Skírnir - 01.01.1908, Blaðsíða 14

14
Á vegamótum.
. . . Annars skilst mér svo, sem þér mani finnast, að ein
manneskja að minsta kosti, önnur en eg, muni hafa tölu-
vert vit á þessu.
— Við skulum ekki vera að deila um það, sem ekki
kemur málinu neitt við .... Og þú veizt vel, við hvað
eg á.
— Eg get ekki gert að því, að fólkið hér í sókninní
vill ekki láta innræta börnum sínum annað en það, sem
því liefir sjálfu verið kent .... Og sannast að segja
finst mér ekki ósanngjarnt, að það ráði því.
— Blessaður, farðu nú ekki að telja sjálfum þér eða
mér trú um, að það sé f ó 1 k i ð hérna, sem ræður þessu
Það er sýslumaðurinn, sem ræður því, og kaupmennirnir
. . . . Þessir mathákar og vínsvelgir og guðlastarar!
— Þetta eru óguðlegir dómar, sagði presturinn og
spratt upp úr sætinu.
Geðshræring frúai’innar íór líka vaxandi.
— V i t u m við nokkuð um guð, annað en það, hvern-
ig hann hefir birzt í hinu bezta í mönnunum? Og hafa
þeir ekki hent gaman að því öllu og svívirt það? . . . .
Og það hér inni í þinni eigin stofu!
Honum varð orðfall. Hann horfði á hana. I svipn-
um var angist.
— Og hverjum er það að kenna, að þessir riddarar
rétttrúnaðarins hafa náð valdi á fólkinu í öðru eins máli
og þessu ? sagði frúin enn fremur. Engum öðrum en þér,
sem ert á sama máli eins og kennarinn, sem þið eruð að
reka! . . . Hver á að tala við fólkið, þegar þú þegir?
— Þú veizt, hvernig eg lít á það mál, sem þú ert
nú að yinpra á. Eg hefi oft sagt þér það.
Hann reyndi sýnilega að stilla sig sem bezt.
— Já, eg veit það. Eg kann utan bókar allar viðbárur
heigulskaparins og ódrenglyndisins.
Hann hrökk saman og varð fölur sem nár.
Þá gekk hann að henni. Svipurinn harðnaði. Hann
lagði hægri höndina nokkuð fast á öxl hennar og sagði:
— Nú segir þú ekki meira. Ekki vegna mín, heldur