Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 77

Tvö norsk kvæði.
Föruneytið mitt.
(Eftir Björnstjerne Björnson).
I sunnudags kyrð um sumar-slóð
í sólskini’ eg ek við klukknahljóð;
Hvern yrmling, hvert ax nú yljar sunna
Með alkærleiks geislana himinrunna;
Og fram hjá iolkið til kirkju kevrir,
Ur kórnum söng maður bráðum heyrir;
Heill, heill, þú réðst fleirum heilsa’ en mér,
í hraðanum þó það dyldist þér.
Eg hef hið fríðasta föruneyti,
í felur stundum þótt undan leiti;
Já, hjá mér er fleira, sem hylur sig,
Svo helgidags-glaðan því sérðu mig,
Og lágt er söng eg, þá sig þau fólu,
Þau sátu í tóninum eins og rólu.
Með mér er ein af þeim málmi gjörð,
Fyr mig að fórnaði’ hún öllu á jörð;
Já, hún, sem hló, er mitt fleyið flatti,
Né fölnaði’, er gein yfir sjórinn bratti,
Já, hún sem lét milli ljósra arma
Mig lífsylinn þekkja og trúar-varma.
Þú sérð, eg að snígla hneigist högum,
Mitt hús ber eg með mér á ferðalögum,