ströndum og víðar. Eftir að ég
fluttist á neðri hæðina hjá þér á
Suðurgötunni, tókust enn nánari
kynni með okkur og var þá stutt
fyrir mig að heimsækja þig og naut
hún Kolla, dóttir mín, sérstaklega
góðs af heimsóknunum til þín. Oft
tókum við í spil, manna, kasínu o.fl.
en þú hafðir sérstaklega gaman af
því að spila.
Allir sem til þín komu urðu að
þiggja kaffi og með því og var eng-
inn svikinn af því, enda alltaf hlaðið
borð hjá þér.
Já, það er svo margs að minnast
eins og t.d. þess að sauma á gömlu
handsnúnu saumavélina þína og
bara yfirleitt að hafa átt þig að,
ekki aðeins sem ömmu heldur líka
sem góða vinkonu. Hreinskilin
varstu, víðsýn og sjálfstæð bæði í
orði og verki, fylgdist vel með þín-
um nánustu og varst fljót að sjá ef
einhver breyting varð á t.d. útliti
mínu. Ég veit að lífið var ekki alltaf
auðvelt hjá þér og þá sérstaklega
nú hin síðari ár þegar liðagigtin fór
að herja æ meira á þig, en aldrei
kvartaðir þú yfir hlutskipti þínu.
Ótrúlegt var hversu lengi þú gast
annast þig sjálf, t.d. haldið heimili
+ Alma Eh'sabet
Hansen fæddist á
Siglufirði 20. júní
1935. Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans 22. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjön-
in Rudolf Theil Han-
sen klæðskerameist-
ari, f. 10.8. 1897, d.
21.11. 1982, og Mar-
grét Finnbjörnsdótt-
ir húsmóðir, f. 10.4.
1898, d. 10.10. 1984.
Systur Ölmu eru
Anna Chr. Hansen, f.
5.3. 1927, Halldóra Ragna Han-
sen, f. 21.4.1929, Steinunn Þuríð-
ur Hansen, f. 9.9. 1933. Bróðir
Ölmu var Gunnlaugur Hansen, f.
25.2.1939, d. 20.7.1988.
Alma lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólunum í Reykjavík
1956 og hélt síðan til Kölnar þar
sem hún stundaði fiðlunám og
kennslu. Alma var búsett í Þýska-
landi í hartnær tvo áratugi.
títför Ölmu fór fram f kyrrþey.
Nú hefur litla systir kvatt þetta líf
eftir erfið veikindi. Við systumar
minnumst hennar með hlýhug því
hún var alltaf ljúf og góð við alla er
henni kynntust. Börnin okkar munu
sakna hennar sárt, en þau yngstu
gerðu sér ekki grein fyrir hve veik
hún var undir það síðasta þegar hún
faðmaði þau og brosti
til þeirra. Það fór ekki á
milli mála hve vænt
henni þótti um þau og
hve mikla umhyggju
hún bar fyrir þeim.
Við systurnar höfum
margs að minnast frá
bernskudögum okkar á
Siglufirði.
Þar áttum við yndis-
legt heimili. Við voram
öll hvött til að læra á
hljóðfæri og því var
mikil tónhst í kringum
okkur. Að loknu stúd-
entsprófi fór Alma utan
til Þýskalands þar sem hún lagði
stund á fiðlunám og listasögu. í
Þýskalandi starfaði hún við kennslu í
Köln í 17 ár.
Þegar við lítum til baka teljum við
að árin hennar í Köln hafi verið
hennar blómatími. Alma var listfeng
og vel lesin, sérstaklega í listasögu.
Fróðlegt var að hlusta á hana miðla
þeim fróðleik til okkar. Á ferðalagi til
Prag í fyrrasumar var ánægjulegt að
fara með henni í sögufræg óperahús
og listasöfn. Þessa ferð hafði hún
undirbúið af kostgæfni.
Að leiðarlokum viljum við systum-
ar kveðja og þakka allar ánægju-
stundimar sem við áttum saman.
Vertu ávallt Guði falin. Þess biðja
systur þínar,
Anna, Halldóra og Steinunn.
ALMA ELISABET
HANSEN