Skírnir - 01.08.1914, Blaðsíða 103
Ritfregnir.
327
hans, og ekki sízt SkagfirSingar, því slíka ræktarsemi hafa fáir
synt fæðingarhéraði sínu, og má því búast við, að þeir kunni að
meta það að maklegleikum með því að kaupa bókina, og styðja
þannig að því, að höf. fái eitthvert endurgjald fyrir starf sitt.
J. Kr.
„Sögur frá Skaftáreldi“.
Svar til hr. Árna Pálssonar.
í síðasta hefti Skírnis hefir góðkunningi minn, hr. Árni Páls-
Aon sagnfræðingur, ritað um síðari söguna frá Skaftáreldi. Eg kann
honum þakkir fyrir lofsamleg ummæli um fyrri bækur mínar og
lfka fyrir hnjóðið um þessa. Eg kýs það heldur en þetta »ísæta«
•oflof, sem nú er látið fljóta eins og hunang yfir ýmsar bækur —
mínar líka, stundum.
Eg hefði nú látið þennan ritdóm afskiftalausan eins og svo
marga aðra, ef ekki væri eitt í honum, sem eg verð að mótmæla.
Hr. Árni Pálsson kemst þannig að orði: »Hann (þ. e. eg)
lýsir ástamálum síra Jóns og Ingibjargar Ólafsdótur og er þó
meira en óvíst, að síra Jón hafi noknrn tíma rent
hug í þá átt« (auðkent af mér). Þetta er gersamlega
r a n g t. Síra Jón segir sjálfur frá hugsunum sínum og tilfinning-
um í þessu efni (Æfis. kap. 46). Hann hefir þetta á orði við
stúlkuua s j á 1 f a og leitar fyrir sér um vilja hennar. Hann biður
hana, eða leyfir henni að minsta kosti, að segja foreldrum s/num frá
því. Hann ráðfærir sig um þetta bæði við dóttur sína (Helgu, sem
þann vetur var ein heima hjá honum) og Pétur (Sveinsson) á
Hörgslandi, — alt með því fororði, að hann fái ekki Kristínar á
Setbergi. Og loks segir hann foreldrum Ingibjargar, eða gefur þeim
í skyn, að ekki só eftir sér að bíða, og Ingibjörg skuli taka bón-
orði Gísla á Geirlandi. Það má meira að segja ráða af frásögn sr.
Jóns á þessum stað, að all-margrætt hefir verið í sveitinni um