Skírnir - 01.08.1914, Blaðsíða 26
Faxi.
í dag vildi hann vera öllum góður.
Hann gekk með beizlið um öxl fram dalinn, á leið
til að sækja hestana. Hann horfði eftir götunni fram
undan sér; hún truílaði hann í þessum ásetning hans.
Þetta var gamla gatan, en í dag var hann nýr; hann gekk
út af henni. Og nú runnu brosgeislar yflr andlit þessa
unglings, endurskin af fögrum hugsunum, sem gerðu svip-
inn bjartan og augun leiftrandi . . . Eftir stundarkorn sá
hann eftir sig langa slóð, eins og dökka kjölrák í hvítu
daggarhafinu. Þá hljóp hann aftur upp á götuna til að
bæla ekki niður blessað grasið.
I dag vildi hann vera öllum góður — og alt af héð-
an í frá. En hafði hann ekki margoft reynt það áður!
Og aldrei varð úr þvi annað en áformið. Það var líka
undarlegt að vera alt af að stríða honum. Átti aldrei að
hætta að minna hann á þetta með nautið?
Á bænum var blóðmannýgur griðungur, sem Sveinn
bróðir hans var altaf að egna, og hafði gert æ verri við-
ureignar. Einu sinni heyrir fólk inn í bæ, að Sveinn
hrópar í dauðans ofboði á hjálp; hrópin komu utan af
túni. Það fer út, og sér hvar boli fer bölvandi um alt
tún tneð Svein á hálsinum og stefnir að stórum steini í
miðju túni. Sveinn hafði verið að egna bola að vanda,
boli rurmið á hann, en Sveinn brugðið sér upp á hálsinn
á honum, haldið sér í hornin og lofað honum að hlaupa
með sig. En þegar hann sá stefnuna, varð hann lafhrædd-
ur; hann hafði vitað menn gera þetta til að verjast naut-