Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 1

Kvöld í Röm.
Tíber sígur seint og hægt í Ægi,
seint og þungt, með tímans göngulagi.
Lopt er kyrt. Ei kvikar grein á baðmi. —
Kvöld með rauðri skikkju og bláum faldi.
— Sál mín berst til hafs í fljótsins faðmi.
Fyrir hug mjer sveima liðnar tíðir;
svífa á borði elfar aldir, lýðir,
eins og sýning skuggamynda á tjaldi. —
Sjónir hugar sjá þá dauðu og horfnu,
sigurfólkið, ættarmerkin fornu.
Brennur þrá til frama af enni og augum,
ást til náms og tignar, fikn til gjaldsins.
Ver með hreysti og viljans eld í taugum,
Víf með kærleik, stolt sem torgsins gyðja,
byggja lund og líkam sterkra niðja,
leggja saman hornstein Rómavaldsins.
Beinleit fljóð og brúnaþrungnir halir
bekkjast síðar fast við hóglífs kvalir.
Línur andlits lúðar eru og sjúkar,
limir mýkri en dýnan sem þá hvilir.
Styrk og fríðleik hnigin hjúpa dúkar.
Hjartað ástalaust í munuð veilist.
Uppgert fjör í eitur nautnar seilist,
•ofláts mælgi hrörnun þankans skýlir.
19