Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 39

Dularlitir og dulargeríi dýranna.
Eftir Bjarna Sæmundsson.
Af tveim ástæðum þurfa mörg dýr að láta sem minst
á sér bera: meinlausu dýrin þurfa þess til þess að óvinir
þeirra, dýrin, er sitja um líf þeirra og vilja gjöra sér þau
að bráð, sjái þau ekki; liin, rángjörnu dýrin, þurfa þess
til þess að geta sem bezt komið óvörum að bráð sinni,
meinlausu dýrunum, er litla vörn geta veitt og eiga ekki
annars úrkosti en að flýja, ef þau fá ráðrúm til þess.
Þessi dýr reyna því sem bezt að leynast eða dyljast hvert
fyrir öðru og getur þetta aðallega orðið á tvennan liátt.
Með því að þau fara í felur (liggja í launsátri) eða þau
eru þannig útlits, að ilt er að greina þau frá hlutum þeim,
er í kringum þau eru.
Það er þetta síðartalda atriði, er gera skal að umtals-
efni hér og einkurn leitast við að heimfæra það upp á
hérlend dýr á landi og í sjó, þar sem þeim er til að dreifa,
einkum þau, er má ætla að flestum séu kunn, svo menn
geti veitt þeim eftii'tekt og sjálflr svo reynt að finna fieiri
en þau, er hér verða tilgreind. Því miður hefir höfundur
þessara lína ekki haft tækifæri til að athuga sjálfur eins
rnörg íslenzk dýr, einkum skordýr, og æskilegt væri til
þess að geta valið beztu dæmin og væri vel, ef einhverir
yrðu til þess að bæta þar við. Um sjávardýrin skal eg
taka það fram, að það eru aðallega fjörudýrin, og þau
botndýr, er lifa mjög nærri landi og yflrborðsdýrin, er
auðið er að gera beinlínis athuganir á, en um dýrin er
lifa niðri í sjávardjúpum, verðui' að eins auðið að draga
ályktanir af útliti þeirra og öðrum eiginleikum.